Το κρασί είναι υπόθεση προσωπική.
Όλοι όσοι έχουμε το μικρόβιο της… «οινοφιλίας» έχουμε ένα δικό μας λόγο, μια δική μας ιστορία για το πώς βρεθήκαμε με το συγκεκριμένο πάθος.
Στη δική μου περίπτωση, με κόλλησαν άλλοι! Δούλευα ακόμη στο Λονδίνο όταν διαπίστωσα ότι οι συνάδελφοι μου μιλούσαν για τις οινικές τους περιπέτειες με έναν ενθουσιασμό που σπανίως τους είχα δει να εκφράζουν για οτιδήποτε άλλο. Οι δύο πιο φανατικοί του είδους παρήγγελναν κάθε τόσο από μια κούτα νέα κρασιά και μας ρώταγαν αν θέλαμε κι εμείς να πάρουμε καμιά φιάλη.
Ήταν ένα μπουκάλι Château Lanessan του 2004 που έκανε για μένα την αρχή – οι υπόλοιποι είχαν πάρει παραπάνω, εγώ ήμουν πολύ περήφανη γι’ αυτό το ένα. Διάβασα δυο πράγματα για το οινοποιείο ως καλό «φυτό», το έβαλα στην «κάβα» της κουζίνας μου, μαζί με μια σειρά από πιο… ταπεινά κρασιά, και περίμενα να το ανοίξω μια μέρα με το στόμφο που συνοδεύει συνήθως αρχάριους σε τέτοιες περιστάσεις.
Μήνες μετά, κι ενώ η συλλογή μου και η ενασχόληση που με το κρασί είχε αρχίσει να εμπλουτίζεται τόσο ώστε να έχω την ψευδαίσθηση ότι κάτι ξέρω (πέρασε αυτή η φάση λίγο αργότερα ανεπιστρεπτί), και λίγο πριν τη Σαββατιάτικη έξοδο, έκανε στάση στο σπίτι μου για να με μαζέψει μια αγαπημένη φίλη – γερό ποτήρι από τα λίγα.
«Ανοίγω ένα κρασί μέχρι να ετοιμαστείς», μου φώναξε από την κουζίνα. «Εννοείται», απάντησα εγώ. Εμφανίστηκε με το ανοιγμένο μπουκάλι παραμάσχαλα και δύο κούπες του καφέ ένα λεπτό αργότερα στην πόρτα του δωματίου μου . «Όλα τα ποτήρια ήταν στο πλυντήριο», απολογήθηκε βλέποντας το έντρομο βλέμμα μου.
Ω ναι. Η φιάλη που φιλούσα ως κόρη οφθαλμού είχε… μεταγγιστεί στις πήλινες κούπες, ακόμη κι έτσι όμως την απολαύσαμε. Με τον πιο παράδοξο, αλλοπρόσαλλο, δικό μας τρόπο. Γέλασα με την καρδιά μου κι έχω να τη λέω αυτή την ιστορία, μια από τις πολλές που μου έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια το κρασί.
Προς θεού. Δεν σας εύχομαι να πετάξετε από το παράθυρο όλα όσα ξέρετε -ή δεν ξέρετε- για το «savoir boire», ούτε σας παροτρύνω να υποπέσετε στο άλλο μου παράπτωμα εκείνης της εποχής, να κρατάω τη φιάλη προς παλαίωση λίγα εκατοστά απ’ τον καυτό φούρνο! Όμως, αν κάτι έχω διαπιστώσει ξανά και ξανά, είναι ότι ο «οίνος ευφραίνει καρδίαν» και καλό είναι να είμαστε σε θέση να διασκεδάζουμε στις οινικές μας περιπλανήσεις, όπου κι αν μας οδηγούν.
Στο πρώτο αυτό τεύχος της αθηΝΕΑς για το κρασί, τον πρώτο λόγο έχουν οι άνθρωποι. Σε πρώτο πλάνο είναι τα πρόσωπα που απαρτίζουν αυτό που λέμε τον «κόσμο του κρασιού». Άλλωστε, σε αυτούς οφείλουμε το μεγαλύτερο μέρος της μαγείας του. Τις δικές τους ιστορίες -και τις δικές μας- φιλοδοξούμε να πούμε μέσα από τα τεύχη του «Carpe Vinum», που σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) αδράξτε το κρασί! Θα σας αποζημιώσει με το παραπάνω.
Καλωσορίζουμε λοιπόν το πρώτο τεύχος του Carpe Vinum, το οποίο μπορείτε να απολαύσετε εδώ.
