Σχολείο τέλος. Οι σάκες, ανέγγιχτες για περίπου μία εβδομάδα, ξεχασμένες σε μια γωνιά της κουζίνας, στο ντουλάπι της εισόδου, στο πάτωμα του υπνοδωματίου, ακόμα και μέσα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Μέσα στις σάκες, χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα, βελανίδια, μασημένες τσίχλες, μπερδεμένη γραφική ύλη συμμαθητών (δηλαδή, μη αναγνωρίσιμες γόμες, ξύστρες, ξυλομπογιές), αποχαιρετιστήριες κάρτες και σημειώματα φίλων, χειροτεχνίες, ψίχουλα, σπίνερ, κέρματα, κύβοι αριθμητικής, κι άλλα ψίχουλα, κι άλλα χαρτομάντηλα.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα υπνοδωμάτια. Τσαλακωμένες εργασίες ανάμεσα σε σχολικά βιβλία που δεν θα αγγίξει ξανά κανείς, πινέζες-παγίδες παρέα με τα lego, κουρτίνες έτοιμες να καταρρεύσουν, μοναχικά, σκονισμένα σελοτέιπ που λαμπυρίζουν στον τοίχο.
Τη σάκα την ξεπετάς στο δεκάλεπτο, αν το πάρεις απόφαση. Την αναποδογυρίζεις, και ό,τι σε συγκινήσει ή είναι καθαρό, το κρατάς. Ύστερα, την πετάς μαζί με την κασετίνα στο πλυντήριο, και voilà! Το υπνοδωμάτιο όμως, θέλει υπομονή. Και λίγη έμπνευση.
Φυσικά, δεν χρειάζεται ολόκληρη βιβλιογραφία για να συμμαζέψει κανείς το σπίτι του, ειδικά αν είναι ο ίδιος οργανωτικός ή ζει μόνος του! Όταν όμως δεν διακρίνεται για τις οργανωτικές του ικανότητες (τουλάχιστον όσον αφορά τα υπάρχοντά του) ή όταν συγκατοικεί με άλλους τέσσερις ανθρώπους εκ των οποίων οι τρεις δεν δίνουν δεκάρα για την τάξη και την οργάνωση γύρω τους, τότε λίγη μελέτη δεν βλάπτει. Αν όχι για να ακολουθήσει κατά γράμμα τις συμβουλές, τουλάχιστον για να μπει στο κλίμα.
Η Marie Kondo, σύμβουλος οργάνωσης και τακτοποίησης, lifestyle expert και συγγραφέας των bestsellers The Life-Changing Magic of Tidying Up και Spark Joy εμμένει στη σημασία της χαράς που αντλούμε από τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν. Η μικροσκοπική Γιαπωνέζα είναι υπέρμαχος του να αποδεσμευόμαστε από εκείνα τα αντικείμενα που δεν χρειαζόμαστε πια, αλλά όχι πριν τους πούμε “ευχαριστώ“. “Ευχαριστώ για όσα μου προσέφερες όσο σε χρησιμοποιούσα” ή “ευχαριστώ που μου απέδειξες ότι δεν μου πάει αυτό το χρώμα ή το στυλ”, ή ακόμα, “ευχαριστώ που έγινες φέτος καμβάς για να μάθει το παιδί μου να γράφει”.
Η Kondo ξεκινά πάντα από τα ρούχα (κάτι που υποστηρίζει ότι μπορούν να κάνουν και τα παιδιά “αφού τα ρούχα είναι κάτι που χρησιμοποιούν καθημερινά, και είναι απόλυτα δικά τους”). Συνεχίζει με τα βιβλία, τα χαρτιά, και ό,τι άλλο απομένει. Οτιδήποτε έχει μεγαλύτερη συναισθηματική αξία, το αφήνει για το τέλος.
Υπάρχει και η πιο μινιμαλιστική προσέγγιση, όπως αυτή του Joshua Becker, συγγραφέα του βιβλίου The More of Less, και του blog Becoming Minimalist. Ο Becker υποστηρίζει ότι όσο λιγότερα υπάρχοντα έχει κανείς, τόσο λιγότερο είναι το στρες, τα έξοδα και η ανάγκη για καθαριότητα, με αποτέλεσμα να μένουν περισσότερα χρήματα και ενέργεια για δραστηριότητες που πραγματικά μας δίνουν χαρά. Μια ακραία εκδοχή της νοοτροπίας του Becker ενσαρκώνει ο Mr Money Moustache, ο οποίος, τα τελευταία 6 χρόνια, έχει αποχαιρετήσει τα περισσότερα από τα υπάρχοντά του, ζώντας μια λιτή ζωή που, σύμφωνα με εκείνον, του προσφέρει ηρεμία, ευτυχία, και πάνω απ’ όλα, ελευθερία.
Για εκείνους που φοβούνται τον αυστηρό μινιμαλισμό, υπάρχει το χρυσορυχείο σκέψεων και συμβουλών περί λιτής και συνειδητοποιημένης ζωής, η ιστοσελίδα Zen Habits του Leo Barbauta, συγγραφέα, δρομέα και πατέρα 6 παιδιών. Εκείνος κι αν έχει να μας προτείνει πώς να κρατάμε ένα σπίτι σε τάξη, ακόμα κι όταν οι συγκάτοικοί μας δεν έχουν τις ίδιες προτεραιότητες με εμάς…
