Κατεβαίνεις τα σκαλιά στο Θέατρο Μικρό Χορν -παλιά λεγόταν Αμιράλ, το είχα ξεχάσει- παίρνεις αυτό το απλό χαρτάκι με μια θέση και μια σειρά. Το σκηνικό είναι εκεί και περιμένει. Μαζεύεται κόσμος, ίσως οι θέσεις θα μπορούσαν να έχουν ζώνες ασφαλείας, σχεδιασμένες για τις ψυχές μας. Αν δεν αντέξει κάποιος αυτό που βλέπει; Αν συγκινηθεί ή τρομάξει; Αν θέλει ακόμα και να φύγει;
Οι ηθοποιοί βγαίνουν, είναι όμως κάποιοι άλλοι, δεν είναι η Ρούλα Πατεράκη ή ο Πέρης Μιχαηλίδης, ούτε η Φαίδρα Δρούκα. Πρέπει να πιάσεις τους ψιθύρους, τα συναισθήματα, τη μεταφορά όσων λέει το έργο προς τον θεατή. Όλα αυτά τα έζησα εις διπλούν μέσα σε 8 ημέρες, από Τετάρτη σε Τετάρτη, στο ίδιο θέατρο στο κέντρο της Αθήνας.
Ας ξεκινήσουμε από “Το Υπέροχο Μου Διαζύγιο” της Geraldine Aron, ένα μονόλογο, στον οποίο η Φαίδρα Δρούκα, αλλά και οι περσόνες που ερμηνεύει μέσω του προτζέκτορα, σε κρατάνε σε εγρήγορση γέλιου και πίκρας επί 75 λεπτά. Ως Άντζελα, η Δρούκα είναι άψογα στημένη (ή πιο σωστά άψογα χωρισμένη) καθώς μας εξιστορεί τη σκληρή πραγματικότητα όλων των διαζυγίων του κόσμου. Αν έχετε χωρίσει, έστω μια φορά, θα γνωρίζετε ότι πρόκειται για ένα μικρό θάνατο.
Ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη σκηνή, οι κορυφώσεις ανάμεσα σε αστείες σκηνές και σε εξόχως δραματικές αλήθειες, αλλά και η γυναικεία οπτική που δίνει στα πράγματα, οδηγούν σε ένα απολαυστικό έργο, που σε ωθεί τελικά να μετρήσεις τους ανθρώπους σου -τους γονείς, τα παιδιά, τους φίλους- όταν το διαζύγιο σου χτυπήσει την πόρτα.
Οι ηθοποιοί βγαίνουν, είναι όμως κάποιοι άλλοι, δεν είναι η Ρούλα Πατεράκη ή ο Πέρης Μιχαηλίδης, ούτε η Φαίδρα Δρούκα. Πρέπει να πιάσεις τους ψιθύρους, τα συναισθήματα, τη μεταφορά όσων λέει το έργο προς τον θεατή.
Οι κοινωνικές εννοιολογήσεις της ηλικίας, της μοναξιάς, ακόμα και της εργασίας χωράνε σε αυτά τα 75 λεπτά, με την κραυγή για αγάπη να είναι όσο δυνατή πρέπει, χάρη στην ερμηνεία της. Τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα -συνεχώς εναλλασσόμενα- κοστούμια υπογράφει ο Κοραής Δαμάτης, ενώ τη μουσική η Δήμητρα Γαλάνη.
Λίγες μέρες μετά, βρέθηκα και πάλι στο Μικρό Χορν για το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Ο Δρόμος Περνά Από Μέσα”, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου, κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα, μουσική του Στέφανου Κορκολή, με τη Ρούλα Πατεράκη, τον Πέρη Μιχαηλίδη, τον Πάρη Θωμόπουλο, την Κωνσταντίνα Κλαψινού και τον Αλέξανδρο Βάρθη.
Ας ξεκινήσω από το αξιοζήλευτο σκηνικό, ένα σπίτι σε κλίμακα, φτιαγμένο με μεγάλη λεπτομέρεια που… παίζει μαζί με τους ηθοποιούς. Από την αρχή του έργου είναι ξεκάθαρο ότι το σπίτι είναι άρρωστο. Τα στοιχεία από τον Ibsen, τον Chechov και τον Beckett είναι εκεί, βαθιά μέσα στο έργο όμως, ακόμα και για κάποιον λιγότερο μυημένο, οι οικογενειακές συγκρούσεις, η περιουσία -ίσως και σε άγρια ερωτική μορφή- ο φθόνος και η απληστία, το βαρύ παρελθόν και το απαστράπτον μέλλον δεν είναι άραγε στοιχεία που τα βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας;
Αν πρέπει κάτι να ξεχωρίσω, αυτό θα ήταν οι σύντομοι μονόλογοι του Πέρη Μιχαηλίδη και της Ρούλας Πατεράκη, που οδηγούν σε σκοτεινούς δρόμους την παράσταση και μεταμορφώνονται μπροστά μας με τον πιο απλό τρόπο, ικανοποιώντας αυτό που ενδόμυχα ζητάει να δει ο θεατής από τον ηθοποιό, τη μεταμόρφωσή του στο ρόλο. Οι τρεις νεότεροι ηθοποιοί, ο καθένας στο ρόλο του, δένουν άψογα, προσφέρουν εντάσεις, άρα και πάθη, ολοκληρώνοντας μια θαυμάσια παράσταση.
Το “Υπεροχό μου Διαζύγιο” παίζεται κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 20:30, ενώ ο “Δρόμος Περνά Από Μέσα” Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη-Παρασκεύη-Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00.
