Η Στέγη περιλαμβάνει στο ρεπερτόριό της έργα «πειραγμένα», παραστάσεις που αντικατοπτρίζουν το σήμερα, με δραματουργική, σκηνοθετική και κυρίως εκφραστική ελευθερία. Συνεπώς, έργα που δεν είναι mainstream και θεωρούνται πειραματικά, όπως το «Σπιρτόκουτο» και το «Έγκλημα και Τιμωρία», στη σκηνή της βρίσκουν τη θέση τους.
Το «Έγκλημα και Τιμωρία» στη σημερινή Αθήνα
Ο Βασίλης Μπισμπίκης σκηνοθετεί έργα που έχουν χαρακτηριστικά μοτίβα, δημιουργώντας μια σκηνοθετική ταυτότητα. Έχοντας δείξει τις σκηνοθετικές και ερμηνευτικές του δεξιότητες στις παραστάσεις του «Άνθρωποι και Ποντίκια» και «Κόκκινα Φανάρια», επανέρχεται με ένα έργο βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Fyodor Dostoyevsky, κάνοντας μια ελεύθερη μεταγραφή του εμβληματικού μυθιστορήματος του Ρώσου συγγραφέα και μεταφέρνοντάς το στην Αθήνα του 2023.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης επανεξετάζει τις έννοιες-δίπολα: δικαιοσύνη-αδικία, νομιμότητα-ανομία, ηθική-ανηθικότητα.
Το ζήτημα με το έργο δεν είναι τόσο η αυτούσια αναπαράσταση του ντοστογιεφσκικού κειμένου, αλλά η σύνθεση σε ένα ενιαίο σύνολο των ιδεών που πραγματεύεται και οι οποίες στη βάση τους έχουν νόημα και σκοπό.
Άνθρωποι υπόγειοι του περιθωρίου, τοκογλύφοι, λαμόγια, πορνεία, λεκτική και σωματική βία, ναρκωτικά, φυλετικές ταυτότητες, τοξικές σχέσεις, ερωτικό πάθος, φιλοσοφία, ζητήματα ηθικής και αποδιδόμενη δικαιοσύνη εμπεριέχονται στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Βασίλη Μπισμπίκη που θυμίζει κάπως τη λογική του Γιάννη Οικονομίδη και το διακρίνει ο ωμός βεβιασμένος ρεαλισμός.
Η Ομόνοια επί Σκηνής
Σε ένα σκηνικό παράρτημα των κακόφημων μπαρ και ξενοδοχείων της Ομόνοιας εκτυλίσσεται μια εγκληματική πράξη με πρόθεση εκκαθάρισης των καλυμμένων «καρκινωμάτων» της κοινωνίας, που προέρχονται είτε από την πιάτσα της νύχτας είτε από τον φαινομενικά καθωσπρέπει κοινωνικό περίγυρο. Με την πράξη αυτή ο Βασίλης Μπισμπίκης επανεξετάζει τις έννοιες-δίπολα: δικαιοσύνη-αδικία, νομιμότητα-ανομία, ηθική-ανηθικότητα.
Αυτές οι έννοιες αποτελούν κοινό τόπο με το ντοστογιεφσκικό έργο, δοσμένες πολύ διαφορετικά σε δραματουργικό, σκηνοθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο.
Η Σκηνοθεσία και οι Ερμηνείες
Ο Βασίλης Μπισπίκης, που παίζει και τον ρόλο του ανακριτή Πορφύρη, πλήρως μεταμορφωμένος αλλά διατηρώντας τη χαρακτηριστική χροιά, έχοντας στο ενεργητικό του πετυχημένες θεατρικές δουλειές, σκηνοθετεί ένα έργο που συνιστά δύσκολο εγχείρημα και που εκ του αποτελέσματος μοιάζει ακατέργαστο, αν και στον πυρήνα του έχει καλές ιδέες και τεχνικές, με ενδιαφέρουσα την προσθήκη τεχνολογικών στοιχείων, που προσδίδουν κινηματογραφικό χαρακτήρα.
Η σκηνική του συνύπαρξη με τον Θοδωρή Σκυφτούλη (Μιχάλη) έχει ενδιαφέρον στο λεκτικό, φιλοσοφικής διάστασης, τένις στο οποίο επιδίδονται, όπως και η ερμηνευτική παρουσία του Τσέζαρι Γκραουζίνι, που είναι συγκινητικός ως Μαρμελάντοφ.
Αξιοπρεπής είναι η παρουσία της Μπέττυς Βακαλίδου στον ρόλο της γριάς τοκογλύφου, που θυμίζει λίγο τον ρόλο της στα «Κόκκινα Φανάρια», με σκηνική κορύφωση τη στιγμή της οπερετικής δολοφονίας της με έντονο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Η Έρρικα Μπίγιου στον ρόλο της Σόνιας αποτελεί μια αισθαντική αέρινη παρουσία με χορευτικές δεξιότητες. Στο έργο επίσης εμφανίζονται ρόλοι υπό μορφή καρικατούρας σε πρώτο επίπεδο, όπως ο Πέτρος Λούτζης του Μάνου Καζαμία και η Κατερίνα της Νίκης Σερέτη, με καλύτερες εναλλαγές σε σημεία.
Τα εμπνευσμένα σκηνικά του Κέννυ Μακ Λέλλαν και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη αναδεικνύουν πλήρως το αναμενόμενο underground ζοφερό σκηνικό περιβάλλον.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Ένα Γοητευτικό Ταξίδι Μνήμης Εκεί στην «Αρκουδοράχη»
«Μπιλ και Λου»: Η πιο Ισχυρή Φιλία της Φετινής Θεατρικής Σεζόν
