Η πρώτη συνέντευξη για το 2024 επέλεξα να είναι με την Έλλη Πασπαλά. Μια καλλιτέχνιδα που με την εκλεπτυσμένη της φωνή δένει το κλασικό με το σύγχρονο τραγούδι και την τζαζ. Μια διαχρονική αξία στον κόσμο της ελληνικής μουσικής, που έχει καταφέρει να κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό του κοινού, καθώς δημιουργεί γέφυρες μεταξύ διαφορετικών εποχών και συναισθημάτων.
Έχει συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους Έλληνες δημιουργούς και μουσικούς, ενώ έχει ερμηνεύσει ευρεία γκάμα τραγουδιών ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Μέσα από την παράσταση «Elly Loves Jazz» απολαύσαμε τις ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητές της, οι οποίες διαμορφώθηκαν από τις μουσικές του κόσμου, καθώς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη.
Τα τελευταία χρόνια μοιράζεται το υποκριτικό της ταλέντο με το αθηναϊκό κοινό μέσα από διάφορες συνεργασίες. Φέτος εμφανίστηκε στο Εθνικό Θέατρο στο μιούζικαλ «Ευαγγελισμός».
Τη γνώρισα ως καθηγήτρια τραγουδιού στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας πριν από αρκετά χρόνια. Αυτός ήταν και ο τόπος της τωρινής μας συνάντησης για τη συνέντευξη που ακολουθεί.
Έλλη, έχεις έναν γιο 24 ετών. Πώς ισορροπείς την προσωπική σου ζωή με τη μουσική σου καριέρα στο πλαίσιο των προκλήσεων και των ιδιαιτεροτήτων της; Ένιωσες ποτέ ότι έμεινες πίσω στον χρόνο;
Το να είσαι ενεργή ως κηδεμόνας/γονιός, ανεξάρτητα αν είσαι μουσικός ή όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο στις μέρες μας. Ωστόσο, τόσο ο David όσο και εγώ θέλαμε να μεγαλώσουμε οι ίδιοι το παιδί μας. Είχαμε βέβαια βοήθεια εξαρχής, δεν γινόταν διαφορετικά, καθώς βρισκόμαστε και οι δύο στον ίδιο επαγγελματικό χώρο.
Προτεραιότητά μου ήταν και είναι το παιδί μου, αλλά σε αυτό το επάγγελμα δεν μπορείς να παραμελείς την εργασία σου ή να απέχεις για αρκετό χρόνο, και αυτό είναι δύσκολο να το ισορροπήσεις. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι η παρουσία μου δεν ήταν αρκετή.
Ο χρόνος δεν με τράβηξε πίσω, ό,τι ήταν να κάνω μουσικά ή καλλιτεχνικά το πραγματοποιούσα, παρόλο που τα πρώτα χρόνια με τον Τόμι ήμασταν στενά συνδεδεμένοι.
Αυτό που κυρίως δεν ήθελα να γίνει με τον γιο μου ήταν να του επιβληθεί η καλλιτεχνική μου υπόσταση ή και του πατέρα του ως προσωπικό βάρος. Δεν ήθελα να τον επισκιάζουμε με κάποιο τρόπο. Παρόλο που, στο τέλος, αναπόφευκτα έγινε.
Δεν διαμορφώθηκε τόσο από τη δική μας συμπεριφορά, όταν επέστρεφα στο σπίτι ήμουν πάντα η μαμά του. Νομίζω πως το καταφέραμε σε ένα βαθμό. Μεγαλώνοντας όμως, επειδή και ο ίδιος έγινε μουσικός και επέλεξε το ίδιο όργανο με τον πατέρα του, δεν θα μπορούσε να μην επωμιστεί κάποιο βάρος.
Ο πατέρας του –και συγχρόνως δάσκαλός του– κατάφερε να μη δημιουργηθεί αίσθηση επιβολής ή ανταγωνισμού μεταξύ τους. Ξέρετε, είναι δύσκολο να διατηρηθούν οι ισορροπίες σε αυτόν τον διττό ρόλο, τόσο για το παιδί όσο και για τον γονιό.
Νιώθει ευγνωμοσύνη που έχει γονείς μουσικούς; Πώς αποφάσισε να ακολουθήσει την ίδια πορεία; Υπάρχει κοινός χρόνος μαζί σας;
Ο χρόνος στη δουλειά μας είναι αρκετά περιοριστικός, ιδίως γιατί δουλεύουμε νύχτα και έχουμε αντίθετα ωράρια από τις κοινές νόρμες της καθημερινότητας. Όσο ήταν μικρός ο Τόμι ταξίδευε συνεχώς μαζί μας, αλλά όταν μεγάλωνε αυτό ήταν αδύνατον.
Ενώ βλέπαμε ότι το παιδί μας είχε χάρισμα στη μουσική, κατανοούσαμε όταν αντιστεκόταν σε αυτή ως επιλογή. Ξεκίνησε με μαθήματα βιολοντσέλου, μετά πειραματίστηκε με το πιάνο. Όταν κατέληξε στο σαξόφωνο, έγινε και συνειδητό ότι ήθελε να ακολουθήσει τη μουσική.
Πιστεύω πως το θέατρο και το τραγούδι συνδέονται ως σαν ένας μουσικός μονόλογος. Υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος.
Πιστεύω πάρα πολύ στον χρόνο και θεωρώ πως όλοι τον χρειαζόμαστε. Όμως, δεν λειτουργεί πολύ καλά στην εποχή μας. Οι ταχύτητες είναι απίστευτα γρήγορες και ο κόσμος πλέον δε διαθέτει αρκετό χρόνο σε πράγματα που αγαπάει.
Παλαιότερα αφιερώναμε περισσότερο χρόνο στο να ακούμε μουσική, είτε μόνοι μας είτε με φίλους ως κοινό σημείο συνάντησης, και ήταν πολύ όμορφο. Σήμερα παρατηρείται πως ο μόνος κοινός τόπος όπου ο κόσμος κάθεται και ακούει μουσική είναι οι συναυλίες. Από τη μια είναι παρήγορο, αλλά συνάμα και λυπηρό.
Σε έχουμε απολαύσει με όλους τους μεγάλους συνθέτες. Τα δύο τελευταία χρόνια βρίσκεσαι στους δρόμους της τζαζ, με το «Elly loves jazz». Μπορείς να περιγράψεις τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να ασχοληθείς;
Ήμουν λάτρης της τζαζ από την εφηβεία μου. Έχω παρακολουθήσει σπουδαίους μουσικούς και τραγουδιστές. Κουβαλούσα πάντα μέσα μου αυτόν τον μουσικό πλούτο. Παρότι δεν μπορώ να χαρακτηριστώ αποκλειστικά τζαζ τραγουδίστρια, έχω τη δική μου, μοναδική προσέγγιση.
Το να βρίσκομαι πλάι σε εξαιρετικούς μουσικούς, όπως o David Lynch και ο Τάκης Φαραζής, με χρόνια εμπειρίας σε αυτό τον χώρο, είναι πραγματική χαρά και συνάμα πολύ βοηθητικό. Εκτός από αυτό, το γεγονός ότι ο κόσμος που δεν με είχε προηγουμένως συνδέσει με αυτό το μουσικό ρεπερτόριο με υποδέχτηκε με τόσο θέρμη και αγάπη, μου πρόσφερε χαρά και πληρότητα.
Φέτος σε είδαμε και στο Εθνικό Θέατρο με την παράσταση «Ο Ευαγγελισμός, το Μιούζικαλ». Πώς νιώθεις που μπήκες σε έναν εντελώς διαφορετικό και καινούργιο ρόλο; Ποιες είναι οι διαφορές της μουσικής και του θεάτρου;
Ο «Ευαγγελισμός, το Μιούζικαλ» είναι μια παράσταση για τον χρόνο και την αγάπη. Πρόκειται για ένα σουρεαλιστικό ανοίκειο σύμπαν, φτιαγμένο με υλικά φθαρτά. Ο Άγγελος Τριανταφύλλου έγραψε τη μουσική, ενώ σκηνοθέτησε από κοινού με τον Δημήτρη Σταυρόπουλο το λιμπρέττο του Γιάννη Αστερή.
Ήταν μεγάλη δέσμευση, όμως μου έδωσε πολύ μεγάλη ικανοποίηση και χαρά το ότι συμμετείχα σε αυτή τη νέα περιπέτεια. Μέσα από αυτή τη νέα διαδικασία αισθάνθηκα ότι εξελίσσομαι, ότι αλλάζω μορφή και ανακαλύπτω νέα δεδομένα για τον εαυτό μου.
Πριν από τον κορωνοϊό, είχα μια πρώτη μικρή εμπειρία με την παράσταση «Δάφνις και Χλόη» του Δημήτρη Μπογδάνου στη Μικρή Επίδαυρο, ενώ πέρσι έπαιξα στο «Μια Νύχτα στην Επίδαυρο», στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο. Φυσικά, από μικρή είχα εμπειρία με το θέατρο και είχα παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής όταν έκανα όπερα.
Οι διαφορές μεταξύ της μουσικής και του θεάτρου είναι ότι οι μουσικοί λειτουργούν σε ένα δεδομένο χωροταξικό περιβάλλον. Ακόμη και όταν κινούνται στις συναυλίες, αυτό γίνεται μέσα σε ένα πλαίσιο περισσότερο στατικό. Σε αντίθεση με το θέατρο όπου υπάρχει εντελώς διαφορετική προσέγγιση με τους γύρω σου και όλα μεταβάλλονται συνεχώς.
Πιστεύω πως το θέατρο και το τραγούδι συνδέονται ως σαν ένας μουσικός μονόλογος. Υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος.
Μετά τον «Ευαγγελισμό» ποια είναι τα σχέδιά σου;
Θα αρχίσουμε νέες εμφανίσεις στο θέατρο Άλσος τα Σάββατα του Μαρτίου και του Απριλίου, με την παράσταση «Ανοιξιάτικα Βράδια Έρχονται». Το πρόγραμμα θα αποτελείται από ελληνικά και ξένα τραγούδια, μαζί με τους αγαπημένους μουσικούς David Lynch, Τάκη Φαραζή, Πέτρο Βαρθακούρη και Γιάννη Αγγελόπουλο.
Μπορείς να περιγράψεις μια στιγμή που ξεχώρισε στο μουσικό σου ταξίδι;
Αρχικά θα ήθελα να αναφερθώ στη συναυλία που έγινε φέτος στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Το να συνδυάζεις τη φωνή σου με μια δωδεκαμελή ορχήστρα πνευστών και εγχόρδων, με τις ενορχηστρώσεις του David Lynch, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που μου δημιούργησε έντονα συναισθήματα.
Είναι ένα όνειρο που θα ήθελα πολύ να επαναλάβω, ακόμη και αν αυτό απαιτεί ένα πρόγραμμα υψηλών απαιτήσεων. Το αντάλλαγμα όμως είναι ανεκτίμητο, καθώς η εμπειρία που αποκομίζεις είναι μοναδική. Δυστυχώς, η οικονομική πραγματικότητα δυσκολεύει την υλοποίηση αυτής της επιθυμίας.
Μια άλλη στιγμή που θα ήθελα να μοιραστώ συνδέεται με την… Δ’ Δημοτικού. Εκείνη την περίοδο είχα έναν δάσκαλο στο σχολείο που οργάνωνε μιούζικαλ, επιλέγοντας συνθέτες όπως Mozart, Beethoven και Vivaldi.
Είχα ήδη ξεκινήσει μαθήματα πιάνου όταν μου δόθηκε ο ρόλος της αδελφής του Mozart και παρόλο που ο φανταστικός αδελφός μου δεν διάβαζε ποτέ τον ρόλο του, ο δάσκαλός μου εξέφρασε την εμπιστοσύνη του σε μένα λέγοντας ότι θα αναλάβει τον ρόλο αυτός.
Η βοηθός του, η κ. Σπυριδάκη, προέβλεψε ότι αυτή η στιγμή θα έμενε αξέχαστη και ότι θα θυμόμουν πάντα το γεγονός ότι είχα παίξει με τον κ Παντέν. Ωστόσο, ο δάσκαλός μου, διακόπτοντας την κ. Σπυριδάκη, εξέφρασε την πεποίθησή του ότι, όταν μεγαλώσω, θα μπορέσω να λέω περήφανα ότι έπαιξε εκείνος μαζί μου.
Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι ήμουν το πιο ευνοημένο πλάσμα στον κόσμο, καθώς ο δάσκαλός μου με εμπιστεύτηκε τόσο πολύ και μου έδειξε τέτοιο σεβασμό σε ηλικία μόλις 10 ετών. Πραγματικά, τότε ένιωσα ότι άνοιξαν τα φτερά μου.
Ποιο είναι το δικό σου μότο; Ίσως μια μουσική φράση;
Θα έλεγα το «Να ακούς»!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
