Είναι δύο ορόσημα στη ζωή κάθε γυναίκας: η πρώτη έμμηνος ρύση, που σημαίνει την απαρχή της γονιμότητας –το κορίτσι που γίνεται γυναίκα– και η εμμηνόπαυση, που σηματοδοτεί το τέλος ενός κύκλου. Δύο βιολογικές λειτουργίες που, ωστόσο, σε πολλές κοινωνίες παραμένουν ταμπού, αν και αναπόφευκτα επηρεάζουν τη ζωή κάθε γυναίκας.
Είναι κάτι που σε μεγάλο βαθμό δεν μπορεί να αποτελέσει θέμα συζήτησης παρά μόνο μεταξύ γυναικών. Είναι κάτι που πολύ συχνά συνοδεύεται από δυσάρεστα συμπτώματα, σωματικά και ψυχικά.
Τα Ενοχλητικά Σχόλια
Όλες μας έχουμε κάποια στιγμή δεχτεί, μεταξύ σοβαρού και αστείου, σχόλια όπως «περίοδο έχεις και είσαι μες στα νεύρα;» ή «είσαι σε εμμηνόπαυση/κλιμακτήριο και κλαις με το παραμικρό;». Σχόλια που στιγματίζουν, σχόλια που πληγώνουν, σχόλια που καλλιεργούν έμφυλες διακρίσεις.
Στερεοτυπικές συμπεριφορές που συχνά συναντώνται στον εργασιακό χώρο, αναγκάζοντας την εργαζόμενη γυναίκα πολλές φορές να το κρύβει για να μην υποστεί υποτιμητικές παρατηρήσεις. Σχόλια στο σπίτι, σχόλια και στο γραφείο.
Πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν, αυτές τις «δύσκολες ημέρες», όπως καθόλου τυχαία χαρακτηρίζει την εμμηνορρυσία ο λαός, αλλά και τα εξίσου δύσκολα διαστήματα της έξαρσης των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης, θα μπορούσε μια εργαζόμενη να μείνει μακριά από το γραφείο για να το διαχειριστεί χωρίς την πίεση της δουλειάς;
Οι κοινωνίες εξελίσσονται, ο διάλογος έχει ανοίξει και η αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού είναι μονόδρομος.
Άδεια Περιόδου: Βασικό Ανθρώπινο Δικαίωμα
Η Bex Baxter τρομοκρατήθηκε όταν μπαίνοντας στο γραφείο της μια ημέρα βρήκε τη γραμματέα της εταιρείας «διπλωμένη στα δύο» στο γραφείο υποδοχής, «άσπρη σαν το πανί, να σφαδάζει από τους πόνους», ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε έναν πελάτη.
«Αμέσως την απάλλαξα από τη βάρδια. Ντράπηκε πολύ και με καθησύχασε λέγοντάς μου “Απλώς έχω περίοδο, θα μου περάσει”, λέει η Baxter, που τότε ήταν διευθύντρια της εταιρείας. Μέχρι τότε δεν είχε καν σκεφτεί αν ο πρώην εργοδότης της, που είχε μια επιχείρηση με έδρα το Bristol ονόματι Coexist, διέθετε εταιρική «πολιτική για τις ημέρες της περιόδου».
Οι γυναίκες, που αποτελούν σχεδόν το 40% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, σε ποσοστό έως και 20% υποφέρουν από δυσμηνόρροια τις πρώτες ημέρες του κύκλου, κάτι που επιβαρύνει πολύ την καθημερινότητά τους.
Αλλά, όπως αφηγείται η ίδια, εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι πρόκειται για ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και ότι μια βιολογική διαδικασία δεν θα πρέπει να προκαλεί ντροπή ή να αποτελεί ταμπού.
Στις αρχές του 2020, η 28χρονη δημοσιογράφος Jessie είχε μόλις τρεις μήνες σε μια νέα δουλειά στη Νέα Υόρκη όταν λιποθύμησε μέσα στο γραφείο. Ήξερε ότι εκείνη την ημέρα θα ερχόταν η περίοδός της και ότι θα πονούσε, αλλά έπρεπε να βρίσκεται στο γραφείο για τα γυρίσματα ενός βίντεο, κυρίως επειδή η ομάδα της ήταν υποστελεχωμένη.
Γι’ αυτό και αποφάσισε να μη δηλώσει ασθένεια: «Δεν νομίζω ότι η περίοδος λογίζεται ως ασθένεια», λέει. Όταν λοιπόν άρχισε να νιώθει έντονες κράμπες στο υπογάστριο και στη μέση, πήρε ένα παυσίπονο και προσπάθησε να συνεχίσει τη δουλειά της. Αλλά, έπειτα από 15 λεπτά, άρχισε να αισθάνεται αδυναμία.
«Έσβηνα. Τα πάντα ήταν θολά και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ», θυμάται. Συνάδελφοί της τη βοήθησαν να ξαπλώσει σε έναν καναπέ, όπου παρέμεινε σε εμβρυακή στάση μέχρι να έρθει ο γιατρός εργασίας και να τη στείλει στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο.
Η Jessie ούτε ήθελε ούτε χρειαζόταν ασθενοφόρο. Ήθελε απλώς να ξαπλώσει. Αν στη δουλειά της υπήρχε σχετική πρόβλεψη, θα της ήταν πιο εύκολο τις συγκεκριμένες ημέρες να εργάζεται, έστω, από το σπίτι της.
Το 1930, εργατικά συνδικάτα στην Ιαπωνία διεκδίκησαν το δικαίωμα αυτό, το οποίο κατοχυρώθηκε νομικά το 1947. Κάτι ανάλογο έγινε στην Ινδονησία το 1948.
Οι γυναίκες, που αποτελούν σχεδόν το 40% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, σε ποσοστό έως και 20% υποφέρουν από δυσμηνόρροια τις πρώτες ημέρες του κύκλου, κάτι που επιβαρύνει πολύ την καθημερινότητά τους.
Προστατευτική Νομοθεσία στην Ασία και την Αφρική, Αλλά όχι στη Δύση
Ορισμένες χώρες, ιδίως στην Ασία, τα τελευταία χρόνια έχουν εισάγει στη νομοθεσία τους το δικαίωμα των γυναικών να παίρνουν άδεια εμμηνόρροιας. Ωστόσο, λίγες είναι οι εργαζόμενες που επωφελούνται του δικαιώματος εξαιτίας του φόβου ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δημιουργήσει ανταγωνισμό με τους άνδρες συναδέλφους τους, θα μείωνε σημαντικά τις πιθανότητες προαγωγής τους και θα τις καθιστούσε ευάλωτες.
Η παροχή άδειας σε γυναίκες κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης τους υπάρχει, σε διάφορες μορφές και σε παγκόσμιο επίπεδο, εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα: τη δεκαετία του 1920 και 1930, στην πρώην Σοβιετική Ένωση οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα να μην εργάζονται τις ημέρες της περιόδου τους.
Το 1930, εργατικά συνδικάτα στην Ιαπωνία διεκδίκησαν το δικαίωμα αυτό, το οποίο κατοχυρώθηκε νομικά το 1947. Κάτι ανάλογο έγινε στην Ινδονησία το 1948.
Στη Ζάμπια, κάθε εργαζόμενη δικαιούται βάσει νόμου μια ημέρα εκτός εργασίας κάθε μήνα. Η άδεια ονομάζεται «Ημέρα της Μητέρας». Ο νόμος δεν αναφέρει τον λόγο για τον οποίο δίνεται η άδεια, αλλά όλοι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται.
Το μέτρο σπανίζει σε πολλές μεγάλες παγκόσμιες οικονομίες, όπως στις ΗΠΑ, ενώ καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν το έχει υιοθετήσει ακόμη.
Και παρά την ονομασία της, ο νόμος παρέχει το δικαίωμα της μονοήμερης αυτής άδειας σε όλες τις εργαζόμενες ανεξαρτήτως αν είναι μητέρες. Μια εργαζόμενη μπορεί να μείνει εκτός εργασίας οποιαδήποτε ημέρα κάθε μήνα χωρίς να χρειάζεται ιατρική βεβαίωση. Μάλιστα, σε περίπτωση που ο εργοδότης της το αρνηθεί θα αντιμετωπίσει κυρώσεις.
Στην Ταϊβάν δικαιολογούνται από το 2013 τρεις ημέρες τέτοιας άδειας τον χρόνο, αλλά οι εργαζόμενες λαμβάνουν τότε μόνο τον μισό μισθό τους. Στην Κίνα, κάποιες επαρχίες χορηγούν για τον ίδιο λόγο άδεια μιας ή δύο ημερών, ενώ στη Νότια Κορέα χορηγείται άδεια περιόδου από το 2001, αλλά ο νόμος δεν διευκρινίζει ποιος πληρώνει το κόστος ή εάν πρέπει να καταβάλλονται οι αποδοχές.
Στην Ινδία, αρκετές εταιρείες δίνουν τη δυνατότητα στις εργαζόμενες να αποχωρούν από την εργασία τους αν υποφέρουν από πόνους περιόδου. Το ίδιο ισχύει και στην Αυστραλία.
Το μέτρο αυτό, ωστόσο, σπανίζει σε πολλές μεγάλες παγκόσμιες οικονομίες, όπως στις ΗΠΑ, ενώ καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν το έχει υιοθετήσει ακόμη. Στη Γαλλία, ελάχιστες επιχειρήσεις επιτρέπουν στις εργαζόμενες να μην εργάζονται αυτές τις ημέρες, αλλά η «άδεια εμμηνόρροιας» δεν καλύπτεται από τον νόμο, ούτε από τις συλλογικές συμβάσεις.
Πρωτοπόρος η Ισπανία
Στην Ισπανία, εγκρίθηκε από τον Μάιο σχέδιο νόμου που δίνει στις εργαζόμενες το δικαίωμα να λαμβάνουν αναρρωτική άδεια λόγω των έντονων πόνων περιόδου, καθιστώντας τη χώρα την πρώτη στην Ευρώπη που θεσπίζει έναν τέτοιο νόμο.
Οι γυναίκες στην Ισπανία θα έχουν το δικαίωμα να μένουν στο σπίτι για όσο διαρκούν οι πόνοι περιόδου, ενώ το εκτιμώμενο ετήσιο κόστος των 23,8 εκατομμυρίων ευρώ θα καλυφθεί από το κράτος. Συνταγματολόγοι σημειώνουν, πάντως, ότι ο νόμος δεν θα τεθεί σε ισχύ το νωρίτερο πριν από το τέλος του 2022.
Στην Ιταλία, το κοινοβούλιο εξέτασε παρόμοια πρόταση το 2017, η οποία όμως δεν υιοθετήθηκε έπειτα από συζητήσεις γύρω από το κατά πόσο μια άδεια περιόδου θα ενέτεινε τον στιγματισμό των γυναικών στον εργασιακό χώρο.
Διάλογοι και Ενστάσεις
Σε αρκετές χώρες της Δύσης έχει ξεκινήσει δημόσιος διάλογος για το ζήτημα, που όμως έχει προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση. Προς το παρόν, το μέτρο αυτό φαίνεται να υιοθετείται σε επίπεδο εταιρειών και όχι κυβερνήσεων. Οι πολέμιοί του, ανάμεσά τους και φεμινιστικές οργανώσεις, αντιτείνουν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τις εργαζόμενες: οι εργοδότες θα απέφευγαν να προσλάβουν γυναίκες και θα ενισχύονταν οι έμφυλες ανισότητες στον εργασιακό χώρο.
Άδεια Εμμηνόπαυσης: Μια Σοβαρή Έλλειψη
Τα συμπτώματα της Terri Eva είναι τόσο έντονα, ώστε να έχει χρειαστεί να βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια από τη δουλειά της σε ένα κέντρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών τους τελευταίους έξι μήνες.
«Με πονάνε τόσο πολύ οι αρθρώσεις μου, που δεν μπορώ να κινηθώ χωρίς να υποφέρω. Το κεφάλι μου είναι τόσο βαρύ, που δεν μπορώ να σκεφτώ ταυτόχρονα δύο πράγματα. Και νιώθω τέτοια αγωνία, που με κρατάει ξύπνια τα βράδια», περιγράφει η ίδια. Η Eva θα πρέπει όμως να επιστρέψει σύντομα στη δουλειά της για να μη μειωθεί ο μισθός της κατά το ήμισυ. «Πάντα αγαπούσα τη δουλειά μου, αλλά και μόνο η σκέψη ότι πρέπει να επιστρέψω με τρομάζει. Πληρώνω όμως και το δάνειο για το σπίτι μας οπότε, αν ο μισθός μου μειωθεί, δεν ξέρω πώς θα τα βγάλει πέρα η οικογένειά μου», λέει. «Οι διευθυντές μου έχουν κατανόηση, αλλά δεν προσφέρουν κάποια βοήθεια».
Όταν ρωτήθηκαν σχεδόν 4.000 γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε ποσοστό 99% απάντησαν ότι τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης επηρέασαν αρνητικά την καριέρα τους και στο 59% ότι τα συμπτώματα τις υποχρέωσαν να λαμβάνουν άδεια.
Από την πλευρά της, η Gillian Archibald έχει παραιτηθεί από τρεις δουλειές την τελευταία επταετία, καθώς αγωνίζεται να βρει έναν εργοδότη που θα μπορεί να τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα στον εργασιακό της χώρο.
«Δεν νομίζω ότι οι εργοδότες έχουν ιδέα πόσο εξουθενωτικό και ψυχικά επιβαρυντικό είναι αυτό για τις γυναίκες που εργάζονταν όλη τους τη ζωή και θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται, το να αισθάνονται σκιά του εαυτού τους, αλλά να μη λαμβάνουν κάποια ουσιαστική στήριξη για να εξακολουθήσουν να εργάζονται», λέει.
Οι περιπτώσεις της Eva και της Gillian αφορούν ένα σημαντικό εργασιακό ζήτημα που πολλοί δεν γνωρίζουν και ακόμη περισσότεροι δεν προτίθενται να συζητήσουν: την εμμηνόπαυση.
Όταν ρωτήθηκαν σχεδόν 4.000 γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε ποσοστό 99% απάντησαν ότι τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης επηρέασαν αρνητικά την καριέρα τους και στο 59% ότι τα συμπτώματα τις υποχρέωσαν να λαμβάνουν άδεια.
Μαζικές Αποχωρήσεις
Πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενες στο Ηνωμένο Βασίλειο πιθανόν να υποχρεωθούν φέτος να παραιτηθούν από τη δουλειά τους επειδή δεν έχουν τη στήριξη από τους εργοδότες τους για να διαχειριστούν τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, διαπίστωσε πρόσφατη έρευνα που έγινε σε δείγμα 2.000 γυναικών ηλικίας 45 με 67 ετών, που βιώνουν συμπτώματα εμμηνόπαυσης ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, το κόστος των απωλειών για τις επιχειρήσεις που σχετίζεται με την παραγωγικότητα σε γυναίκες σε εμμηνόπαυση εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Οι γυναίκες απάντησαν ότι αυτό είναι το δεύτερο σοβαρότερο ζήτημα που αντιμετώπισαν στην καριέρα τους μετά την απόκτηση παιδιών. Επιπλέον, η έρευνα διαπίστωσε ότι ένα τέταρτο από τις ερωτηθείσες (ποσοστό 24% για την ακρίβεια) είναι δυσαρεστημένες από τη δουλειά τους εξαιτίας της έλλειψης υποστήριξης, με το 63% να απαντά ότι η επιχείρηση όπου εργάζεται δεν έχει καμία πρόβλεψη για τις υπαλλήλους σε εμμηνόπαυση.
Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τις εργαζόμενες, αλλά και τις ίδιες τις επιχειρήσεις. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το κόστος των απωλειών για τις επιχειρήσεις που σχετίζεται με την παραγωγικότητα σε γυναίκες σε εμμηνόπαυση εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Υπάρχουν όλο και περισσότερα αιτήματα προς τους εργοδότες να παρέχουν σε εργαζόμενες που βιώνουν συμπτώματα εμμηνόπαυσης πρακτική στήριξη και κατανόηση στο εργασιακό τους περιβάλλον και, ιδανικά, να υπάρξει πρόβλεψη για κάποιες ημέρες άδειας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, πολλές εταιρείες μελετούν ένα τέτοιο σχήμα, ώστε οι εργαζόμενες να μπορούν να διανύσουν αυτή την περίοδο της ζωής τους όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Η βρετανική ένωση επαγγελματιών στον τομέα του ανθρώπινου δυναμικού CIPD και η ασφαλιστική εταιρεία BUPA πραγματοποίησαν κοινή έρευνα σχετικά, η οποία συμπέρανε ότι από τις γυναίκες σε εμμηνόπαυση που συνέχισαν να εργάζονται πολλές χρειάστηκε να πάρουν, κατά μέσο όρο, 32 εβδομάδες άδεια στη διάρκεια της καριέρας τους για να μπορέσουν να διαχειριστούν τα συμπτώματα. «Επαγγελματικά έμπειρες μεσήλικες γυναίκες εγκαταλείπουν τον εργασιακό τους χώρο μαζικά», συμπεραίνει η έκθεση.
Βαθιά Ριζωμένα Στερεότυπα
Όλο και περισσότερες έρευνες καταλήγουν ότι τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης επηρεάζουν την αποδοτικότητα των γυναικών στην εργασία τους. Πολλές γυναίκες αναφέρουν ότι τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης ή της κλιμακτηρίου, όπως η κόπωση, προβλήματα μνήμης και άγχος, εμποδίζουν την παραγωγικότητά τους. Και το ένα τρίτο των γυναικών αυτών απαντούν ότι ο αντίκτυπος είναι «σημαντικός».
Αρνητικά στερεότυπα είναι βαθιά ριζωμένα σε πολλούς εργασιακούς χώρους παγκοσμίως, χαρακτηρίζοντας τις γυναίκες σε εμμηνόπαυση ως συναισθηματικά ασταθείς και μη αποδοτικές στη δουλειά τους. Κάποιες γυναίκες αναγκάζονται, για να αποφύγουν αυτό το στίγμα, να εργάζονται περισσότερο στη διάρκεια της εμμηνόπαυσης, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στο «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης» (burnout syndrome), το οποίο δεν επιβαρύνει την υγεία τους μόνο, αλλά αυξάνει και τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, όπως είναι οι εξάψεις.
Στην Ευρώπη, το ποσοστό των εργαζόμενων γυναικών στην ηλικιακή ομάδα 55-65 ήταν το 2000 27,4%. Το 2019 είχε ανέλθει σε 38,8% και το 2020 ήταν ακόμη υψηλότερο για τις γυναίκες άνω των 65.
Αν μια στις οκτώ γυναίκες εγκαταλείπει τη δουλειά της λόγω συμπτωμάτων εμμηνόπαυσης, αυτό αυξάνει και το κόστος που καλούνται να αναλάβουν οι επιχειρήσεις.
Σε εργασιακούς χώρους-προπύργια των γυναικών, όπως είναι η νοσηλευτική, η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της εμμηνόπαυσης στις εργαζόμενες έχει αναχθεί σε επείγουσα προτεραιότητα. Και πάλι στην Ευρώπη, περίπου το 77% των νοσηλευτών είναι γυναίκες και σχεδόν το 30% βρίσκεται στην ηλικιακή ομάδα 45-54. Αυτό ισοδυναμεί με δεκάδες χιλιάδες νοσηλεύτριες που πιθανόν να βιώνουν συμπτώματα εμμηνόπαυσης.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο θεωρείται ότι 900.000 γυναίκες έχουν αφήσει τη δουλειά τους εξαιτίας των συμπτωμάτων εμμηνόπαυσης. Για τις εργαζόμενες ηλικίας 50-54 ετών που παρέμεναν στη δουλειά τους, η βρετανική κυβέρνηση προέβη το 2016 στην εκτίμηση ότι εκείνες που πήραν άδεια εξαιτίας των συμπτωμάτων κόστιζαν στις επιχειρήσεις περίπου 56 δολάρια ανά εργαζόμενη. Συνολικά, το κόστος για τις επιχειρήσεις ξεπερνούσε τα 9,4 εκατομμύρια δολάρια σε απώλειες λόγω αδείας.
Ιδιωτικές Πρωτοβουλίες
Για τους εργοδότες εκείνους που δεν είναι βέβαιοι πώς θα μπορούσε να είναι το μοντέλο άδειας εμμηνόπαυσης, η Victorian Women’s Trust, μια μη κυβερνητική οργάνωση στη Μελβούρνη, δημιούργησε ένα μοντέλο για τους εργασιακούς χώρους που προσφέρει δωρεάν σε όποια επιχείρηση ενδιαφέρεται να το υιοθετήσει οπουδήποτε στον κόσμο. Το μοντέλο προτείνει στους εργοδότες:
- Να επιτρέπουν, όπου είναι εφικτό, σε εργαζόμενες σε εμμηνόπαυση την τηλεργασία.
- Να παρέχουν τη δυνατότητα στις γυναίκες αυτές διαλείμματος στα ήσυχα σημεία των γραφείων.
- Να παρέχουν 12 ημέρες άδεια ετησίως pro-rata (κατ’ αναλογία) και όχι αθροιστικά.
- Να μην απαιτούν την προσκόμιση ιατρικής βεβαίωσης από τις γυναίκες εκείνες που λαμβάνουν άδεια για να διαχειριστούν τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η γνωστή επιχείρηση Marks & Spencer ανοίγει δρόμους: δεδομένου ότι οι γυναίκες αποτελούν το 73% του εργατικού της δυναμικού, ανάμεσα σε 85.000 που απασχολούνται σε 53 χώρες, η εταιρεία δημιούργησε για το προσωπικό της μια ιστοσελίδα με τίτλο «Διαχειριστείτε την Εμμηνόπαυσή Σας», η οποία περιέχει πληροφορίες αλλά και οδηγίες για τους διευθυντές.
Επίσης σύστησε μια ομάδα ειδικών, που εντάσσεται στις υπηρεσίες υποστήριξης επαγγελματικής υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων της, η οποία διαχειρίζεται τα αιτήματα για άδειες λόγω εμμηνόπαυσης. Η πρωτοβουλία αυτή μάλιστα αποδείχτηκε εξαιρετικά επιτυχής και είχε ως αποτέλεσμα λιγότερες απουσίες και λιγότερες αντικαταστάσεις υπαλλήλων.
Το παράδειγμα προτίθεται να ακολουθήσει και η εταιρεία Kellogg’s, που έχει ανακοινώσει ότι αποστολή της είναι να καταρρίψει τα ταμπού που περιβάλλουν την εμμηνόπαυση, αλλά και το στίγμα της υπογονιμότητας και των αποβολών. Οι διευθυντές της, αντί να σιωπούν, εκπαιδεύονται να μιλούν για την εμμηνόπαυση με τις υπαλλήλους τους, ώστε να δημιουργείται ένα ψυχολογικά ασφαλές εργασιακό περιβάλλον.
Στην Αυστραλία, ένα συνταξιοδοτικό ταμείο, το Future Super, είναι ένας από τους πρώτους φορείς στη χώρα που εφάρμοσε την πολιτική της παροχής άδειας εμμηνόπαυσης. Προσφέρει στις εργαζόμενες έως και έξι ημέρες τον χρόνο σε άδεια εμμηνόπαυσης ή εμμηνορρυσίας, ημέρες που δεν εντάσσονται στις κανονικές ημέρες άδειας ή στις αναρρωτικές άδειες που δικαιούται η εργαζόμενη. Και αυτό φάνηκε να λειτουργεί, αφού μέσα στο πρώτο εξάμηνο από την εφαρμογή του το 22% των γυναικών υπαλλήλων του έκανε χρήση αυτής της άδειας.
Διαβάστε περισσότερες συνεντεύξεις στην αθηΝΕΑ και στο μηνιαίο newsletter No Man’s Land:
Οι Μητέρες Ξέρουν να Ηγούνται από… Κούνια
Γυναικεία Εκπροσώπηση σε ΔΣ: Παιχνίδια με τις Λέξεις
Εγώ, Πότε θα Γίνω Μάνα; Ποτέ! Γιατί Έτσι μ’ Αρέσει
Η Πρωτομαγιά και το «Προνόμιο» των Γυναικών στη Μη Αμειβόμενη Εργασία
