Κομψή, καυστική και πάντα γοητευτική, η Emmanuelle Béart έκλεψε για άλλη μια φορά τις εντυπώσεις στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο ξενοδοχείο St. George Lycabettus, στο πλαίσιο του 22ου Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Η πολυτάλαντη Γαλλίδα ηθοποιός, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φεστιβαλ, αναφέρθηκε τόσο στην επίδραση της πανδημίας στον χώρο της έβδομης τέχνης όσο και στην ιδιαίτερη αγάπη της για την Ελλάδα, μιλώντας για τη «γυναίκα της ζωής της», την Ελληνίδα γιαγιά της, καθώς και για τα ελληνικά που άκουγε στο σπίτι μεγαλώνοντας.
Τη θέση της ως προέδρου του φεστιβάλ χαρακτήρισε «υπέροχη ευθύνη». «Είναι πολύ ωραίο να ανήκεις σε μια ομάδα και να βλέπεις πόσο διαφορετικά προσλαμβάνουμε όλοι μια ταινία. Όσες φορές και αν δω μια ταινία, κάθε φορά μου προκαλεί και διαφορετική αίσθηση. Κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή τη θέση, του κριτή, θυμάμαι αυτό που μας είχε πει ο Ταραντίνο όταν ήμασταν μαζί στην Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Καννών: «Είμαστε επαγγελματίες, αλλά ας αφήσουμε την καρδιά μας να χτυπήσει».
«Στα 50 είμαστε ακόμα ζωντανές»
«Πριν από την Covid-19 δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου σειρά, είπε η Béart, η οποία υποστήριξε ότι η ανάγκη για τέχνη δεν σταμάτησε ποτέ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, απλώς γεννήθηκαν άλλοι τρόποι αναζήτησής της. Ωστόσο, το συναίσθημα του να βρίσκεσαι στην αίθουσα του σινεμά, περιστοιχισμένος από κόσμο, έχει έναν εθιμοτυπικό χαρακτήρα που δεν αναπαράγεται στο σαλόνι σου. «Στην αίθουσα του κινηματογράφου, πάντως, δεν κοιτάς το κινητό σου», σχολίασε η ηθοποιός γελώντας.
«…οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι τολμηροί και να έρχονται αντιμέτωποι με τους δαίμονές τους, τις φαντασιώσεις, τις επιθυμίες τους. Δεν πρέπει να λογοκρίνουμε τη σκέψη μας».
Για τα νέα δεδομένα που επικρατούν στον χώρο του σινεμά μίλησε επίσης σε έντονους τόνους η Béart. «Σιχαίνομαι την πολιτική ορθότητα. Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι τολμηροί και να έρχονται αντιμέτωποι με τους δαίμονές τους, τις φαντασιώσεις, τις επιθυμίες τους. Δεν πρέπει να λογοκρίνουμε τη σκέψη μας».
Όταν ρωτήθηκε εάν θα περιέγραφε τη σχέση του ζευγαριού στην ταινία «L’Enfer» (1994), στην οποία πρωταγωνιστεί η ίδια με τον François Cluzet, ως κακοποιητική, η Béart απάντησε πως «Η ταινία μιλάει για τη σχέση ενός ζηλιάρη άντρα με μια γυναίκα. Αυτό είναι όλο». Μερικές φορές μια ιστορία είναι απλώς μια ιστορία.
Μια νέα τάση στον κινηματογράφο που έθιξε αφορά και τη διαφοροποίηση της θέσης των γυναικών σε αυτόν, ιδιαίτερα των γυναικών άνω των 50 ετών. Πλέον οι γυναίκες ηθοποιοί έχουν περισσότερες ευκαιρίες απ’ ό,τι παλιότερα, αν και όχι τόσες όσες στο θέατρο. Όμως, σιγά σιγά ο χώρος έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί και να προβάλλει πιο συχνά και άλλους τύπους γυναίκας πέρα από την «σέξι και αισθησιακή 20χρονη», τη μέχρι τώρα κυρίαρχη εικόνα. «Στα 50 είμαστε ακόμα ζωντανές», δήλωσε εμφατικά η Béart.
Τέλος, η Béart αναφέρθηκε στη φιλανθρωπική δράση που πραγματοποίησε αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, ως πρέσβειρα του «The Home Project», μιας ΜΚΟ που στηρίζει τους ασυνόδευτους ανηλίκους προσφυγικών οικογενειών. Η ανθρωπιστική δράση της ηθοποιού, άλλωστε, ως πρέσβειρας της UNICEF είναι ήδη γνωστή από τη δεκαετία του ’90.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Πρεμιέρα για το 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
