Το «Ήσυχο Κορίτσι» του Ιρλανδού Colm Bairéad ψιθυρίζει ένα πολύτιμο και ενίοτε ξεχασμένο κοινό μυστικό: τα παιδιά, λέει, θέλουν αγάπη και φροντίδα. Τίποτε άλλο. Χωρίς αυτά, σιωπούν και αφήνουν τους μεγάλους στην υπερφίαλη φλυαρία τους.
Ένα Ήσυχο Κορίτσι | Colm Bairéad | Catherine Clinch, Andrew Bennett, Carrie Crowley, Michael Patric | Ιρλανδία
Σε μια αγροτική και φτωχική περιοχή της Ιρλανδίας του 1981 μεγαλώνει η Κάιτ. Ένα σιωπηλό κορίτσι, αταίριαστο με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της. Δεν μιλά ποτέ, ούτε διαμαρτύρεται. Δέχεται μονάχα τον χλευασμό από τα αδέρφια της, που τη φωνάζουν απερίσκεπτα «κατρουλού», γιατί τα βράδια λερώνει τα σεντόνια της αδυνατώντας να συγκρατηθεί.
Υπομένει τη βαναυσότητα του πατέρα της, ο οποίος ξέρει μόνο να σπέρνει παιδιά και να μεθάει στις παμπ. Ανέχεται την παθητικότητα της μάνας της, που φέρνει στον κόσμο το ένα παιδί μετά το άλλο, χωρίς να μπορεί ούτε εκείνη ούτε ο άντρας της να εξασφαλίσουν έστω ένα πιάτο κανονικό φαγητό για τα παιδιά τους.
Όταν η μητέρα της είναι ετοιμόγεννη σε ένα ακόμη παιδί, η Κάιτ δίνεται για εκείνο το καλοκαίρι σε ανάδοχους γονείς, μακρινούς συγγενείς της πολύτεκνης οικογένειας. Κι εκεί, το κορίτσι, ανακαλύπτει για πρώτη φορά πώς είναι να ζει με αγάπη και φροντίδα.
Το Αξιοπρόσεκτο Ντεμπούτο
Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Colm Bairéad ξετυλίγει τις εικόνες και το σενάριό του –το οποίο βασίζεται στη βραβευμένη νουβέλα της Claire Keegan «Foster»– σαν να ψιθυρίζει ένα πολύτιμο μυστικό. Τα παιδιά, λέει, θέλουν αγάπη και φροντίδα. Τίποτε άλλο. Δείτε τα όταν εκείνα χαμηλώνουν τα μάτια. Ακούστε τα όταν εκείνα δεν ξεστομίζουν ούτε λέξη. Ψάξτε τα όταν εκείνα εξαφανίζονται από προσώπου γης. Πλησιάστε τα όταν εκείνα προσπαθούν να «καταπιούν» την αναπηρία των μεγάλων να τα αγαπήσουν.
Έχοντας στα χέρια του ένα μικρό διαμάντι, την πρωταγωνίστριά του, τη 12χρονη Catherine Clinch, που ξέρει να μεταφέρει στον θεατή το μεδούλι των συναισθημάτων ενός εγκαταλελειμμένου παιδιού με τις ανεπαίσθητες συσπάσεις του προσώπου της, φτιάχνει ένα δράμα της διπλανής πόρτας δυστυχώς –πόσα παιδιά ζουν σήμερα και παντού ως ανεπιθύμητα;– χωρίς ίχνος μελοδραματισμού ή επιτηδευμένης καταγγελίας.
Η Αγάπη στα… Γκαελικά
Πιστός και αφοσιωμένος στις αξίες του τόπου του που χάνονται –προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι στην ταινία ακούγεται, εκτός από την αγγλική, και η υπό εξαφάνιση γκαελική γλώσσα– καδράρει τους χαρακτήρες του ανάμεσα σε στενές πόρτες και μέσα από τις κορνίζες των παραθύρων για να επικεντρωθεί στην καρδιά του προβλήματος: στην πείνα που προκαλούν –σε όλους τους ανθρώπους, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση στα παιδιά– τα λειψά συναισθήματα από όποιον και για όποιον λόγο κι αν προέρχονται.
Το «Ήσυχο Κορίτσι» του, το πρώτο του φιλμ μεγάλου μήκους και υποψήφιο για Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας, είναι μια ήσυχη ταινία για ένα θορυβώδες θέμα που δεν λέει κάτι καινούργιο, αλλά θυμίζει κάτι που συχνά ξεχνιέται: τα σιωπηλά παιδιά έχουν να πουν πάρα πολλά. Αρκεί οι μεγάλοι να τους δώσουν μια τόση δα ευκαιρία όταν κατορθώσουν να σταματήσουν την υπερφίαλη φλυαρία τους.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Τα Πνεύματα του Ινισέριν» ή Γιατί η Στενοκεφαλιά Είναι Καταστροφή
Η Cate Blanchett, το «Tár» και η Φύση της Εξουσίας
Ο «Μήνας Μαύρης Ιστορίας» Μέσα από Μαρτυρίες και Βιβλία
