Ο Martin McDonagh των «Τριών Πινακίδων Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» μεγαλουργεί ξανά. Αυτή τη φορά με «Τα Πνεύματα του Ινισέριν», μια ιλαροτραγωδία για την αδυσώπητα καταστροφική μανία της στενοκεφαλιάς που επιδεικνύουν οι άνθρωποι όταν βολεύονται (και σαπίζουν) στη συνήθεια.
Τα Πνεύματα του Ινισέριν | Martin McDonagh | Colin Farrell, Brendan Gleeson, Kerry Condon | Ιρλανδία, Αγγλία, ΗΠΑ
Ο Κολμ και ο Πάντρικ είναι φίλοι από πάντα. Από τότε που θυμούνται τους παραμελημένους εαυτούς τους στο ξεχασμένο νησί Ινισέριν. Τα μοιράζονται όλα μεταξύ τους. Στην προκειμένη περίπτωση το «όλα» σημαίνει μερικά ποτήρια μπίρας κάθε μέρα μετά τη ρουτίνα της ενασχόλησής τους με τη γη και τα ζώα και μερικές βαρετές και επαναλαμβανόμενες κουβέντες, στις οποίες αποτυπώνεται ξανά και ξανά η πληκτική ζωή τους.
Ο Πάντρικ δεν αισθάνεται ποτέ, ούτε μια στιγμή, πλήξη. Θεωρεί τη ζωή του ζωή. Φυσιολογική. Ανθρώπινη και πλήρη. Ο Κολμ όμως, ξαφνικά, αναπάντεχα, «παράλογα», νιώθει πως δεν αντέχει άλλο τη μονοτονία ούτε της ζωής του ούτε της φιλίας του.
Θέλει να απαλλαγεί από την ανία και να γράψει ένα τραγούδι. Να αφοσιωθεί στη σύνθεση – κι ας μη γνωρίζει τίποτε σπουδαίο από μουσική. Να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στη γη. Να κάνει κάτι, να νιώσει κάποιος. Κι έτσι αποφασίζει πως η φιλία του Πάντρικ δεν του κάνει πια. Τη βαριέται και τον βαριέται. Και του ζητάει να «κόψουν». Να μην είναι πια φίλοι! Ούτε καλημέρα να μην ανταλλάσσουν.
Ο Martin McDonagh φτιάχνει μια ιλαροτραγωδία για την καταστροφική και αυτοκαταστροφική μανία της στενοκεφαλιάς και της προσκόλλησης των ανθρώπων στη συνήθεια.
Το ανακοινώνει στον Πάντρικ, ο οποίος είναι αδύνατο να καταλάβει έστω και μια λέξη απ’ όσα του λέει ο πρώην πλέον φίλος του. Κι έτσι ο Κολμ του γυρίζει την πλάτη και ο Πάντρικ τον παίρνει στο κατόπι. Ο Κολμ ασχολείται αποκλειστικά με το τραγούδι που παιδεύει να ολοκληρώσει και λέγεται «The Banshees of Inisherin» –απ’ όπου προκύπτει και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας– και ο Πάντρικ κλαψουρίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί για τις ανεξήγητες αποφάσεις του πρώην φίλου του, τις οποίες αρνείται να αποδεχτεί ακόμη κι όταν τα πράγματα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή.
Ο Martin McDonagh και η Ψυχοσύνθεση των Ηρώων του
Ο Άγγλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Martin McDonagh έχει εξαιρετικό ταλέντο στον τρόπο με τον οποίο πλάθει τους χαρακτήρες των ταινιών του (αρκεί να θυμηθεί κανείς την καταπληκτική Μίλντρεντ/Frances McDormand ως μάνα που αναζητά τους δολοφόνους της κόρης της εφόσον οι αρχές αδιαφορούν για την απόδοση δικαιοσύνης στο ξεχωριστό «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»).
Έχει επίσης μεγάλη μαεστρία στο να φέρνει σε γκρο πλαν μια προσωπική ιστορία για να μιλήσει για θέματα οικουμενικά, τα οποία πλαισιώνουν την κεντρική πλοκή αθόρυβα αλλά και επιβλητικά (δύσκολος συνδυασμός).
Στα «Πνεύματα του Ινισέριν», για παράδειγμα, φέρνει στην επιφάνεια τη φιλία δύο αντρών –που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και δύο γυναικών–, η οποία διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, γιατί είναι φιλία ανάγκης όχι αλληλοεκτίμησης και βαθιάς αγάπης.
Τοποθετεί τους ήρωές του σε ένα νησί, το Ινισέριν, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, για να φτιάξει ένα πλάνο όπου οι δύο πρώην φίλοι και νυν άσπονδοι εχθροί αντικρίζουν τον καπνό που βγαίνει από το μπαρούτι του ιρλανδικού εμφύλιου που μαίνεται απέναντι, στην ενδοχώρα.
Φτιάχνει μια ιλαροτραγωδία για την καταστροφική και αυτοκαταστροφική μανία της στενοκεφαλιάς και της προσκόλλησης των ανθρώπων στη συνήθεια, είτε ζουν σε απομονωμένα και ήσυχα (αν και φανταστικά) νησάκια είτε εξοντώνονται σε αιματοβαμμένους πολέμους (παρότι η αναφορά στον ιρλανδικό εμφύλιο δεν διαρκεί παρά δευτερόλεπτα, είναι σαφής ο παραλληλισμός ανάμεσα σε μια φιλία που διαλύεται και σε έναν λαό που κατακερματίζεται).
Συνδυάζει μαύρο χιούμορ με βίαιες σκηνές, και μελαγχολία με διαλόγους υπαρξιακής αναζήτησης που σε χτυπάνε στο στομάχι χάρη στην απλότητά τους. Αποτέλεσμα; Μια ακόμη σπουδαία ταινία, η οποία μάλιστα είναι υποψήφια για 9 Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και υποψηφιότητες για τους τέσσερις βασικούς ηθοποιούς της.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Η Cate Blanchett, το «Tár» και η Φύση της Εξουσίας
«Καθαρτήριο»: Μια No Popcorn Ταινία
Μύθοι, Φύση και Πικρές Αλήθειες | Είδαμε το Axis Mundi στο Bios
