Spinner winner, fidget spinner, σπίνερ, ανεμιστηράκι, σβούρα… Όπως και να το λένε, είναι περιζήτητο. Στο περίπτερο κοστίζει 2,50 ευρώ. Online, θα το βρείτε δυο και τρεις φορές ακριβότερα.
Εκτός από μοδάτο, cool, in, είναι ένα παιχνίδι ανακούφισης, αγχολυτικό, αντί-στρες, και ενδείκνυται για παιδιά και ενήλικες που πάσχουν από διάσπαση προσοχής. Έχει γίνει όμως τόσο δημοφιλές τους τελευταίους μήνες, που σε πολλά σχολεία στις ΗΠΑ έχει απαγορευτεί η χρήση του μέσα στην τάξη. Μία φίλη, καθηγήτρια Γυμνασίου στην Αθήνα, επιβεβαιώνει ότι το “πρόβλημα” ηχορύπανσης όταν “όλοι σπινάρουν” συγχρόνως είναι καταστροφικό για το μάθημα.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, επισκέφτηκα όλα τα περίπτερα της γειτονιάς μου από δύο φορές. Είναι η πρώτη φορά που το πρωτάκι της οικογένειας επιστρέφει από το σχολείο με την επιθυμία να αποκτήσει κάτι που έχουν “οι περισσότεροι στην τάξη και στο σχολικό”. Θυμήθηκα τις χλαπάτσες και τα ελατήρια της δικής μου παιδικής ηλικίας, και υπέκυψα. Ώσπου να κατασχεθεί από τη δασκάλα, ας έχει “πουλήσει μούρη” κι αυτός.
“Να πάρουμε και στον Ν.”, συνέχισε το πρωτάκι. “Δεν ξέρει από spinner winner, αλλά θα του αρέσει σίγουρα και δεν είναι ωραίο να ζηλέψει” (μετάφραση: “ας έχουμε δύο γιατί θα έχουμε πρόβλημα με τον ‘μικρό’”).
Την πρώτη μέρα, δεν το βρήκα πουθενά. Με το που βγαίναμε από το αυτοκίνητο, μόνο και μόνο το ύφος του περιπτερά ήταν αρκετό για να καταλάβουμε πως το μικροσκοπικό στριφογυριστό αντικείμενο είχε εξαντληθεί. Σε μία περίπτωση μάλιστα, δεν πρόλαβα καν να σταθμεύσω: ο περιπτεράς, βλέποντας ότι συνοδεύομαι από παιδί Δημοτικού, μου φώναξε: “Όχι, όχι, όχι!”. Ήταν εμφανώς εκνευρισμένος. Με τη νέα μόδα; Με την επιμονή των μαμάδων; Με το γεγονός ότι δεν μπορούσε να μας εξυπηρετήσει; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω για το τρίτο.
Στην επόμενη στάση, μια πωλήτρια μπήκε στη διαδικασία να μου κάνει μάθημα: “Δεν θα έπρεπε να τους αγοράζετε ό,τι σαχλαμάρα ζητάνε. Σε ένα μήνα, δεν θα τα θέλει κανείς”. Μου ήρθε να δικαιολογηθώ στην άγνωστη κυρία, να της πω ότι “είναι η πρώτη φορά”, ότι “το πρωτάκι μου δεν ζητάει ποτέ τίποτα”. Έπειτα, σκέφτηκα ότι η άγνωστη κυρία μάλλον ανησυχεί περισσότερο για το στοκ που θα της μείνει στο τέλος του μήνα, αν υποκύψει στην πίεση και παραγγείλει επιπλέον spinners, παρά για τις δικές μου επιλογές ως μητέρα.
Μία άλλη κυρία, πιο συμπαθής, και σαφώς πιο ενθουσιασμένη με την αυξημένη ζήτηση, είχε φτιάξει λίστα αναμονής, με όνομα, επίθετο, τηλέφωνο και αριθμό spinners που θα ήθελε το κάθε άτομο. Βάλαμε κι εμείς το όνομά μας στη λίστα, και την επόμενη μέρα, είχαμε στα χέρια μας ένα μωβ κι ένα κόκκινο spinner, αφού έπρεπε να εξηγήσω σε τρεις άλλες μαμάδες ότι τα παιδιά μου δικαιούνται (ντροπή!) τα τελευταία αυτά spinners, γιατί ήμαστε σε λίστα…
Τα δοκιμάσαμε λοιπόν κι εμείς. Είναι εθιστικά, εξασκούν τους λεπτούς χειρισμούς των παιδικών χεριών, έχουν πλάκα γιατί φαίνεται ότι μπορείς να τα “σπινάρεις” ακόμα και πάνω στη μύτη σου (“αν είσαι μάγκας”, λέει ο γιος μου) και γενικά, σου προσφέρουν κάποιου είδους στάτους στο σχολείο και το σχολικό. Μικρό το κακό. Επίσης, ξαναπήγα και πήρα ένα και για μένα. Το σπινάρω βλέποντας Survivor!
