Τη νέα χρονιά στην αθηΝΕΑ σκεφτήκαμε να αναζητήσουμε προσωπικές ματιές. Τις ματιές 12 φωτογράφων: έναν/μία για κάθε μήνα του χρόνου. Η επιθυμία μας είναι να μοιραστούν μαζί μας αγαπημένες φωτογραφίες τους, αλλά και να αποκαλύψουν τον κόσμο τους πίσω από τα κλικ της μηχανής τους. Προσκεκλημένoς φωτογράφος για τον Σεπτέμβριο είναι ο Μάριος Θεολόγης.
Ο Μάριος Θεολόγης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, στα Εξάρχεια. Δεν σπούσασε, είναι αυτοδίδακτος. Τα πρώτα 22 χρόνια της επαγγελματικής ζωής του εργάστηκε ως εικονογράφος και τα επόμενα 15 ως φωτογράφος. Δραστηριοποιείται και βιοπορίζεται από τον χώρο της διαφήμισης, όμως καλλιτεχνικά λατρεύει να κάνει πορτρέτα και γυμνά.
Τι είναι αυτό που θα τραβήξει το βλέμμα και θα σας κάνει να σηκώσετε την κάμερα; Είναι ο φωτογράφος ένας καλλιτέχνης που φιλοσοφεί για μια στιγμή; Για όσο κρατάει ένα κλικ;
Τις περισσότερες φορές που θα σηκώσω την κάμερα να κάνω αυτό το κλικ σε καθημερινή βάση είναι για καθαρά επαγγελματικούς λόγους και όχι για καλλιτεχνικούς. Αυτό όμως δεν μετριάζει την αγάπη που έχω να φωτογραφίζω και δικά μου, προσωπικά θέματα. Βαθύτερο κίνητρό μου είναι η κατάθεση με εικόνα στον χρόνο που φεύγει.
Θα θέλατε μας συστήσετε τις αγαπημένες σας φωτογραφικές μηχανές;
Μια Zorki και μια Praktica είναι οι μηχανές με τις οποίες άρχισα να φωτογραφίζω. Οι επόμενες είναι υπολογιστές, που πρέπει να αναβαθμίζονται κάθε 2-3 χρόνια χωρίς συναισθηματισμούς. Από τις τελευταίες ψηφιακές, πολύ βoλική είναι η Canon R5.
Από την αναλογική κάμερα στην πλήρη ψηφιοποίηση. Καθώς αλλάζει ο εξοπλισμός, αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζουμε;
Οι βασικές αρχές που διέπουν την εικόνα είναι οι ίδιες. Άξονες, σημεία φυγής, βαρύτητες κ.λπ. Σίγουρα αλλάζει η θεματολογία και ο αριθμός των εικόνων που παράγονται καθημερινά στον πλανήτη.
Όλοι έχουμε καθημερινά μια κάμερα μαζί μας. Τις περισσότερες φορές αυτήν του κινητού μας. Πέρα από το γεγονός πως είμαστε όλοι εν δυνάμει ρεπόρτερ, αλλάζουμε ακούσια μέσα από το πλήθος των εικόνων που παράγονται παγκοσμίως και τη θεματολογία που προσελκύει το ενδιαφέρον. Φανταστείτε π.χ. κάποια κοπέλα πριν από 15 χρόνια να τύπωνε αυτοφωτογραφίες του προσώπου της καθημερινά και να τις μοίραζε στη γειτονιά.
«Το καθήκον μου είναι να πιάσω κομμάτια της ψυχής που δραπετεύουν από το βλέμμα και να δημιουργήσω ένα όμορφο φως».
Πειραματιστήκατε με τις φόρμες στη φωτογραφία γυμνού, όπου δουλέψατε και με ποικιλία σωματότυπων, καθώς και με άτομα με αναπηρία, που δεν βλέπουμε εύκολα στη συγκεκριμένη κατηγορία του γυμνού. Πώς ξεκίνησες αυτό το γυμνό με inclusivity;
Το σώμα μας δεν είναι παρά το όχημα της ψυχής μας. Αν αναλογιστούμε τη μοναδικότητα της ύπαρξής μας θα αγαπήσουμε και αυτό το όχημα.
Ένα λουλούδι είναι πάντα όμορφο, ένα τσακισμένο λουλούδι είναι ακόμα πιο όμορφο γιατί κάτι έχει να μας αφηγηθεί. Μπορούμε να κλείσουμε για λίγο τη δυνατή μουσική και να το ακούσουμε να μας ψιθυρίζει για τον πόνο, για τη δύναμη, για την αποδοχή, για τη δυσκολία, για τις καθημερινές νίκες.
«Είτε είναι πορτρέτο είτε είναι γυμνό, έχω κατά νου πως είμαι ένας αμπελουργός που παράγει ωραίο γευστικό κρασί».
Πόσο εύκολα αφήνονται οι άνθρωποι αυτοί στην κάμερα και ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε;
Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά δεν ακολουθώ και κάποια διαδικασία. Είτε είναι πορτρέτο είτε είναι γυμνό, έχω κατά νου πως είμαι ένας αμπελουργός που παράγει ωραίο γευστικό κρασί. Θέλω να δώσω ένα καλάθι με αυτό που κάνω καλά να πάρει φεύγοντας μαζί του.
Δεν αποτελεί κομμάτι της δουλειάς μου, δεν πληρώνομαι, είναι η κατάθεσή μου σε κάτι που θεωρώ σημαντικό. Κάποιες φορές, όταν φωτογραφίζω, φαντάζομαι τους ανθρώπους να ανατρέχουν σε αυτές τις φωτογραφίες ύστερα από 20-30 χρόνια και σκέφτομαι τα έντονα συναισθήματα που μπορεί να τους κατακλύζουν.
Το καθήκον μου είναι να πιάσω κομμάτια της ψυχής που δραπετεύουν από το βλέμμα και να δημιουργήσω ένα όμορφο φως.
Επεξεργάζεστε τις φωτογραφίες σας; Η ψηφιακή επεξεργασία είναι απαραίτητη συνθήκη στη φωτογραφία σήμερα;
Επεξεργάζομαι πολύ ό,τι αναφέρεται στη διαφήμιση. Δεν επεξεργάζομαι σχεδόν καθόλου τα γυμνά και τα καλλιτεχνικά πορτρέτα.
Εκτυπώνετε τις φωτογραφίες σας;
Σπάνια. Το κάνω όταν προορίζεται για δώρο ή όταν πρόκεται να διακοσμήσω έναν χώρο στο στούντιο.
Σε ποιους φωτογράφους έχετε «αδυναμία»; Θέλετε να αναφέρετε τους αγαπημένους σας;
Θα έλεγα τη Βούλα Παπαιωάννου, τον Τάκη Τλούπα, τον Στέφανο Σάμιο, τον Αλέξανδρο Τσούτη, τον Άρη Γεωργίου.
«Η ανάγκη για αποτύπωση της πραγματικότητας μέσα από το δικό μας πρίσμα είναι βαθιά χαραγμένη στο DNA μας».
Τελικά, τι σημαίνει για εσάς η φωτογραφία; Καταγραφή και αποτύπωση της πραγματικότητας, «μεταμόρφωση» της πραγματικότητας, έκφραση, άσκηση «ύφους»;
Όλα αυτά μαζί θα έλεγα και κάποια ακόμα. Η ανάγκη για αποτύπωση της πραγματικότητας μέσα από το δικό μας πρίσμα είναι βαθιά χαραγμένη στο DNA μας.
Από τους ανθρώπους των σπηλαίων που χάραζαν στους στοίχους το κυνήγι τους μέχρι τη selfie που θα ανεβάσουμε στο Instagram. Είτε είναι «αληθινές» είτε όχι, αποτελούν την αρχέγονη ανάγκη μας να μιλήσουμε με εικόνες.
• Περισσότερες φωτογραφίες του Μάριου Θεολόγη μπορείτε να δείτε εδώ:
www.mariostheologis.com | Ιnstagram: Math_studio | Facebook: Math Studio
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Φωτογράφος του Μήνα | Χαρά Σκλήκα
