Είναι ένας ευγενικός γίγαντας που όλοι αγαπάμε για τις πολύτιμες ραδιοφωνικές στιγμές που μας έχει χαρίσει. Ο Γιάννης Κορδώνης έχει «γράψει τα χιλιόμετρά του» με καλές μουσικές και καυστικά σχόλια. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, εκτός από τη θωριά του, είναι οι λέξεις και ειδικότερα το πώς τις βάζει στη σειρά. Αν και αρκετά νέος, ο λόγος του είναι σαρκαστικά χιουμοριστικός και κάποιες στιγμές εμμονικά πολιτικός.
Όταν τον γνώρισα και κάναμε ραδιόφωνο μαζί το μακρινό 2015, ένιωσα –και ήταν ίσως η μοναδική φορά– ότι η γραφή μου μπροστά στη δική του έμοιαζε σαν να έκαναν αγώνα ευστοχίας λόγου ο Βέλτσος με τον Σεφερλή. Σήμερα, πιο ώριμος από ποτέ, με παρουσία σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, μιλάει στην αθηΝΕΑ για όλα. Ακόμα και για τους ινδιάνους.
Κιθαρίστας ή ντράμερ;
Ντράμερ γιατί είναι καθιστός, ενώ ο κιθαρίστας συνεχώς όρθιος. Ντράμερ γιατί τα ντραμς είναι ο μόνος χώρος που στοιχειοθετεί άσυλο και βάθρο ταυτόχρονα για τους καταφρονημένους. Ντράμερ γιατί είναι αραχτός πίσω πίσω, χωρίς μπλούζα, και κλέβει την παράσταση όποτε θέλει. Ντράμερ γιατί το βασικό είναι στη ζωή να ορίζεις εσύ τον ρυθμό.
Ραδιόφωνο ή τηλεόραση;
Αν με ρωτούσες πέρσι τέτοια εποχή, θα σου έλεγα ραδιόφωνο πριν καν τελειώσει η ερώτηση. Όμως, τη σεζόν που πέρασε, είχα την τύχη να διαπιστώσω ότι και στην τηλεόραση, αν υπάρχει ελευθερία, κέφι και μεράκι, μπορούν να γίνουν υπέροχα πράγματα. Το μυστικό νομίζω και στα δύο είναι να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να βγάζεις την αλήθεια σου.
Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ;
Είναι αυτή ερώτηση για άνθρωπο 1,97 μέτρων;
«Έλεγα και νόμιζα ότι μπορώ να ακούσω τα πάντα και πως κάθε είδος μουσικής έχει φανερά ή κρυμμένα διαμάντια. Μέχρι που εμφανίστηκε η τραπ».
Και τώρα ας σοβαρευτούμε. Φταίνε τα ΜΜΕ για το εκμαυλισμό της κοινωνίας;
Δεν θεωρείς ότι είναι καλή η 108η θέση στην ελευθερία του Τύπου; Μπορούμε και χειρότερα, θα δεις… Θα ήθελα να πιστεύω και να ελπίζω αρχικά ότι η κοινωνία δεν έχει εκμαυλιστεί, τουλάχιστον όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Θα ήθελα επίσης να πιστεύω ότι όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει ότι τα ΜΜΕ δεν του λένε την αλήθεια. Ότι πρέπει να ψάξει, ίσως περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε κανονικά, για να μάθει τι (του) γίνεται. Και ότι στο τέλος θα είναι τέτοια η απόρριψη του κοινού, που θα αναγκάσει τα μέσα να αλλάξουν ρότα. Αν και τελικά, όσο περισσότερο το σκέφτομαι, ουτοπικό μου ακούγεται. Έπρεπε να απαντήσω με ένα «Ναι».
Με την ποιότητα των χαρακτήρων, αλλά και την ποιότητα των ασμάτων αυτού που λέγεται τραπ, τι έχεις να πεις;
Έλεγα και νόμιζα ότι μπορώ να ακούσω τα πάντα και πως κάθε είδος μουσικής έχει φανερά ή κρυμμένα διαμάντια. Μέχρι που εμφανίστηκε η τραπ. Εκτός του ότι βρίσκω βασανιστικό το άκουσμά της, με θλίβει η απήχηση που έχει στη νεολαία τέτοιος αισχρός στίχος και τέτοιοι αισχροί εκπρόσωποι, ενώ με εξοργίζει και ότι ήταν η αφορμή να κατανοήσω ότι δεν είμαι πια μέλος της νεολαίας. Κατάλαβες, ήρθε η τραπ να μας δείξει ότι γεράσαμε…
Είναι ηρωική πράξη να είσαι πατέρας;
Αν θεωρήσουμε ότι είναι ήρωας κάποιος που θα έδινε τη ζωή του για έναν άλλο άνθρωπο, τότε αυτόματα αποκτά ηρωική υπόσταση η πατρότητα. Η ουσία όμως νομίζω κρύβεται εξίσου στα μικρά, στα καθημερινά, στα απλά αλλά και τόσο σύνθετα ταυτόχρονα. Οπότε δεν ξέρω αν είναι ηρωικό, είναι σίγουρα όμως μαγικό.
«Μια βουτιά στο άγνωστο είναι πάντα μια πολύ επικίνδυνη βουτιά. Είναι συντριπτικά μεγάλες οι πιθανότητες να μην επιστρέψεις ποτέ. Μπορεί και να γυρίσεις πίσω όμως, για να πεις την ιστορία και να ξέρεις ότι άνοιξες μια πόρτα που θα αλλάξει τον κόσμο. Το παίζεις; Κάποιοι το παίζουν. Λίγοι. Εγώ τους ζηλεύω».
Η πολιτική απέχει από την πραγματικότητα;
Δεν απέχει απλά, στο φτωχό μου το μυαλό, η πολιτική είναι μια συνεχής διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Είναι η τέχνη του να παρουσιάζεις κάτι εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι είναι. Να πείθεις τον λαό ότι είσαι η λύση στο πρόβλημα, ενώ στην ουσία θα είσαι η επιδείνωση του προβλήματος.
Στην Αμερική τελικά νίκησαν οι κακοί;
Δεν ξέρω, πάντως στο παιχνίδι ινδιάνοι εναντίον καουμπόηδες εγώ ήμουν πάντα με τους ινδιάνους.
«”Μουσικό κουτί” η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση. Τη θεωρώ εξαιρετική εκπομπή, αρχειακό κειμήλιο για το μέλλον».
Αν μπορούσες να κάνεις συνέντευξη σε έναν άνθρωπο, ποιος θα ήταν αυτός;
Yuri Gagarin. Θα έδινα ό,τι έχω και δεν έχω για να μπορούσα να μπω στο μυαλό του Gagarin τη στιγμή ακριβώς εκείνη που έβγαινε από την ατμόσφαιρα της Γης και γινόταν ο ΠΡΩΤΟΣ άνθρωπος στο διάστημα. Στην πραγματικότητα (no offense Armstrong), ΑΥΤΟ ήταν το γιγαντιαίο βήμα για την ανθρωπότητα. Θα ήθελα να τον ρωτήσω πόσο υπερτέλειο είναι να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που κάνει τη βουτιά στο άγνωστο.
Μια βουτιά στο άγνωστο είναι πάντα μια πολύ επικίνδυνη βουτιά. Είναι συντριπτικά μεγάλες οι πιθανότητες να μην επιστρέψεις ποτέ. Μπορεί και να γυρίσεις πίσω όμως, για να πεις την ιστορία και να ξέρεις ότι άνοιξες μια πόρτα που θα αλλάξει τον κόσμο. Το παίζεις; Κάποιοι το παίζουν. Λίγοι. Εγώ τους ζηλεύω.
«Σπίτι με το Mega» ή «Μουσικό Κουτί»;
«Μουσικό Κουτί» η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση. Τη θεωρώ εξαιρετική εκπομπή, αρχειακό κειμήλιο για το μέλλον. Στο επεισόδιο με Φαραντούρη – Αλκίνοο καταφεύγω όποτε θέλω να αγαλλιάσει η ψυχή μου.
***
Ο Γιάννης Κορδώνης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Ξεκίνησε να γίνει πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ, συνέχισε ως δημοσιογράφος και εν τέλει κατέληξε να κάνει αυτό που πάντα ήθελε, να σπάει πλάκα και να (προσπαθεί) να κάνει τους άλλους να γελάνε – και να σκέφτονται. Το ραδιόφωνο είναι η μεγάλη του αγάπη και η τηλεόραση η πρόσφατη ερωμένη του. Τον ακούτε κάθε πρωί 7-10 στον Galaxy 92 και τον βλέπετε τα Σαββατοκύριακα στο «Καλύτερα Δεν Γίνεται» στην τηλεόραση του Alpha. Πιστεύει (και κλείνει κάθε του εκπομπή, θυμίζοντάς μας) πως «Η ζωή είναι πάρα πολύ σημαντική για να την παίρνουμε στα σοβαρά».
***
Τι καλοκαίρι κι αυτό… Μια ουτοπική δυστοπία ότι όλα είναι καλά. Σαν κοτόπουλα τρέξαμε σε διακοπές, σε θάλασσες και πάντα με τον φόβο του κορωνοϊού, που τελείωσε αλλά δεν έφυγε. Όπου και αν κοιτάξεις βλέπεις εξαγριωμένους τραμπικούς, νέοκοπους υπερασπιστές της δημοκρατίας και αμόρφωτα παιδάκια που κάνουν το αδιέξοδό τους ουρλιαχτό ονομάζοντάς το μουσική. Και τελικά έφτανε η «θυσία» ενός μικρού γαϊδάρου στο φαρ ουέστ της ελληνικής επαρχίας για να κατανοήσουμε ότι κάποιοι ούτε καν ζώα δεν είναι.
Βαθιά ανάσα, φτύνω την υγρασία και κρατώ το φως του ήλιου. Η γάτα αφηνιάζει με το τίποτα: ένα καπάκι, ένα χαρτί, μια σακούλα. Κλείνω τα μάτια και εύχομαι από το φως να οδηγηθούμε σε μεγαλύτερο φως. Αυτό της χαράς με τα λίγα – και την πολύ αγάπη των λίγων. Ευτυχείτε.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Αντίσταση στην Κατάθλιψη με το Απολαυστικό Ταξίδι στη «Σανγκάη» του Ξανθούλη
Μιχάλης Καλκάνης: «Αναζητώ το Βάθος και το Λίγο»
Αχιλλέας Χεκίμογλου: «Στην Ελλάδα Συνυπάρχουν η Πρόοδος και η Παρακμή»
