Η Γιούλικα Σκαφιδά αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, με μια καριέρα αξιοζήλευτη και με μια πορεία διαρκώς ανοδική. Σε αυτό συνηγορούν οι πολλές και σημαντικές διακρίσεις που έχει αποσπάσει, με κορυφαία την κατάκτηση του θεατρικού Βραβείου Μελίνα Μερκούρη το 2014, αλλά και το γεγονός ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει ήδη συνεργαστεί με τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου.
Η επιτυχία της μόνο τυχαία δεν είναι. Σε αυτήν συντελούν δύο πράγματα: η σκληρή δουλειά και η τόλμη της να προκαλεί διαρκώς τον εαυτό της, δοκιμάζοντας νέα πράγματα. Αν για κάτι ξεχωρίζει η Γιούλικα, είναι για το ότι είναι μια ηθοποιός χωρίς ταμπέλες, ακομπλεξάριστη. Που αγαπά την Τέχνη της και τις ωραίες συνεργασίες, κι αυτό φαίνεται από τις πολύ διαφορετικές επιλογές της.
Και που -την ίδια ώρα-, ενώ στο θέατρο μπορεί να καταπιάνεται με κλασικό ρεπερτόριο, στο σινεμά μπορεί να γυρίζει θρίλερ και στην τηλεόραση να κάνει κωμωδία. Και είναι αυτή ακριβώς η ανάγκη της για το καινούργιο, αλλά και ο καλλιτεχνικός χαμαιλεοντισμός της, που την καθιστούν όχι μόνο περιζήτητη μεταξύ των σκηνοθετών που θέλουν να συνεργαστούν μαζί της, αλλά και την πιο εξελίξιμη νέα ηθοποιό.
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή “Καζαντζάκης”, η γλυκιά και ειλικρινής Γιούλικα Σκαφιδά μιλά στην αθηΝΕΑ για τα όνειρά της, τη σημαντικότερη στιγμή της μέχρι τώρα πορείας της, την αγάπη της για το σινεμά, τους ηθοποιούς με τους οποίους θα ήθελε να συνεργαστεί, αλλά και για τα καλλιτεχνικά της σχέδια.
Αν και αρκετά νέα, μετράς ήδη κάμποσα χρόνια επιτυχημένης πορείας στον χώρο. Ποιες θεωρείς ότι είναι οι σημαντικότερες στιγμές της μέχρι τώρα καριέρας σου;
Είχα τη χαρά και την τύχη να συναντηθώ με εξαιρετικούς συνεργάτες και να υποδυθώ συναρπαστικούς ρόλους, τόσο στο θέατρο, όσο και στο σινεμά και την τηλεόραση, αυτά τα 14 χρόνια που δουλεύω. Οι σημαντικές στιγμές είναι πολλές. Είναι ένα βραβείο που ήρθε ως αναγνώριση, είναι μια δημιουργική μέρα στην πρόβα, μια καλή κριτική για την παράσταση… Αν έπρεπε, όμως, οπωσδήποτε να επιλέξω μια δουλειά/στιγμή-σταθμό στη μέχρι τώρα πορεία μου, τότε θα έλεγα τη 16μηνη διαμονή μου στην Κρήτη για τα γυρίσματα της σειράς “Το Νησί”.
Συνάντησες δυσκολίες; Πιστεύεις ότι για να αναγνωριστεί κανείς στο χώρο σου χρειάζεται τύχη και καλές δημόσιες σχέσεις; Το ταλέντο και η σκληρή δουλειά αρκούν;
Ο δρόμος ποτέ δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω ευγνώμων για όσα είχα την ευκαιρία να ζήσω μέσα από τη δουλειά μου. Νιώθω τυχερή, γιατί βρέθηκα τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, με τους σωστούς ανθρώπους. Από ‘κει και πέρα όμως, πήρα την τύχη μου στα χέρια μου. Δουλεύω πολύ, “κυνήγησα” τη δουλειά μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα οι άνθρωποι με τους όποιους έχω δουλέψει να θέλουν να ξανασυναντηθούμε επαγγελματικά. Σημαίνει πως κάτι έκανα σωστά.
Απογοητεύσεις, δυσκολίες, γκρίνιες θα υπάρχουν πάντα. Το παν είναι να μη σταματήσεις, να απαντάς με δημιουργία στην όποια ανασφάλεια ή δυσκολία συναντήσεις. Σε αυτή τη δουλειά, εχθρός είναι η συνήθεια και φίλος το άγνωστο. Όσον αφορά στις δημόσιες σχέσεις, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσω. Δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνική, δεν πηγαίνω σε πάρτι. Προτιμώ να μένω στο σπίτι μου.
Έχεις αποσπάσει αρκετές διακρίσεις/βραβεύσεις, μεταξύ αυτών και το βραβείο Μελίνας Μερκούρη. Είναι σημαντικές για σένα; Σε έχουν βοηθήσει επαγγελματικά;
Ένα βραβείο πάντα είναι σημαντικό, είτε είναι βραβείο που σου δίνει το κοινό, ο απλός κόσμος δηλαδή, είτε μια επιτροπή που αποτελείται από ανθρώπους του χώρου. Για μένα, ένα βραβείο σημαίνει πως κάτι έγινε σωστά, είναι ένα χτύπημα στην πλάτη, είναι η αποδοχή, ένα στήριγμα για τη συνέχεια, μια ευθύνη παραπάνω για τις μελλοντικές αποφάσεις. Δεν έχω βρει δουλειά μέσω ενός βραβείου, αν και η αλήθεια είναι ότι μετά το Βραβείο Μερκούρη είχα περισσότερες προτάσεις από κάθε άλλη χρονιά!
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το δυνατό σου σημείο; Αυτό που σε έχει κάνει να ξεχωρίσεις και να συγκαταλέγεσαι μεταξύ των πιο ταλαντούχων ηθοποιών της γενιάς σου;
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το πω εγώ, αλλά οι συνεργάτες μου! Είμαι δουλευταρού γενικά και πειθαρχημένη, κάτι που κατέκτησα από πολύ μικρή, μέσα από τη θητεία μου στον αθλητισμό.
Έχεις δεχτεί ποτέ σκληρή ή άδικη κριτική; Πώς το αντιμετώπισες; Σε επηρέασε;
Μια κριτική μπορεί να είναι δημιουργική, αν είναι καλοπροαίρετη φυσικά, αλλά και αν έχεις την ηρεμία και το σθένος να τη δεχτείς… Θυμάμαι, σε μια από τις πρώτες μου θεατρικές δουλειές, είχα διαβάσει μια κριτική σε ένα ένθετο αθλητικής εφημερίδας, όπου είχαν γραφτεί άσχημα λόγια για την παράσταση και ακόμα χειρότερα για εμένα. Θυμάμαι έγραφε, σε γενικές γραμμές, ότι ήμουν η χειρότερη όλων. Ότι έμοιαζα σαν να παίζω σε σχολική παράσταση και ότι μόνο εκεί μου αξίζει να παίζω…
Έπαθα σοκ στην αρχή, θεώρησα πολύ σκληρά αυτά τα λόγια και ότι δεν μου άξιζαν. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη για μέρες. Με τον καιρό “συνηθίζεις” μια κακή κριτική, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, και προσπαθείς να βρεις κάτι δημιουργικό μέσα από αυτή. Κάτι που θα σε κάνει καλύτερο.
Όλα αυτά τα χρόνια σίγουρα θα έχεις βιώσει πολλές χαρές, αλλά και απογοητεύσεις. Τι είναι αυτό που σου δίνει περισσότερο χαρά στη δουλειά σου;
Η δουλειά αυτή είναι γεμάτη χαρές και πίκρες, ανασφάλεια, θυσίες, αλλά και πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Εκείνες οι μικρές στιγμές πραγματικής επικοινωνίας με το κοινό, είτε στο θέατρο, είτε στο σινεμά, είναι αυτές που μου δίνουν δύναμη και με κάνουν να συνεχίζω. Και μαζί με αυτές, και η χαρά της δημιουργίας φυσικά, που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν πλήρεις.
Έχεις δουλέψει πολύ σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση. Αν έπρεπε, ποιο θα επέλεγες από τα τρία;
Και τα τρία μέσα έχουν εξίσου ενδιαφέρον, το καθένα με τις δυσκολίες του. Το ζητούμενο είναι πάντα η αλήθεια. Αν θα έπρεπε να διαλέξω, νομίζω πως θα προτιμούσα το σινεμά. Είναι αυτή η σιωπή που με κεντρίζει. Να λες “σ’ αγαπώ” στο αυτί κάποιου και αυτό να έχει κάτι να πει στο κοινό στην αίθουσα αργότερα…
Πες μου έναν ηθοποιό με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς κι ένα έργο στο οποίο θα ‘θελες οπωσδήποτε να παίξεις.
Δεν έχω όνειρο να παίξω σε κάποιο έργο. Ίσως παλιότερα να είχα μια γλυκιά εμμονή με τον “Γυάλινο Κόσμο” του Τένεσι Ουίλιαμς, αλλά επειδή μεγάλωσα λιγάκι για τον ρόλο της Λώρας, δεν ονειρεύομαι πια έργα, αλλά συνεργασίες.
Ήθελα πάντα να δουλέψω με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ήμουν τυχερή, γιατί το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε και μάλιστα υπό τις καλύτερες συνθήκες. Θα ήθελα να δουλέψω με την Αμαλία Μουτούση στο θέατρο, την Αγγελική Παπούλια στο σινεμά, να ξαναβρεθώ με τον Αλέξανδρο Λογοθέτη σε μια όμορφη σειρά στην τηλεόραση και άλλους πολλούς… Είναι πολλοί οι άνθρωποι του χώρου που εκτιμώ και από τους οποίους έχω εμπνευστεί, είτε ως κοινό σε κάποια δουλειά τους, είτε ως συνεργάτης τους.
Μίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στον “Καζαντζάκη”, που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα στις αίθουσες.
Η ταινία αυτή είναι βασισμένη στη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη, κυρίως μέσα από το έργο του “Αναφορά στον Γκρέκο”. Πρόσωπα και καταστάσεις που τον ενέπνευσαν, φίλοι, αλλά και ο μεγάλος εχθρός, το Ελληνικό Κράτος και η Εκκλησία, που του στέρησαν την υποψηφιότητά στα βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι μερικά από τα θέματα με τα οποία ασχολείται η ταινία.
Υποδύομαι την Ίτκα, μια νεαρή Εβραία, που πιστεύει στη νέα ιδέα του Κομμουνισμού και κατά κάποιο τρόπο μυεί τον Καζαντζάκη σε αυτήν. Είναι ο άνθρωπος που τον φέρνει αντιμέτωπο με την ασχήμια της πραγματικότητας. Ζουν έναν θυελλώδη έρωτα για ένα μικρό διάστημα, αλλά κρατάνε επαφές ακόμη και μετά από χρόνια.
Πριν μια εβδομάδα ανέβασε, επίσης, αυλαία και η παράσταση “Πεερ Γκυντ” του Ίψεν, στην οποία πρωταγωνιστείς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Έχεις αγωνία στις πρεμιέρες; Φαίνεσαι να διαχειρίζεσαι καλά το άγχος σου, αποπνέεις πάντα πραότητα και σιγουριά.
Πάντα πριν ανοίξει η αυλαία έχω άγχος. Πρόκειται, όμως, για ένα άγχος δημιουργικό, για μια χαρά που έφτασε επιτέλους η ώρα να δείξουμε στον κόσμο τι ετοιμάζαμε τόσο καιρό σε κλειστές αίθουσες. Υπάρχει φυσικά και η αγωνία να πάνε όλα καλά και να ταυτιστούν οι θεατές με την ιστορία μας, ο καθένας για δικούς του λόγους. Γενικά ειμαι ήρεμη, προσπαθώ να δουλεύω πειθαρχημένα και συνήθως, όταν ξεκινάει μια παράσταση ή κάνει πρεμιέρα μια ταινία, ξέρω πως έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ. Και αυτό είναι κάτι που από μόνο του μού δημιουργεί ηρεμία.
Φέτος, εκτός από το θέατρο και τον κινηματογράφο, κάνεις επίσης και τηλεόραση. Πώς τα καταφέρνεις;
Ναι, φέτος πέσανε όλα μαζί. Και τα κατάφερα χάρη στις… πολλές βιταμίνες και τη σωστή οργάνωση του χρόνου των προβών και των γυρισμάτων! Στην τηλεόραση θα με δείτε στη σειρά του Alpha “Το Κόκκινο Νυφικό”, μια μαύρη κωμωδία, που γράφει η Βάνα Δημητρίου και σκηνοθετεί ο Ανδρέας Γεωργίου.
Μένει χρόνος για σένα; Τι σου αρέσει να κάνεις όταν δεν δουλεύεις;
Μου αρέσει να γυμνάζομαι. Φέτος αφιέρωσα πολύ χρόνο στο τρέξιμο, που αγαπώ πολύ, και συμμετείχα στον Μαραθώνιο της Αθήνας, στην κλασική διαδρομή των 42 χιλιομέτρων. Ήταν μια εμπειρία πολύ ξεχωριστή και συγκινητική, κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με ό,τι έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Μου αρέσει, επίσης, όταν δεν δουλεύω να πηγαίνω σινεμά.
Δεν έχουμε ακούσει ποτέ τίποτα για την προσωπική σου ζωή. Καταβάλεις προσπάθεια για να τη διαφυλάττεις από τη δημοσιότητα;
Νομίζω πως, αν πραγματικά θες, μπορείς να διαφυλάξεις την προσωπική σου ζωή. Έγινα γνωστή σε αυτόν τον χώρο μέσα από τη δουλειά μου κι όχι μέσω από κάποια ερωτική περιπέτεια ή λόγω εκκεντρικών μου εμφανίσεων. Οπότε θεωρώ πλέον λογικό, μετά από 14 χρόνια ενεργούς παρουσίας στον χώρο, οι άνθρωποι να ασχολούνται με τη δουλειά μου και όχι με την προσωπική μου ζωή.
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;
Μέχρι αρχές Φεβρουαρίου θα είμαι στο Εθνικό Θέατρο με την παράσταση “Πεερ Γκυντ” και συνεχίζω, επίσης, τα τελευταία γυρίσματα για τη σειρά “Κόκκινο Νυφικό”. Στα μέσα Φλεβάρη θα ξεκινήσω γυρίσματα για μια ταινία, για την οποία, όμως, δεν μπορώ να σας πω πολλά αυτή τη στιγμή. Θα σας αποκαλύψω, ωστόσο, ότι αφορά στη ζωή μιας γυναίκας, τις δημιουργίες της οποίας έχουμε όλοι σιγοτραγουδήσει…
