Πάντα τρόμαζα με τον ήχο της χύτρας. Αυτό το σφύριγμα, αυτό το βουητό, που το συνοδεύει η πρώιμη μυρωδιά του βραστού κρέατος και οι σταγόνες ατμού, μου δημιουργούσαν πάντα ταραχή.
Όταν ήμουν πιο μικρή κι όχι τόσο εξοικειωμένη με τα μαγειρικά σκεύη, θύμωνα με τη μαμά μου που μαγείρευε, το σπίτι μύριζε και, μόλις το πώμα της χύτρας πεταγόταν όλοι τρομάζαμε, ενώ εκείνη έτρεχε αλαφιασμένη κάτι να προλάβει στην κουζίνα.
Πότε μου δεν κατάλαβα τι και όταν μετέπειτα πειραματίστηκα με τη χρήση του συγκεκριμένου σκεύους, πάντα είχα αυτή τη δυσάρεστη ανάμνηση. Κάποιον να τρέχει, κάτι να μας τρομάζει, μία δυσοσμία και μία ταραχή.
Τους τελευταίους τρεις μήνες αισθάνομαι πως ζούμε όλοι σε μία χύτρα. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, περιορισμένοι σε δημοτικά διαμερίσματα, σε ώρες κυκλοφορίας.
Ένα χρόνο τώρα με την καραντίνα, κάθε μέρα, προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο, έναν απολογισμό των σκέψεων και των γεγονότων αυτής της χρονιάς. Τους τελευταίους τρεις μήνες, ωστόσο, συμβαίνει κάτι παράδοξο.
Η επικαιρότητα είναι τόσο καταιγιστική που κάθε μέρα σβήνω και γράφω, προσθέτω και αφαιρώ όλα αυτά που είναι για μένα ο χρόνος που περνάμε σε αυτό το νέο πλαίσιο ζωής. Έχουν όλα ταχύτητα, πίεση, εξελίξεις που “σκάνε” η μία πίσω από την άλλη.
Η Ζωή μας Σαν Χύτρα
Τους τελευταίους τρεις μήνες αισθάνομαι πως ζούμε όλοι σε μία χύτρα. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, περιορισμένοι σε δημοτικά διαμερίσματα, σε ώρες κυκλοφορίας.
Μάθαμε να μετράμε από το ένα μέχρι το έξι, να κοιτάμε τα ρολόγια μας μην ξεχαστούμε και περάσει η ενάτη βραδινή, σκαρφιζόμαστε ιστορίες που δικαιολογούν μία πιο μεγάλη βόλτα από αυτή που επιτρέπεται και περιμένουμε το σφύριγμα, σαν αυτό της χύτρας, να πάρουμε ξανά τους δρόμους, να δούμε τους φίλους μας, να συνεχίσουμε τις εμπειρίες μας από εκεί που τις αφήσαμε.
Τους τελευταίους τρεις μήνες αισθάνομαι πως η καραντίνα λειτουργεί σαν επιταχυντής όλων των συναισθημάτων που πριν από ένα χρόνο δεν είχαν προλάβει να δημιουργηθούν. Γιατί πριν από ένα χρόνο, ο φόβος μιας επικείμενης θανατηφόρας πανδημίας είχε κυριεύσει κάθε άλλο συναίσθημα.
Η ελπίδα, η υπομονή και η πίστη στις αρχές και την πολιτεία ήταν, τότε, οι σύμμαχοι μας. Όταν χειροκροτούσαμε στα μπαλκόνια, συντονιζόμασταν στις έξι στην τηλεόραση και πληρώναμε συνδρομές για να βλέπουμε ξένες σειρές. Μέχρι όλο αυτό να περάσει…
Η, ακόμη μία, καραντίνα λειτουργεί πλέον, ως επιταχυντής της οργής και του μίσους. Σαν μία χύτρα που μέσα της βράζει ο διχασμός και η αναξιοπιστία στο σύστημα. Σε χαμηλή φωτιά, αλλά με μεγάλη πίεση.
Η, ακόμη μία, καραντίνα λειτουργεί πλέον ως επιταχυντής της οργής και του μίσους. Σαν μία χύτρα που μέσα της βράζει ο διχασμός και η αναξιοπιστία στο σύστημα. Σε χαμηλή φωτιά, αλλά με μεγάλη πίεση. Η αμφισβήτηση αξιών και η επαναφορά καταστάσεων που για πολλά χρόνια μας ταλαιπωρούσαν.
Οι αδύναμοι γίνονται οι επαναστάτες χωρίς αιτία. Αυτοί που ξέρουν την αιτία χάνουν το δίκιο τους μέσα από τα “ρομποτάκια” των social media και oι δυνατοί χρησιμοποιούν τους αδύναμους, ενώ ηρωοποιούν τους δύστυχους.
Το Μυστικό του Πετυχημένου “Φαγητού”
Τους τελευταίους τρεις μήνες έχω επιλέξει να δουλεύω πολύ, να μη βλέπω ειδήσεις και να δημιουργώ περιεχόμενο και ιδέες εμπνευσμένη από ανθρώπους που μέσα σε αυτή τη “χύτρα” που ζούμε πήραν μία βαθιά ανάσα και βρήκαν λίγο χώρο να ξεφωνίσουν ό,τι η ελληνική κοινωνία αποσιωπούσε.
Γυναίκες δυνατές, επιστήμονες λαμπροί, καλλιτέχνες με φως και ακαδημαϊκοί με έργο και προσφορά φτιάχνουν τα συστατικά για μία νέα πραγματικότητα με ισότιμους ρόλους, δικαιώματα και ευκαιρίες. Μια πραγματικότητα χωρίς δυσοσμία, ταραχή και τρόμο.
Στη δική μου χύτρα, λοιπόν, αυτοί είναι το μυστικό για να πετύχει το φαγητό. Σε αυτήν την, ακόμη μία, καραντίνα, ήρθαν κάποιοι να μου υπενθυμίσουν πως όταν η χύτρα σφυρίξει , μετά από την ταραχή, τον τρόμο και τη δυσοσμία, το φαγητό θα είναι έτοιμο, το κρέας πιο μαλακό και πολύ νόστιμο. Έτοιμο για σερβίρισμα. Σαν το φαγητό της μαμάς μου. Σαν τη νοστιμιά και την ποιότητα της ζωής στην οποία αξίζει να επιστρέψουμε.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
