Αυτές τις μέρες της απομόνωσης έχουμε δει αρκετή τηλεόραση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το Netflix, που δημοσίευσε τα αποτελέσματα του πρώτου τριμήνου της χρονιάς, απέκτησε 16 εκατομμύρια νέους συνδρομητές παγκοσμίως μόνο στους τρεις πρώτους μήνες του 2020, σχεδόν τα διπλάσια sign-ups από τους τελευταίους μήνες του 2019.
Αν τώρα, όπως κι εμείς, βρίσκεστε στα όρια της τηλεοπτικής αποβλάκωσης και θέλετε η επόμενη σειρά που θα παρακολουθήσετε να είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό, η λίστα αυτή δε θα σας απογοητεύσει. Όλες οι σειρές που θα βρείτε εδώ έχουν “κάτι” και καθεμιά τους είναι τόσο καλή που θα ευχόμουν να μην την είχα ήδη παρακολουθήσει για να μπορώ να το κάνω από την αρχή τώρα.
ΥΓ. Μάλλον έχω δει αρκετή τηλεόραση, γιατί μέχρι να τελειώσει αυτή η λίστα είχα ήδη σκεφτεί αρκετές σειρές που αδίκησα και θα έπρεπε ίσως να έχω συμπεριλάβει. Έπεται συνέχεια λοιπόν.
#10 The Crown
Πρέπει να είναι παράξενο να παρακολουθείς τη ζωή σου να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου, σε μια οθόνη. Εδώ που τα λέμε όμως, δεν είναι αυτό το μόνο παράξενο στοιχείο στη ζωή της Βασίλισσας της Αγγλίας, η οποία, τουλάχιστον επίσημα, δεν έχει παραδεχθεί αν έχει ή δεν έχει δει τη σειρά που είναι αφιερωμένη στη βασιλεία της. Πρόκειται για μια βουτιά στην πρόσφατη ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, υπό το πρίσμα της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, με έμφαση στα διλήμματα, τις δύσκολες αποφάσεις, τη σύγκρουση παραδόσεων αιώνων με έναν 20ό αιώνα που έφερε νέα ατομικά και συλλογικά “ήθη και έθιμα”. Το επιλεκτικό μικροσκόπιο που εφαρμόζει η σειρά στη βασιλική οικογένεια δεν είναι πάντα κολακευτικό προς τα μέλη της, συνολικά όμως λειτουργεί μάλλον ενισχυτικά προς τον “βασιλικό μύθο”. Έναν βασιλικό μύθο που συχνά προσκρούει με το παράλογο του θεσμού, αλλά και την ασυμβατότητά του με μια σειρά από ιδανικά που αποτέλεσαν πυξίδα κατά τον 20ό αιώνα.
#9 West World
Μια πολλά υποσχόμενη σειρά που θίγει ζητήματα που ίσως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Ποια η διαφορά μεταξύ του ανθρώπινου μυαλού και μιας τεχνητής νοημοσύνης, σε έναν κόσμο στον οποίο (spoiler alert!) ακόμα και οι ίδιες οι τεχνητές νοημοσύνες μπορεί να “μπερδευτούν” και να νομίσουν ότι είναι άνθρωποι; Είναι στη φύση μας η βία; Τι είναι τελικά η ανθρώπινη ψυχή και μπορεί να έχει τέτοια ένα ανθρωποειδές ρομπότ που φτιάξαμε για τη διασκέδασή μας; Όλα αυτά, καταρχήν, σε ένα πάρκο φτιαγμένο έτσι ώστε να προσομοιώνει την Άγρια Δύση: με σερίφηδες, ληστές, γελαδάρηδες και Ινδιάνους, τους οποίους ενσαρκώνει ένα εξαιρετικό καστ. Μπόνους: η κορυφαία μουσική υπόκρουση, με εκπληκτικά covers αγαπημένων τραγουδιών που θα τα φέρνετε στο νου σας για καιρό.
#8 The Marvelous Mrs. Maisel
Η “Marvelous Mrs. Maisel”, για ηρωίδα της ομώνυμης σειράς, έχει κάποια σοβαρά, σχεδόν ασυγχώρητα ψεγάδια στο χαρακτήρα της. Για αρχή, είναι απίστευτα εγωκεντρική. Επίσης, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο γάμο της και στα οικονομικά της, είναι σε μεγάλο βαθμό “προϊόν” της τάξης της, και ως εκ τούτου απελπιστικά καλομαθημένη (μπορεί και κακομαθημένη – εξαρτάται από τη στιγμή). Είναι όμως αξιαγάπητη, αστεία, δυναμική, θαρραλέα και “ανοίγει δρόμο” σ’ ένα χώρο ανδροκρατούμενο, αυτόν του stand-up comedy, καταρχήν για τον εαυτό της. Η Miriam “Midge” Maisel είναι ένα ατελές φεμινιστικό πρότυπο. Βοηθά τις γυναίκες πιο πολύ με το παράδειγμά της, παρά με οποιαδήποτε συγκεκριμένη πρόθεση για κάτι τέτοιο. Όμως, τελικά, μήπως ζητούμε πολλά όταν περιμένουμε από ανθρώπους (ή τηλεοπτικούς χαρακτήρες) να είναι “τέλεια πρότυπα” για το σκοπό της αρεσκείας μας; Η πρόοδος της κοινωνίας μας έχει συντελεστεί όταν πολλοί ατελείς και ξεχωριστοί χαρακτήρες, που νιώθουν όμως με μια φωτιά να καίει στην καρδιά τους, “άνοιξαν δρόμο” όλοι μαζί.
#7 The Leftovers
Τι θα γινόταν αν το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού εξαφανιζόταν, κυριολεκτικά, σε μια στιγμή, μπροστά στα μάτια μας; Μια καταθλιπτική, ποιητική, πανέμορφη σειρά, που ήρθε ξανά και ξανά στο νου μου αυτό τον καιρό, κάθε φορά που άκουγα ειδικούς να μιλούν για ένα ποσοστό θνησιμότητας της τάξεως του 2% στο γενικό πληθυσμό από τον Covid-19. Δύο στους εκατό – σας ακούγονται λίγοι ή πολλοί; Στο σύμπαν της σειράς “The Leftovers” και στη ζωή εκείνων που έμειναν πίσω, η απουσία δύο ανθρώπων στους εκατό (όπως και η ανεξήγητη αιτία της) ξεριζώνει κάθε σταθερά. Το πώς χτίζουν οι εναπομείναντες τη ζωή τους από την αρχή είναι ένα ταξίδι σκληρό και τρυφερό μαζί.
#6 The Expanse
Η σειρά αυτή ήταν φτιαγμένη για να την αγαπήσω. Η επιστημονική φαντασία παντρεύεται εδώ με μια πραγματικά μελετημένη προβολή του κόσμου μας σε κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Το διαστελλόμενο σύμπαν του “Expanse” φαντάζει οικείο και απόκοσμο μαζί. Σε καταπίνει, μαζί με όλες τις δυνητικές επιπτώσεις που θα είχε στο σώμα και στο πνεύμα του ανθρώπου η ζωή πέρα από τα “στενά όρια” του πλανήτη μας. Οι διαμάχες και οι εντάσεις μπορεί να εκτυλίσσονται ανάμεσα σε ξεχωριστούς λαούς -οι Earthers, οι Martians και οι Belters έχουν προ πολλού αποφασίσει ότι εκείνα που τους χωρίζουν είναι σημαντικότερα απ’ την κοινή ανθρώπινή τους ρίζα- όμως είναι ταυτόχρονα τόσο… ανθρώπινες και διαχρονικές. Η υπεροχή ενός πολιτισμού επί κάποιου άλλου, η μάχη για πολύτιμα ορυκτά, η κούρσα για το ποιος θα έχει την πιο προχωρημένη τεχνολογία. Τα ζούμε τώρα – θα τα ζούμε άραγε και τότε, αν καταφέρουμε να κάνουμε εκείνο το τεράστιο άλμα που θα καταστήσει το ανθρώπινο είδος διαπλανητικό;
#5 Friday Night Lights
Ακόμα δεν καταλαβαίνω πολλά πέρα απ’ τα βασικά, παρακολουθώντας αμερικανικό ποδόσφαιρο. Κι αυτά τα λίγα όμως, ξεκάθαρα στο “Friday Night Lights” οφείλονται. Ο Αμερικανικός νότος ασκεί πάνω μου μια περίεργη έλξη. Τον έχω επισκεφθεί μόνο μια φορά, σ’ ένα road trip που μου έμεινε αξέχαστο. Μια παράκαμψη από την προκαθορισμένη διαδρομή τότε με βρήκε να παρκάρω σε μια μικρή πόλη που θύμιζε λίγο το Ντίλον του Τέξας όπου διαδραματίζεται η σειρά. Θυμάμαι να μου κάνουν εντύπωση οι αφίσες στη γυάλινη πόρτα του ντάινερ, που αποκάλυπταν ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί τον κοινωνικό ιστό που κρατά μια ολόκληρη κοινότητα κοντά. Κι αν η ενασχόληση με τη ζωή μερικών μαθητών Λυκείου, του προπονητή τους και της γυναίκας του (ας μην παρεξηγηθεί η αναφορά μου στην Tammy Taylor ως “γυναίκα” του Coach – είναι ασφαλώς πολλά παραπάνω) σας φαίνεται λίγο… επαρχιώτικη, σύντομα θα ανακαλύψετε ότι υπάρχει κάτι απροσδόκητα avant-guarde στην αποτύπωση αυτή της ζωής στην αμερικανική ενδοχώρα.
#4 The Good Place
Μπορεί να σας εκπλήσσω περιλαμβάνοντας στη λίστα αυτή μια κωμωδία φαντασίας για τη μετά θάνατον ζωή. Η συγκεκριμένη σειρά, όμως, καταφέρνει κάτι σπάνιο: καταπιάνεται με κάποια από τα μεγάλα ερωτηματικά της ανθρωπότητας, την ίδια ώρα που μας κάνει να γελάμε με την καρδιά μας. Είναι ίσως το καλύτερο crash course στην ηθική φιλοσοφία που θα βρείτε εκεί έξω, δίχως ίχνος πομπώδους υπεροψίας. Πώς μπορεί κανείς να ζήσει μια “καλή ζωή”; Τι είναι ηθικά σωστό και τι λάθος; Αν γνωρίζαμε ότι όλες μας οι πράξεις όσο είμαστε ζωντανοί μπαίνουν σ’ ένα ζύγι και, με τη γνώση αυτή, πράτταμε αναλόγως, θα ακύρωνε η υστεροβουλία μας τις ενάρετές μας επιλογές; Δύσκολες ερωτήσεις – οικουμενικοί προβληματισμοί. Η σειρά αυτή εξισορροπεί μαεστρικά τη βαρύτητά τους με τρυφερότητα, χιούμορ και μια ειλικρινή, ανεπιτήδευτη αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο.
#3 Mad Men
Κοιτάξτε, τον Don Draper δε θα τον καταλαβαίνετε πάντα. Θα υπάρχουν φορές που θα σας πνίγει η αυτοκαταστροφικότητά του, άλλες που οι επιλογές του θα σας βγάζουν από τα ρούχα σας. Θα είστε όμως μαζί του, θέλοντας και μη, σε όλα τα στάδια της πτώσης του, που τόσο χαρακτηριστικά αποτυπώνει το opening sequence των “Mad Men” – ίσως οι καλύτεροι τίτλοι σειράς που έχω συναντήσει. Μήπως, όμως, η πορεία είναι αντίθετη; Μήπως, τελικά, ο Don Draper ήταν στο ναδίρ όταν μας πρωτοσυστήθηκε και έπρεπε να περάσει απ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες για να ξεπεράσει το πρωταρχικό τραύμα που σημάδεψε τη ζωή του; Ή μήπως, ακόμη και αυτό το ταξίδι του ήρωα δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, ένα τρικ στο οποία επένδυσαν οι “τρελοί” διαφημιστές της δεκαετίας του ’60;
ΥΓ. Αγαπημένη σκηνή, τόσο όμορφα συνυφασμένη με τη μουσική της επένδυση (“Both Sides Now” σε εκτέλεση της Judy Collins), η τελευταία της έκτης σεζόν, όταν ο Don Draper (ή μήπως ο Dick Whitman “αποκαλύπτεται” για πρώτη φορά στα παιδιά του.
#2 Band of Brothers
Ο μόνος λόγος που κατατάσσεται δεύτερο είναι γιατί είμαι αμετανόητη US politics junky. Το “Band of Brothers” είναι αριστουργηματικά γυρισμένο, παρουσιάζει ένα σκέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου από την οπτική γωνία των ανθρώπων που τον έζησαν στο πετσί τους, ρίχνει φως στην τραγωδία του πολέμου και αναδεικνύει αξίες που βγαίνουν στην επιφάνεια υπό τις πιο φρικτές αντιξοότητες. Η σκηνή της “τυφλής” πτώσης με αλεξίπτωτα στην κατεχόμενη Νορμανδία θα με στοιχειώνει πάντα και θα με κάνει να νιώθω ότι όλες οι δυσκολίες της καθημερινότητάς μας μοιάζουν μικροσκοπικές μπροστά σε κάποια απ’ αυτά τα οποία αναγκάστηκαν να ζήσουν οι προηγούμενες γενιές. Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής προς αυτούς τους ανθρώπους να μην υποτιμήσουμε ποτέ ξανά τη φρικαλεότητα του πολέμου.
#1 The West Wing
Έχω χρόνια να επισκεφθώ τον τηλεοπτικό Λευκό Οίκο του Josiah “Jed” Bartlett, ίσως γιατί δεν αντέχω την αντίστιξη με το Λευκό Οίκο του πραγματικού ενοίκου του των τελευταίων ετών. Κάποιοι θα σας πουν ότι η σειρά είναι ιδεαλιστική και εκτός πραγματικότητας. Άλλοι ότι είναι ελαφρώς Αμερικανιά. Μην τους ακούτε (κι ας έχουν δίκιο). Αν οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις στα κέντρα εξουσίας ανά τον πλανήτη ήταν έστω και λίγο παραπάνω όπως ο Leo, ο Josh, η CJ, η Donna και ο Toby, τα πράγματα για όλους μας θα ήταν πολύ καλύτερα. Αρκετά από τα ζητήματα που θίγονται στη διάρκεια των 7 σεζόν παραμένουν επίκαιρα, ενώ η έμφαση που δίνεται στην κατανόηση της πολιτικής διαδικασίας καθιστά τη σειρά, πέρα από ψυχαγωγική, και ευχάριστα διδακτική. ΥΓ. Η τελευταία σκηνή του τελευταίου επεισοδίου της δεύτερης σεζόν “Two Cathedrals” ίσως είναι η αγαπημένη μου τηλεοπτική στιγμή όλων των εποχών.
