Η Αλεπότρυπα μπήκε στον χάρτη μου πριν από μερικούς μήνες, όταν σε μια συζήτηση για το πράσινο της Αθήνας άκουσα για τη δράση της δημιουργίας του 1ου micro-forest. Πρακτικά, πρόκειται για τη φύτευση μιας έκτασης του λόφου, η οποία, με την κατάλληλη φροντίδα, σε 10 περίπου χρόνια θα είναι ένα μικρό αστικό δάσος στα όρια των δήμων Αθήνας και Γαλατσίου. Όταν λοιπόν ένα πρωί Σαββάτου έφτασα στο τέλος της οδού Αμοργού, με έκπληξη διαπίστωσα πως ο λόφος απέχει πολύ από το να προσφέρει το πράσινο που χρειάζεται ο δήμος σε επίπεδο βλάστησης, αλλά ότι ο πράσινος χλοοτάπητας του γηπέδου του επιτελεί εδώ και χρόνια ένα εξίσου ουσιαστικό έργο.
Την ώρα που έφτασα, η ομάδα Κ-15 του Άτλαντα (FC Atlas Longlived), μιας από τις έξι ομάδες που μοιράζονται το γήπεδο της Αλεπότρυπας ως έδρα τους, αντιμετώπιζε την ομάδα της Πεύκης. Αναγνώρισα αμέσως την οικεία φυλή γονέων-προπονητών που περνούν τα Σαββατοκύριακά τους σε γήπεδα συνοδεύοντας τα παιδιά τους –πρόσχημα και αφορμή, εκτός των άλλων, για πρωινούς καφέδες και μεσημεριανές μπίρες–, αλλά, πριν πάρω θέση στην κερκίδα, ανέβηκα τον λόφο, αναζητώντας τις απαρχές του μικρο-δάσους.
Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του λόφου είναι, βέβαια, η θέα. Όταν στέκεσαι στην Πατησίων, είναι δύσκολο να φανταστείς ότι με 15 λεπτά ήπιας ανάβασης μπορείς να έχεις θέα όλο το λεκανοπέδιο, μέχρι το Πέραμα και τον Πειραιά. Πέρα από το δέος του μεγέθους και της πυκνότητάς της όμως, αυτή η οπτική της πόλης αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση την ανάγκη της Αθήνας για χώρους πρασίνου. Ειδικά εδώ, στην Κυψέλη, στο 6ο δημοτικό διαμέρισμα του δήμου, το 1 τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο είναι το χαμηλότερο σε όλη την Ελλάδα.
Είναι λοιπόν παράδοξο ότι κόντρα σε αυτή την ανάγκη της γειτονιάς το πράσινο φαίνεται αφημένο στην τύχη του: τα δέντρα είναι ταλαιπωρημένα από τις ασθένειες, την ανομβρία και το μάλλον αφιλόξενο έδαφός τους, αφού ο λόφος παλαιότερα ήταν νταμάρι. Πέρα από την ελλιπή φροντίδα του πρασίνου, η εικόνα εγκατάλειψης συμπληρώνεται από 2-3 παραπήγματα άγνωστης χρήσης και την ανεπαρκή καθαριότητα.
Στάθηκα στην κορυφή του λόφου προσπαθώντας να αναγνωρίσω οικεία κτίρια, όταν οι πανηγυρισμοί για ένα γκολ με επαναφέραν στο υπερ-δραστήριο παρόν του, οπότε και αποφάσισα να κατηφορίσω και να πάρω για λίγο θέση στην κερκίδα. Γρήγορα παρατήρησα πως η ομάδα του Άτλαντα ήταν σαν μεικτή κόσμου: από την όψη των αθλητών της, θα ήταν δύσκολο να πει κανείς σε ποιας χώρας το πρωτάθλημα αγωνίζεται. Λίγες ημέρες μετά, επέστρεψα στη γειτονιά για να συναντήσω στο κλειστό γυμναστήριο του Άτλαντα, στην οδό Μυτιλήνης, τον Δημήτρη Σλεποκούροβ, προπονητή της ομάδας:
«Στις ομάδες έχουμε παιδιά από όλο τον κόσμο, έτσι είναι η Κυψέλη· θα βρεις Αφρικανούς, θα βρεις Ασιάτες, όλοι ζουν μαζί. Και επειδή οι γονείς πολλών από τα παιδιά μας δουλεύουν όλη μέρα ή δουλεύουν το βράδυ, τα παιδιά είναι στα γήπεδα. Καμιά φορά πάμε εμείς να τα πάρουμε από το σχολείο, παίρνουμε τους βαθμούς τους. Δεν είναι ομάδα, είναι οικογένεια».
«Πιο πολύ και από οικογένεια», σκέφτομαι. Ο Δημήτρης μου περιγράφει ένα περιστατικό με την ομάδα. Έπαιζε εκτός έδρας και η αντίπαλη κερκίδα κορόιδεψε έναν από τους παίκτες του Άτλαντα για το χρώμα του: «Εγώ πήγα στον διαιτητή κατευθείαν να διαμαρτυρηθώ και ήρθε το παιδί και μου λέει “Μην ασχολείσαι, coach, μη δίνεις σημασία”». Αυτό που συμβαίνει, δηλαδή, σε αυτά τα γήπεδα είναι ένα επαναλαμβανόμενο κοινωνικό μάθημα, μια άσκηση συνύπαρξης με άλλες φυλές, αλλά και με αφιλόξενους «ιθαγενείς».
Αναπόφευκτα, η κουβέντα πηγαίνει γρήγορα στις υποδομές του γηπέδου:
«Δεν θα βρεις γήπεδο στον κόσμο που να φιλοξενεί περισσότερα ματς. Μπορεί κάπου στη Βραζιλία, αλλά και πάλι, δεν νομίζω. Αυτή τη στιγμή ολόκληρος ο δήμος της Αθήνας έχει 3 γήπεδα για 26 ομάδες. Το Νέο Ηράκλειο μόνο έχει 2 και το Περιστέρι 5. Καταλαβαίνεις τι γίνεται όταν όλες οι ομάδες πρέπει να προπονηθούν. Άσε τα ματς. Ξεκινάμε το πρωί και τελειώνουμε αργά το βράδυ. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε καμία ενίσχυση από τον δήμο, όλες τις ανάγκες τις καλύπτουμε εσωτερικά. Σκέψου ότι τόσους μήνες έχουμε κάνει αίτημα να αντικατασταθούν τα τέρματα για λόγους ασφάλειας και δεν έχουμε καμία απάντηση. Ακόμη και τα ανταλλακτικά για τον απινιδωτή τα αγοράσαμε μόνοι μας, μαζέψαμε μεταξύ μας χρήματα και τα αγοράσαμε».
Βγαίνοντας από το κλειστό «γήπεδο» του Άτλαντα και πριν κατηφορίσω τη Μυτιλήνης ρίχνω μια ματιά στην επιγραφή της πόρτας –«Η πιο όμορφη ομάδα στην πόλη»– και σκέφτομαι πως αυτό το πράσινο, οι χλοοτάπητες όπου τα παιδιά της πόλης, πέρα από το να αγαπούν το «ωραίο παιχνίδι», μαθαίνουν το να ζουν μαζί, είναι εξίσου πολύτιμοι με τα δέντρα που της δίνουν οξυγόνο.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Οι Πολλές Μικρές Νίκες του Πάρκου της Θερμίδας
