Η συνάντησή μου με την Κορίνα Λεγάκη, στο Μετς, είχε μια ωραία μουσική αύρα. Δίπλα σε ένα πιάνο και μια κιθάρα, σε κλίμα οικειότητας, η συζήτησή μας αναπόφευκτα ξεκίνησε από το επώνυμο και την καταγωγή της. Η έρευνά μου οδηγούσε σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον προφίλ, που ήμουν σίγουρος ότι διαμόρφωσε τη μουσική της ταυτότητα.
Έτσι έμαθα ότι στον κύκλο των συγγενών της είναι οι οικογένειες Κονιτοπούλου-Λεγάκη, με προεξάρχουσα την πρόσφατα εκλιπούσα Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη. Η ίδια γεννήθηκε στην Κρήτη και η μητέρα της είναι Σουηδέζα. Από εκεί πιάσαμε το νήμα!
Η σχέση σου με τη Σουηδία;
Μέχρι τα 14-15 πήγαινα 3 φορές τον χρόνο. Έχω συγγενείς εκεί, έμενε και ο παππούς μου, που ήταν ερασιτέχνης μουσικός και με μύησε στην κλασική και στην jazz μουσική. Παράλληλα με το ελληνικό σχολείο πήγαινα και στο σουηδικό στην Κρήτη. Είναι μεγάλη η κοινότητα στην Κρήτη. Ο πατέρας μου παίζει μπουζούκι και διάφορα νυκτά, λαούτο, κιθάρες κλασικές.
Μου κάνει εντύπωση ότι έπαιζε μπουζούκι στην Κρήτη! Θα περίμενα να μου πεις λύρα.
Την είχα ως άκουσμα και είναι ζώσα παράδοση. Ακόμα γράφονται τραγούδια πάνω σε μαντινάδες, τα χορεύουμε, τα ακούμε σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Το λαϊκό τραγούδι, από την άλλη μεριά, έχει διαχυθεί σε όλη την κοινωνία, οπότε το μπουζούκι έχει θέση και στην Κρήτη. Σίγουρα είναι ένα πιο αστικό όργανο.
«Η Ελλάδα είναι σταυροδρόμι πολιτισμών. Όσο ανήκουμε στη Δύση, ανήκουμε και στην Ανατολή».
Πώς ισορροπούσες ανάμεσα στην Κρήτη και τη Σουηδία; Μιλάμε για μια εντυπωσιακή πολιτισμική διαφορά.
Μιλάμε για μεγάλες διαφορές στην κουλτούρα. Πραγματικά Βορράς και Νότος! Άλλοι κώδικες, άλλη νοοτροπία. Πέρα από τις δυσκολίες, ότι πρέπει να μιλήσεις δυο γλώσσες από παιδί και να έχεις μέσα σου δύο κόσμους, είναι παράλληλα υπέροχο. Μέσα σε αυτή τη διαπολιτισμικότητα ψάχνω να βρω την ταυτότητά μου και να την αποτυπώσω στην τέχνη μου, μέσα στη μουσική.
Σε έχει επηρεάσει στην τέχνη σου; Ας πούμε στο «Ένα Πρωί Γλυκό» που κυκλοφορεί από την Panik Records, που θα μπορούσε να είναι ένα ευρωπαϊκό τραγούδι, αλλά και στα υπόλοιπα τραγούδια του νέου δίσκου που αναμένεται;
Για το συγκεκριμένο τραγούδι, σε στίχους και μουσική του Γιώργου Περού, ο γκουρού της παρέας που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια γι’ αυτό και φυσικά για όλο τον δίσκο «Σεκάνς» είναι ο Μανώλης Φάμελλος. Κομβικός ο ρόλος που έπαιξαν οι «Δραμαμίνη» και ο Μανώλης Καραντίνης, ο οποίος είναι μεγάλος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. Έβαλε το δικό του ηχόχρωμα, υπενθυμίζοντάς μας τις ρίζες μας. Η Ελλάδα είναι σταυροδρόμι πολιτισμών. Όσο ανήκουμε στη Δύση, ανήκουμε και στην Ανατολή.
Όλοι αυτοί πώς κατάφεραν και καταφέρνουν να συνεργαστούν;
Θα σε πάω πιο πίσω. Στον προηγούμενο δίσκο μου, τον «Νέο Κόσμο», σε δημιουργίες του Νίκου Ξυδάκη και του Γιώργου Ανδρέου, σε στίχους σημαντικών ποιητών. Μύθοι του ελληνικού πολιτισμού και πρωτότυπο υλικό που για εμένα ήταν τιμή να τραγουδήσω.
Ο δίσκος βγήκε λίγο πριν από την πανδημία και δεν πρόλαβε να «ταξιδέψει» προς τα έξω. Ένιωσα πλέον την ανάγκη να επικοινωνήσω. Να βρω ανθρώπους της γενιάς μου, να δω τι έχουν να πουν. Άλλους τους ήξερα, άλλους τους γνώρισα στην πορεία. Στην παρέα αυτή βρέθηκε και ο Μανώλης, που μου άνοιξε νέους δρόμους, μου σύστησε δημιουργούς.
Αλήθεια, ο δίσκος πότε βγαίνει;
Το φθινόπωρο. Μέχρι τότε θα βγάλουμε άλλο ένα single. Είμαστε έτοιμοι από τον Δεκέμβριο σχεδόν, αλλά κάναμε ένα βήμα πίσω. Πάντως το «Ένα Πρωί Γλυκό» είναι κάτι που επιθυμούμε να ξανανιώσουμε, να βιώσουμε. Επιθυμούμε να ερωτευτούμε, να δούμε φως και μέσα από αυτή την κατάσταση να επιλέξουμε συνειδητά την καλύτερη πλευρά του εαυτού μας.
Όλοι αυτοί οι φίλοι και συνεργάτες άρχισαν να μου κάνουν δώρα. Μουσικές και στίχους! Άρχισα να τα ηχογραφώ, να πειραματίζομαι με τη φωνή μου. Έγινε μια επιλογή υλικού που έφτιαξε τη «Σεκάνς». Είναι 12 τραγούδια και ίσως προστεθεί κάποιο ακόμα.
«Δεν είμαι τραγουδίστρια του αλγόριθμου, αλλά του συναισθήματος. Οι αλγόριθμοι είναι σαν Σειρήνες. Σε τραβάνε, αλλά δεν είναι για καλό. Σε αποπροσανατολίζουν από αυτό που θες να αφήσεις ως καλλιτέχνης».
Αλήθεια, ποιοι επιλέγουν τη σειρά των τραγουδιών σε ένα δίσκο;
Μόνο οι τραγουδίστριες (γελάει)! Όχι, είναι μια ομαδική δουλειά. Στην ομάδα που προανέφερα, προστέθηκε ο Ηλίας Μπενέτος, ο Γιώργος Αρσενάκος της Panik, η δισκογραφική και η ομάδα του marketing. Βέβαια, να σου πω ότι το κριτήριο ήταν πιο αυθόρμητο και είχε να κάνει λίγο με το τι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε.
Βέβαια, ένας αλγόριθμος θα μπορούσε να σου πει τι θα πάει καλύτερα – για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου!
Ξέρεις, δεν είμαι τραγουδίστρια του αλγόριθμου, αλλά του συναισθήματος. Οι αλγόριθμοι είναι σαν Σειρήνες. Σε τραβάνε, αλλά δεν είναι για καλό. Σε αποπροσανατολίζουν από αυτό που θες να αφήσεις ως καλλιτέχνης.
Είδα και το video clip σου για το «Ένα Πρωί Γλυκό». Ευχάριστο, χαρούμενο και –θα το πω– φοράς ένα καταπληκτικό φόρεμα!
Α! Αυτό να το γράψεις! (Σ.σ. Γελάμε). Να, παρατήρησες κάτι όντως ωραίο. Ο Παναγιώτης Κουντουράς έδωσε μια φρέσκια πνοή, με τη δική του ματιά. Υπήρξε ένα σύνολο ανθρώπων, οι οποίοι, όλοι μαζί, έκαναν μια ωραία δουλειά.
Έχω την αίσθηση, γιατί δεν ξέρω, το ομολογώ, ότι για να βγει ένας δίσκος απαιτείται πολλή δουλειά.
Έτσι είναι. Σκέψου την ενορχήστρωση, την ηχοληψία, τα διαφορετικά όργανα. Και ο Μανώλης, για καλό το λέω, είναι «ψείρας». Μας αρέσει να ακούγονται καλά τα τραγούδια, να αποτυπωθούν καλά και με επαγγελματικά κριτήρια.
Ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων, ποια ανάγκη ικανοποιείς; Πώς επιλέγεις; Για παράδειγμα, το «Άνθρωποι Μονάχοι» ή το «Να μ’ Αγαπάς» του Ανδρέου που έχω ακούσει από εσένα.
Είναι απαιτητικά τραγούδια. Τα τελευταία χρόνια ερμηνεύω τραγούδια του Ανδρέου – για παράδειγμα, στο Μουσικό Κουτί με κάλεσε να πω κάποια δικά του. Όσο για το εμβληματικό τραγούδι της Μοσχολιού, νιώσαμε ότι έπρεπε να το πούμε για την περίσταση.
Έχω κάνει δύο δίσκους με επανεκτελέσεις τραγουδιών, το 2013 το «Kymatographos» και το 2015 το «Mosaic». Στον πρώτο ξεχώρισε το «Despedida», το οποίο μου άνοιξε την πόρτα για τη γνωριμία με τη Μαρία Φαραντούρη, με την οποία τραγούδησα στο Ηρώδειο το 2019 σε ένα αφιέρωμα στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Στο «Mosaic» ο Γιώργος Ανδρέου ήταν παραγωγός και ενορχηστρωτής. Εκεί επανασυστήσαμε κάποια b-sides διαμάντια, τραγούδια ταινιών που δεν ήταν τόσο γνωστά.
Υπάρχει ένας δίσκος σου το 2012 σε στίχους Πολυδούρη, Καρυωτάκη και Γκανά. Θες να μου πεις λίγα πράγματα γι’ αυτόν; Με συγκινεί ιδιαίτερα η ιστορία των δύο πρώτων.
Στο «Ταγκό για Τρεις» τραγούδησα στα γαλλικά το «Ω, μη με Βλέπετε που Κλαίω» της Πολυδούρη και το «Σαν Δέσμη από Τριαντάφυλλα» του Καρυωτάκη. Η μελοποίηση είναι του Δημήτρη Μαραμή, ενός συνθέτη της νεότερης γενιάς, που συνεργαστήκαμε στους δύο πρώτους μου δίσκους.
Τι σπουδές έχεις; Δεν σε ρώτησα! Και πες μου αν γράφεις στίχους.
Σύγχρονο, κλασικό τραγούδι και jazz. Γράφω και πειραματίζομαι, αλλά επειδή έχω λατρεία για την ελληνική γλώσσα θεωρώ ότι υπάρχει ευθύνη για το τι θα πεις στο κοινό.
Έχεις κάποιες δράσεις παράλληλες με το τραγούδι;
Προσπαθώ να βοηθώ στην εκπαίδευση των ανθρώπων που προσέχουν αδέσποτα ζώα, αλλά και στην εκπαίδευση των παιδιών απέναντι στα αδέσποτα. Κάτι, όμως, πιο ξεχωριστό έγινε το 2019 όταν συναντήθηκα με το Δημοτικό Σχολείο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Αλσούπολης, στο οποίο φοιτούν παιδιά από πολλές χώρες.
Συναντήθηκα μαζί τους για να παίξουμε και φτάσαμε να κάνουμε συναυλία και να ηχογραφήσουμε ένα τραγούδι, το «Goldfish». Τα παιδιά είδαν μια άλλη πτυχή της ζωής, μια κοινωνία που τα δέχεται, και παράλληλα γνώρισαν την επαγγελματική πλευρά της μουσικής. Πήγαμε στο Στούντιο Sierra και 62 παιδιά είδαν κάτι διαφορετικό, ενώ κάποια κατέληξαν σε μουσικό σχολείο. Θα κάνουμε ωραία πράγματα, απλώς μας έχει σταματήσει η πανδημία.
Τι ετοιμάζεις από ζωντανές εμφανίσεις;
Να σου πω, μου άρεσε λίγο ο εγκλεισμός στο στούντιο και ετοιμάζω κάτι ακόμα που θα το ανακοινώσω μελλοντικά. Σε ζωντανές εμφανίσεις θα βρεθώ το φθινόπωρο, ώστε να έχω όλο το νέο μου υλικό.
Κορίνα, σε ευχαριστώ πολύ και εύχομαι να σε δούμε «ζωντανά» και να ακούσουμε τη «Σεκάνς».
Ευχαριστώ και εγώ!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Nick Cave: Ο Λυγμός του Πρίγκιπα
