Τα παραμύθια πάντοτε ήταν ψυχωφέλιμα. Ο τρόπος που πλάθουν τον κόσμο, η φαντασία που καλλιεργούν αλλά και τα νοήματα που διδάσκουν, μπορούν να επηρεάσουν θετικά τα παιδιά. 10 γυναίκες συγγραφείς είχαν την ιδέα να συνεργαστούν, ύστερα από μια άσκηση δημιουργικής γραφής στην οποία συμμετείχαν στη σχολή Harmony & Creativity. O στόχος τους ήταν “η ανάδειξη ενός κομματιού της παράδοσης, που παραμένει ζωντανό και χαρακτηρίζει τη λαογραφική ιστορία κάθε τόπου”.
Μιλήσαμε με τη μια εκ των δέκα συγγραφέων, τη “φίλη” του “Σκανταλιάρη Δαίμονα” Μαργαρίτα Μάρκουλα, συνολικά για το concept του βιβλίου και την ανάγκη των μύθων στη διαπαιδαγώγηση, λίγο πριν, ακόμα μία παρουσίαση του βιβλίου στο Avenue, την 1η Ιουνιου.
-Το “Κάστρο των Παραμυθιών “πατάει” σε λαϊκούς μύθους και παλιά παραμύθια. Η δική σας ιστορία που βασίστηκε και πως προέκυψε η ιδέα να γράψετε για αυτή;
Όταν διάβασα τον θρύλο της Κορίνθιας για τον δαίμονα τον σκανταλιάρη, κατάλαβα ότι όταν οι άνθρωποι ρίχνουμε το φταίξιμο της δυστυχίας μας σε άλλον, όπως για παράδειγμα σε έναν δαίμονα, κατανοούμε πιο εύκολα ότι υπάρχει μέσα μας αυτό το συναίσθημα. Το παραμύθι” Ο Σκανταλιάρης Δαίμονας” είναι μια ιστορία που μαθαίνει στα παιδιά ότι η ευτυχία τελικά είναι επιλογή μας και ότι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τη δυσκολία ως μια κατάσταση εύκολα διαχειρίσιμη.
–Οι λαϊκοί μύθοι δημιουργήθηκαν σε κοινωνίες που δεν είχαν βιώσει την απομάγευση του κόσμου. Οι νεράιδες των νερών, η κόρη που κλεινόταν σε πύργο, η προστασία από το κακό κλπ. Πιστεύετε ότι έχουν ακόμα πράγματα να πουν σε εμάς ή στα παιδιά;
Θεωρώ ότι απομάγευση δεν βιώσαμε ποτέ ολοκληρωτικά. Κάποτε τα έλεγαν από στόμα σε στόμα, τώρα τα βλέπουμε σε ταινίες, τα διαβάζουμε στα βιβλία. Οι θρύλοι μας διατηρούν την παράδοση του τόπου μας και συμβάλουν στην πολιτιστική μας παιδεία. Η προσπάθεια των παλιών να προστατευθούν από το κακό μέσα από τις ιστορίες τους και να δώσουν εξηγήσεις σε συμβάντα είναι κάτι που μας διδάσκει και μας εμπνέει ακόμα.
-Τα παιδικά παραμύθια και οι ιστορίες των παιδιών είναι πάντα πιο εντυπωσιακές, κινούνται πέρα από το φυσικό και οι “λύσεις” μιας ιστορίας μπορούν να είναι εξαιρετικά ευφάνταστες. Πώς δέχονται τα παιδιά αυτό το σουρεαλισμό των παραμυθιών, καθώς γνωρίζουν ότι πχ τα ζώα δεν μιλάνε ή ότι ο άνθρωπος δεν πετάει κλπ;
Αν παρατηρήσετε την καθημερινότητά μας, η ζωή μας είναι γεμάτη από σουρεαλιστικά στοιχεια. Η δική μας αλήθεια, δεν είναι η αλήθεια για κάποιον άλλον. Τα παιδιά λοιπόν όχι απλώς αποδέχονται τον σουρεαλισμό, αλλά τον αγκαλιάζουν κιόλας. Σπάει τον καθημερινό μονότονο ρυθμό τους, βλέποντας πως υπάρχει κάτι ευφάνταστο και διαφορετικό μέσα στη δική τους πραγματικότητα.
-Η συνεργασία με άλλους 9 συγγραφείς επηρέασε τη γραφή σας; Είτε για τη θεματική, είτε για να ακολουθήσετε ένα συγκεκριμένο μοτίβο;
Οι ιστορίες μας είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Μας ενώνει όμως μία κοινή κουλτούρα την οποία ανακαλύψαμε στις συναντήσεις μας. Αναφέρομαι στην ομαδικότητα και την δοτικότητά μας. Εμπνέομαι από τις συγγραφείς. Παραδειγματίζομαι, συγκρίνω, νιώθω, ακούω.. Κάτι με αγγίζει πιο πολύ, κάτι πιο λίγο. Σε αυτό το σημείο είναι που έρχεσαι πιο κοντά στον εαυτό σου και έτσι επηρεάζεται το ύφος της γραφής σου. Μέσα από την ομαδική συνεργασία ανακαλύπτεις όλο και πιο πολύ την μοναδικότητά σου.
-Αν σας έφερνα στη δύσκολη θέση να διαλέξετε 2 από τις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου, ποιες θα διαλέγατε και γιατί;
Όλες οι ιστορίες μας έχουν κάτι σημαντικό να μας διδάξουν. Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς και να ξεχωρίσει. Όταν μία ιστορία σε αγγίζει πιο πολύ, έχει να κάνει με τα προσωπικά μας βιώματα. Συγκινήθηκα με τις “Αχώριστες Αδερφές” της Μαρίας Μαριλύ Γαλίζη και με το μοσχαράκι στην ιστορία ¨Κάπου στην Άγρια Βρύση” της Ιωάννα Καρρά. Ταξίδεψα στο “Κάστρο της Μονεμβασιάς” με την Άννα Αθανασιάδου, εμπνεύστηκα από το θάρρος της Σεραφίνας στο “Πετροκάραβο” της Μαριλένας Πονηράκη και τη γενναιότητα των κατοίκων της Μυκόνου στη “Γλυκόφωνη Γοργόνα” της Κατερίνας Μιχαήλ. Γέλασα με τους “Δράκους” της Κατερίνας Διέλα και μαγεύτηκα από το “Χορό των Νεράιδών” της Κατερίνας Ναζλή.
Αυτές που με άγγιξαν όμως λίγο περισσότερο είναι ιστορία με τον “Χαμένο θησαυρό” της Κατερίνας Θεοδωρίδου-Γιολασιγμαζή και πόση αξία έχουν οι αρετές στη ζωή μας και “Η Γριά και οι Μάγισσες” της Άννα Μάνου που δείχνει πόσο σημαντικό είναι να θυσιάζεσαι για το καλό των άλλων.
