Η μουσική ήταν πάντοτε κυρίαρχη στη ζωή μου. Μεγάλωσα σ΄ ένα σπίτι όπου, αν δεν ακουγόταν μουσική, μόνο κάποιο τεχνικό πρόβλημα το δικαιολογούσε ή… κοιμόμασταν. Διάφορα ακούσματα, κλασικά, πιο μοντέρνα, ξανά κλασικά, αλλά από αυτά που τα χόρευες έξαλλα στο σαλόνι, με το τηλεκοντρόλ για μικρόφωνο.
Γι’ αυτόν τον λόγο η μουσική με συνοδεύει μέχρι και σήμερα, είναι το πρωινό μου ξύπνημα, το ημερήσιο κίνητρό μου, το νανούρισμα το βράδυ. Τα ακουστικά είναι η προέκταση του αυτιού μου κι έτσι μονίμως καλωδιωμένη, αποκομμένη από τον κόσμο γύρω μου, βιώνω το κάθε κομμάτι που ακούω σαν μέρος της καθημερινότητάς μου.
Το σώμα μου βρίσκεται σ΄ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει όπου το παρασέρνει το τραγούδι. Νιώθω ελεύθερη, ξεφεύγω χωρίς να πηγαίνω πουθενά και αυτό είναι το δώρο της μουσικής για μένα.
Ή μάλλον ήταν, μέχρι που γνώρισα τους πρώτους μουσικούς στη ζωή μου και από τότε η μουσική και οι νέες γνωριμίες που μου προσέφερε έγιναν για μένα φιλία και έμπνευση για το δικό μου μέλλον.
Κοινός τόπος συνάντησης η Θεσσαλονίκη, σύνδεσμος όλων μας η μουσική. Οι Gangsters of Love, o Transparent Μan και ο Terrõne έγιναν “οι φίλοι μου, οι μουσικοί”, και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Gangsters Of Love
Η γνωριμία μου με τους Gangsters Of Love (@gangstersoflovetheband στο Instagam) μας πηγαίνει πίσω στο 2015, και πιο συγκεκριμένα στο Ladoze, το μπαρ που έγινε στέκι, μετά από εκείνη την πρώτη και μοιραία συνάντηση με αυτά τα υπέροχα παιδιά.
Καβαλιώτες, άνθρωποι ανοιχτοί, κεφάτοι! Όταν ο τόπος σου βρέχεται από θάλασσα, κουβαλάς πάντα λίγο καλοκαίρι μέσα σου. Ανάλαφροι και ορεξάτοι για νέες περιπέτειες, οι 5 φίλοι έφεραν το καλοκαίρι τους στη Θεσσαλονίκη και ο συνδυασμός δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά φωτεινός.
Ο αναλογικός ήχος τους συνδυάζεται με το ψηφιακό beat making και τις επιρροές τους από NU Soul, Funk και disco, μετατρέποντας γνώριμες μελωδίες σε σύγχρονο και ξεσηκωτικό άκουσμα. Συστήνονται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το 2015, ως opening act των Dub Pistols, το 2017 βγάζουν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “An Inmost Reality” (προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι, το “Kissed You Once”) και τον παρουσιάζουν επισήμως στο Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών την ίδια χρονιά, ως opening act των Monophonics.
Ήμουν κι εγώ σε αυτό τo live και σε όλα όσα προέκυψαν από εκεί και μετά, και η υπερηφάνεια που νιώθω απολαμβάνοντάς τους πάνω στη σκηνή είναι πάντα ζωγραφισμένη στο χαμόγελό μου.
Κοινός τόπος συνάντησης η Θεσσαλονίκη, σύνδεσμος όλων μας η μουσική. Οι Gangsters of Love, o Transparent Μan και ο Terrõne έγιναν “οι φίλοι μου, οι μουσικοί”, και τους ευχαριστώ γι΄αυτό.
Κόντρα στην παράνοια της χρονιάς του 2020, οι Gangsters Of Love βγάζουν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο “Never Satisfied”, σε παραγωγή του Cayetano, και μετατρέπουν την αδράνεια σε δημιουργικότητα, με μια πιο ώριμη δουλειά κι ένα καινούργιο μελωδικό σενάριο.
Προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι από αυτό τον δίσκο είναι το “In Love” και εύχομαι, σύντομα, να μπορέσω να απολαύσω ζωντανά την παρουσίαση όλου του άλμπουμ και να μοιραστώ τη χαρά και την υπερηφάνεια μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους, τους Gangsters Of Love.
Spotify link, εδώ.
Transparent Man
Κατά τη διάρκεια μιας κλασικής καθημερινής εξόδου στα στέκια της νυχτερινής Θεσσαλονίκης, γνώρισα τον Σταύρο. Είχαμε μαζευτεί μεγάλη παρέα και κάποια στιγμή, μια φίλη μου τον ρωτάει με απορία και παράλληλο ενθουσιασμό: “Εσύ είσαι ο Transparent Man;” (@transparent_man_ στο Instagram).
Αμέσως αναρωτήθηκα, ποιος είναι λοιπόν αυτός ο Transparent Man; Και αποφάσισα να τον γνωρίσω. Και καλά έκανα. Ήσυχος και μετρημένος, ο Σταύρος Παπαδόπουλος είναι αυτό που λέμ ήρεμη δύναμη.
Έτσι είναι και η μουσική του. Αντανακλά ακριβώς την προσωπικότητά του και αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να διακρίνω τον ίδιο τον Σταύρο μέσα σε αυτήν. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Κιλκίς, ο Σταύρος μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο.
Παρόλο που, εδώ και τρία χρόνια, είναι ενεργό μέλος και κιθαρίστας του συγκροτήματος Jane Doe, ο Σταύρος αποφάσισε να εκφραστεί μουσικά και μέσα από το δικό του προσωπικό πρότζεκτ, αυτό του Transparent Man, και να συστηθεί επίσημα στο κοινό μέσω του πρώτου του άλμπουμ με τίτλο “Shame”, το 2020.
Ο ηλεκτρονικός του ήχος είναι μελαγχολικός στα σημεία όπου εκφράζεται η ντροπή του ομώνυμου άλμπουμ, και δίνει την αίσθηση ότι έρχεται από κάπου μακριά, γεγονός που δημιουργεί μια συνεχή ανυπομονησία για τη συνάντηση του ήχου με τον ακροατή.
Το κάθε κομμάτι του άλμπουμ εξιστορεί μουσικά μια αληθινή ιστορία ντροπής , κι έτσι προσφέρει βάθος και ποιότητα στο έργο. Η πειθαρχία και η ηρεμία που εκπέμπουν τα κομμάτια του ταιριάζουν απόλυτα ως soundtrack μιας απογευματινής ή πολύ πρωινής περιπλάνησής μου στο αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε φάσεις που πρέπει οπωσδήποτε να συγκεντρωθώ και να είμαι παραγωγική.
Αγαπημένο μου κομμάτι του άλμπουμ είναι το “So”, που συνοδεύεται από την εκπληκτική φωνή της Μαρίας Ζλατάνη. Αγαπημένο μου single είναι το “No Longer a Slave”.
Spotify link, εδώ.
Terrõne
Ένα μεγάλο μουσικό ταλέντο που αξίζει να αναφέρω είναι ο Terrõne, aka Χρήστος Καλαϊτζόπουλος (@terroneofficial στο Instagram). Μεγαλώνει στην Πτολεμαΐδα σε περιβάλλον που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για τη μουσική, πηγαίνει σε Μουσικό Σχολείο και αποφοιτά από το τμήμα Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Οι γερές μουσικές βάσεις που χτίζει με πολύ κόπο συνοδεύονται από τις συμμετοχές του στα συγκροτήματα Los Mujeros, Koza Mostra και Locomondo. Το 2016 στη Θεσσαλονίκη δημιουργεί το “Sound of the People”, μια ομάδα νέων καλλιτεχνών, και αρχίζει να επικεντρώνεται στην ανάπτυξη της δικής του προσωπικής μουσικής ταυτότητας, του Terrõne, που στην ιταλική αργκό, σημαίνει αγρότης, αλλά χρησιμοποιείται προσβλητικά από τους Βόρειους πλούσιους Ιταλούς για τους Νότιους φτωχούς, ανθρώπους της γης.
Μέσω της μουσικής του, o Terrõne προσπαθεί να ανατρέψει την υβριστική σημασία της λέξης και να περάσει μηνύματα αγάπης, ειρήνης και σεβασμού σε κάθε άνθρωπο που το αξίζει. Ο ήχος του είναι μια μίξη Reggae με Hip-Hop, παίζει με ελληνικούς και ξένους στίχους και αυτοί έχουν μεγάλη βαρύτητα στο τελικό αποτέλεσμα.
Το 2019 βγάζει το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο “Together” (λατρεύω το ομώνυμο κομμάτι καθώς και το “Lifted”) κι έναν χρόνο μετά βγάζει το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο “13033”, πέντε νούμερα που δικαιωματικά χαρακτηρίζουν σχεδόν όλη την τρομακτική χρονιά του 2020 (στο repeat άκουγα το “Οι Πληγές”).
Αυτό που θαυμάζω περισσότερο στον Χρήστο, πέρα από το φυσικό του μουσικό ταλέντο είναι ότι δεν ησυχάζει ποτέ και με έχει εμπνεύσει να δουλέψω σκληρά για τους στόχους μου. Κάθε του κομμάτι είναι ένα μάθημα ζωής και μια μοναδική μουσική εμπειρία. Και όλα αυτά γιατί ο Χρήστος αγαπάει αυτό που κάνει, αναπνέει μέσα από τη μουσική και ζει για να προσφέρει μέσα από αυτήν.
Spotify link, εδώ.
Περισσότερη μουσική στην αθηΝΕΑ:
