Γεννήθηκε στο κέντρο της Αθήνας και μεγάλωσε στις γειτονιές του. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στη Σιένα και ηλεκτρονική δημοσιογραφία στη Ρώμη. Εργάστηκε σε εφημερίδες, ραδιόφωνο, περιοδικά και sites. Έγραψε δημοσιογραφικά χιλιόμετρα στην τηλεόραση, είτε σε διευθυντικές θέσεις είτε με εκπομπές που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία για την εγκυρότητά τους («Τρεις στον Αέρα») αλλά και την πρωτοτυπία της προσέγγισης των θεμάτων τους («Εντιμότατοι Φίλοι»).
Τη Σεμίνα Διγενή την ξέρουν και οι πέτρες. Αν σε μια σουρεαλιστική σκηνή οι πέτρες μιλούσαν, νομίζω ότι το πρώτο που θα σχολίαζαν θα ήταν το γέλιο της. Ένα γέλιο τρανταχτό αλλά σύντομο, σαν να λέει όλη την ώρα από μέσα της «εντάξει, παιδιά, ας σοβαρευτούμε τώρα!».
Για να μην μπερδευτούμε όμως, εξηγώ πως, από ό,τι έχω καταλάβει, από τη Σεμίνα Διγενή απουσιάζει η σοβαροφάνεια. Όχι η σοβαρότητα. Το χιούμορ και οι ευφάνταστες προσεγγίσεις –όταν οι καταστάσεις το επιτρέπουν ασφαλώς– ίσως είναι ένας τρόπος για να ξορκίζει το κακό. Ίσως είναι και η ιδιαίτερη σχέση της με τη θλίψη. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια διοχετεύει το ταλέντο της και στα βιβλία που γράφει. Στο «Κίτρινο Υποβρύχιο» (Πατάκης) και στους «Απείθαρχους» (Κάκτος), αλλά και στην πρώτη της «Αποδελτίωση» (Σύγχρονη Εποχή).
Το τρίτο της μυθιστόρημα, το «Felicità» (Κάπα Εκδοτική), είναι ο λόγος αυτής της συνέντευξης. Είναι η αφορμή για να τεθούν ερωτήσεις και να δοθούν υπέροχες –νομίζω– απαντήσεις για μια ιστορία –γραμμένη με θεατρική δομή– που αφηγείται ένα παράτολμο παιχνίδι, στο οποίο οι ήρωες, ένας άνδρας και μία γυναίκα, εναλλάσσονται στους ρόλους του θύτη και του θύματος. Μια ιστορία που ξεκινά ως καπρίτσιο και καταλήγει σε… (σ.σ. δεν ξέχασα καμία λέξη, αλλά εδώ τα spoiler απαγορεύονται!).
Felicità θα πει ευτυχία. Η Μαργαρίτα όμως, η ηρωίδα, μόνο ευτυχισμένη δεν είναι. Προς τι αυτή η αντίφαση;
Γιατί έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αντιφάσεις. Το μόνο σταθερό και αμετάβλητο είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι το μοναδικό και το αληθινό μας πεπρωμένο. Όσο για το νόημα της ζωής, είναι –όπως καταλήγω ύστερα από πολλά καραβοτσακίσματα– να τα ρισκάρεις όλα για την αγάπη και φυσικά για τα παρακλάδια της, την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο, τη συμπόνοια…
Επίσης, το «Felicità» είναι το τραγούδι του Al Bano και της Romina Power που έκανε πάταγο τη δεκαετία του ’80 και μιλούσε για την αγάπη, το μοίρασμα, τις απλές καθημερινές απολαύσεις. Χωράει ακόμη στη δισκοθήκη σου ένα τέτοιο τραγούδι; Στις δισκοθήκες του κόσμου;
Οφείλει να χωρέσει. Και στη δισκοθήκη και στη ζωή μας. Τη δικαιούμαστε και αξίζει να τη διεκδικήσουμε. Ειδικά στη δυστοπία των καιρών μας. Δεν είναι εύκολο να τα βγάλεις πέρα με τον φόβο, είναι βέβαιο πως τελικά θα σε τραβήξει στον βυθό. Με τον φόβο βουλιάζει κανείς πιο γρήγορα κι από το να έχει πέτρες στην τσέπη.
Δεν είναι εύκολο να τα βγάλεις πέρα με τον φόβο, είναι βέβαιο πως τελικά θα σε τραβήξει στον βυθό. Με τον φόβο βουλιάζει κανείς πιο γρήγορα κι από το να έχει πέτρες στην τσέπη.
Γιατί η Μαργαρίτα, ή όπως αλλιώς λένε την ηρωίδα, θέλει να ανεβάσει στο θέατρο τη «Λαίδη Μάκβεθ»; Ποια στοιχεία αυτού του χαρακτήρα κινητοποιούν την πένα σου και γιατί;
Όλες έχουμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας ένα είδος «συγγένειας» με την αιματοβαμμένη λαίδη. Σε όλες μας έχει τύχει να πλύνουμε και να ξαναπλύνουμε τα χέρια μας –όπως εκείνη– για να τα απολυμάνουμε από κάποια αμαρτήματα ή κάποιες «δολοφονίες» που έχουμε διαπράξει. Όλες λίγο πολύ ηττηθήκαμε σε άνισες μάχες ή διαλυθήκαμε βλέποντας τα όνειρά μας να απενεργοποιούνται ή να καταρρέουν.
Οι περισσότερες βιώσαμε τεκτονικές αλλαγές στη ζωή μας, που κάποιες φορές δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε και κάναμε λάθη. Είμαστε περίπλοκοι οργανισμοί οι γυναίκες, και πολλών η ζωή εκτυλίσσεται μέσα σε έναν καφκικό μη-τόπο και μη-χρόνο, με απρόβλεπτες συνέπειες. Όταν συμβεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να συμφύρονται αξεδιάλυτα, τότε είναι που παίζονται συνήθως και τα πιο άγρια στοιχήματα, οι πιο οδυνηρές αναμετρήσεις.
Νομίζω πως η εξουσία προτιμάει τη γύμνια. Δεν της χρειάζεται η κάλυψη. Δεν έχει προτιμήσεις σε ρούχα και φυσικά ούτε σε φύλα. Όμως, πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν αυτοί που ασκούν την εξουσία, αλλά αυτοί που είναι πρόθυμοι να υπακούσουν.
Όλο το βιβλίο πραγματεύεται το θέμα της εξουσίας. Μια εξουσία μάλιστα την οποία για λίγο έχει στα χέρια της μια γυναίκα. Τι ρούχα φοράει η εξουσία; Αντρικά ή γυναικεία;
Νομίζω πως η εξουσία προτιμάει τη γύμνια. Δεν της χρειάζεται η κάλυψη. Δεν έχει προτιμήσεις σε ρούχα και φυσικά ούτε σε φύλα. Όμως, πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν αυτοί που ασκούν την εξουσία, αλλά αυτοί που είναι πρόθυμοι να υπακούσουν. Αυτοί που δεν αντιστέκονται, δεν μάχονται, υπομένουν και βασανίζονται. Εκεί νομίζω πως είναι το ζήτημα. Και το πρόβλημα. Στην υπακοή, στη σιωπή και στην υποταγή. Τα έχει πει αιώνες πριν αυτά ο Θουκυδίδης.
Επίσης, όλο το βιβλίο, σχεδόν όλο το βιβλίο, περιγράφει σκηνές από ένα ευφάνταστο παιχνίδι, αλλά τελικά μιλάει για πράγματα με τα οποία μάλλον δεν παίζουμε. Έχω την αίσθηση πως ενίοτε μιλάς πολύ σοβαρά, παίζοντας. Γιατί;
Ναι, συχνά το κάνω και στη ζωή μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιες φορές δεν κάνω και το αντίστροφο. Πάντως όχι μόνο μ’ αρέσει να παίζω, αλλά και δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που σταματούν να παίζουν όταν μεγαλώνουν. Πολύ φοβάμαι πως, όταν σταματάμε να παίζουμε, γερνάμε ταχύτερα.
Ομολογώ πως το τέλος του «Felicità» με άφησε με το στόμα ορθάνοιχτο. Ούτε στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό πού το πας. Χωρίς spoiler –κρίμα θα ήταν– πού το πας; Πώς θα περιέγραφες το βιβλίο σου με μια φράση;
Θα σου έλεγα πως η ζωή είναι ένα τυχερό παιχνίδι με πολύ χαμηλή απόδοση και, αν ήταν στοίχημα, δεν θα το έβαζες. Αλλά θα του ταίριαζε κι ένα παλιό ιταλικό γνωμικό: «Στο τέλος του παιχνιδιού, βασιλιάς και πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί».
Αρχές Δεκεμβρίου βγαίνει από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή το νέο βιβλίο σου, με τίτλο «Αποδελτίωση ΙΙ», με αρθρογραφία σου και συνεντεύξεις με σημαντικά πρόσωπα. Ανάφερέ μας μερικά…
Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο μου με δημοσιογραφικό υλικό. Ανάμεσα στα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν είναι η Ειρήνη Παπά, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Ιάννης Ξενάκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Γιώργος Μαρίνος, η Μάγια Αγγέλου, η Τζένη Καρέζη, ο Πάνος Κατσιμίχας, η Αλέιδα Γκεβάρα, η Μάγδα Φύσσα, η Φρειδερίκη Γλύξμπουργκ και άλλοι πολλοί.
Πολυγραφότατη, πολυβραβευμένη, με αξιοζήλευτα χιλιόμετρα στη δημοσιογραφία. Ήθελα να ρωτήσω, με τη felicità συναντήθηκες τελικά;
Συνέβησαν μόνο κάποια one night stand μαζί της. Τι ευτυχία θα ήταν άλλωστε, αν ήταν για χόρταση;
