Η παράσταση «Τα Παιδιά του Ήλιου» του Maxim Gorky ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, αυτή τη φορά στο θέατρο Αλκμήνη. Οι Indigo Theatre Project πειράζουν όσο πρέπει το δράμα του Ρώσου Alexei Maximovich Peshkov, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Gorky, και παρουσιάζουν μια αξιόλογη διασκευή του.
Το gorky σημαίνει «πικρός» στα ρωσικά. Έτσι, άλλωστε, έζησε και ο κορυφαίος Ρώσος συγγραφέας, που έγραψε το έργο μέσα σε ένα κελί, σε διάστημα λίγων μόνο ημερών, το 1905, ισορροπώντας ανάμεσα στο δράμα, στο κωμικό στοιχείο και στην αποτύπωση των κοινωνικών συνθηκών σε μια Ρωσία που άλλαζε.
Η μυθοπλασία σχετίζεται άμεσα με τις διαδηλώσεις που είχαν λάβει χώρα στην Αγία Πετρούπολη. Η καταστολή από το τσαρικό καθεστώς οδήγησε στη «Ματωμένη Κυριακή». Οι διεργασίες που ξεκίνησαν με αίμα και βία οδήγησαν τελικά στην επανάσταση του 1917. Ο ίδιος, αν και θεωρείται «σοβιετικός» λογοτέχνης, στράφηκε πολύ γρήγορα ενάντια στο νέο καθεστώς, συνειδητοποιώντας ότι δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα η σοσιαλιστική κοινωνία με επίκεντρο τον άνθρωπο που είχε οραματιστεί.
Στα «Παιδιά του Ήλιου», ο Πάβελ αφοσιώνεται εμμονικά στην επιστήμη, δεν βλέπει πέρα από το εργαστήριό του, αδιαφορεί για τα αισθήματα της συζύγου του, της αδερφής του και της εν δυνάμει ερωμένης του. Η αδερφή του, η Λίζα, είναι η μόνη που διαισθάνεται αυτό που έρχεται. Η μόνη που αναρωτιέται, που ψάχνει, που αναζητά. Η Νταντά αντανακλά τη θρησκόληπτη Ρωσία και, με το σταυρό στο χέρι, προσπαθεί να ξορκίσει δαίμονες και καινά δαιμόνια. Ο Καλλιτέχνης επίσης δεν βλέπει πέρα από την τέχνη του, δεν αναγνωρίζει οτιδήποτε συμβαίνει έξω από αυτή. Μαζί τους και ο ονειροπόλος κτηνίατρος, ερωτευμένος με τη Λίζα, που θα ’χει το τέλος των ερωτευμένων και των ονειροπόλων. Οι δύο γυναίκες, η μνηστή και η ερωμένη, που θα ματαιωθούν ξανά και ξανά σε αποτυχημένες σχέσεις, θα αναζητήσουν λύτρωση ή έστω συγκατάβαση κάπου αλλού.
Η παράσταση του Indigo Theatre Project δεν πειράζει το κείμενο, αλλά υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Γιάννας Γκιώνη το αποδίδει σε ένα παράξενο σήμερα. Έχουμε ευρώ, μαρκαδόρους, μπλουζάκι «1917», 3D γυαλιά, κινητά και video games. Αλλάζει κάτι τελικά και που τα έχουμε; Η Γκιώνη δίνει συνεχή κίνηση στη σκηνή, ορίζει έξυπνα τον χώρο με τα σκηνικά αλλά και τα φώτα. Αν έπρεπε να γκρινιάξω, θα ήθελα λιγότερη ένταση και κίνηση κάποιες στιγμές.
Δεν θα γκρινιάξω για την απόδοση κάποιων ρόλων, καθώς οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι νέοι και έχουν δρόμο μπροστά τους. Η όποια κριτική είναι καλοπροαίρετη και θα μείνω στο εντυπωσιακό, ότι μια ομάδα δέκα ατόμων ανεβάζει ένα κείμενο με έντονα κοινωνικά μηνύματα και το κάνει με ροή και συνέπεια για τα 110′ της παράστασης. Η εμπειρία των δύο μεγαλύτερων σε ηλικία ηθοποιών φαίνεται άλλωστε!
Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιους, θα ήταν αρχικά η Μυρτώ Πανάγου, που κάνει δικό της τον πλέον δραματικό ρόλο του έργου. Μου άρεσε ιδιαίτερα η υπερβολή του Mάρκου Γέττου, ενώ θετικά είδα τον κωμικό ρόλο της Γεωργίας Σοφού, που την ευνοεί ότι βρίσκεται αρκετά στη σκηνή, παρέα φυσικά με τον Κωνσταντίνο Μαρούγκα, που παίζει υπέροχα τον «χαμένο» ζαμανφουτίστα επιστήμονα. Παρόμοια και ο Ιορδάνης Καλέσης με την Άννα Αναστασοπούλου βάζουν το λιθαράκι τους, ενώ δεν υπολείπεται καθόλου η Σοφία Λαμπιδώνη στον ρόλο της Γέλενα, με έναν ωραίο μονόλογο προς τον αδιάφορο σύζυγό της και με την ερμηνεία ενός ρωσικού τραγουδιού. Αρκούντως βοηθητικοί η Μαριλένη Κουζού, ο Κίμωνας Κουρσόπουλος και ο Γιάννης Πετρίδης.
Τα βίντεο και οι φωτισμοί του Μίμη Δημόπουλου ενισχύουν την παράσταση, όπως και το video game της Κατερίνας Ζαρταλούδη.
Παρατηρώ με χαρά την άνθηση του θεάτρου στη χώρα μας, με αρκετές γυναίκες στη σκηνοθεσία, και παράλληλα παρακολουθώ ενδιαφέρουσες παραστάσεις με νέα παιδιά που μαζεύουν χρόνο εμπειρίας και μάλιστα σε δύσκολα έργα. Η ομάδα Indigo Theatre Project σέβεται το έργο, την ώρα που το πειράζει όσο πρέπει για να μας δώσει κάτι φρέσκο. Η έγνοια μας για τον άλλο, η ανθρωπιά μέσα από τη λογική, η διαρκής επανάσταση του έρωτα, μια πιο δίκαιη κοινωνία φανερώνονται από την πένα του Gorky και δραματοποιούνται με πάθος από την ομάδα. Αυτό από μόνο του είναι παιδευτικό και άξιο λόγου, αλλά και άξιο… εισιτηρίου για την παράσταση!
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Γιάννα Δ. Γκιώνη | Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος | Video game designer: Κατερίνα Ζαρταλούδη | Επιμέλεια ρωσικών (τραγούδι): Δημήτρης Μ. Μόσχος | Πρωτότυπη μουσική: Ορέστης Τάνης | Ερμηνεύουν: Άννα Αναστασοπούλου, Μάρκος Γέττος, Ιορδάνης Καλέσης, Μαριλένη Κουζού, Κίμωνας Κουρσόπουλος, Σοφία Λαμπιδώνη, Κωνσταντίνος Μαρούγκας, Μυρτώ Πανάγου, Γιάννης Πετρίδης, Γεωργία Σοφού
Πληροφορίες
Κάθε Κυριακή στις 21:15 | Διάρκεια: 105′ | Θέατρο Αλκμήνη: Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, τηλ. 210 3428650 | Κρατήσεις: viva.gr
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Και Γελάσαμε και Παίξαμε στο «Elizadeth» στο Vault
Σαρωτικό το «…Καλά, Εσύ Σκοτώθηκες Νωρίς» στη Σκηνή του Θεάτρου 104
«Νικόλας Άσιμος: Εγώ με τις Ιδέες μου» στο Θέατρο 2510. Μια… Κροκ Συνέντευξη
