Στην απόλαυση του κρασιού συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις. Με την όραση απολαμβάνουμε τα υπέροχα και ζωντανά χρώματά του. Όλο το φάσμα, από τα ανοιχτόχρωμα λευκά και ροζέ μέχρι τα σκουρόχρωμα οπάκ κόκκινα κρασιά.
Με την όσφρηση απολαμβάνουμε τα μεθυστικά του αρώματα. Φρούτα, λουλούδια, μπαχαρικά, ξηρούς καρπούς, έναν ολόκληρο κόσμο διαφορετικών αρωμάτων που στο καλό κρασί δεν θέλεις να σταματήσεις να μυρίζεις.
Με την αίσθηση-αφή απολαμβάνουμε την ανάλαφρη ή γεμάτη υπόστασή του στο στόμα μας – το σώμα του κρασιού. Τα αέρινα και ραφινάτα που χαϊδεύουν πολύ διακριτικά τη στοματική μας κοιλότητα και εκείνα που έχουν τέτοιο βάρος που τη γεμίζουν ολόκληρη.
Με τη γεύση απολαμβάνουμε τα γευστικά χαρακτηριστικά. Από τη γλυκύτητα και την οξύτητα μέχρι τη στυπτικότητα των τανινών, την αλατότητα των καλών Ασύρτικων της Σαντορίνης και άλλα πολλά.
Με την ακοή όμως τι γίνεται;
Με την ακοή απολαμβάνουμε τον κελαρυστό ήχο του κρασιού όταν σερβίρεται στο ποτήρι μας. Έναν ήχο γάργαρο και ηδονιστικό, που σε προσκαλεί να δοκιμάσεις. Κάποιοι λένε πως τους ευχαριστεί ιδιαίτερα και το χαρακτηριστικό «ποπ» που κάνει ο φελλός όταν βγαίνει από το μπουκάλι.
Αν έπρεπε να συμβιβαστούμε σε ένα από τα παραπάνω, ωστόσο, ίσως θα ήταν αυτό το «ποπ». Επειδή ο φελλός ίσως να μην είναι, τελικά, η καλύτερη επιλογή πωματισμού για τις φιάλες μας.
Βιδωτό Πώμα Stelvin
Τα βιδωτά πώματα Stelvin παρουσιάζουν πληθώρα πλεονεκτημάτων σε σχέση με τους παραδοσιακούς φελλούς, με σημαντικότερο την αξιοπιστία στον πωματισμό. Υπολογίζεται ότι περίπου το 10% των κρασιών που ανοίγονται παγκοσμίως είναι είτε φελλωμένα είτε οξειδωμένα. Το ποσοστό αυτό μειώνεται περίπου στο 1% με τη χρήση των σύγχρονων φελλών Diam, όμως μηδενίζεται πλήρως με τα βιδωτά πώματα.
Το αλουμινένιο καπάκι δεν μπορεί να προσβληθεί από TCA (την ουσία που ευθύνεται για το φέλλωμα), ενώ παράλληλα δεν ξεραίνεται με την πάροδο του χρόνου, αποτρέποντας έτσι και την οξείδωση. Επιπλέον, δεν απαιτείται η αποθήκευση των φιαλών «ξαπλωτά» ώστε να παραμένει υγρός ο φελλός, ούτε η τήρηση επιπέδων υγρασίας στο 70% μέσα στο κελάρι.
Τέλος, είναι σαφώς πιο εύκολο και πρακτικό να ξανακλείσεις μια φιάλη με βιδωτό πώμα και να τη φυλάξεις στο ψυγείο σε σχέση με έναν φελλό.
Αυτά, βέβαια, τα γνωρίζουμε ήδη για τα φρέσκα κρασιά. Τι γίνεται όμως με τα κρασιά παλαίωσης; Είναι γνωστό πως το βιδωτό πώμα διατηρεί εξαιρετικά τη φρεσκάδα και τον πρωτογενή, φρουτώδη χαρακτήρα ενός κρασιού. Όταν όμως αναζητούμε εξέλιξη μέσα στη φιάλη και την ανάπτυξη τριτογενών αρωμάτων, μήπως ο φελλός, που επιτρέπει τη διέλευση μικροποσοτήτων οξυγόνου μέσα από τους πόρους του, είναι μονόδρομος;
Στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετά άρθρα που αντικρούουν αυτή την άποψη. Εξηγούν πως στο εσωτερικό των βιδωτών πωμάτων υπάρχει ένα λεπτό πλαστικό φιλμ με πάχος που επιτρέπει τον ελεγχόμενο δίαυλο οξυγόνου προς τη φιάλη, προσφέροντας ιδανικές συνθήκες για μακρόχρονη παλαίωση. Μάλιστα, αρκετοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η παλαίωση με βιδωτό πώμα είναι προτιμότερη, καθώς η μικροποσότητα αέρα που έρχεται σε επαφή με το κρασί είναι πιο ελεγχόμενη και μετρήσιμη σε σχέση με τον φυσικό φελλό.
Η Δοκιμή
Πρόσφατα δοκίμασα παλαιωμένα κρασιά με screw cap και εντυπωσιάστηκα. Συμμετείχα στην κάθετη δοκιμή που διοργάνωσε το WSPC σε συνεργασία με την εισαγωγική εταιρεία Malerdos Wines του οινοποιείου Greywacke από τη Νέα Ζηλανδία και έπαθα πλάκα. Δοκίμασα Sauvignon Blanc 10 και 12 ετών, όταν η βιβλιογραφία λέει πως η ποικιλία είναι προτιμότερο να πίνεται φρέσκια, καθώς με την παλαίωση χάνει περισσότερα από όσα κερδίζει. Ενώ το κρασί γίνεται περισσότερο πολύπλοκο λόγω κάποιων τριτογενών αρωμάτων, χάνει σε φρεσκάδα, φρούτο και βοτανικότητα.
Η εξέλιξη των κρασιών που δοκίμασα ήταν εντυπωσιακή. Μαζί με τον σχηματισμό τριτογενών χαρακτηριστικών διατηρούσαν και τη φρεσκάδα τους. Ήταν πολύπλοκα, αλλά και απίστευτα ζωντανά. Τα πρωτογενή φρουτώδη χαρακτηριστικά ήταν σχεδόν αναλλοίωτα, ζωηρά και νεανικά, ταυτόχρονα όμως είχαμε και αρώματα παλαίωσης. Εξαιρετικά κρασιά!
Αν λοιπόν είναι προτιμότερα τα βιδωτά πώματα, τότε γιατί είμαστε τόσο προσκολλημένοι στους φελλούς; Νομίζω πως η απάντηση είναι περισσότερο ψυχολογική παρά ρεαλιστική. Υπάρχει η αίσθηση, κυρίως στην Ευρώπη, πως ο φελλός σε ένα κρασί είναι ένδειξη ποιότητας. Αυτή η άποψη έχει ρίζες στη μακρά ιστορική παράδοση του κρασιού, όμως με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί να ισχύει. Πάρα πολλά κρασιά του λεγόμενου Νέου Κόσμου που έχουν βιδωτό πώμα είναι συγκλονιστικά. Δεν είναι ταυτόσημη, λοιπόν, η ύπαρξη φελλού με το ποιοτικό κρασί.
Υπάρχει βέβαια και το κομμάτι της απόλαυσης του ήχου, το χαρακτηριστικό «ποπ» που κάνει ο φελλός όταν βγαίνει από το μπουκάλι. Αναρωτιέμαι, όμως, μήπως αξίζει να κάνουμε σκόντο σε αυτή την ικανοποίηση για να απολαμβάνουμε καλύτερα κρασιά;
Μήπως τελικά ο φελλός είναι, πράγματι, ένα ψυχολογικό αποκούμπι;
Cheers, lads and lassies!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Έξι Αθηναϊκές Κάβες που Ξεχωρίζουν
