Εφόσον ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τη θεά Αφροδίτη (και το αντίστροφο), τότε αιτιολογείται ξεκάθαρα η Αφροδίτη να πρωταγωνιστεί στον «Ιππόλυτο» –διά χειρός Κατερίνας Ευαγγελάτου– επισκιάζοντας, μάλιστα, τους πρωταγωνιστές της ενόσω τους σκηνοθετεί η ίδια κατά την εξέλιξη του έργου.
Αφού την ιστορία δημιουργεί, περιπλέκει και δίνει τη χαριστική βολή η Αφροδίτη, καλώς τότε η σκηνοθέτις τοποθετεί στο κέντρο των εξελίξεων τη λαμπερή, εκκεντρική και εξαιρετική Έλενα Τοπαλίδου, εστιάζοντας στη ναρκισσιστική, σεξουαλική, σαδιστική και εκδικητική πτυχή της θεάς.
Το Επιβλητικό Σκηνικό
Μέσα από το γήινο επιβλητικό σκηνικό τοπίο με τις καλαμιές της Τροιζηνίας και το βαλτώδες υγρό στοιχείο –επιβλητικά τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη– ξεπροβάλλει το θεϊκό στοιχείο της Αφροδίτης, κινώντας τα νήματα και βιντεοσκοπώντας in situ μια ταινία σε live streaming, για την οποία γνωρίζουμε εκ προοιμίου ότι δεν έχει καλό τέλος.
Μια παράσταση καλοδουλεμένη, με καλά στοιχεία, συντονισμένη στις σκηνοθετικές επιταγές, στην οποία ωστόσο δεν ευοδώθηκε το ερμηνευτικό και σκηνικό δέσιμο των ηρώων.
Η Ξεχωριστή Ελένη Τοπαλούδη
Ενδιαφέρουσα πολύ και η δεύτερη εμφάνιση της Έλενας Τοπαλίδου στη σκηνική παρουσία της θέας Άρτεμης. Στην παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου φαίνεται πώς ο προβληματισμός του έργου έγκειται στην επιρροή που ασκεί η Αφροδίτη, ως θεά, στους βασικούς εμπλεκόμενους της ιστορίας (Φαίδρα, Ιππόλυτο, Θησέα), που τους οδηγεί στο να γίνουν εκτελεστικά όργανα στο δικό της έργο, θέτοντας την ελεύθερη βούληση σε δεύτερη μοίρα.
Ποικίλες Ερμηνευτικές Προσεγγίσεις
Η παραιτημένη, «περίλυπη στην ψυχή έως θανάτου» Φαίδρα (απόκοσμη η Κόρα Καρβούνη), που ερωτεύτηκε σφόδρα πέρα από κάθε λογική τον πρόγονό της Ιππόλυτο και αποτελεί αρχετυπικό πρόσωπο-μοντέλο συμπεριφοράς που δεν υπερέβη το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό πλαίσιο, σεβόμενη την τιμή και δίνοντας ακραία λύση στα πάθη της που την κυριεύουν, έρχεται ως σκηνική παρουσία σε αντίθεση με τον αιώνιο ορκισμένο παρθένο, ταγμένο στην Άρτεμη νεαρό Ιππόλυτο (μετρημένος ο Ορέστης Χαλκιάς).
Ο Γιάννης Τσορτέκης ως Θησέας, που έχει να διαχειριστεί τη διπλή τραγική απώλεια, αιχμάλωτος κι αυτός των θεϊκών βουλών, δεν κάνει την ερμηνευτική υπέρβαση, αλλά χρησιμοποιεί τις εκφράσεις και σωματοποιεί το συναίσθημα, τεχνική που απαντάται και στη Φαίδρα, στον Ιππόλυτο, στην Τροφό (Μαρία Σκουλά) και στον Εξάγγελο (Δημήτρη Παπανικολάου).
Καλοδουλεμένη Παράσταση, Αλλά…
Η επένδυση σε δραματουργικούς συμβολισμούς, η εύληπτη πλοκή σε μετάφραση του Κώστα Τοπούζη, η σκηνογραφική αποτύπωση του χώρου, οι επί σκηνής μουσικοί (Γιάννος Γιοβάνος, Γιάννης Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Παρασκευαΐδης, Σπύρος Πολυχρονόπουλος) σε συνδυασμό με τη μουσική ενορχήστρωση του Αλέξανδρου Δράκου-Κτιστάκη και η επιλογή του πρωταγωνιστικού καστ μεμονωμένα είναι στοιχεία που κερδίζουν το καλλιτεχνικό και αισθητικό αποτέλεσμα, από το οποίο απουσιάζει το σκηνικό δέσιμο, το έντονο συναίσθημα και η πρόκληση της ενσυναίσθησης στο δράμα που εκτυλίσσεται.
Συλλήβδην γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για μια παράσταση καλοδουλεμένη, με καλά στοιχεία, συντονισμένη στις σκηνοθετικές επιταγές, στην οποία ωστόσο δεν ευοδώθηκε το ερμηνευτικό και σκηνικό δέσιμο των ηρώων (Κόρα Καρβούνη, Γιάννης Τσορτέκης, Ορέστης Χαλκιάς, Μαρία Σκουλά), που έμεινε μετέωρο, πέφτοντας σε μια συνεπή αλλά υποτονική απόδοση.
Επίσης, η συνύπαρξη των δύο χορών, ανδρικού και γυναικείου, προς τη δραματική κορύφωση είχε μια εν κινήσει δυναμική χωρίς όμως ξεχωριστό σκηνικό βάρος.
Πληροφορίες
13, 14, 15, 16 και 17 Σεπτεμβρίου | 21:00 | Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη Παπά»: Λεωφ. Αθηνών-Πειραιώς 52, Μοσχάτο, τηλ. 210 5288170
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Θεατρικές Παραστάσεις | Φθινόπωρο στα Θέατρα
