Είναι άνοιξη του 2010 όταν η έκρηξη ενός ηφαιστείου στη μικρή και μακρινή Ισλανδία δημιουργεί ένα σύννεφο λάβας και τέφρας που καλύπτει το μισό βόρειο ημισφαίριο. Σε ένα διάστημα 8 ημερών, 100.000 πτήσεις στην Ευρώπη ακυρώνονται, επηρεάζοντας 10.000.000 επιβάτες, οι οποίοι μένουν αποκλεισμένοι στα αεροδρόμια παγκοσμίως, στη μεγαλύτερη διακοπή εναέριας κυκλοφορίας στην ιστορία.
Πολλοί Ισλανδοί, βλέποντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση, γελούν για το πώς προφέρουν τα παγκόσμια μίντια το όνομα του ηφαιστείου Eyjafjallajökull. Αυτό που ίσως δεν φαντάζονται είναι ότι την ίδια στιγμή η χώρα τους μπαίνει ξαφνικά στον παγκόσμιο χάρτη του τουρισμού, καθώς πολύς κόσμος αρχίζει να ψάχνει πληροφορίες και να κλείνει ταξίδια για αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέρος του πλανήτη.
Aνάμεσα σε Τεκτονικές Πλάκες
H Ισλανδία, όπως η Σαντορίνη ή η Νίσυρος, είναι ένα μεγάλο νησί που δημιουργήθηκε από εκρήξεις ηφαιστείων. Για την ακρίβεια, βρίσκεται ανάμεσα σε τεκτονικές πλάκες, αυτή της Ευρασίας, που εκτείνεται μέχρι την Ιαπωνία, και της Βορειοαμερικανικής, που εκτείνεται μέχρι την Καραϊβική. Είναι το μοναδικό μέρος στον πλανήτη όπου κυριολεκτικά μπορείς να περπατήσεις ανάμεσα σε αυτές τις πλάκες, στο εθνικό πάρκο Thingvellir, μιας και στις περισσότερες περιπτώσεις τα όρια είναι υποθαλάσσια – όπως στην περίπτωση του Αιγαίου, όπου η Ευρασιατική πλάκα ενώνεται με την Αφρικανική κάτω από το περίφημο ηφαιστειακό μας τόξο.
Όπως περπατάς στην κοιλάδα ανάμεσα στις πλάκες, οι οποίες απομακρύνονται με ρυθμό περίπου δύο εκατοστών τον χρόνο, σε κυριεύει δέος. Είναι το ίδιο δέος που έκανε τους τοπικούς λαούς να θεσπίσουν τη Βουλή τους, μια από τις πρώτες παγκοσμίως, σε αυτό το μέρος. Μια φορά τον χρόνο, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, συναντιούνταν εκεί για να συζητήσουν σημαντικά θέματα και να πάρουν αποφάσεις. Ίσως γι’ αυτό βρίσκεται εκει και η θερινή κατοικία του πρωθυπουργού, ένα κατα τα άλλα πολύ συμβατικό σπιτάκι της κοιλάδας.
Δίπλα στην κοιλάδα, η λίμνη Þingvallavatn, δημιουργημένη από τους πάγους του παρελθόντος, είναι τόσο καθαρή που η κατάδυση στα παγωμένα της νερά δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο κενό, χάνοντας την αίσθηση του βάθους.
Όπως σε Κανένα Άλλο Μέρος της Γης
Με μόλις 400.000 κατοίκους, από τους οποίους οι περισσότεροι κατοικούν στην πρωτεύουσα, και με τεράστια έκταση, η χώρα είναι αρκετά αραιοκατοικημένη. Οι ελάχιστοι δρόμοι της έχουν συνήθως μόνο λίγα superjeep, δηλαδή μικρά βανάκια που μεταφέρουν τουρίστες, φαινομενικά απλά, αλλά στην πραγματικότητα με ειδικές αναρτήσεις ώστε να αντέχουν τους ανέμους και τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν συνήθως. Η εικόνα ενός μικρού οχήματος στη μέση μιας αχανούς κοιλάδας αποτελούμενης από κρατήρες και λάβα, ανάμεσα σε ένα βουνό με παγετώνες από τη μια μεριά και την κρύα θάλασσα από την άλλη, χωρίς σχεδόν κανένα άλλο ίχνος πολιτισμού, είναι η εικόνα που περιγράφει περισσότερο το ταξίδι μου στην Ισλανδία.
Εικόνες που θυμίζουν άλλους πλανήτες, εικόνες που δύσκολα θα συναντήσει κάποιος σε άλλο μέρος της Γης. Και όσο κι αν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν τα οικεία και ζεστά τοπία, δεν μπορώ παρά να εντρυφήσω στο ιδιαίτερο τοπίο, που μόνο σε ταινίες έχω ξαναδεί.
Κι όμως, σε μερικά σημεία υπάρχουν διάσπαρτα σπίτια, απομονωμένα και χωρίς ίντερνετ, σπίτια διακοπών, όπου οι επισκέπτες «αναγκάζουν» τον εαυτό τους να επανασυνδεθεί με τη φύση και τα πρόσωπα της συντροφιάς του.
Στη διαδρομή συναντά κανείς παλιά μικρά αεροπλάνα ή γέφυρες από τις εποχές του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου, παρατημένα στο έλεος της φύσης, μια και είναι πολύ δύσκολη ή κοστοβόρα η συντήρησή τους. Κατά τα άλλα, ελάχιστα ίχνη ανθρωπίνου πολιτισμού. Κάποια βενζινάδικα ή ξενοδοχεία, σε αποστάσεις περίπου 100 χιλιομέτρων μεταξύ τους, αποτελούν τις μόνες στάσεις που μπορείς να κάνεις για να φας ή να χρησιμοποιήσεις την τουαλέτα.
Κι όμως, σε μερικά σημεία υπάρχουν διάσπαρτα σπίτια, απομονωμένα και χωρίς ίντερνετ, σπίτια διακοπών, όπου οι επισκέπτες «αναγκάζουν» τον εαυτό τους να επανασυνδεθεί με τη φύση και τα πρόσωπα της συντροφιάς του. Άλλα, φτιαγμένα από πέτρες, υπενθυμίζουν ότι στην Ισλανδία μέχρι πριν από δεκάδες χρόνια ο κόσμος έμενε σε χειροποίητα σπίτια, με τους περισσότερους νέους να έχουν ένα μακρινό παππού που έμενε σε σπηλιά.
Ίσως είναι αυτή η επαφή με το παρελθόν και η απομόνωση που οδηγούν τη μουσική στα περισσότερα μέρη να θυμίζει early 90s, είτε αυτή παίζει στα λόμπι ξενοδοχείων είτε στο ραδιόφωνο του superjeep. Για όσους θέλουν να βιώσουν μια διαφορετική εμπειρία, το μουσείο Perlan, το κεντρικο μουσείο της χώρας, έχει κατασκευάσει μια πραγματική σπηλιά από πάγο (τη μοναδική του είδους της παγκοσμίως), όπου μπορείς να νιώσεις πώς είναι να επιζείς σε πολικές θερμοκρασίες.
Σαν Σκηνικό του «Game of Thrones»
Τα αμέτρητα αξιοθέατα της χώρας είναι κυρίως φυσικά. Απέραντα φαράγγια, όπως αυτό του Fjadrargljufur, πίδακες νερού και ατμού που εκτοξεύονται μέσα από τη γη (γκέιζερ), κρατήρες ηφαιστείων με υπολείμματα και χρώματα χαλκού, εντυπωσιακοί καταρράκτες, όπως αυτοί του Gullfoss και Gljufrabui, αλλά και οι ιδιωτικοί καταρράκτες που έχουν κληρονομήσει κάποιοι στα χωράφια τους(!), όλα συνθέτουν ένα εντυπωσιακό θέαμα.
Είναι αυτό που ενέπνευσε πολλές παραγωγές του Χόλιγουντ να κάνουν γυρίσματα εδώ, με τη μερίδα του λέοντος να αναλογεί στο «Game of Thrones». Κι αν όλες αυτές οι τοποθεσίες είναι «εικονικές», υποδυόμενες φανταστικά μέρη, η ταινία «The Story of Fire Saga», μια ταινία ακολουθεί τους τραγουδιστές Lars Erickssong και Sigrit Ericksdóttir καθώς τους δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, έφερε τη χώρα, πολλούς αστέρες αλλά και πολλούς θεατές πιο κοντά σε αυτό το απομακρυσμένο κρύο νησί.
Οι Ισλανδοί έχουν δύο εποχές: τον χειμώνα και την εποχή της ελπίδας (hope season), δηλαδή το ευρωπαϊκό καλοκαίρι, που ίσως επιφυλάσσει κάποιες ηλιόλουστες και ήρεμες ημέρες.
Τα Γεννήματα της Φύσης σε μια Ηφαιστειογενή Χώρα
Όντας ηφαιστειογενής, η χώρα έχει ελάχιστη πανίδα και χλωρίδα. Μπορεί στο παρελθόν οι Βίκινγκς να παρέλαβαν μια γη με δάση, αλλά στην πορεία των χρόνων η εκτεταμένη χρήση τους στην κατασκευή των σπιτιών και στη θέρμανση οδήγησε στην εξαφάνισή τους, με αποτέλεσμα περιοχές με μερικές εκατοντάδες δέντρα που φυτεύονται μόλις τα τελευταία χρόνια να αναφέρονται ως «δάση».
Αντίστοιχα, με μόνη εξαίρεση την Αρκτική αλεπού, τα περισσότερα ζώα είναι εισαγόμενα και όχι γηγενή. Η απουσία του φυσικού μοντέλου «θύτης-θήραμα» διαταράσσει τις ισορροπίες στην περίπτωση νεοεισερχόμενων ζώων, μια και δεν αναπτύσσονται σε φυσικό αλλά σε απομονωμένο και προστατευμένο περιβάλλον, επομένως οι όποιες εισαγωγές ή εξαγωγές να είναι ελεγχόμενες.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι τα Ισλανδικά άλογα, μια ιδιαίτερη ράτσα πλέον, που ενώ μπορούν να βγουν από τη χώρα, δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Αυτό που επιβάλλει τον κανονισμό είναι ο φόβος κάποιας μόλυνσης ή η μεταφορά παράσιτων και ιών άγνωστων στη χώρα, που θα μπορούσε να εκθέσει σε ανεπανόρθωτους κινδύνους την τοπική φύση. Αξιοσημείωτο είναι ότι η Ισλανδία μαζί με την Ανταρκτική είναι τα μόνα μέρη του πλανήτη χωρίς κουνούπια, λόγω των απότομων μεταβολών στη θερμοκρασία και των ευρύτερων κλιματικών συνθηκών.
Η Εποχή της Ελπίδας…
Οι Ισλανδοί έχουν δύο εποχές: τον χειμώνα και την εποχή της ελπίδας (hope season), δηλαδή το ευρωπαϊκό καλοκαίρι, που ίσως επιφυλάσσει κάποιες ηλιόλουστες και ήρεμες ημέρες. Κοιτώντας τις φωτογραφίες μου από το ταξίδι συνειδητοποιώ κάτι πρωτοφανές: σε καμία η λήψη δεν είναι νυχτερινή. Βρισκόμουν εκεί στα τέλη Μαΐου, εποχή που η νύχτα διαρκεί μόλις 2-3 ώρες, και αυτό με αίσθηση τύπου «αργά το απόγευμα», μια και ο ουρανός παίρνει ένα σκούρο γαλάζιο χρώμα.
Αυτό οδηγεί τη μεταμεσονύχτια επίσκεψη σε ένα μπαρ για μια μπίρα (ένα ποτό που περιέργως απαγορευόταν μέχρι το 1989) να θυμίζει απογευματινό καφέ. Ταυτόχρονα, με πολλά αξιοθέατα στη χώρα να είναι φυσικά και ανοιχτά όλο το 24ωρο, πρακτικά κάποιος μπορεί να πάει στις 4 το πρωί να τραβήξει φωτεινές φωτογραφίες σε πολλά μέρη, όπως σε καταρράκτες και κοιλάδες, χωρίς την παρουσία κόσμου. Παρά τα θετικά της μεγάλης μέρας, η έλλειψη της νύχτας και η συνεπαγόμενη έλλειψη μελατονίνης δημιουργούν προβλήματα στους ανθρώπους, που την προσλαμβάνουν τεχνητά.
Κατά τη διάρκεια του πενθήμερου ταξιδιού μου, οι περιπτώσεις στις οποίες είδα ντόπιο σε σημείο εξυπηρέτησης τουριστών (αξιοθέατο, ξεναγήσεις, εστιατόρια, ξενοδοχεία) ήταν ελάχιστες.
Αντίστροφα, τον χειμώνα ο ήλιος είναι είδος προς εξαφάνιση, με τον τοπικό πληθυσμό να λαμβάνει βιταμίνη D σε ένα φαινομενικά ατέρμονο εξάμηνο συνεχούς νύχτας. Ρωτάω τον Έλληνα ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο πώς αντέχει τον χειμώνα. Η απάντηση είναι «όταν δουλεύεις σε έναν κλειστό χώρο, δεν παίζει ρόλο τι γίνεται έξω, αφού συνήθως νύχτα θα ξυπνήσεις και νύχτα θα σχολάσεις, όπου κι αν είσαι». Αναλογιζόμενος τις περισσότερες σύγχρονες εργασίες, δεν έχει άδικο.
Το 25% του πληθυσμού της χώρας αποτελείται από μετανάστες. Ο μεγάλος αυτός αριθμός οφείλεται κυρίως στην απότομη τουριστική ανάπτυξη. Αρκετοί Έλληνες αλλά και κάτοικοι άλλων ευρωπαϊκών χωρών ήρθαν για ένα εξάμηνο ή για μεγαλύτερο διάστημα με σκοπό αποκτήσουν ένα κομπόδεμα. Κατά τη διάρκεια του πενθήμερου ταξιδιού μου, οι περιπτώσεις στις οποίες είδα ντόπιο σε σημείο εξυπηρέτησης τουριστών (αξιοθέατο, ξεναγήσεις, εστιατόρια, ξενοδοχεία) ήταν ελάχιστες. Παρότι αυτό δημιουργεί ένα περίεργο συναίσθημα, ότι βρισκόμουν σε κάποιου είδους Disneyland, ο κόσμος που έρχεται φαίνεται να αγαπάει τη χώρα και να είναι ευγνώμων για τις παροχές της.
«Ιmagine» στο Ρέικιαβικ
Οι Ισλανδοι εν γένει είναι ένας ήρεμος και φιλειρηνικός λαός, που παρά την έλλειψη της λέξης «παρακαλώ» από το λεξιλόγιό τους είναι αρκετά ευγενικοί. Με ένα μικρό στόλο συνολικά 3 πλοίων και 3 αεροπλάνων, στην πραγματικότητα η χώρα δεν έχει άμυνα, παρ’ όλα αυτά είναι μέλος του ΝΑΤΟ, παραχωρώντας ως αντάλλαγμα χωρικά ύδατα στρατηγικής σημασία μεταξύ αυτής και της Αγγλίας.
Σήμερα, το μοναδικό μέρος όπου υπάρχουν οπλισμένοι είναι η αμερικανική πρεσβεία. Η ειρήνη είναι κάτι συνώνυμο με την Ισλανδία, σε σημείο που η Yoko Ono αποφάσισε να φτιάξει έναν πίδακα φωτός προς τον ουρανό αφιερωμένο στο γνωστό τραγούδι του John Lennon σε ένα από τα νησάκια λίγο έξω από το Ρέικιαβικ. Σε ένα οξύμωρο της Ιστορίας, η Ισλανδία ήταν από τους ευνοημένους των παγκίσμων πολέμων, καθώς οι Σύμμαχοι (αλλά και ο Άξονας), στην προσπάθειά τους να αμυνθούν, έχτισαν υποδομές σε αυτή την ουδέτερη και απομονωμένη χώρα, φέρνοντας μαζί τους τον πολιτισμό και την εξέλιξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι το αεροδρόμιο είναι χτισμένο στο νοτιοδυτικό άκρο της, όσο το δυνατόν κοντύτερα στην Αμερική. Παρ’ όλα αυτά η συνύπαρξη με τις γύρω χώρες δεν ήταν πάντα η καλύτερη. Χαρακτηριστικό αποτελούν οι «Πόλεμοι των Μπακαλιάρων», όταν η Ισλανδία και η Αγγλία επιδόθηκαν σε μια μάχη χωρικών υδάτων και δικαιοδοσίας για την αλιεία του πολύτιμου ψαριού. Στο τέλος, δικαιώθηκε η Ισλανδία, και οι μάχες αποτέλεσαν αντικείμενο διεθνούς μελέτης για την επίλυση διαφορών μεταξύ χωρών.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι, παρά το περιβαλλοντικό και φιλειρηνικό προφίλ που προωθεί η χώρα, σήμερα παραμένει μια από τις τρεις παγκοσμίως που επιτρέπεται, υπό ελεγχόμενες βέβαια συνθήκες και σε περιορισμένο αριθμό, η αλιεία φαλαινών, θέμα αμφιλεγόμενο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας.
Πλέοντας Ανάμεσα σε Παγόβουνα
Για πρώτη φορά στη ζωή μου πλησιάζω και αγγίζω ένα παγόβουνο. Πάγος καθαρός και αμόλυντος, δημιουργημένος πριν από χιλιάδες χρόνια. Πλέοντας σε μια βάρκα ανάμεσα σε παγόβουνα και βλέποντας φώκιες να λιάζονται πάνω τους, είναι ένα πρωτόγνωρο θέαμα. Μέχρι που βλέπω τη σωστική λέμβο να μας πλησιάζει από πίσω, έστω και για τυπικούς λόγους, δίνοντάς μου λίγο μια αίσθηση «Τιτανικού».
Η επιβίωση στα παγωμένα νερά είναι ζήτημα ελάχιστων λεπτών, μέχρι η καρδιά σου σταματήσει. Στη διπλανή και πολύ ιδιαίτερη μαύρη παραλία Reynisfjara, κρυφά κύματα που δεν φαίνονται μπορεί ξαφνικά να σηκώσουν απρόσεκτους παρατηρητές και να τους τραβήξουν στα παγωμένα της νερά, οδηγώντας –παρά τις προειδοποιήσεις– σε 2-3 θανάτους ετησίως. Αν κάποιος συνυπολογίσει τις συνεχείς εκρήξεις ηφαιστείων και τη δημιουργία νέων, διαφαίνεται ότι η επιβίωση στην Ισλανδία είναι μια συνεχής μάχη ενάντια στη φύση και στα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Παρ’ όλα αυτά, η επίσκεψη στην Diamond beach, την παραλία όπου καταλήγουν οι κοντινοί παγετώνες, δίνει αίσθηση ενός ιδιαίτερου καλοκαιριού, με τους πάγους να σπάνε σε μικρά κομμάτια που θυμίζουν διαμάντια.
Γεωθερμία και Φρέσκες Ντομάτες
Περπατώντας στη βορειότερη πρωτεύουσα του πλανήτη, το Ρέικιαβικ, παρατηρώ παντού χρωματιστά σπίτια. Η φωτιά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα κατέστρεψε 12 σπίτια, που τότε αποτελούσε μεγάλο αριθμό, και στην οδηγία να μην είναι πια ξύλινα, αλλά να καλύπτονται από αλουμίνιο. Η μπογιά δεν αποτελεί αισθητικό στοιχείο, αλλά απαραίτητο συστατικό συντήρησης του μετάλλου. Παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες, πολλά παράθυρα είναι ανοιχτά, και ο κόσμος τρώει παγωτό στη θαλπωρή του σπιτιού του.
Σε αντίθεση με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, η ενέργεια εδώ είναι φυσική (γεωθερμική, αντλούμενη από το έδαφος) και προφανώς πολύ οικονομική. Αυτός είναι και ο λόγος που, μετά τον τουρισμό, η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας είναι η παραγωγή αλουμινίου και άλλων μετάλλων. Από άποψη κόστους, συμφέρει η μεταφορά υλικών από απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη στην Ισλανδία, η μορφοποίησή τους και η εξαγωγή τους αλλού, παρά αν αυτό γινόταν τοπικά.
Κι ενώ η χώρα παράγει αλουμίνιο, η έλλειψη φυσικού φωτός και χλωρίδας τους αναγκάζει να εισάγουν πολλά άλλα προϊόντα, με το συνεπαγόμενο κόστος σε βασικές ύλες. Ευτυχώς, η ύπαρξη θερμοκηπίων αποφέρει φρέσκες ντομάτες και αγγούρια, τα οποία βρίσκονται σε αφθονία. To ίδιο συμβαίνει και με το αρνίσιο κρέας, μια και τα συμπαθή ζώα είναι από τα λίγα που αντέχουν σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη.
Με τον Τρόπο των Ισλανδών
Με σχετικά μικρή ιστορία και μικρό πληθυσμό, ο συνολικός αριθμός που έχουν γεννηθεί στη χώρα αγγίζει οριακά το ένα εκατομμύριο. Πολλά επίθετα αποτελούν μια κτητική γενική που παραπέμπει στο όνομα των γονιών – όπως στα δικά μας χωριά θα λέγαμε «ο Γιάννης του Γιώργου». Το μικρό μέγεθος και η απομακρυσμένη τοποθεσία ίσως συμβάλλουν στη δημιουργία μιας σχετικά επαρχιακής κουλτούρας, όπου ένας νέος ή νέα καλό είναι να βρει ένα οποιοδήποτε ταίρι, αρκεί να τηρεί δύο όρους: να μην είναι ξαδέρφια (πράγμα πολύ πιθανό) και να θέλει να μείνει στη χώρα.
Από την άλλη, σε θέματα διαφορετικότητας, η Ισλανδία είναι πρωτοπόρος, με την πρώτη παγκοσμίως γυναίκα πρόεδρο ήδη από το 1980 και μια κεντρική εκκλησία μπροστά από την οποία περνάει διάβαση ουράνιο τόξο, σύμβολο των LGBT+ δικαιωμάτων.
Οι Ισλανδοί έχουν βρει τους δικούς τους ιδιαίτερους τρόπους να χαλαρώνουν αξιοποιώντας τα στοιχεία της φύσης. Με το νερό και τη θερμότητα σε αφθονία, τα θερμά λουτρά είναι διάσπαρτα παντού σε όλη τη χώρα. Το νεότερο και πιο κυριλάτο είναι το Skylagoon, με θέα τη θάλασσα, ενώ ιστορικά το πιο διάσημο και ινσταγκραμικό είναι το Blue Lagon, στο οποίο έχει αναγνωριστεί και γαλάζια σημαία για τα καθαρά νερά του. Η αίσθηση του να είσαι σε θερμό νερό 40 °C με το κεφάλι σου έξω στους -5 είναι αρκετά ιδιαίτερη και αξίζει το υψηλό κόστος εισόδου. Δυστυχώς, οι πρόσφατες εκρήξεις ηφαιστείου στη γύρω περιοχή αναγκάζουν το τελευταίο πολλές φορές να κλείνει για λόγους ασφαλείας, αλλά και γιατί ο δρόμος συνεχώς πρέπει να καθαριστεί από τη λάβα.
H Ισλανδία δεν αποτελεί ένα μέρος για τουρισμό και αναψυχή, αλλά ένα μέρος που ο άνθρωπος μπορεί να έρθει ξανά σε επαφή με την αρχή των πάντων.
Παρατηρώντας την Ισλανδία, κάποιος παρατηρεί τη Γη, την ιστορία και την εξέλιξή της. Η συνεχής μάχη του κρύου με τη φωτιά, οι παγετώνες που, ενώ καλύπτουν το 10% της χώρας, μειώνονται με ρυθμούς 200 μέτρων τον χρόνο, τα συνεχώς ενεργά ηφαίστεια, τα νησιά που δημιουργούνται από την αποκόλληση των πλακών, το νερό που έχει πάντα μυρωδιά από θειάφι και ο ασταμάτητος άνεμος, δημιουργούν ένα μείγμα στα έγκατα του οποίου προσπαθεί να επιβιώσει το ανθρώπινο είδος.
Είμαστε κομμάτι αυτού του κόσμου, αλλα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε όσο μπορεί αυτό να μας επηρεάσει. Και όσο κι αν όλα αυτά μας φαίνονται μακρινά και ξένα, υπάρχουν ιστορικές ενδείξεις ότι η έκρηξη ενός ηφαιστείου στη μακρινή Ισλανδία ήταν από τις κινητήριες δυνάμεις της Γαλλικής Επανάστασης πριν από 250 χρόνια, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη σύνδεση του ανθρώπινου πολιτισμού και της εξέλιξης με τη φύση.
H Ισλανδία δεν αποτελεί ένα μέρος για τουρισμό και αναψυχή, αλλά ένα μέρος που ο άνθρωπος μπορεί να έρθει ξανά σε επαφή με την αρχή των πάντων, τη πραγματική του μητέρα, όσο ακόμα αυτή παραμένει ζωντανή.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μια Τουριστική Εμπειρία στα Γεωπάρκα της Ελλάδας
Aν Είναι να Πιω Κρασί, θα το Πιω στο Μπορντό
