Ο μεσαίος μου γιος θέλει να κλέψει τα μετάλλιά μου. Κάθε φορά που μπαίνει στο δωμάτιό μου, περνάει ξυστά από το πινακάκι από το οποίο κρέμονται και τα χαϊδεύει απαλά με το χέρι του. “Κάνουν σαν μουσική! Θα μου χαρίσεις ένα;”
Αμέσως με καταλαμβάνει ένας παιδικός εγωισμός και μια αδικαιολόγητη κτητικότητα — ας αναφέρω εδώ πως είναι όλα μετάλλια τερματισμού και όχι διάκρισης. “Όχι βέβαια, παιδάκι μου”, του απαντώ. “Όταν μεγαλώσεις, μπορείς κι εσύ να κάνεις προπόνηση και να πηγαίνεις σε αγώνες και να παίρνεις δικά σου μετάλλια.”
Δεν συγκινείται όμως, και προχωράει προς το μικρό τραπεζάκι, με τα κολιέ και τα βραχιόλια και τα γενικώς αφόρετα στολίδια. “Ένα από αυτά τα δύο; Μπορείς να μου χαρίσεις ένα από αυτά;” Και πάλι: “Όχι”! Γιατί “αυτά τα δύο” είναι δύο μικρά κύπελλα, από αυτά που δίνει ο προπονητής μου στα μέλη της ομάδας στο τέλος κάθε δρομικής χρονιάς. Το πρώτο το “κέρδισα” γιατί ήμουν η καλύτερη “πρωτοεμφανιζόμενη” μαραθωνοδρόμος της ομάδας (εγώ, και άλλοι δύο αγαπημένοι συναθλητές). Το δεύτερο μου απονεμήθηκε την επόμενη χρονιά γιατί έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ σε μαραθώνια διαδρομή, κατά δεκατρία ολόκληρα λεπτά… από τα τριακόσια λεπτά που έτρεξα την πρώτη φορά!
“Όχι! Δεν στα χαρίζω ούτε αυτά. Είναι δικά μου!” Κι ας μιλάω σε ένα τετράχρονο. Κι ας είναι γλυκούλης, και δικός μου.
Αλλά κι η προσπάθεια είναι δική μου, και ο ιδρώτας και η πειθαρχεία…Και ναι, καμιά φορά, οι μεταξωτές κορδέλες με τα στρογγυλά, αστραφτερά τελειώματα, που κάνουν μουσική όταν τα ακουμπάς και ακουμπούν το ένα το άλλο, σου υπενθυμίζουν ότι κατάφερες κάτι, κι ότι υπάρχουν κι άλλα που μπορείς να καταφέρεις.
Την περασμένη άνοιξη τους πήγα στον πρώτο τους αγώνα, κοντά στο τένις του Ψυχικού. Πήραν τα πρώτα τους μετάλλια, κι ήταν όμορφα, βαριά μετάλλια. Τα έχουν κρεμάσει στην βιβλιοθήκη τους, και τα ξεκρεμάνε κάθε τόσο για να τα μελετήσουν, να τα φορέσουν, να τα δείξουν, να τα θυμηθούν, και ρωτάνε: “πότε θα πάρουμε κι άλλα;”. Δεν ρωτάνε “πότε θα ξανατρέξουμε;”, δεν με ανησυχεί όμως αυτό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, στην Αθήνα αλλά και εκτός, διοργανώνονται αγώνες δρόμου για όλα τα γούστα. Οι περισσότεροι περιλαμβάνουν και διαδρομές για παιδιά, με ή χωρίς τη συνοδεία των γονιών τους, ανάλογα με τις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται η κάθε διαδρομή, και το προφίλ της διοργάνωσης.
Για παράδειγμα, η διαδρομή των 2,5 χιλιομέτρων στον Μαραθώνιο Ναυπλίου (5 Μαρτίου) είναι ανοιχτή για δρομείς όλων των ηλικιών. Το Ναύπλιο αποτελεί κι έναν όμορφο κυριακάτικο προορισμό για όλη την οικογένεια. Την ίδια μέρα, στον 40ο Αγώνα Δρόμου Υγείας Αθήνας 20 χιλιομέτρων στον Άγιο Κοσμά, η διαδρομή των 2 χιλιομέτρων απευθύνεται σε όλα τα παιδιά έως 16 χρονών. Ο Αγώνας 1.000 μέτρων στον Ημιμαραθώνιο Αθήνας (19 Μαρτίου) απευθύνεται σε μαθητές Δημοτικού της Δ’, Ε’ και ΣΤ’ τάξης (παιδιά γεννημένα το 2007, το 2006 και το 2005). Και η λίστα με τους αγώνες συνεχίζεται…
Για να χτίσουν τη δική τους συλλογή μεταλλίων, αναμνήσεων και αποδείξεων ότι μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς να κόψουν δρόμο.
Υ.Γ. Συνειδητοποιώ, εκ των υστέρων, ότι το σημερινό κείμενο είναι μια φυσική συνέχεια εκείνου της περασμένης εβδομάδας…
