Οποιοδήποτε έργο υμνεί τον έρωτα, και δη τον εφηβικό, αυτόματα εξασφαλίζει τη διαχρονικότητά του, είτε αυτό είναι κάποιο θεατρικό ή λογοτεχνικό έργο είτε είναι κάποια μουσική σύνθεση ή χορογραφία.
Η εικόνα δυο ερωτευμένων εφήβων που βιώνουν το συναίσθημα της αγάπης με τον πιο αθώο, ανιδιοτελή και απόλυτο τρόπο, ποιητικά δοσμένη από τον William Shakespeare στο έργο του «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», σε μεταφέρει σε μια εποχή με άλλους κανόνες, νόμους και ήθη.
Μια Μικρή Βερόνα στη Σκηνή του Εθνικού
Η νεφελώδης, σπαρακτική ιστορία αγάπης του παγκόσμιου δραματολογίου πραγματώνεται στη σκηνή του Εθνικού, η οποία μετατρέπεται σε μια μικρή Βερόνα, προκειμένου να μεταφερθούμε χωροχρονικά εκεί και να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες των δραματικών συνεπειών που επιφέρει η σύγκρουση ανάμεσα στον κόσμο της παρορμητικότητας, του ζωογόνου πάθους, της αγνότητας και της ακρότητας των εφήβων, αλλά και στον κόσμο της σκληρότητας, της βιαιότητας, του άκαμπτου καθωσπρεπισμού και του ασυναίσθητου ρεαλισμού των ενηλίκων.
Τοποθετώντας τη δράση σ’ έναν περίτεχνο σύγχρονο και λειτουργικό σκηνικό χώρο που έχει δημιουργήσει η Μαρία Πανουργιά, ο οποίος ξεκινά ως meeting point και τόπος αναψυχής και καταλήγει να γίνει ομαδικός τάφος, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς επιχειρεί εμφανώς να φωτίσει τις αποκλίνουσες τροχιές στο σαιξπηρικό έργο (την έκλυση των ηθών μιας διεφθαρμένης επιφανειακής κοινωνίας που θάβει εν τη γενέσει του καθετί αγνό και όμορφο, θεωρώντας το ως επαναστατική πράξη, και την ορμή του έρωτα που είναι δύναμη και φως) και να επιβεβαιώσει τη γραφή της Παλαιάς Διαθήκης «χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει», καθότι «όλα τα πράγματα στη φύση έχουν μητέρα τους και τάφο τους τη γη».
Η Σκηνοθετική Ματιά
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα του Δημήτρη Καρατζά έχουν σφραγιστεί στον χρόνο, είναι οι αιώνιοι έφηβοι που η ιστορία τους μαθαίνεται από κάθε γενιά και προτάσσουν την αγάπη ως διαφυγή από ένα σύμπαν πνιγηρό και δυστοπικό, που αντιλαμβάνεται τον έρωτα συμφεροντολογικό και σαρκικό.
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα δημιουργούν έναν τόπο ποίησης και φαντασίας κόντρα σε έναν κόσμο αμείλικτα σκληρό και πατριαρχικό και αυτό είναι το point της παράστασης: να δείξει αυτή την αντίθεση, μέσα όμως από μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά που μορφοποιεί σύγχρονα την κλασικότητα του William Shakespeare.
Οι Ερμηνείες
Η επιλογή της Ηρώς Μπέζου και του Έκτορα Λιάτσου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δικαιώνει το αποτέλεσμα, καθώς η ερμηνευτική τους απλότητα είναι αξιοπρόσεκτη και, χωρίς να υπερβάλλουν, αναδεικνύουν τη σαιξπηρική ποιητικότητα του έργου σωματικά και εκφραστικά.
Η λυρική συνάντηση των δυο ηρώων δημιουργεί ένα καταφύγιο ελπίδας, αιώνιου φωτός και ανιδιοτελούς αγάπης, το οποίο συντηρούν μέχρι τέλους. Στον ρόλο του Πατέρα Λαυρέντιου αφήνει ερμηνευτικά το στίγμα του ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, τραβώντας τα βλέμματα.
Χώρο στη σκηνή καταλαμβάνει επάξια στον ρόλο της Νένας η Ρενή Πιττακή, που δίνει μια δική της χιουμοριστική ερμηνεία, ενώ αίσθηση επί σκηνής κάνουν οι Γιάννης Νταλιάνης (Καπουλέτος), Άννα Καλαϊτζίδου (κυρία Καπουλέτου), Γιάννης Κλίνης (Μερκούτιος) και Άρης Μπαλής (Μπενβόλιο).
Πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη παράσταση, στην οποία το καστ εν συνόλω έχει συνταχθεί στο σκηνοθετικό σύμπαν που αναγιγνώσκει τον τραγικό έρωτα που καταδίκασε στην αιωνιότητα τους ομώνυμους ήρωες.
Πληροφορίες
Από τις 20.04.2023 | Τετάρτη και Κυριακή: 19:00 | Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: 17:00 και 20:30 | Διάρκεια: 140′ (χωρίς διάλειμμα) | Εθνικό Θέατρο, Κτήριο Τσίλλερ – Κεντρική Σκηνή: Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210 5288100 | ticketservices.gr
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Παιχνίδι με τις Λέξεις | Η Ρηνιώ Κυριαζή για την «Αντιγόνη Μετέωρη»
