Στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας στις 20 Μαρτίου, στην τέταρτη θέση (1:23:31) στις γυναίκες τερμάτισε η Ντενίζ Δημάκη. Για όλους όσοι ασχολούνται με το τρέξιμο και τις μεγάλες αποστάσεις τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν έκπληξη. Ούτε η θέση ούτε ο χρόνος. Γιατί η αθλήτρια του ΓΑΣ Ιλισού στέκεται στη γραμμή εκκίνησης εδώ και δεκαετίες.
Λίγες στην ηλικία της -οδεύει στα 45- θα μπορούσαν να πετύχουν τόσο καλούς χρόνους, να βρίσκονται ανάμεσα σε γυναίκες που κάποιες από αυτές έχουν σχεδόν τα μισά της χρόνια. Η δεύτερη αθλήτρια, η Ισμήνη Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε όταν η Ντενίζ ήδη έκανε υψηλό πρωταθλητισμό και πρωταγωνιστούσε ως αθλήτρια.
Η Ντενίζ είναι ένας ακόμη λόγος που θεωρώ ότι το τρέξιμο (και γενικότερα ο αθλητισμός) είναι ένα μεγάλο σχολείο. Συμμετέχει και προσπαθεί, χωρίς να την πτοεί το ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες πλέον να ανέβει στο βάθρο. Παλεύει μήνες για να μπορεί να σταθεί στη γραμμή της εκκίνησης. Να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορεί με αντίπαλο τον εαυτό της.
Δεν υπάρχει μικρή απόσταση, ούτε λίγη προσπάθεια. Υπάρχει μία απόφαση και μία επιλογή. Η απόφαση να κάνεις ό,τι περισσότερο μπορείς και η επιλογή να προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις για να το πετύχεις. Χωρίς στερεότυπα, ούτε περιορισμούς ηλικίας και άλλες διακρίσεις.
Ούτε η ίδια ούτε ο Χρήστος Βαξεβάνης, ο προπονητής και σύντροφός της, πίστευαν ότι θα μπορούσε να κάνει τόσο καλές εμφανίσεις σε αυτή τη φάση ζωής. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες (που ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας της) συμμετείχε στα 30 της, πριν από 15 χρόνια στο Πεκίνο, ως αθλήτρια Τριάθλου. Όλα είναι θέμα πίστης και προσπάθειας.
Είναι τεράστιο παράδειγμα για όλα τα κορίτσια, όλων των ηλικιών. Δεν υπάρχει μικρή απόσταση, ούτε λίγη προσπάθεια. Υπάρχει μία απόφαση και μία επιλογή. Η απόφαση να κάνεις ό,τι περισσότερο μπορείς και η επιλογή να προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις για να το πετύχεις. Χωρίς στερεότυπα, ούτε περιορισμούς ηλικίας και άλλες διακρίσεις. Η Ντενίζ Δημάκη στο μέλλον θα διδάσκεται στα σχολεία ως πρότυπο.
«Τρέχω γιατί με κάνει καλύτερη, με χαλαρώνει, μαλακώνει την ψυχή μου, αισθάνομαι ζωντανή».
Τι είναι για την ίδια το τρέξιμο; Πώς θα το περιέγραφε με τα δικά της λόγια; Είναι μια συνήθεια, αλλά και η χαρά της ζωής, μας λέει. Μέσα από την αφήγησή της «τρέχουμε» κι εμείς μαζί της, ή τουλάχιστον στεκόμαστε νοερά στην εκκίνηση. Την επόμενη φορά ίσως είμαστε περισσότεροι εκείνοι που θα την ακολουθήσουμε στον αγώνα της.
Το Τρέξιμο Είναι για Πάντα
«Πραγματικά έχω χάσει το μέτρημα για το πόσα χρόνια τρέχω. Κοντά στα 34. Εμένα δεν μου φαίνονται πολλά. Το τρέξιμο είναι για πάντα. Το τρέξιμο δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή μου. Είναι η ζωή μου. Το τρέξιμο, ο αθλητισμός, είναι στην καθημερινή μου ρουτίνα, όπως η τροφή, η διασκέδαση. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να τρέχω, χωρίς αθλητισμό. Αυτή είναι η σταθερά μου, από εκεί ξεκινούν όλα, από το τρέξιμο. Τα 45 λοιπόν, που είναι τα χρόνια της ζωής μου, είναι μια τυχαία ηλικία. Αισθάνομαι το ίδιο όπως στα 25 ή στα 35. Δεν παίζει ρόλο. Η ταυτότητα είναι απλώς ένα έγγραφο.
Περνώ καλά τρέχοντας, δεν έχω παράπονο, έχω ως αρχή την ευζωία και το τρέξιμο μου τη χαρίζει απλόχερα. Έχω αποκτήσει γνώση και γυμνάζομαι έξυπνα. Παίρνω αυτό που θέλω από τις προπονήσεις με έξυπνο τρόπο, χωρίς φθορές. Σπάνια αντιμετωπίζω τραυματισμούς. Θωρακίζομαι με δύναμη, πράγμα που με βοηθά πάρα πολύ. Τρέχω γιατί με κάνει καλύτερη, με χαλαρώνει, μαλακώνει την ψυχή μου, αισθάνομαι ζωντανή.
«Αν το τρέξιμο είχε συνώνυμο, αυτό θα ήταν “ελευθερία”. Είναι στη φύση του ανθρώπου το να τρέχει. Να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί, να μπορεί να τρέξει μακριά».
Δρομέας ήμουν πάντα. Από 12 χρονών. Ο συνδυασμός του τρεξίματος με τα άλλα αθλήματα δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό με κρατάει και με ανανεώνει. Με το ποδήλατο και το κολύμπι γυμνάζω διαφορετικές μυικές ομάδες που είναι αδύναμες – άγνωστες σε έναν δρομέα, αλλά χρησιμότατες. Το τρίαθλο με έχει κάνει πιο δυνατή δρομέα, να αντέχω στους τραυματισμούς, και παράλληλα ξεκουράζει το μυαλό μου από τα υπερβολικά χιλιόμετρα και το χτύπημα στην άσφαλτο ή στο ταρτάν.
Κοινή συνισταμένη όμως είναι η καρδιά που, είτε με ποδήλατο είτε με κολύμπι, είτε με τρέξιμο, την καρδιά γυμνάζεις. Στο τρίαθλο δεν μετράμε χιλιόμετρα, αλλά προπονητικές ώρες. Γυμνάζοντας, μάλιστα, διαφορετικές προπονητικές ομάδες, μπορείς να προσθέσεις περισσότερες προπονητικές ώρες, άρα υψηλή αντοχή. Πολλοί μεγάλοι ξένοι αθλητές μαραθωνίου τα καταφέρνουν στο ποδήλατο, στο κολύμπι, στο Langlauf.
Αν το τρέξιμο είχε συνώνυμο, αυτό θα ήταν “ελευθερία”. Είναι στη φύση του ανθρώπου το να τρέχει. Να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί, να μπορεί να τρέξει μακριά. Η αίσθηση των ρεκόρ και η κατάρριψή τους με συγκινεί, με εξιτάρει, γι’ αυτό και διεκδικώ ακόμη με πάθος τις επιδόσεις.
Θα κάνω όμως και μια άλλη προσέγγιση. Είσαι σε μια πόλη, ή ακόμη και στην πόλη σου, βγαίνεις να τρέξεις και παρατηρείς εικόνες, πράγματα, γωνίες που δεν είχες παρατηρήσει. Μαγικό πραγματικά, παρατηρείς ένα πάρκο, ένα στενό, μία εκκλησία, τα χρώματά τους, λες και πριν αυτά δεν υπήρχαν.
Τρέξιμο ακόμα δίπλα στη θάλασσα, παρατηρώντας το ηλιοβασίλεμα και πολλές φορές, στο τελείωμα, βουτώντας, για να σβήσεις κάθε κούραση».
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
