Έχετε ποτέ αναρωτηθεί για ποιο πράγμα μιλάμε όταν αναφερόμαστε στην αγάπη; Οι ήρωες της παράστασης «Να Ακούς το Χιόνι να Πέφτει» βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση: συζητούν, συγκρούονται, προβληματίζονται, αναρωτιούνται, καταναλώνουν αλκοόλ, χορεύουν, κλαίνε, γελάνε, θυμώνουν, φοβούνται, προσπαθούν να επικοινωνήσουν, κρύβουν τις ενδόμυχες σκέψεις τους και επικεντρώνονται πάντα στον πυρήνα του έργου, που είναι η αγάπη.
Σε κάθε της μορφή, όχι στην εξιδανικευμένη, την αγάπη της ποίησης και της λογοτεχνίας, αλλά σε εκείνη που βιώνουν οι άνθρωποι της καθημερινότητας μέσα από απλές ιστορίες. Την αγάπη της ουσίας, της φθοράς, της εξάρτησης, την αγάπη χωρίς παρελθόν και μέλλον, τη χωρίς αιτιολογία αγάπη, την αγάπη που χαρακτηρίζεται ως αποσπασματικό άχρονο παρόν της μιας μόνο στιγμής, την οποία ο Raymond Carver, κάθε φορά, αποφασίζει τυχαία να φωτίσει.
Οι ήρωες της παράστασης βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση και επικεντρώνονται πάντα στον πυρήνα του έργου, που είναι η αγάπη. Η αγάπη σε κάθε της πεζή μορφή και όχι στην εξιδανικευμένη που συναντάμε στην ποίηση και τη λογοτεχνία.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης οι θεατές θα μοιραστούν τις στιγμές ενός άντρα που ξεπουλάει στο πίσω μέρος της αυλής του σπιτιού του, για άγνωστο λόγο, τα έπιπλά του και ό,τι τον συνδέει με την προηγούμενη ζωή του. Στην ίδια αυλή, ένα νέο και πολύ ερωτευμένο ζευγάρι χορεύει μεθυσμένο από το αλκοόλ και την ευτυχία. Μια ηλικιωμένη μητέρα ζει σε μια διαρκή δυστυχία, επιδιώκει συνεχώς να μετακομίζει σε άλλα σπίτια και πόλεις αναζητώντας την πολυπόθητη ευτυχία, που φαντάζει σαν ένα τεράστιο έλλειμμα στη ζωή της.
Στο μπαρ ενός αεροδρομίου γινόμαστε μάρτυρες της αναπάντεχης συνάντησης ενός πατέρα με τον γιο του ύστερα από χρόνια. Κάποιος συγγραφέας αναζητά την έμπνευση στα ερείπια μιας παλιάς αγάπης. Μια γυναίκα, συναισθηματικά διαλυμένη, ουρλιάζει στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου. Μια γιορτινή συνάντηση με τα μέλη της παρέας γύρω από ένα τραπέζι να επιχειρηματολογούν προσπαθώντας, μέσα από τον διάλογο και τον αντίλογο, να κατανοήσουν τη βαθύτερη έννοια της αγάπης.
Το κείμενο της παράστασης μετατρέπεται σε προβολέα που πέφτει πάνω σε τυχαίες στιγμές της ζωής των τεσσάρων πρωταγωνιστών, ανοίγοντας στο κοινό ένα παράθυρο για να τις ζήσει μαζί τους.
Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε, η υπέροχη Στέλλα Κρούσκα μου εκμυστηρεύτηκε ότι, ενώ οι πρόβες της ομάδας άρχισαν κάπου τον Φεβρουάριο, η προετοιμασία της επιλογής των διηγημάτων και της θεατρικής διασκευής τους ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια. Η τελική επιλογή των διηγημάτων του Carver που θα περιλαμβάνονταν στη διασκευή ήταν εξαιρετικά δύσκολη. «Αγαπάμε πολύ τον Carver», μου είπε χαρακτηριστικά.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μέχρι την τελευταία στιγμή διαμόρφωναν την οριστική λίστα και ότι ενώ στα αρχικά δελτία Τύπου ο αριθμός που αναφέρεται είναι έξι διηγήματα, στην τελική ενσωμάτωση προστέθηκε και ένα έβδομο. Η πλειονότητα των κειμένων είναι από δύο βασικές συλλογές διηγημάτων του συγγραφέα: τη συλλογή «What We Τalk about When We Talk about Love» και τη συλλογή «Elephant and Other Stories».
Οι τίτλοι των επιλεγμένων διηγημάτων είναι: «Why Don’t You Dance?», «Boxes», «The Fling», «Intimacy», «Gazebo», «One More Thing» και «Beginners». Μεταφρασμένα κείμενα του Raymond Carver στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει από αρκετούς εκδοτικούς οίκους, μεταξύ των οποίων το Μεταίχμιο, η Κίχλη, ο Γαβριηλίδης, το Libro, η Απόπειρα και ο Οδυσσέας.
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να «πιάσουμε» τον εαυτό μας να παρακολουθεί σιωπηλά τη ζωή των γύρω μας χωρίς διάθεση επεμβατισμού;
Τόσο η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες καταφέρνουν να ακινητοποιούν τον θεατή, ενσωματώνοντάς τον ομαλά στη ροή του έργου. Το κοινό γίνεται μέρος της παράστασης σαν ένα βουβό πλήθος μαρτύρων που παρατηρεί όσα συμβαίνουν γύρω του χωρίς να αναλαμβάνει ενεργό δράση. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να «πιάσουμε» τον εαυτό μας να παρακολουθεί σιωπηλά τη ζωή των γύρω μας χωρίς διάθεση επεμβατισμού; Ο χώρος αξιοποιείται πλήρως και οι ηθοποιοί εισέρχονται και εξέρχονται από και προς τη σκηνή και από τις τρεις διόδους του.
Ακόμα και η είσοδος του θεάτρου αποτελεί μέρος του σκηνικού, δίνοντας μια δημιουργική ζωντάνια. Χωροταξικά, ο τρόπος με τον οποίο τοποθετούνται ισομοιρασμένα οι θεατές στις δύο πλευρές της κεντρικής σκηνής σε κάνει να θέλεις να ξαναδείς την παράσταση και από την άλλη πλευρά, ώστε να έχεις μια διαφορετική οπτική στα όσα διαδραματίζονται.
Θα εστιάσω χωριστά στη μουσική της παράστασης, η οποία με έναν πολύ ελκυστικό τρόπο «έδενε» απόλυτα όχι μόνο με το ύφος της γραφής του συγγραφέα, αλλά και με τη δομή του έργου, όπως διαμορφώθηκε θεατρικά. Ενώ ταιριάζει απόλυτα με τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, λειτουργώντας σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους, την ίδια στιγμή διαθέτει αυτόνομη δυναμική, τόσο ισχυρή ώστε ως ανεξάρτητη οντότητα να εξακολουθεί να ηχεί ευχάριστα στα αυτιά ακόμα και μέρες μετά τη θέαση του έργου.
Δημιουργός της πρωτότυπης αυτής μουσικής είναι ο ταλαντούχος σαξοφωνίστας Δημήτρης Τσάκας, πολύ γνωστός μεταξύ άλλων και από τη συνεργασία του με τον βραβευμένο συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου. Μάλιστα, συμμετείχε ως σολίστ στο τριπλό CD του «Blade Runner Trilogy – 25th Αnniversary». Δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω με τον David Liebman που έχει πει ότι «ο Δημήτρης Τσάκας έχει έναν υπέροχο ήχο alto, με μια απαλή προσέγγιση και πολύ λυρισμό», στοιχεία που μπορεί να διακρίνει εύκολα κάποιος και στη σύνθεση που δημιούργησε για τη συγκεκριμένη παράσταση.
Κινησιολογικά και εκφραστικά όλοι οι ηθοποιοί είναι απόλυτα εναρμονισμένοι μεταξύ τους και δεν παρουσιάζονται ερμηνευτικές ανισότητες επί σκηνής. Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο αποτέλεσμα υποδηλώνει, εκτός από την καλή χημεία του cast, τις πολλές ώρες δουλειάς που εμπεριέχονται σε επίπεδο πρόβας. Αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε μια θεατρική ομάδα που αποτελείται από δύο πολύ «δυνατούς» και εξαιρετικά έμπειρους ηθοποιούς τους οποίους συνδράμουν δύο ταλαντούχοι αλλά άπειροι ηθοποιοί, συνειδητοποιεί και τη δυσκολία του εγχειρήματος.
Όταν το ανέφερα ως θετική επισήμανση στη Στέλλα Κρούσκα, εκείνη μου απάντησε ότι είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που κατέβαλε ο Δημήτρης Καταλειφός μαζί με τους δύο νέους ηθοποιούς που συμμετέχουν στην παράσταση, κυρίως γιατί «τα ίδια τα παιδιά το ήθελαν».
Όσο μου μιλούσε γι’ αυτό εγώ σκεφτόμουν το πόσο γενναιόδωρο είναι από έναν άνθρωπο με 47 χρόνια εμπειρίας στο θεατρικό σανίδι να θέλει να μοιράζεται τόσο απλόχερα την εμπειρία του και πόσο έξυπνο είναι, από την άλλη πλευρά, οι νέοι ηθοποιοί να αξιοποιούν αυτή τη μοναδική ευκαιρία στη γνώση, επιτυγχάνοντας ένα τόσο ωραίο αποτέλεσμα για τον θεατή.
Κινησιολογικά και εκφραστικά όλοι οι ηθοποιοί είναι απόλυτα εναρμονισμένοι μεταξύ τους και δεν παρουσιάζονται ερμηνευτικές ανισότητες επί σκηνής.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι και εμείς αγαπάμε ιδιαίτερα τον Αμερικανό δεξιοτέχνη της μικρής φόρμας, που εστιάζει στα αποσπάσματα της ζωής καθημερινών ανθρώπων. Αγαπάμε όμως και τα καλλιτεχνικά project που σχετίζονται μαζί του, ειδικά εκείνα που αναδεικνύουν αριστοτεχνικά τα κείμενά του, δείχνοντας τον απαραίτητο σεβασμό, σε όλα τα επίπεδα, όπως αυτό της συγκεκριμένης ομάδας.
Μας δίνει μεγάλη χαρά που κάθε προγραμματισμένη παράσταση του έργου είναι sold out. Θέλω να ευχηθώ εγκαρδίως να ευοδωθούν οι συνθήκες, όσο δύσκολο και αν είναι, ώστε να βρεθεί από όλους τους συντελεστές ο χρόνος για την επιστροφή από τον Οκτώβριο αυτού του θεατρικού «διαμαντιού» στο σανίδι, δίνοντας εκ νέου την ευκαιρία στο κοινό να το απολαύσει.
Συντελεστές
Απόδοση-Διασκευή: Δημήτρης Καταλειφός-Στέλλα Κρούσκα | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καταλειφός | Σκηνικά-Κοστούμια: Μικαέλα Λιακατά | Μουσική: Δημήτρης Τσάκας | Φωτισμοί: Φώτης Μακρής | Βοηθός σκηνοθέτη: Φοίβος Σαμαρτζής | Φωτογραφίες: Δάφνη Δίγκα | Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καταλειφός, Στέλλα Κρούσκα, Βασιλίνα Κατερίνη, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Πληροφορίες
Έως 12 Ιουνίου | Τετάρτη και Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 | Διάρκεια παράστασης: 100′ | Θέατρο Studio Μαυρομιχάλη: Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα, τηλ. 210 6453330
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Χορός και Θέατρο: 4 Εξαιρετικές Παραστάσεις
«Αστροναύτες World & Jazz Music Festival» στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
