Ο βασιλιάς Roger αποσύρθηκε. Κατάφερε να ανεβεί στον θρόνο του πριν από 20 χρόνια και να εκτοπίσει αστέρια της εποχής, όπως ο Σάμπρας και ο Φιλιππούσης. Αν δεν υπήρχε ο Nadal και ο Djokovic, όλα θα ήταν διαφορετικά. Θα είχε κρατήσει τον θρόνο του ατόφιο, όμως ήρθε και η σειρά του Nadal, με περισσότερες επιτυχίες και κατακτήσεις. Και μετά ο Djokovic. Συνωστισμός. Οι τρεις θεοί του τένις συνδέθηκαν με έναν τρόπο μαγικό στα μάτια μας.
Ο Ελβετός του Τένις
Ενώ στο ξεκίνημά του θύμιζε τον Αμερικανό John McEnroe, πολύ γρήγορα και με την καθοδήγηση ειδικών, ο Federer δημιούργησε την εικόνα του ψυχρού εκτελεστή. Του χωρίς συναισθήματα αθλητή. Εκείνου που δεν άφηνε να φανεί ποτέ τι ένιωθε. Και έγινε η χαρά των φιλάθλων, των διαιτητών, των εταιρειών-χορηγών. Το καλό παιδί.
Ένας Ελβετός που έβαλε στον χάρτη του τένις τη χώρα του. Γιατί, μετά τη δική του διαδρομή, έχει δημιουργηθεί στη χώρα σχολή, με άντρες και γυναίκες. Μεγάλη υπόθεση και αυτή. Τεράστια παρακαταθήκη. Κάτι που δεν είχε καταφέρει ο Björn Borg στη Σουηδία, χώρα που, όπως η Ελβετία πριν από τον Roger, επίσης δεν είχε σχέση με το τένις. Η δημόσια εικόνα και η διάρκεια στο άθλημα είναι σημαντικά και τα δύο και δημιουργούν ακόλουθους.
Πιθανόν οι δύο βασικοί του αντίπαλοι, όταν θα «κλείσουν» τη δική τους καριέρα τα επόμενα χρόνια, να έχουν περισσότερα τρόπαια, μεγαλύτερες επιτυχίες και ρεκόρ, δύσκολα όμως θα μπορέσουν να πάρουν μερίδιο από αυτό που έχει κατακτήσει χάρη στον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά και την προσωπικότητά του ο Federer.
Όλοι ήθελαν το παιδί τους να «γίνει» Federer. Σε όλο τον κόσμο ήταν γοητευμένοι με το πόσο άψογη ήταν πάντα η συμπεριφορά του. Δεν δημιούργησε ποτέ θέμα, όπως ο Djokovic, που έκανε τους φίλους του να χωριστούν σε στρατόπεδα εξαιτίας της αντίδρασής του στον εμβολιασμό.
Στα 20 χρόνια που πρωταγωνιστούσε, ο Federer πέτυχε πολλά, αλλά εκείνο που τον συνοδεύει είναι αυτή η αίσθηση ότι όλα έγιναν βάσει σχεδίου. Ως αθλητής δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα στα media να ασχοληθούν μαζί του για κάτι άλλο πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι της καριέρας του.
Τελευταία φορά έφτασε σε τελικό Grand Slam το 2019, πριν από την πανδημία, το οποίο έχασε. Το τελευταίο που είχε κατακτήσει και 20ό στην καριέρα του ήταν το Grand Slam του 2018. Πιθανόν οι δύο βασικοί του αντίπαλοι, όταν θα «κλείσουν» τη δική τους καριέρα τα επόμενα χρόνια, να έχουν περισσότερα τρόπαια, μεγαλύτερες επιτυχίες και ρεκόρ, δύσκολα όμως θα μπορέσουν να πάρουν μερίδιο από αυτό που έχει κατακτήσει χάρη στον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά και την προσωπικότητά του.
Πιθανόν δεν θα ήταν εκείνος που θα επέλεγες ως παρέα σε οινοποσίες. Το έζησα όταν του έκανα συνέντευξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, στο Πεκίνο. Ήταν ένας πολύ συγκεντρωμένος αθλητής, στιβαρός στις τοποθετήσεις του. Λίγες ώρες πριν είχα μιλήσει με τον Djokovic, αθλητή με διαμετρικά αντίθετη στάση. Έκανε σχόλια για τον φίλο του Stojaković (μπασκετμπολίστα του ΠΑΟΚ και του ΝΒΑ), που τον είχε φιλοξενήσει στη Χαλκιδική. Μίλησε για τις παραλίες, για τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Χαλαρός και με άφθονο χιούμορ. Όμως ο Federer ήταν εκείνος που έγινε εξώφυλλο στη γαλλική αθλητική εφημερίδα L’Équipe.
Είναι ο λευκός, οικογενειάρχης, πετυχημένος, συνετός και προσεκτικός αθλητής και επιχειρηματίας, που θα συνεχίσει να εμπνέει τις εταιρείες, τους θεσμούς και την παγκόσμια κοινότητα του τένις. Σίγουρα θα κατακτήσει θέσεις στο μέλλον που δεν θα τις έδιναν σε αθλητές ακόμα και με ανάλογη απήχηση και διαδρομή. Όμως ο Roger δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Οι Αναγνώστες Μίλησαν: Η All-Time Πεντάδα της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ
