Όταν, μία δεκαετία πριν, ο Pedro Almodóvar συζητούσε το σχέδιό του να γυρίσει τις “Παράλληλες Μητέρες”, παρουσίαζε τον εαυτό του ως Δον Κιχώτη της Μητρότητας. Κάτι ήξερε. Γιατί ο σκηνοθέτης των γυναικών μετά το “Όλα για τη Μητέρα μου” επανέρχεται στο προσκήνιο αποτίνοντας φόρο τιμής σε όλες τις “επιτυχημένες” και “αποτυχημένες” μανάδες του κόσμου που τολμούν να πορευτούν με την αλήθεια τους.
Παράλληλες Μητέρες | Pedro Almodóvar | Penélope Cruz, Rossy de Palma, Milena Smit, Aitana Sánchez-Gijón, Israel Elejalde | Ισπανία
Δύο γυναίκες, ανύπαντρες, με διαφορετικό background και άγνωστες μεταξύ τους, γεννάνε την ίδια μέρα, στο ίδιο μαιευτήριο. Το μωρό της μιας είναι ο τυχαίος καρπός μιας ερωτικής της σχέσης. Το μωρό της άλλης είναι αποτέλεσμα ενός ανομολόγητου βιασμού. Οι δύο γυναίκες, η ώριμη Janis και η ανήλικη Ana, συνδέονται μεταξύ τους εξαιτίας ενός λάθους. Παράλληλα, η Janis (έξοχη η Penélope Cruz) προσπαθεί να δρομολογήσει μια ανασκαφή στη γενέτειρά της όπου, σύμφωνα με στοιχεία που έχει συγκεντρώσει, υπάρχουν θαμμένα θύματα του Ισπανικού Εμφύλιου.
Παράλληλες Ιστορίες
Ο Pedro Almodóvar αφηγείται δύο ιστορίες. Η μία αφορά την ιστορική μνήμη και την αλήθεια που για δεκαετίες οι Ισπανοί επιχείρησαν να θάψουν. Υπολογίζεται ότι σε διάφορα σημεία της χώρας βρίσκονται θαμμένοι περίπου 30.000 άγνωστοι νεκροί από την εποχή του Φράνκο. Και τα δισέγγονά τους ζητούν, για πρώτη φορά, την εκταφή των σορών. Η άλλη ιστορία της ταινίας μιλά για την προσωπική αλήθεια, αυτήν που μια μάνα μπορεί να αντέξει ακόμη κι όταν είναι εις βάρος της.
Στην πραγματικότητα ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, που κάποιοι λατρεύουμε, πλαισιώνει τις “Παράλληλες Μητέρες” του με τις μαύρες σελίδες της ιστορίας της πατρίδας του. Και παρότι, όπως έχει πει, στα προσχέδια του σεναρίου του η υπόθεση με τους μαζικούς τάφους είχε πολύ μεγαλύτερη έκταση, αποφάσισε να χειριστεί το ζήτημα ως υπενθύμιση και όχι ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το ιστορικό παρελθόν. Έτσι, επικεντρώθηκε σε αυτό που γνωρίζει καλά: τη λεπτή ισορροπία των ανθρώπινων σχέσεων.
Ένας Υπέροχος Μελαγχολικός Κόσμος
Με αυτή τη διευκρίνιση, ο υπέροχος κόσμος του υπέροχου Almodóvar παραμένει πολύχρωμος, υπερευαίσθητος, σαρκαστικός, μακριά από κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας, υπερβολικός και σε απόλυτη σύνδεση με τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και το μεγαλείο της μητρότητας. Παραμένει μελοδραματικός και προσηλωμένος στα ζητούμενα που τον καίνε από την εποχή της ταινίας του “Όλα για τη Μητέρα μου”: αγάπη και αποδοχή.
Μόνο που τώρα αφηγείται σκοτεινές ιστορίες που τις ντύνει με εικόνες γεμάτες φως. Μιλά για τέσσερις διαφορετικές μητέρες, μια ωριμότερη (Penélope Cruz) που έρχεται αντιμέτωπη με την απώλεια και μια ανήλικη (Milena Smit) που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τον ρόλο της στο επίκεντρο, μια ακόμη που καταπιεζόταν από τη μητρότητα γιατί ήθελε να ακολουθήσει την καριέρα της και άλλη μία που πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών στα 27 της χρόνια, όπως η Janis Joplin, στο παρασκήνιο.
Με ολοφάνερο το διαζύγιό του από τον ρεαλισμό, διεισδύει στην ουσία της καρδιάς ενός κόσμου που χωρά γυναίκες αλλά και άντρες, gay, λεσβίες και straight και πάνω απ’ όλα τις μητέρες που συνυπάρχουν αρμονικά, γιατί αυτό που τους νοιάζει είναι να αποκαλύψουν την αλήθεια τους. Όποια κι αν είναι αυτή. Ακόμη και αν είναι θαμμένη στους μαζικούς τάφους από την εποχή του Φράνκο.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
Από τον Johnny Depp στα Ασφυκτικά Δικτατορικά Καθεστώτα
Σινεμά: Από τη Μεσαιωνική Γαλλία στη Σύγχρονη, Διεφθαρμένη Ρουμανία
