Όνειρα θερινής νυκτός και ημέρας. Αναμνήσεις και προτάσεις για διακοπές το καλοκαίρι του 2020. Ακόμη και με την αμφιβολία να αιωρείται, την ανασφάλεια να υπάρχει διάχυτη, ο ήλιος, η θάλασσα, τα αιώνια βουνά, τα καταπράσινα μικρά χωριά, ο ορίζοντας και η χαρά της φύσης θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν για να μας προσφέρουν αναζωογόνηση. Στο σημερινό αφιέρωμα συγκεντρώνουμε καλοκαιρινές αναμνήσεις που γίνονται οδηγοί και έμπνευση για το επόμενο καλοκαίρι που θα είναι διαφορετικό απ’ όλα όσα έχουμε ζήσει. Ιστορίες και εικόνες από τόπους στην Ελλάδα που έδωσαν στον καθένα από μας κάτι από τη μοναδικότητά τους. Ίσως είναι ευκαιρία φέτος να επιλέξουμε να ταξιδέψουμε σε περιοχές της χώρας που δεν έχουμε επισκεφθεί, σε σημεία που δεν τα είχαμε και πολύ στο νου μας για θερινές διακοπές. Ακόμη κι αν μείνετε στο εξοχικό των φίλων σας ή στο χωριό της οικογένειάς σας, δείτε μέσα από τα φυλλώματα και τις γρίλιες τον ήλιο που θα λάμπει. Εκεί η ζωή είναι τόσο δυνατή, όσο και η ανάσα σας.
Αμοργός
Photo by Nadot Yannick on Unsplash
Είμαι 20 καλοκαίρια πριν, δεν ήταν όμως καλοκαίρι εκείνο, τον κακό του τον καιρό ήταν, και ακόμη χειρότερα εγώ, διαλυμένος ψυχολογικά και οικονομικά, ράκος και σωματικά, αφού μάτι δεν έκλεινα, πλησίαζαν οι διακοπές, θα είχα άδεια, δεν την ήθελα, με τη δουλειά περνούσε ο χρόνος κάπως, πού να πάω και με τι φράγκα (η δραχμή ήταν στα τελευταία της, κι εγώ το ίδιο, νόμιζα). “Έλα ρε συ, θα βολευτούμε, είμαι σίγουρος ότι θα σου κάνει καλό”, επέμενε ο Φώτης, ο κολλητός μου, για να τον βρω στο νησί. Για εκείνον “νησί” επί 12-13 χρόνια ήταν η μόνο η Αμοργός. Το βράδυ που ξεκινούσε η άδεια βγήκα με τον έτερο κολλητό, τον Σάββα και την Αλέκα του, πήγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί στον Φλοίσβο, φάγαμε, ήπιαμε, μέχρι και χορέψαμε. Επέστρεψα κατά τις 4 στο διαμέρισμα που είχα προσωρινά νοικιάσει στο Παλαιό Φάληρο, ξάπλωσα ανάσκελα στο μοναδικό έπιπλο που είχα, τον καναπέ, τα είδα όλα ανάποδα, σηκώθηκα, άδειασα, και στην επιστροφή προς τον καναπέ είδα μισανοιγμένη στο πάτωμα τη βαλίτσα. Την έκλεισα, γρήγορο ντουζ, ταξί, “Πειραιά, για Αμοργό”, του είπα, εισιτήριο μόνο πρώτη θέση, καλύτερος ο καναπές εδώ, άνοιξα ένα πολυσέλιδο βιβλίο, δε θυμάμαι ποιο, βγήκα στην πρύμνη μόλις έδεσε στο νησί και αμέσως, προτού ακόμη πατήσω το πόδι μου, το ένιωσα. Τρεις μέρες μετά, έφευγα από την Αμοργό ένας νέος άνθρωπος, άλλος για το υπόλοιπο της ζωής μου. Και κάθε φορά που επιστρέφω, την ευγνωμονώ, μαζί και τον Φώτη.
Στέλιος Σοφιανός
Δημοσιογράφος, Managing Partner Brainband Studio
Χανιά
Photo by Ben Ostrower on Unsplash
Καλοκαιρινές διακοπές στην όμορφη Κρήτη και συγκεκριμένα στην πόλη των Χανίων. Αύγουστος 2019. Η διαμονή μας θα διαρκούσε σχεδόν μία εβδομάδα, επομένως είχαμε αρκετές μέρες για εξερεύνηση όλου του νομού. Το πρόγραμμα ήταν απλό, το πρωί μετά από ένα καλό πρωινό ανεβαίναμε στο μηχανάκι και ξεκινούσαμε για τις πιο όμορφες παραλίες που έχει ο νόμος Χανίων. Το απόγευμα, μετά την επιστροφή μας, περιπλανιόμασταν στα μαγευτικά και αρχοντικά στενά της παλιάς πόλης. Μέσα σε αυτές τις μέρες είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε παραλίες όπως το Μαράθι, τα Σεϊτάν λιμάνια, την Αγία Μαρίνα- Πλατανιά, τα Φαλάσαρνα και την παραλία Σταυρός, το μέρος το οποίο γυρίστηκε η ταινία “Αλέξης Ζορµπάς”. Η παραλία, όμως, που μας κέντρισε πιο πολύ το ενδιαφέρον είναι ο Μπάλος. Βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα από τα Χανιά και το τελευταίο τμήμα της διαδρομής είναι χωματόδρομος περίπου 10 χιλιόμετρα. Θα χρειαστεί να φοράτε παπούτσια για την κατάβαση προς την παραλία, το τοπίο όμως θα σας αποζημιώσει. Με τιρκουάζ νερά και λευκή “ροζίζουσα” άμμο, στοιχεία που θυμίζουν το Ελαφονήσι, είναι βέβαιο ότι η αίσθηση που θα σας εντυπωθεί μόλις την αντικρίσετε θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη σας και θα σας κάνει να αναπολήσετε αυτό το ταξίδι. Άξιζε κάθε ένα λαχάνιασμα της ανόδου και της καθόδου.
Λάζαρος Λαζαρίδης
Σύμβουλος Επικοινωνίας
Αστυπάλαια
Η σχέση μου με την Αστυπάλαια ξεκίνησε το 2003 με ένα μάλλον ατυχές 4ήμερο του Σεπτεμβρίου, το οποίο όμως στάθηκε αρκετό για να ερωτευτώ κεραυνοβόλα και να αποκτήσω ένα μικρό, παλιό, παραδοσιακό σπίτι δίπλα στο Κάστρο της Χώρας, μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα καλοδιατηρημένο παραδοσιακό οικισμό που συνδυάζει με κάπως αιρετικό, αλλά υπέρκομψο τρόπο, κυκλαδίτικη απλότητα με δωδεκανησιακή αύρα. Από το 2004 -με την εξαίρεση 1-2 πολύ ειδικών περιπτώσεων- περνάω τον Αύγουστο εκεί. Αυτό που μου έδωσε η Αστυπάλαια, και το οποίο, από επιλογή της οικογένειάς μου δεν είχε τύχει να βιώσω ως παιδί, είναι οι καλοκαιρινές παρέες, οι καλοκαιρινές συνήθειες, οι καλοκαιρινές υπερβολές, οι καλοκαιρινές ιδιοτροπίες. Το καλοκαίρι σε αντιδιαστολή με το χειμώνα. Η ανεμελιά σε αντιδιαστολή με την τάξη, το ραχάτι σε αντιδιαστολή με το πρόγραμμα, το “δεν ξέρω” σε αντιδιαστολή με το “γνωρίζω”, το σήμερα σε αντιδιαστολή με το χθες και το αύριο. Έκανα επίσης νέους φίλους. Φίλους όψιμους, αλλά καλούς, συνοδοιπόρους εδώ και χρόνια πια στην καθημερινότητά μου. Αστυπαλίτες φίλους, Αθηναίους φίλους και φίλους από κάθε γωνιά του πλανήτη, που η καλή τους μοίρα τους ξέβρασε κάποια στιγμή σε αυτό το άγονο νησί των Δωδεκανήσων. 2020 και συνεχίζουμε. Η Αστυπάλαια πάντα εκεί. Αλλαγμένη, αλλά και ίδια. Όπως κι εμείς άλλωστε.
Γιώργος Βελισσάριος
Grape Escape Partner
Ύδρα
Photo by Dominik Gawlik on Unsplash
Πάσχα. 9 χρόνια πίσω. Ακριβώς. Για να το υπολογίσω σωστά. Η κόρη μου η Billie είναι 8. Άρα μιας και μόλις πέρασε το φετινό Πάσχα, μια τέτοια δροσερή άνοιξη… it happened. Και να ‘μαστε, Δευτέρα δημοτικού. Πειραιάς, δελφίνι και τσουπ σε λίγη ώρα σε μια κούκλα Ύδρα. Φωτεινή και φιλόξενη. Λαμπερή και διαφορετική. Η Χριστίνα, ο Σπύρος και η Λένα. Ταβερνάκια στα στενά και μια Ανάσταση όλο γλύκα. Γαϊδουράκια και παιδιά να παίζουν παντού. Χωρίς φόβο, μα με πολύ πάθος. Περπάτημα, μάζεμα λουλουδιών και μια ξαφνική βουτιά στα παγωμένα νερά. Ένα απρόσμενο κάλεσμα σε ένα ιστορικό αρχοντικό και ελληνικός καφές αγναντεύοντας όλο το νησί. Διηγήσεις, ιστορίες, γέλια, αγκαλιές. Σαν κι αυτές που μας έχουν λείψει. Αληθινές αγκαλιές. Δε θα ξεχάσω πόσο όμορφα ήταν τα αρχοντικά και τα οικόσημα. Κάθε δρόμος και μια άλλη ιστορία. Αφήγηση και πολιτική κατήχηση από τον Μανώλη και περιγραφές από τον αγώνα του για να μείνει η Ύδρα “καθαρή”. Από αυτοκίνητα, μηχανάκια, καυσαέρια, βρωμιά, βαβούρα. Μα πόσο χαρά που νικήσανε. Οι μικρές αυτές νίκες αθροιστικά βλέπεις, ίσως, κάποτε αλλάξουν τα πράγματα. Μα, πόσο ξετρελάθηκα από τον Επιτάφιο στα Καμίνια, που μπαίνει στη θάλασσα. Οι πιστοί ξεκινούν από την εκκλησία και καταλήγουν μέσα στη θάλασσα για να καθαγιαστούν τα νερά. Ο ιερέας από την ακρογιαλιά κάνει τις ευχές του για καλά ταξίδια και σύντομη επιστροφή των ναυτικών. Μαγεία. Ελληνικά νησιά. Αμέτρητα. Κοσμικά και ντροπαλά. Ξερονήσια μα και καταπράσινα. Νερά ζεστά αλλά και παγωμένα. Κόσμος πολύς, μα και ερημονήσια. Διάλεξε ένα να γίνει το αγαπημένο σου, να δεθείς μαζί του και να σε συντροφεύει το χειμώνα που νομοτελειακά ακολουθεί.
Νίκος Νυφούδης
Επιχειρηματίας στην Εστίαση
Σύμη
Photo by Blanche Peulot on Unsplash
Η επιστροφή από την κάτι σα μισή παραλία του ΝΟΣ ήταν Γολγοθάς. Απομεσήμερο, ο Γιαλός κόχλαζε, δεν φυσούσε καθόλου, τα τζιτζίκια έδιναν ατέλειωτο πόνο. Με την πετσέτα στον σβέρκο και τα βατραχοπέδιλα ανά χείρας, το αλάτι να τρώει την πλάτη, σέρναμε τις παντόφλες σαν κατάδικοι. Στον Τάχα θα σταματούσαμε για πατίχα (το καρπούζι στα Γαλλο… Συμιακά), πεπόνι και σταφύλια, δεν έφτανε το μαρτύριο, έπρεπε να φορτωνόμαστε σαν τα αγαπημένα μας γαϊδουράκια. Σιγαστήρα για την παιδική τριμελή συγχορδία κλιμακούμενης γκρίνιας έβαζε προς στιγμή το κρύο υποβρύχιο. στο παλιομοδίτικο καφενεδάκι του Πάχου. Κι ύστερα, ξεκινούσε η απόλυτη απελπισία, πεντακόσια ατελείωτα σκαλιά της Καλής Στράτας. Μέσα της δεκαετίας του ’80, στο λιμάνι θυμάμαι τα νερά κρυστάλλινα, οι γονείς όμως δεν μας αφήναν να βουτάμε εκεί. Μα εκείνο το μεσημέρι, η ζέστη ήταν πραγματικά απάλευτη, βλέπαμε με τα αδέλφια μου τη θαλασσίτσα και αλληθωρίζαμε. Και τότε ο Ι.Μ.Χ έκανε την μεγάλη έκπληξη, “άντε ρίχτε την” είπε. Και πήραμε φόρα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτήν τη βουτιά. Κράτησα την αναπνοή μου, έμεινα κάτω από το νερό μέχρι να παγώσουν τα μυαλά μου. Κλείνω τα μάτια μου, νιώθω ακόμα εκείνη τη δροσιά, την ανατριχίλα, το καρδιοχτύπι.
Κωστής Χατζηφώτης
Δικηγόρος
Τήνος
Photo by Elena S on Unsplash
Είναι 10 παρά το βράδυ, αρχές Ιουλίου με οκτώ μποφόρ. Κατεβαίνω απ’ το καράβι και αμέσως κοιτάζω ψηλά για το φωτισμένο καμπαναριό της Μεγαλόχαρης με τον σταυρό. Αναρωτιέμαι αν θα μου στείλει την έμπνευση που αναζητώ εδώ και μήνες για να γράψω το διήγημα που ξεκίνησα. Αύριο πρωί να πάτε στον Πύργο, πριν πλακώσουν οι τουρίστες, να δείτε και το καινούργιο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας, με παροτρύνει ο νεαρός στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο. Και πήγα. Νωρίς το πρωί, με τους ήχους των πουλιών και τις πυκνές μπουκαμβίλιες για συντροφιά. Κοντοστάθηκα στο σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά, προσπέρασα την πολύχρωμη, μικρή πλατεία με τον τεράστιο πλάτανο, ανέβηκα με δυσκολία τα ψηλά σκαλοπάτια και τα χωμάτινα δρομάκια, ώσπου στο ύψωμα αντίκρισα ένα τοπίο μαγικό. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, όλη η ιστορία του μαρμάρου, ο κόπος και το πείσμα εκατοντάδων ανθρώπων για τη διατήρηση του πολιτισμού τους. Και εκεί, στον προαύλιο χώρο που ατενίζει τα βουνά, τους περιστεριώνες και τις ξερολιθιές, ανάμεσα στα αγριεμένα σύννεφα και τις πέτρες, συνάντησα τον ήρωα μου, αυτόν που έψαχνα για τη συνέχεια της ιστορίας μου. Τον Μάρκο. Το διήγημα γράφεται ακόμη. Όπως και η ιστορία μου με την Τήνο. Όσο για τον Μάρκο… υπομονή. Να έχετε κι εσείς κάτι να διαβάσετε όταν βρεθείτε στο νησί.
Κατερίνα Τζαβάρα
Συγγραφέας – Εκπαιδευτικός
Ρόδος
Στις δύσκολες μέρες της καραντίνας, μια από τις ενδιαφέρουσες ασχολίες μου για να ξεφύγω κάπως, ήταν η ανάκληση μνημών από τα ελληνικά καλοκαίρια της ζωής μου. Καταιγισμός εικόνων, μυρωδιών και γεύσεων προσπαθούσαν να μπουν σε μια τάξη και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μου για το πιο μπορεί να είναι το καλύτερο. Ο νικητής, αβίαστα ήταν η Ρόδος μου. Το νησί που επισκέπτομαι τα τελευταία 22 συναπτά χρόνια από τότε που γνώρισα την γυναίκα μου, χωρίς μάλιστα να έλκω κάποια καταγωγή. Και ενώ η επίσκεψή μου γίνεται το Πάσχα, αυτή λειτουργεί σαν την έναρξη του καλοκαιριού. Κάτι σαν προπομπός του. Είναι το πρώτο ξεκάλτσωμα, η μυρωδιά του αντηλιακού, το ζεστό αεράκι που έρχεται σαν χάδι από τη τεράστια παραλία της Έλλης, είναι οι σούμες στο φίλο μου τον Θοδωρή στου Νηρέα, είναι το πρώτο μπάνιο στο μαγευτικό όρμο του Αγίου Παύλου, είναι οι ατελείωτες βόλτες σούρουπο στα δρομάκια της Παλιάς Πόλης με την γυναίκα μου, σκαστοί από τα παιδιά μας για να ζήσουμε τη Ρόδο όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Είναι και πάλι άλλες βόλτες με τα παιδιά μας στην παραλία του Ενυδρείου, αλλά και τους διάφορους συγγενείς και φίλους μας από την Αθήνα που τους έχουμε παρασύρει στο ρυθμό της Ρόδου και έρχονται πλέον κι αυτοί μαζί μας για να φέρουμε νωρίτερα το καλοκαίρι. Είναι τα τραπεζώματα στον Αλέξη και τα Πεταλαδικα, με τον γνωστό θείο Άκη πάντα να αργεί και αφού έχουμε όλοι φάει να ξαναπαραγγέλνει μια από όλα, είναι η κλασική επίσκεψη στην Καλλιθέα και τη Λίνδο και τα διάφορα προσκυνήματα στις εκκλησίες. Είναι το γρήγορα αθλητικό περπάτημα 9 με 10 το πρωί, παράλληλα με τα ενετικά τείχη, την ώρα που ξεκινά η ζωή στο λιμάνι και τα κρουαζιερόπλοια κατεβάζουν τους ζαλισμένους από τον ήλιο τουρίστες. Πολλοί είναι αυτοί που με ρωτούν γιατί τόσο κόλλημα με τη Ρόδο και μάλιστα το Πάσχα; Δεν έχω μια απάντηση. Έχω να τους δείξω φωτογραφικά στιγμιότυπα από 22 ευτυχισμένα καλοκαίρια, που μου δίνουν εκείνες τις μνήμες που χρειάζομαι ώστε να περιμένω να τις ζήσω τον επόμενο χρόνο. Γιατί, όπως μας έδειξε η συγκυρία που βιώσαμε, αυτές οι στιγμές δεν είναι τελικά πάντα δεδομένες.
Ντίνος Ανδριανόπουλος
Σύμβουλος Στρατηγικής Επικοινωνίας
Κέρκυρα
Photo by Alexandra on Unsplash
Λίγο ότι οι φίλοι που έχεις στο νησί και σε κάνουν να βλέπεις διαφορετικά πράγματα, λίγο οι διακοπές με το παιδί που σε κάνουν να τα ζεις όλα από την αρχή, κάθε μέρα των διακοπών σου είναι πάντα μία νέα συναρπαστική εμπειρία. Ξεκινήσαμε με φίλους να κάνουμε μία βόλτα με φουσκωτό και τα παιδιά μας. Όλη μέρα θάλασσα σε διαφορετικά σημεία της δυτικής μεριάς. Βουτιές, τραγούδια, εξερευνήσεις, φαγητό. Τέζα όλοι, και στην επιστροφή για την μαρίνα των Γουβιών, πέφτει η ιδέα.
– Πάμε στο Ποντικονήσι να δούμε το ηλιοβασίλεμα;
– Ναι, φωνάξαμε όλοι.
Περνάμε, Φρούριο, Γαρίτσα, Μον Ρεπό, Κανόνι εικόνες που δεν είχα ξαναδεί και μία όψη του νησιού σχεδόν κινηματογραφική. Φτάνουμε στο Ποντικονήσι και ξαφνικά μαγεία. Ροζ και γαλάζιες αποχρώσεις στο νερό και στον ουρανό, μπροστά και πίσω από την εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών. Άπνοια και ήρεμα νερά γύρω από το Ποντικονήσι. Κανείς δε μιλούσε. Τα γέλια των παιδιών μπροστά και οι υπόλοιποι να προσπαθούμε να βγάλουμε μία φωτογραφία. Δύσκολο να το αποτυπώσεις. Λίγο πριν πέσει ο ήλιος είπαμε να γυρίσουμε. Τότε βλέπουμε τα παιδιά να έχουν παγώσει το βλέμμα τους. Ένα πειρατικό (τουριστικό) πλοίο έκανε βόλτα πίσω μας σε κοντινή απόσταση. Τα παιδιά έχουν χάσει το μυαλό τους και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Κάποιος πετάει κάτι από το πλοίο στο νερό και τα παιδιά τρελαίνονται. “Πάμε να δούμε τι είναι.” Κάποιος είχε πετάξει ένα παιδικό πειρατικό μαχαίρι. Τα παιδιά το πήραν και νόμιζαν ότι βρήκαν ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει. Μέχρι να γυρίσουμε στη Μαρίνα φώναζαν από τον ενθουσιασμό τους, ενώ εμείς απολαμβάναμε για ακόμα μία φορά τη θέα του Μον Ρεπό, της Γαρίτσας, του φρουρίου και της πόλης, αποσβολωμένοι από αυτό που βλέπαμε.
Βασίλης Πρίφτης
Στέλεχος Marketing
Σαντορίνη
Photo by Ryan Spencer on Unsplash
Μία ατελείωτη βελούδινη θάλασσα γεννιέται και ανατέλλει μπροστά σου μόλις φτάσεις στη Σαντορίνη και ανέβεις στον Πύργο. Εάν θέλεις να βρεις το στίγμα του νησιού, πρέπει να ανέβεις πάνω σ’ ένα βράχο και να κοιτάξεις από την Καλντέρα αριστερά-δεξιά για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι. Αυτή είναι η πρώτη συμβουλή που δίνω σε όποιον βρεθεί σε αυτόν το μαγικό τόπο. Η δεύτερη; Nα περάσει τις ώρες του σαν ντόπιος. Έχω πάει στη Σαντορίνη έξι φορές: οι τρεις για δουλειά, οι δύο για διακοπές και η μία για το γάμο μου. Είμασταν τότε 32 άτομα και εάν με ρωτούσες τις καιρό θα έχει την 1 Ιουλίου του 2017 που παντρευτήκαμε, θα σου έλεγα να πάρεις ζακέτα για το βράδυ. Στη δική μας περίπτωση, όμως, ζήσαμε τον καύσωνα της δεκαετίας, με 47 βαθμούς Κελσίου. Το Πύργο τον αγαπώ, γιατί βλέπω τους ντόπιους να πίνουν μπύρες, να παίζουν τάβλι, να ζουν και να απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους σαν φιγούρες θεάτρου μέσα στα λευκά βοτσαλωτά ασβεστωμένα σοκάκια. Το νοτιότερο νησί των Κυκλάδων, όμως, έχει μία γοητεία στην οποία παραδίδεσαι αμαχητί και από την πίσω πλευρά, και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Η Σαντορίνη ξεχειλίζει ρομαντισμό, άγρια ομορφιά και μυστηριακή μαγεία. Για σένα που θέλεις το καλοκαίρι σου να κυλήσει χωρίς ξαπλώστρες, selfies, ρακέτες και ατελείωτη δυνατή μουσική.
Κυριακή Παναγιώτου
Wine-Digital Marketing Strategist
Αντίπαρος
Στην Αντίπαρο με τη Μαρία. Το δωμάτιό μας, στο δεύτερο όροφο, βλέπει σε μια εσωτερική αυλή. Τα μικρά μας κρεβάτια με ένα κομοδίνο ανάμεσα, φορτωμένο βαζάκια και σωληνάρια, και η βαλίτσα ανοιχτή στην καρέκλα απέναντι. Ακριβώς έξω από το παράθυρο τα κλαδιά μιας ελιάς μας δείχνουν τον άνεμο. Αργά το απόγευμα, μετά τη θάλασσα, κουρασμένες από την ένταση της ακτής, ξαπλώνουμε και ανοίγουμε το τζάμι. Δεν έχω ξαναπάει διακοπές με τη Μαρία. Κοιτάζει την ελιά κι εγώ, πάνω από την πλάτη της, την τραβηγμένη, διάφανη κουρτίνα. Γυρίζει και μου λέει, με το σταρένιο της πρόσωπο, αυτό που έδειχνε ακόμα πιο όμορφο στο φως της αυγής: “Τι τυχερές που είμαστε να έχουμε έρθει εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο. Δε θα ήθελα κανένα άλλο”. Τα σταχτόξανθα, μακριά μαλλιά της συμφωνούν, νωπά ακόμα πάνω στο μαξιλάρι. Και η ελιά συμφωνεί και χτενίζει τον αόρατο αέρα, που μας αφήνει να ησυχάσουμε λίγο για να κρατήσουμε ως την άλλη ανατολή. Ψιθυρίζουμε, μισοκοιμόμαστε. Ανοίγω τα μάτια με τον ήχο του τριζονιού και κρατάω την αναπνοή μου για να μην ενοχλήσω το θρόισμα. Η Μαρία είναι τόσο χαλαρή και ξεκούραστη που νιώθω να έχω κάνει ήδη έναν μήνα διακοπές.
Λένα Καλλέργη
Ποιήτρια-Μεταφράστρια
Σέριφος
Καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν εννοούμε τους τρεις ημερολογιακούς μήνες, αλλά τουλάχιστον έξι, δηλαδή από Μάιο έως Οκτώβριο. Πάντα επιλέγω να πηγαίνω σε δυο-τρία μέρη για καλοκαιρινές διακοπές σε διαφορετικές ημερομηνίες. Ο Σεπτέμβρης είναι ο αγαπημένος μου μήνας διακοπών και άρρηκτα συνδεμένος με τον τόπο καταγωγής μου, τη Σέριφο. Όπου κι αν πηγαίνω, το δεκαήμερο στην Σέριφο δεν το αλλάζω με τίποτα! Το νησί είναι πολύ κοντά στην Αθήνα, δυόμισι με τρεις ώρες από τον Πειραιά και το τοπίο του απίστευτα μαγικό. Τα δυο πρώτα πρωινά τα αφιερώνω σε περπάτημα ή τρέξιμο προς το Κάστρο της Χώρας. Η Ανατολή του ηλίου (αξίζει να βάλεις ακόμη και ξυπνητήρι για να τη δεις) μέσα από τη θάλασσα αδειάζει ό,τι αρνητικό υπάρχει γύρω μου και ταυτόχρονα με γεμίζει ευτυχία, αισιοδοξία και θετική ενέργεια. Δύση ηλίου από την παραλία του Αβεσσαλού. Παραλίες πολλές, ήσυχες ή πιο κοσμικές, με απίθανα κρυστάλλινα νερά σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Η Ψιλή Άμμος, ο Άγιος Σωστής, το Καλό Αμπέλι, η Βαγιά και το Γάνεμα είναι σταθερή αξία, αλλά οι αγαπημένες μου είναι ο Κένταρχος και το Παρασπαριό στις οποίες η πρόσβαση γίνεται μόνο από τη θάλασσα. Αργά το απόγευμα μαζευόμαστε στην Πάνω Πιάτσα για καφέ, γλυκό ή φαγητό. Οι χρωματιστές καρέκλες από τα μαγαζιά δίνουν την αίσθηση ότι είσαι μέρος ενός πίνακα ζωγραφικής. Για να ανακαλύψεις τη μαγεία της Σερίφου πρέπει να την επισκεφθείς αρκετές φορές.
Χρήστος Μποφίλιος
Προπονητής Κολύμβησης
Στρατώνι
Photo by Nicholas Samaras
Είχε κρατήσει η ζέστη και πίστευα πως θα βρίσκαμε κόσμο να κάνει το μπάνιο του και να λιάζεται. Όταν φτάσαμε βρήκαμε ερημιά. Άδειοι δρόμοι, άδεια η παραλία και η θάλασσα αγριεμένη, μ’ ένα ρυθμικό δυνατό κύμα να χτυπά κάθε τόσο την ακτή. Οδηγήσαμε το αυτοκίνητο ως εκεί που ξεκινά η άμμος. Αυτό το χωριό ανάμεσα στα βουνά υπήρξε ευλογία και κατάρα των κατοίκων από την αρχαιότητα. Περιμέναμε να πέσει λίγο ο ήλιος, να έχει πιο γλυκό φως, να ηρεμήσει η θάλασσα. Με το νεοπρέν μισοανεβασμένο και τα μανίκια δεμένα στη μέση περπάτησα να βρω ένα καφέ. Το χωριό είναι απόκοσμο γιατί φαίνεται η ακμή και η παρακμή του. Βρήκα το περίπτερο και ζήτησα αν γινόταν να μου φτιάξουν δύο καφεδάκια. Έμαθα πως κάποτε το Στρατώνι το έλεγαν “μικρό Παρίσι” γιατί ήταν το πρώτο που πήρε ρεύμα από τις πετρελαιογεννήτριες, και τη νύχτα έλαμπε από μακριά. Με ρώτησαν αν είχα έρθει για τους ιππόκαμπους. Χαμογέλασα. Ως τη δεκαετία του ογδόντα τόνοι υλικού από τα μεταλλεία κατέληγαν στη θάλασσα επιβαρύνοντας το οικοσύστημα, αλλά η θάλασσα ανέκαμψε και δημιουργήθηκε αυτή η τεράστια παραλία. Σκέφτηκα τον πραγματικό χρυσό. Εκεί λίγο κάτω από τα 10 μέτρα, πιασμένοι στα φύκη που έχουν απομείνει, περιμένουν οι μεγαλόπρεποι ιππόκαμποι.
Ραμπέα Ιατρίδου
Scuba Diver
Σφακιά
Aρχές Ιουνίου στο Φραγκοκάστελο. Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος. Θέση Θυμέ Κάμπος. Η απόκοσμη γαλήνη της πρωινής δροσιάς επιβεβαιώνει την επέλασή τους. Οι Δροσουλίτες, αδικημένοι καβαλάρηδες μιας άλλης εποχής, αναζητούν την ευτοπία. Αν αφουγκραστεί κάποιος τους ήχους του αδιάκοπου νόστου τους θα γίνει ένα με τον ουρανό και τη θάλασσα. Ένα με το πολεμικό ασκέρι που δε διστάζει να υπογραμμίζει με την εμφάνισή του τη φιληδονία του 21ου αιώνα. Το να βρεθεί κάποιος στο Φραγκοκάστελο χωρίς να στήσει καρτέρι στους Δροσουλίτες είναι χαμένη στιγμή, χαμένη ευκαιρία, να συναντηθεί η φαντασία με την πραγματικότητα, η μνήμη με τη λήθη, η σκιαμαχία με την κάθαρση. Η ανάγκη να γίνεις υπέργειος, αλλά και ταπεινός σε καταβάλλει. Ατενίζεις τον θαλασσινό ορίζοντα και οι σκέψεις σου επιβάλλουν μια κατάσταση απόκοσμης αταραξίας. Η στιγμή είναι μεγαλειώδης, είτε πρόκειται για οφθαλμαπάτη είτε για αντικατοπτρισμό. Είσαι εκεί μέτοχος στο φαινόμενο, στη στιγμή, μέρος της ολότητας, με το κομμάτι του θεϊκού σου εαυτού να σαρώνεις ήχους, εικόνες, μυρουδιές, έτοιμος να γίνεις δημιουργός και δημιούργημα, να αναπολείς την ίδια την ανάμνησή σου στο μέλλον. Αναμφίβολα βρέθηκες στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο, ανάμεσα στο φόβο και το θάρρος και συλλογιέσαι πόσο η τύχη σε ευνόησε που σε έφερε σε τούτο το μέρος. Στα Σφακιά, στο Φραγκοκάστελο. Σε μιαν αυγή του Ιούνη. Να χαιρετίσεις τους Δροσουλίτες.
Dr. Ντένη Βιλδιρίδη
Co-Director, Toys & Childhood Museum: Marianna Vildiridis Collection
