Αυτό το κείμενο θα ήταν πιο επίκαιρο αν δημοσιευόταν ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας. Να είναι ακόμη ένα κείμενο, μεταξύ όλων των άλλων, που διηγείται βιωματικές ιστορίες, χρήσιμες συμβουλές από ειδικούς και αναλύσεις. Ή ακόμη και οδηγίες για ψυχική ισορροπία: «πέντε ασκήσεις για τη διαχείριση κρίσης πανικού» και όλα αυτά που έχουν πάψει –ευτυχώς– να αποτελούν ταμπού.
Αλλά ξέρετε κάτι; Το ξέχασα… Πάλι ξύπνησα με το μυαλό να αναζητάει λύσεις σε προβλήματα που ουσιαστικά δεν έχω. Να σχεδιάζω στον αυτόματο το κοντινό μέλλον μου και να αγχώνομαι για το μακρινό παρελθόν μου. Διανύω μια φάση που πάντα επιζητούσα, αλλά ταυτόχρονα μου δημιουργεί άγχος.
Τα τελευταία χρόνια δουλεύω ασταμάτητα. Πρόσφατα, όμως, παραιτήθηκα από μια εταιρεία που φάνταζε ιδανική για εξέλιξη, αποταμίευση και δικτύωση. Ήταν η πρώτη φορά που αφήνω μια θέση εργασίας χωρίς να έχω κάποιο πλάνο για την επόμενη μέρα.
Tον τελευταίο μήνα ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι, ανοίγω τον υπολογιστή και σκρολάρω με τις ώρες στο Facebook, κανονίζω ταξίδια ενοχικά σε νησιά για όλο το φθινόπωρο, παραγγέλνω φαγητό απέξω, δεν πάω σούπερ μάρκετ, βλέπω μεσημεριανές εκπομπές και, γενικά, κάθομαι. Είναι OK στο ερώτημα «με τι ασχολείσαι;» να απαντάω «με τίποτα»; Η δικαιολογία «παίρνω τον χρόνο μου» πώς σας φαίνεται;
Χθες, γυρνώντας στο σπίτι, έχοντας αναλωθεί σε συζητήσεις για το μέλλον της πόλης –εντυπωσιακή η αποχή στις εκλογές–, για την τιμή του λαδιού, διερωτώμενη γιατί δεν μου έρχεται ο λογαριασμός του νερού δύο χρόνια τώρα –να ρωτήσω τη σπιτονοικοκυρά ή να τη σκαπουλάρω όπως ίσως θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος, αν δεν είχε για μπαμπά τον μπαμπά μου–, έπεσα πάνω στην είδηση της «Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας» και αυτόματα επισκιάστηκαν όλα τα άλλα. Το ερώτημα που έμεινε τελικά να μου τριβελίζει το μυαλό ήταν: «Μήπως πρέπει να νιώθω ενοχικά για την απόφασή μου;».
Θυμήθηκα όλες τις φορές που έσφιγγε το στομάχι μου στο άκουσμα της κλήσης ή του μηνύματος στην πλατφόρμα εσωτερικής συνομιλίας της εταιρείας. Δεν κοιμόμουν ή, όταν αυτό συνέβαινε σπάνια, ξυπνούσα από τις έξι το πρωί, άνοιγα τον υπολογιστή για να προλάβω να δουλέψω με ηρεμία προτού ξυπνήσουν οι συνάδελφοι στις άλλες χώρες, ενώ έμενα μέχρι πολύ αργά για να συγχρονίζομαι και με τα γραφεία της Αμερικής.
Στα lunch breaks το ένα χέρι κρατούσε το πιρούνι και το άλλο το ποντίκι, για να φαίνομαι πάντα ενεργή και έτοιμη να απαντήσω στα emails. Το παντζούρι στο παράθυρο του γραφείου μου, στο σπίτι, ήταν έξι μήνες κλειστό, για να μη φαίνομαι σκοτεινή στις βιντεοκλήσεις. Στις κλήσεις έβγαινα πάντα λαμπερή, από το φως του υπολογιστή. Ο κόσμος μου, όμως, μέσα και έξω από τα παραθυρόφυλλα, ήταν η πιο σκοτεινή περίοδος που έχω βιώσει.
Είχα ακούσει από τους φίλους μου που δουλεύουν στη Βόρεια Ευρώπη πως με την κόκκινη ένδειξη «μην ενοχλείτε» θα μπορούσα να κάνω με τον δικό μου χρόνο τις εργασίες της ημέρας και πως με τα γραπτά μηνύματα όλα είναι πιο επαγγελματικά. Είχα μάθει για Easy Fridays, για ευέλικτο ωράριο, για υπερβολική ευγένεια και εμπιστοσύνη. Για όλα αυτά που είχα ακούσει και δεν βίωσα ποτέ, χθες ήταν η μέρα που θα έπρεπε να αξιολογήσω –συνεκτιμώντας τον διαθέσιμο χρόνο μου– διαφορετικά.
Είχα ακούσει από τους φίλους στη Βόρεια Ευρώπη και για τον όρο «ψυχική υγεία».
«Παραιτούμαι γιατί θεωρώ πως η ψυχική μου υγεία είναι σε προτεραιότητα». Πάτησα το «send» με μεγάλη ενοχή και επιφύλαξη και με τον φόβο πως αυτό θα βλάψει το μέλλον μου. Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχα βρει το κουράγιο να είμαι τόσο ειλικρινής.
Χθες ήταν η μέρα που αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό είναι το παρόν μου, πόσο σημαντική είμαι εγώ που ορίζω το μέλλον μου.
Άνεργη πλέον –μα όχι άεργη–, είμαι περήφανη που τα γράφω όλα αυτά. Χαρούμενη και ευγνώμων για όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια μιλάνε ανοιχτά, ενημερώνουν την κοινωνία συμβουλεύουν για την πρόληψη και τη θεραπεία. Είναι OK να μην είσαι καλά και, ναι, είναι OK μερικές φορές να μην κάνεις τίποτα.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Υπάρχει Συναισθηματική Υπερφαγία;
Ψηφιακή Συμπερίληψη: Πόσο Προσβάσιμα Είναι τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης;
