Το «Παίζω, Χορεύω, Με Μαθαίνω» είναι ένα βιωματικό εργαστήριο που πραγματοποιείται σε δημόσια, προς το παρόν, σχολεία. Και to-proavlio μια σελίδα στα κοινωνικα δίκτυα. Στόχος και των δύο, η συμβολή στην απαραίτητη, πολυπόθητη και συχνά δυσκολοκατάκτητη αυτοπεποίθηση των μικρών παιδιών που αναζητούν τον δικό τους χαμένο θησαυρό, την αξία τους.
Εμπνεύστρια αυτών των δύο διαδρομών προς την αναγνώριση του «Αξίζω» η Θεοδώρα Τζώρτζη, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, NLP, Life and Wellness Coach, με 31 χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης και ενασχόληση, τα δύο τελευταία, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο με την προσωπική ανάπτυξη.
Η πείρα σας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι πολυετής. Πώς θα περιγράφατε την πιο συνηθισμένη εικόνα ενός σχολικού διαλείμματος;
Παιδιά κάθονται κάτω και τρώνε σε παρέες το φαγητό τους. Γελάνε, μιλάνε. Κάποια μοιράζονται το φαγητό τους. Τρέχουν, κυνηγιούνται, σπρώχνονται, πιάνονται από τον λαιμό, σημαδεύουν ο ένας τον άλλο σαν να έχουν όπλα στα χέρια.
Τα περισσότερα παιδιά τρώνε συσκευασμένα τρόφιμα (μπισκότα, κράκερς, κρουασάν) ή σφολιατοειδή από το κυλικείο, όπως πίτσα, τυρόπιτα. Υπολογίζω, πως γύρω στο 40% φέρνουν κάθε μέρα φρούτα στο σχολείο, ή γλυκά, ή κουλουράκια φτιαγμένα στο σπίτι.
Έχετε βρεθεί ποτέ μπροστά σε βίαια περιστατικά ή η σχολική βία εκδηλώνεται στα γυμνάσια και στα λύκεια;
Είναι πολύ μικρότερο το ποσοστό βίας στο δημοτικό. Αυτό που παρατηρείται είναι ειδικά στην Α’ και τη Β’ τάξη τα παιδιά να μην ξέρουν πώς να αντιδράσουν όταν κάποιος π.χ. πέσει πάνω τους κατά λάθος. Τότε, εάν ο άλλος δεν τους ζητήσει συγγνώμη ή αν δεν πει ότι έγινε κατά λάθος, κλαίνε ή σπρώχνουν και αυτά από αντίδραση.
Επίσης λένε: η μαμά μου μου έχει πει να χτυπάω όποιον με χτυπάει, χωρίς διάκριση.
Στις μεγαλύτερες τάξεις υπάρχουν περιστατικά βίας, όμως δεν είναι συχνό φαινόμενο. Αυτό που έχω παρατηρήσει, επίσης, είναι ότι όταν η/ο δασκάλα/ος έχουν αγάπη και αποδοχή και ενσυναίσθηση για τα παιδιά, η τάξη λειτουργεί πολύ καλύτερα και τα παιδιά με τη μεγαλύτερη ένταση από τα υπόλοιπα αγκαλιάζονται περισσότερο από την ομάδα.
Έχετε δημιουργήσει στα social media to-proavlio. Για ποιο λόγο, τι περιλαμβάνει και ποιο είναι το κριτήριο επιλογής του περιεχομένου που ανεβάζετε;
Ο λόγος που έχω δημιουργήσει to-proavlio είναι για να μεταφέρω και μέσα από τα social media τον σκοπό της ζωής μου, να βοηθήσω όσο μπορώ τα παιδιά, να μεγαλώνουν ελεύθερα, ενημερώνοντας όσο μπορώ περισσότερο τους ενήλικες.
Παρουσιάζω αληθινά περιστατικά από την τάξη, το προαύλιο και τον αγωνιστικό χώρο και πώς τα έχουν διαχειριστεί αυτά οι ενήλικες. Ο τρόπος αυτός, συχνά, πληγώνει και δημιουργεί αρνητικές πεποιθήσεις στα παιδιά. Προτείνω κάθε φορά έναν άλλο τρόπο, με περισσότερη αγάπη και αποδοχή, ώστε να δημιουργούνται θετικές πεποιθήσεις.
Υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται στα παιδιά;
Στα παιδιά χρειάζεται να λέμε την αλήθεια. Δεν βάζουμε ταμπέλες. Αν χρειάζεται να χαρακτηρίσουμε κάτι, χαρακτηρίζουμε το γεγονός, όχι τα παιδιά. Δεν λέμε όλη την ώρα «πρόσεχε», «μη», γιατί ενεργοποιείται το σύστημα fight or flight. Ενεργοποιείται συνεχώς το κέντρο φόβου που βρίσκεται στην αμυγδαλή – και τα παιδιά φοβούνται χωρίς να υπάρχει πάντα πραγματικός κίνδυνος.
Δεν τους μιλάμε γενικά και αόριστα, για παράδειγμα δεν ρωτάμε «τι κάνεις εκεί;», μια γενική και αόριστη ερώτηση που δεν εξηγεί τι ακριβώς ζητάμε να μάθουμε από το παιδί, γιατί ο εγκέφαλός τους, για να εξελιχθεί και να ανταποκριθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χρειάζεται συγκεκριμένες οδηγίες.
Τους μαθαίνουμε ότι το λάθος δεν έχει αρνητικό πρόσημο, αλλά μας δίνει μια πληροφορία, τι διαφορετικό μπορούμε να κάνουμε για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν, για παράδειγμα, δεν γράψουν καλά σε ένα τεστ, δεν λέμε «είσαι λάθος», αλλά μπορούμε να τα ρωτήσουμε τι διαφορετικό θα έκαναν την επόμενη φορά για να κατακτήσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, όπως ότι θα διαβάσουν περισσότερο, ή θα ικανοποιήσουν όποιες απορίες έχουν, ή δεν θα κοιτάζουν το κινητό τους όταν μελετούν.
Κάθε φορά που δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο στα παιδιά να μιλήσουν, να πουν την άποψή τους, έστω και αν εμείς δεν συμφωνούμε, νιώθουν ότι και δική τους γνώμη μετράει, νιώθουν αποδεκτά, αυξάνεται η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή τους.
Διάβασα σε μια ανάρτησή σας πως με το να δένουν μόνα τους τα παιδιά τα κορδόνια τους αναπτύσσουν τις κινητικές τους δεξιότητες. Υπάρχουν πολλά ακόμη αντίστοιχα μικρά πραγματάκια των οποίων αγνοούμε τη σπουδαιότητα;
Το δέσιμο των κορδονιών, όπως και το να κουμπώνουν τα κουμπιά τους, να ανοίγουν το τάπερ τους, να στρώνουν το κρεβάτι τους, να βουρτσίζουν τα μαλλιά τους, να φτιάχνουν την τσάντα τους, να πηγαίνουν το πιάτο τους στον νεροχύτη, να φοράνε το μπουφάν τους, να γυρίζουν τα μανίκια τους όταν είναι προς τα μέσα κ.λπ., βοηθούν να εξελιχθούν οι κινητικοί τους νευρώνες, αλλά και να αυξηθεί η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθησή τους, γιατί νιώθουν ότι είναι ικανά και τα καταφέρνουν.
Σε μια άλλη σας ανάρτηση λέτε πως χρειάζεται να δίνουμε στα παιδιά τον χρόνο που εκείνα χρειάζονται για να απαντήσουν σε μια ερώτηση, για παράδειγμα. Μήπως, τελικά, το να αποκτήσει ένα παιδί αυτοπεποίθηση δεν είναι τόσο δύσκολο;
Κάθε φορά που δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο στα παιδιά να μιλήσουν, να πουν την άποψή τους, έστω και αν εμείς δεν συμφωνούμε, να ντυθούν με το δικό τους γούστο, έστω και αν δεν μας αρέσει, να φάνε στον δικό τους ρυθμό, να δέσουν τα κορδόνια τους στον δικό τους χρόνο, χωρίς κριτική, χωρίς να μιλήσουμε για εκείνα, χωρίς να τα ντύσουμε γιατί βιαζόμαστε, χωρίς να τους πούμε «δώσε το παιχνίδι σου», παρά τη θέλησή τους, τους δίνουμε τον χρόνο και τον χώρο να νιώσουν σημαντικά.
Νιώθουν ότι και δική τους γνώμη μετράει, νιώθουν αποδεκτά, επίσης αυξάνεται έτσι η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή τους.
Έχετε δημιουργήσει ένα βιωματικό εργαστήριο που απευθύνεται σε γονείς και παιδιά, με τίτλο «Παίζω, Χορεύω, Με Μαθαίνω». Ποιος είναι ο στόχος του;
Ο στόχος του βιωματικού εργαστηρίου είναι μέσα από το παιχνίδι, την κίνηση, τον χορό και με ασκήσεις θετικής και ενεργειακής ψυχολογίας να εγγραφούν θετικές πεποιθήσεις στα παιδιά, γιατί η μάθηση έχει καλύτερο αποτέλεσμα όταν συνδέεται με βίωμα. Να αναγνωρίσουν ταλέντα τους, να εκφραστούν, να αλληλεπιδράσουν, να συνδεθούν με τους γονείς μέσα από το παιχνίδι.
Υπάρχει μια ατάκα/σχόλιο παιδιού που παρακολούθησε το εργαστήριο και δεν θα την ξεχάσετε ποτέ;
Όταν συνάντησα έναν μαθητή μου ο οποίος είχε φύγει από το σχολείο κάπου έξω τυχαία και μου είπε: «Κυρία Θεοδώρα, θυμάστε το “Αξίζω”;» και του είχα απαντήσει «Αγόρι μου, μην ξεχάσεις ποτέ πόσο αξίζεις και πόσο ξεχωριστός είσαι».
Το «Αξίζω» είναι μία από τις θετικές δηλώσεις που λέμε στο μάθημα σαν σύνθημα. Γιατί, όπως έμαθα από τη Θετική Ψυχολογία, η επανάληψη θετικών δηλώσεων ενισχύει την εγγραφή και την αύξηση των θετικών πεποιθήσεων.
Πιστεύω ακράδαντα ότι όσο αλλάζουμε οι ενήλικες τόσο περισσότερο τα παιδιά θα μεγαλώνουν ελεύθερα και χαρούμενα.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
10 Ερωτήσεις Αναζητούν Συγγραφέα | Σπύρος Γιαννακόπουλος
