Υπάρχουν πολλές σκιές σ’ αυτή την πόλη – και όχι μόνο σ’ αυτή την πόλη. Διασχίζοντας την υπό διαμόρφωση οδό Πανεπιστημίου, για παράδειγμα, βλέπεις συχνά ανθρώπους με σκυμμένο κεφάλι να προτάσσουν την ανορθόγραφη ταμπέλα τους «πινάο», άλλους να ζητάνε επίμονα «μια βοήθεια, παρακαλώ», κι άλλους να βολεύονται αμίλητοι και όπως όπως στα λιγοστά υπάρχοντά τους: μια χιλιοφθαρμένη κουβέρτα, ένα τρύπιο sleeping bag, διάφορες νάιλον σακούλες –ποιος ξέρει με τι περιεχόμενο– και χαρτόκουτα ολόγυρα που προφυλάσσουν από το κρύο.
Το Βαρύ Σύννεφο Πάνω από την Πόλη
Περπατώντας λίγο πιο κάτω, λίγο πιο μέσα, σε πολυσύχναστους αλλά πιο στενούς δρόμους, κάποιες άλλες σκιές ταράζουν την οργανωμένη καθημερινότητα των πολλών, των περισσότερων συγκριτικά κατοίκων αυτής της πόλης – και όχι μόνο αυτής της πόλης. Φιγούρες ισχνές, με βλέμμα απλανές ή γεμάτο αγωνία –ανάλογα τη στιγμή–, ισορροπούν στα λυγισμένα πόδια τους, «κοιμούνται» με μάτια ανοιχτά αγνοώντας τη ζωή που τρέχει γύρω τους. Λυπούνται, αδιαφορούν, χαίρονται, κανείς δεν καταλαβαίνει αυτομάτως. Ίσως ούτε και οι ίδιοι. Πονάνε, πεινάνε, κρυώνουν, απελπίζονται, κανείς δεν καταλαβαίνει εύκολα. Ίσως ούτε και οι ίδιοι.
Οι άστεγοι και οι τοξικοεξαρτημένοι αυτής –και όχι μόνο αυτής– της πόλης, που μπορεί να είναι άστεγοι επειδή είναι τοξικοεξαρτημένοι, ή μπορεί να είναι και τοξικοεξαρτημένοι χωρίς να είναι άστεγοι, ή ακόμη άστεγοι χωρίς να είναι τοξικοεξαρτημένοι, είναι το βαρύ σύννεφο αυτής της κοινωνίας που δεν λέει να εξαφανιστεί. Γιατί, για να εξαφανιστεί, θα πρέπει να θεραπευτεί. Όχι με παυσίπονα. Με ριζική αντιμετώπιση του πολυπαραγοντικού φαινομένου της εξάρτησης και/ή της αστεγίας.
Σημασία στο Περιθώριο
Πριν από μερικές ημέρες η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, συμμετείχε στη δράση της ομάδας Streetwork του ΟΚΑΝΑ, στο κέντρο της Αθήνας. Σ΄ αυτήν και σε άλλες παρόμοιες δράσεις διανέμονται σύνεργα χρήσης –προκειμένου να περιοριστούν τα νοσήματα που μεταδίδονται μέσω του αίματος– φαγητό και ρούχα.
Μετά τη δράση, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανάρτησε ένα μακροσκελές κείμενο στο Facebook, στο οποίο, μεταξύ άλλων, έγραφε: «Ανώνυμες σκιές στο χάος της μεγαλούπολης, εθισμένες σε ουσίες, αδιάκοπα περιφερόμενες σε αναζήτηση της δόσης τους. Νέοι άντρες και γυναίκες, καθηλωμένοι σε ένα ακινητοποιημένο παρόν. Τους βλέπουμε στα πάρκα, στις γωνιές των δρόμων, στα στενά του κέντρου, μας συγκλονίζει αυτή η σπατάλη ζωής, η περιθωριοποίηση, η μοναξιά, η εξαθλίωση. Και αισθανόμαστε ανήμποροι να βοηθήσουμε, μπροστά στην άρνηση ή την αδυναμία τους να προσεγγίσουν ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες ή και υγειονομικές δομές. […]».
Οι Αντιδράσεις και η Ουσία
Το κείμενό της κρίθηκε από μερίδα του Τύπου «προβληματικό». Ίσως και δικαίως. Γιατί τι νόημα μπορεί να έχουν στ’ αλήθεια λέξεις όπως «άρνηση» και «αδυναμία» για έναν άνθρωπο που καθημερινά θέτει –για αμέτρητους λόγους– το σαρκίο του στο χείλος του γκρεμού; Για έναν άνθρωπο που αυτοκαταστρέφεται και καταστρέφει μέσα σε έναν κυκεώνα ψυχικής και σωματικής οδύνης;
Η παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας στις πιάτσες της Αθήνας όμως είναι συμβολική. Δεν λύνει το πρόβλημα. Η τοξικοεξάρτηση δεν αντιμετωπίζεται ούτε σε μια μέρα ούτε με μια επίσκεψη. Το να επισημαίνεται όμως αυτό το τρομακτικό πρόβλημα από την ΠτΔ έχει βαρύνουσα σημασία. Γιατί, όταν επιχειρείται οι σκιές αυτής της πόλης –και όχι μόνο αυτής της πόλης– να γίνουν και αόρατες, τότε δεν υπάρχει καμία σωτηρία.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
ChatGPT, DALL-E και… Πες το κι Έγινε!
Η Αστυνομική Βία στις ΗΠΑ Είναι Ασπρόμαυρη
Έχει η Φύση Νομικά Δικαιώματα;
