Εκατόν τριάντα έξι χρόνια μετά τον ξεσηκωμό των εργατών του Σικάγου που βάφτηκε με αίμα, η Πρωτομαγιά και οι διεκδικήσεις για οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας παραμένουν «ανοιχτός λογαριασμός». Γενικώς αλλά και ειδικώς. Γιατί, μπορεί οι εργαζόμενοι στο σύνολό τους να έχουν πολλά ακόμη ανικανοποίητα αιτήματα, οι μισοί εξ αυτών ωστόσο δουλεύουν υπό καθεστώς έμφυλης ανισότητας.
Σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη της Women on Top και της αθηΝΕΑς «Μαθήματα Οικονομίας: Μια Έρευνα για τον Χρηματοοικονομικό Αλφαβητισμό των Γυναικών στην Ελλάδα» και με βάση τα στοιχεία της Eurostat, το συνολικό μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες είναι στη χώρα μας 41,4%, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος 39,6%.
Οι γυναίκες ξοδεύουν κατά μέσο όρο 4 ώρες και 20 λεπτά σε μη αμειβόμενη εργασία φροντίδας την ημέρα, σε σύγκριση με 2 ώρες και 16 λεπτά που διαθέτουν οι άνδρες.
Ο υπολογισμός αυτής της ψαλίδας προσδιορίζεται από τη διαφορά ανάμεσα στις μέσες ετήσιες απολαβές γυναικών και ανδρών, στην οποία αντικατοπτρίζονται, εκτός από την απόσταση στις αμοιβές, παράγοντες όπως οι μειωμένες ώρες εργασίας των γυναικών, οι διακοπές και τα κενά στη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησής τους, ο οριζόντιος και κάθετος επαγγελματικός διαχωρισμός, που τις κρατάει μακριά από υψηλά αμειβόμενα επαγγέλματα σε χώρους καινοτομίας, αλλά και από θέσεις ηγεσίας.
Σχεδόν το 30% των γυναικών στην ΕΕ εργάζεται σε θέσεις μερικής απασχόλησης, σε σύγκριση με το 8,4% των ανδρών.
Όπως σημειώνεται σε παλιότερη έκθεση του International Labour Organization, στις αναπτυγμένες χώρες, οι γυναίκες ξοδεύουν κατά μέσο όρο 4 ώρες και 20 λεπτά σε μη αμειβόμενη εργασία φροντίδας την ημέρα, σε σύγκριση με 2 ώρες και 16 λεπτά που διαθέτουν οι άνδρες. Επιπλέον, σύμφωνα με στοιχεία του ιστότοπου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σχεδόν το 30% των γυναικών στην ΕΕ εργάζεται σε θέσεις μερικής απασχόλησης, σε σύγκριση με το 8,4% των ανδρών.
Για να ολοκληρωθεί το παζλ της αδικίας που υφίστανται οι γυναίκες και ως προς τις αμοιβές τους, δηλαδή για να κλείσει η μισθολογική ψαλίδα ανάμεσα στα δύο φύλα, χρειάζονται, όπως γράφεται στην ετήσια έκθεση του Global Gender Gap Report 2021, περί τα 267 χρόνια.
Η μισθολογική ανισότητα μπορεί να χρεωθεί, δικαίως, σε λανθασμένες/σεξιστικές πολιτικές ή και σε ιστορικούς λόγους. Είναι όμως απορίας άξιο γιατί στο τραπέζι του διαλόγου, είτε σε διαπροσωπικό είτε σε δημόσιο επίπεδο, αυτό που συχνά προβάλλεται ως ρίζα του προβλήματος είναι η ευθυνοφοβία των γυναικών και όχι η ταύτιση της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων και του σπιτιού με τις γυναίκες. Eν έτει 2022 η μη αμειβόμενη εργασία παραμένει, άραγε, ορθώς γυναικείο «προνόμιο»;
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ και στο μηνιαίο newsletter No Man’s Land:
Οι Μητέρες Ξέρουν να Ηγούνται από… Κούνια
Αφγανιστάν: Οι Γυναίκες σε Έμφυλο Απαρτχάιντ
The Boardroom: Ένας Ενάρετος Κύκλος διά Χειρός Ντιάνας Μαρκάκη
