Ένας υπέροχος πονοκέφαλος, από αυτούς που γεννούν τις μεγαλύτερες και καλύτερες ιδέες, με έχει πιάσει. Πού θα κάνω το τριαντάρι long run της Κυριακής; Κάθε εβδομάδα, όσοι προετοιμαζόμαστε για Μαραθώνιο, κάνουμε ένα long run, αρκετές ώρες, ανάλογα δε με την προετοιμασία, αυτό ποικίλλει, για εμένα, από 15 μέχρι 30 χιλιόμετρα. Αυτή τη φορά, η παρέα αποφάσισε να τρέξουμε την κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου.
Αυτό το long run είναι από μόνο του μια ιστορία. Για αρχή, εκτυλίσσεται σε ένα επικίνδυνο σκηνικό, καθώς, ενώ η κυκλοφορία των αυτοκινήτων συνεχίζεται κανονικά, παρέες ή μεμονωμένοι δρομείς τρέχουν και στις δύο κατευθύνσεις, συνήθως βέβαια προς την Αθήνα. Κάποιοι που γυρνάνε προς Μαραθώνα, έχουν αφήσει κάποιο αυτοκίνητο στη διαδρομή και σπάνε τα χιλιόμετρα σε ένα πηγαινέλα μέσα στην κλασική διαδρομή.
Το πιο ασφαλές είναι να τρέχεις ανάποδα από τα αυτοκίνητα, γιατί τουλάχιστον τα βλέπεις να έρχονται. Καμια φορά σκέφτομαι τον Haruki Murakami, που στο βιβλίο του Γιατί Πράγμα Μιλάω Όταν Μιλάω για το Τρέξιμο, περιγράφει πώς έκανε τη διαδρομή ανάποδα από την Αθήνα στο Μαραθώνα, μέσα στα αυτοκίνητα, σε μια καλοκαιρινή Αθήνα. Τέλος πάντων, απλά δεν είναι ασφαλές όλο αυτό.
Ας επιστρέψουμε όμως στη διαδρομή. Έχουμε ανάγκη να μπούμε σε αυτήν. Είναι για εμάς ένα πείραμα, να δούμε αν είναι στη θέση του ο Τύμβος, η Νέα Μάκρη, η ανηφόρα του Alex Pack και ο Σταυρός Αγίας Παρασκευής. Για τους μαραθωνοδρόμους, το long run στην “κλασική” είναι σαν την προετοιμασία στον καθρέφτη πριν βγεις τα πρώτα σου ραντεβού.
Η εκκίνηση είναι ήσυχη, σε πλήρη ακινησία. Σε ένα μήνα, τα φορτηγά με τα πράγματά μας θα φορτώνονται, Ιάπωνες θα βγάζουν φωτογραφίες, εκατοντάδες δρομείς θα κάνουν ζέσταμα στο γηπεδάκι του Μαραθώνα, οι ουρές στις χημικές τουαλέτες θα θυμίζουν μεγάλα μουσικά φεστιβάλ. Το πολύχρωμο πλήθος θα μπαίνει στα groups. Για τώρα όμως, όλα είναι ήσυχα. Κρυώνουμε. Φτάσαμε 8 άτομα με 2 ταξί, φορώντας τα απαραίτητα για το τρέξιμο.
Τρέχω σε μια διαδρομή ιστορικά φορτισμένη. Ένας φίλος κάποτε μου είπε ότι ο Μαραθώνιος σχετίζεται με τον πόλεμο και την αρετή των Ελλήνων να πολεμούν. Προσωπικά, I don’t buy it! Οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς πολέμησαν για την ειρήνη στην περιοχή τους και τη μη υποταγή, ενώ και ο Λαμπράκης περπάτησε τη διαδρομή για αυτά τα ιδανικά.
Ειρήνη όμως αναζητάμε και εμείς που τρέχουμε εκεί. Φεύγουμε από την Αθήνα για να γυρίσουμε πίσω, στους δρόμους της. Τρέχοντας, το πιο συγκινητικό είναι αυτά τα κλαράκια ελιάς που μας δίνουν τα μικρά παιδιά στη Νέα Μάκρη και την Αγία Μαρίνα για να τα πάμε στον τερματισμό.
Οι ανηφόρες της κλασικής διαδρομής είναι πάντα εκεί σαν εφιάλτης. Αν έχω κάνει ειρήνη με τον εαυτό μου, με το σώμα και την ψυχή μου, θα καταφέρω να περάσω το 30ο χιλιόμετρο με στόχο το τέρμα. Ακόμη όμως κι αν δεν συμβεί αυτό, θα φροντίσω να αποτύχω με στιλ!
