Ας ξεκινήσω με κάτι που σκέφτηκα ανάμεσα σ’ ένα ποτήρι τσίπουρο και αρκετό ήλιο. Νομίζω πως στην Καρδαμύλη, αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα, αυτό το “ρο” που ενώνεται με το “δέλτα”. Βρέθηκα ξανά ανάμεσα στις ελιές και τα κυπαρίσσια της για τέταρτη χρονιά. Αφορμή ήταν ο 10ος και επετειακός αγώνας Taygetos Challenge by Salomon, που διοργανώνεται όλα αυτά τα χρόνια, κάπου εκεί στα τέλη Μαρτίου. Ψηλά, ανατολικά, μας περιμένει ο Ταΰγετος και οι περιοχές της Μεσσηνιακής Μάνης, όπου οι δρομείς έχουν δύο επιλογές: τη διαδρομή των 38 χιλιομέτρων, είτε τη μικρή των 19 χιλιομέτρων.
Αφήνοντας πίσω το ήπιο τοπίο με τις ελιές και τα όμορφα σπίτια καθώς μπαίνει κανείς στο βουνό, η πέτρα γίνεται φίλος και εχθρός. Το άγριο έδαφος κάνει παρέα με τα ψηλά, περήφανα δέντρα. Τα λουλούδια και τα βότανα κυριαρχούν. Δεν θα βρείτε τη σκληράδα του τοπίου της Λακωνικής Μάνης, αλλά μια γλυκιά παραλλαγή της.
Έχοντας τρέξει δύο φορές το μικρό αγώνα και δύο φορές το μεγάλο, η οικειότητα που νιώθω με το τοπίο είναι μεγάλη. Τα μονοπάτια προσφέρονται για πεζοπορία όλο το χρόνο, αν και ο χειμώνας θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Η άνοιξη και το φθινόπωρο αποτελούν, μάλλον, την καλύτερη εποχή για μια επίσκεψη, καθώς ο μανιάτικος ήλιος δεν αστειεύεται.
Μπορείτε να περπατήσετε στο Φαράγγι του Βυρού, να αναζητήσετε τη Μονή Σωτήρος, το καλντερίμι που οδηγεί στα Τσέρια από τον πάτο του φαραγγιού, αλλά και να περπατήσετε μέχρι το καταφύγιο άγριας ζωής της Ντουμπίτσιας. Από την Καρδαμύλη ξεκινούν και οι περιηγήσεις που αναλαμβάνει το 2407 Kardamili Mountain Activities και ο Γιάννης Αβραμέας, οπότε αν θέλετε να γνωρίσετε με ασφάλεια το βουνό, αποτελούν την τέλεια λύση. Στο κατάστημα στον κεντρικό δρόμο του χωριού θα βρείτε και πλήθος ειδών ορειβασίας.
Αν κάνετε ησυχία, μπορεί να ακούσετε και καμιά βλαστήμια του Κολοκοτρώνη που είχε περάσει από εδώ, ως φιλοξενούμενος.
Γράφω το όνομα του χωριού, το σβήνω και γράφω ξανά. Μου έρχεται στο μυαλό ο Μεσσηνιακός κόλπος που λάτρεψε ο Patrick Leigh Fermor και η θέα, αυτή η αξέχαστη θέα. Το παλιό φουγάρο του εργοστασίου της Καρδαμύλης θυμίζει το παλιό ελαιουργείο, σαπωνοποιείο και πυρηνελαιουργείο που λειτουργούσε εδώ μέχρι το 1958, ενώ το ωραίο παραθαλάσσιο κτίριο του τελωνείου ανακαινίζεται και εύχομαι να αξιοποιηθεί. Να σας πω εδώ, ότι η Καρδαμύλη αποτελούσε επίνειο ακόμα και της Αρχαίας Σπάρτης, ενώ αναφέρεται και στα Ομηρικά Έπη.
Περπατήστε μέσα από τα στενά της με τις ταβέρνες και τα ωραία μπαρ προς την κεντρική πλατεία, στην οποία θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες κάτω από τα πεύκα, αφήνοντας τον καφέ να κρυώσει. Εκεί τερματίζει ο αγώνας, εκεί περνάει η παρέλαση με τα -ομολογουμένως πολλά- παιδιά των τοπικών σχολείων.
Φάτε ένα τοπικό αμυγδαλωτό στα δύο διπλανά καταστήματα και μετά ανηφορίστε προς τον Πύργο των Τρουπάκηδων ή αλλιώς Πύργο Μούρτζινου. Μη φανταστείτε ότι θα κουραστείτε, 600 μέτρα απόσταση είναι, κι αν έχετε όρεξη για ένα μάθημα ιστορίας, θα ταξιδέψετε πίσω σχεδόν 200 χρόνια.
Ο τριώροφος οντάς, η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, το σιδηρουργείο και οι άλλοι βοηθητικοί χώροι – μέρη που έσφυζαν κάποτε από ζωή, αλλά και από διαμάχες και έριδες. Αν κάνετε ησυχία, μπορεί να ακούσετε και καμιά βλαστήμια του Κολοκοτρώνη που είχε περάσει από εδώ, ως φιλοξενούμενος.
Επιστρέφοντας στα τετριμμένα του φαγητού, όλες οι ταβέρνες που κοιτούν τη θάλασσα έχουν ήδη έναν πόντο παραπάνω. Θα ξεχωρίσω τους Διόσκουρους που έχουν το ατού να βρίσκονται στην πρώτη ανηφόρα έξω από το χωριό και πλεονεκτούν στη θέα, αλλά και στο φαγητό. Από το γεμιστό καλαμάρι και τη σαρδέλα, στις χορταστικές σαλάτες και τα κρεατικά, δεν ξέρεις τι να διαλέξεις.
Στην άλλη μεριά του χωριού, στον παραθαλάσσιο δρόμο, το εστιατόριο Ελιές αποτελεί πολύ καλή λύση. Ακόμα, ο Χαρίλαος και ο Γυαλός είναι τίμια μαγαζιά, με ωραίο φαγητό. Επιλέξτε άφοβα, η σειρά είναι τυχαία. Επίσης, πολύ σημαντικό: θα βρείτε προϊόντα τοπικά σε όλα τα εστιατόρια, όπως σφέλα, λαλάγγια και σύγλινο.
Η Καρδαμύλη, όμως, πέρα από την ομορφιά της, κάνει βήματα να γίνει ένα μουσικό χωριό. Η ιδιοκτήτρια του Καρδαμύλη Beach Hotel που χορηγεί τον αγώνα με ενημέρωσε για το φεστιβάλ τζαζ μουσικής που θα πραγματοποιηθεί φέτος από τις 4 έως τις 11 Μαΐου.
Είναι η 6η χρονιά που διοργανώνεται και συγκεντρώνει πολλούς φίλους της τζαζ από ολόκληρο τον κόσμο. “Εκείνες τις μέρες δεν βρίσκεις ούτε ράντζο να κοιμηθείς”, μου είπε χαρακτηριστικά. “Οι μουσικοί παίζουν εδώ στο γκαζόν, κάνουν πρόβα μέσα στη σάλα του ξενοδοχείου. Είναι μαγικό κι εγώ τρελαίνομαι για τη μουσική, είναι σα να είμαστε ένα μουσικό χωριό.” Τα 3-4 μπαράκια γεμίζουν ασφυκτικά και οι νότες της τζαζ απλώνονται παντού.
Δεν ξέρω αν σας κούρασα με αυτούς τους Καρδαμυλιώτες, με τις διοργανώσεις και τις δράσεις τους, όμως αξίζει να μάθετε και για την ομάδα των West Mani Frames, μια παρέα που παγιδεύει όμορφες στιγμές στα καρέ των φωτογραφιών της. Πέρα από τις εξορμήσεις τους, πραγματοποιούν σεμινάρια και εκθέσεις.
Έφυγα από την Καρδαμύλη μεσημέρι. Νομίζω πως δεν θα άντεχα την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος και την επιστροφή στην πόλη, αργά το βράδυ. Είχα μαζί μου ανθρώπους που αγαπώ, κι έτσι αξίζει περισσότερο να τη μοιράζεσαι την ομορφιά. Του χρόνου πάλι…
