Κάτι η απουσία κεντρικού παρουσιαστή, κάτι οι ανατροπές που μας «είχαν τάξει» και δεν ήρθαν ποτέ -με μία ίσως εξαίρεση-, κάτι η συνειδητοποίηση -για τα καλά πλέον- ότι πια δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κινηματογραφικό θεσμό που σκοπό έχει να βραβεύει τις καλύτερες ταινίες της προηγούμενης χρονιάς, αλλά με έναν φορέα μηνυμάτων προς την κυβέρνηση Trump που έχει τεράστια απήχηση και το ξέρει, κάτι η αίσθηση της επανάληψης, όντας θεατής σε ένα έργο που το έχεις ήδη δει, οδήγησαν στο να είναι αυτή, η 91η στην ιστορία του θεσμού, μια από τις πιο βαρετές, προβλεπόμενες και politically correct απονομές των τελευταίων αρκετών χρόνων.
Και αυτή η απογοήτευση σε καμία περίπτωση δεν προέρχεται από το γεγονός ότι η «Ευνοούμενη» δεν ευνοήθηκε τελικά και τόσο. Θα ένιωθα την ίδια χαρά ακόμα κι αν η ταινία δεν έφτανε καν στα Όσκαρ, πόσο μάλλον τώρα που έφυγε με ένα πολύ σπουδαίο βραβείο, αυτό του Α’ Γυναικείου Ρόλου. Όπως άλλωστε σωστά επεσήμανε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και ο θεατρικός συγγραφέας Αντώνης Τσιπιανίτης «άλλοι βλέπουν ότι ο Λάνθιμος έχασε εννιά Όσκαρ κι άλλοι ότι κέρδισε ένα. Προσωπικά, παρακολουθώ το συναρπαστικό ταξίδι ζωής που κάνει αυτός ο άνθρωπος κι αυτό χειροκροτώ».
Ας το παραδεχτούμε. Τα Όσκαρ έχουν πια χάσει τη μαγεία και την ομορφιά τους. Εκείνη που κάποτε σε κράταγε ξύπνιο από παιδί μέχρι τα ξημερώματα και σε πλημμύριζε συναισθήματα. Οι εποχές άλλαξαν, το ίδιο και ο θεσμός. Τα βραβεία μοιράζονται για να μη στεναχωριέται κανένας και καλές δουλειές προσπερνιούνται στο όνομα του όποιου συμβολισμού και μηνύματος.
Είναι όπως με τα Χριστούγεννα. Ποτέ ξανά δεν θα είναι τα ίδια, από τότε που έμαθες ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Πάντα θα τα περιμένεις όμως και θα χαίρεσαι με αυτά. Κι ας ξέρεις.
Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς ο συγκινητικός και χιουμοριστικός λόγος της Olivia Colman, στα «να μη σου τύχει» η ψυχρολουσία που υπέστη η Glenn Close -που σημειωτέον ντύθηκε στα χρυσά ούσα σίγουρη ότι θα ήταν η νικήτρια- και στα «give us a break» ο σπαραξικάρδιος #not λόγος της Lady Gaga, που με γοερό κλάμα προσπάθησε να μας πείσει για το πόσο δύσκολο είναι να… είσαι εκατομμυριούχος από τα 22 σου.
Ας το παραδεχτούμε. Τα Όσκαρ έχουν πια χάσει τη μαγεία και την ομορφιά τους.
Και λίγα λόγια για το «Roma».
Ανήκω σε αυτούς που πάντα υποκύπτουν στον πειρασμό να τσεκάρουν τα… «αστέρια», κοινώς τις αξιολογήσεις των κριτικών κινηματογράφου, κάθε φορά που μια νέα ταινία κάνει πρεμιέρα. Το ίδιο είχα κάνει και με το «Roma», πριν καν τη δω. Σε αντίθεση με κάποιους για τους οποίους ακόμα και το τρέιλερ μιας ταινίας αποτελεί spoiler, εγώ θέλω να ξέρω τι να περιμένω.
Το «Roma», λοιπόν, ήταν μια από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις σύγχρονης ταινίας, όπου τα αστέρια έκαναν παρέλαση και οι κριτικοί βρίσκονταν σε σχεδόν απόλυτη ταύτιση.
Είναι, λοιπόν, το «Roma» ένα 5άστερο κομψοτέχνημα; Άξιζε τις βραβεύσεις και μεταξύ αυτών το Όσκαρ σκηνοθεσίας; Σίγουρα όχι, σε ό,τι αφορά στο πρώτο ερώτημα. Είναι μια άρτια τεχνικά ταινία, που θα μπορούσε να υπηρετήσει τους σκοπούς ενός σεμιναρίου σκηνοθεσίας ενδεχομένως και διαθέτει δύο-τρεις πολύ δυνατές σκηνές, όπως αυτή προς το τέλος στη θάλασσα. Αλλά μέχρι εκεί.
Και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα παραπάνω. Τόσο παγερή και αποστασιοποιημένη είναι συναισθηματικά από τον θεατή που δεν σε βάζει καν στο κλίμα μιας άλλης, όμορφης εποχής, η οποία καταδικάστηκε κινηματογραφικά από τον Cuaron στο ασπρόμαυρο.
Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο, είναι προφανές ότι ο Cuaron, με αυτή του την ταινία, θέλησε να κάνει επίδειξη γνώσης και τεχνικής και να απο-ταυτιστεί από την εμπορικότητα του «Gravity» και του «Harry Potter». Ήθελε να παίξει το χαρτί του «ποιοτικού» και επέλεξε για δυνατό του όπλο τη μητρική του γλώσσα (βλέπε Trump, σύνορα, Μεξικό, κ.λπ.), βάζοντας στο επίκεντρο μια φτωχή πλην τίμια υπηρέτρια. Και του βγήκε. Και μπράβο του. Και δικαίως κατέκτησε το Όσκαρ στην κατηγορία που τον αφορούσε, μιας και έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ προσωπικό δείγμα ταινίας, άρτια εκτελεσμένο.
Άρτια, λοιπόν, μεν, «στεγνή» κατά τα άλλα δε. Που θα μπορούσε να πει πολλά, αλλά αρκέστηκε στα λίγα, προτάσσοντας τον οπτικό εντυπωσιασμό. Και που σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνει την 5άστερη φήμη της.
