Παίρνοντας στα χέρια μου “Τα Καμάκια”, το επί χρόνια εξαντλημένο και αρχικώς αρκετά παρεξηγημένο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, που επανακυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Στερέωμα 40 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, ήμουν προετοιμασμένος να γελάσω με την καρδιά μου. Δεν περίμενα όμως ότι θα ανακάλυπτα μέσα από τις σελίδες του έναν ολόκληρο κόσμο – μια Ελλάδα που έχουμε πια αφήσει πίσω μας.
Το βιβλίο του Βασιλικού δεν αποτελεί ύμνο στον ανδρισμό, καταγράφει σπαρταριστές ιστορίες με μια διάθεση μπουκοφσκική – αθυρόστομη και γλυκόπικρη, ακραία και συνάμα απόλυτα ανθρώπινη. Τα καμάκια είχαν να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια, τα ναρκωτικά, τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Οι αναχρονισμοί του Βασιλικού δίνουν άλλη ομορφιά στο γραπτό, καθώς εμπλέκει γεγονότα από άλλες εποχές ή φανταστικές διηγήσεις και αλλαγές στη ροή των πραγματικών γεγονότων. Από την οπτική γωνία του σήμερα, σε μεταφέρει σ’ ένα διαφορετικό Ναύπλιο, σε αντίθεση με την εποχή κατά την οποία πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο, όταν τα καμάκια ακόμα ζούσαν και σουλατσάρανε στις γειτονιές της πόλης βγαίνοντας για… ψάρεμα -μεταφορικά και κάποιες φορές κυριολεκτικά- στα ανοιχτά. Το Αργολικό τοπίο αποδίδεται λεπτομερώς, όπως και η ανθρωπογεωγραφία και η λαογραφία του Ναυπλίου εκείνης της περιόδου.
Οι αναχρονισμοί του Βασιλικού δίνουν άλλη ομορφιά στο γραπτό, καθώς εμπλέκει γεγονότα από άλλες εποχές ή φανταστικές διηγήσεις και αλλαγές στη ροή των πραγματικών γεγονότων.
