Στην Αμερική υπάρχει μια μέρα που ονομάζεται “take our daughters to work day”. Συμβαίνει την τελευταία Πέμπτη του Απριλίου και από το 2003 συμπεριλαμβάνει και αγόρια. Την ημέρα αυτήν, λοιπόν, εργαζόμενοι φέρνουν τις κόρες τους στο γραφείο με στόχο να τους δείξουν τι κάνουν, να τις ανακατέψουν πιο πολύ στην επαγγελματική τους ζωή και να τους ανοίξουν την όρεξη για περισσότερες εμπειρίες. Το 2018, 37 εκατομμύρια Αμερικανοί συμμετείχαν σ’ αυτή την ημέρα με τα παιδιά τους, άρα είναι μεγάλη υπόθεση.
Αντλώντας έμπνευση από την ημέρα εκείνη, προτείνω αύριο να πάρουμε τις κόρες μας μαζί σε μια άλλη διαδικασία. Να ασκήσουμε μαζί τους το εκλογικό μας δικαίωμα και να τις βάλουμε μέσω αυτού να σκεφτούν τι σημαίνουν εκλογές. Καθώς είναι και τετραπλές οι εκλογές αυτές, είναι και μια ευκαιρία να τους μιλήσουμε για το διακύβευμά τους, αλλά και το ρόλο και τις αρμοδιότητες αυτών που ψηφίζουμε. Τι γίνεται στις Βρυξέλλες, τι αρμοδιότητες έχει ο Δήμαρχος και ποιες ο Περιφερειάρχης, και τέλος, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι που μας έχουν κατακλύσει με τα διαφημιστικά τους φυλλάδια, τι ακριβώς κάνουν για την πόλη μας; Για τα μεγαλύτερα παιδιά μας είναι και μια ευκαιρία να τους δείξουμε το Vouliwatch, και το σπουδαίο έργο που επιτελεί για τη διαφάνεια στην πολιτική.
Αντλώντας έμπνευση από την ημέρα εκείνη, προτείνω αύριο να πάρουμε τις κόρες μας μαζί σε μια άλλη διαδικασία. Να ασκήσουμε μαζί τους το εκλογικό μας δικαίωμα και να τις βάλουμε μέσω αυτού να σκεφτούν τι σημαίνουν εκλογές.
Ξανά και ξανά μιλάμε στη Women Act και σ’ αυτή τη στήλη συγκεκριμένα για τα απογοητευτικά νούμερα των γυναικών στη πολιτική, τη δυσκολία τους να ανέβουν στην ιεραρχία ενός κόμματος, την άνιση εκπροσώπησή τους στη Βουλή και το υπουργικό συμβούλιο σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους. Χρειαζόμαστε μια bottom-up προσέγγιση αν πρόκειται να καταπολεμήσουμε αυτό το κατεστημένο. Ξεκινώντας όχι μόνο από το να έχουμε υποψήφιες, αφού η ποσόστωση του 40% το εγγυάται αυτό, αλλά από το ζητούμενο: να εκλεγούν αυτές οι γυναίκες.
Πώς θα εκλεγούν, όμως, όσο επικρατεί το στερεότυπο ότι η πολιτική είναι μια “βρώμικη δουλειά” που “δεν κάνει” για εμάς; Γιατί αυτό επηρεάζει όχι μόνο τις υποψήφιες, αλλά και τις γυναίκες ψηφοφόρους, που δεν ψηφίζουν το φύλο τους. Όσο τα πρότυπα στην κοινωνία μας είναι πάντα άντρες ή γυναίκες που συμπεριφέρονται “σαν άντρες”, τι μήνυμα περνάμε; Πώς θα νιώσει ένα νέο κορίτσι χαρά και ενθουσιασμό για την πολιτική, βλέποντας άλλες γυναίκες να μεταμορφώνονται, μέσα στην κακοφωνία των ΜΜΕ, σε παραδείγματα προς αποφυγήν;
Μπορούμε να ξεκινήσουμε αυτή την Κυριακή την αλλαγή, παίρνοντας τις κόρες μας μαζί να ψηφίσουμε. Να δημιουργήσουμε μαζί μια οικογενειακή παράδοση, μια συνήθεια που θα είναι καλή για τη δημοκρατία μας και, πρωτίστως, για τις ίδιες προσωπικά. Ώστε κάποια μέρα να έχουμε τη χαρά να τις καμαρώσουμε κι εκείνες υποψήφιες, ξέροντας ότι ξεκίνησε η διαδρομή τους από αυτή την απλή κίνηση. Πάμε!
