Το ταξίδι ξεκινάει όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο και φεύγεις από την Αθήνα για τον προορισμό που έχεις βάλει στόχο. Όταν υπάρχει και μία αθλητική δραστηριότητα όπως το Zagori Race που διεξάγεται εννιά χρόνια τώρα, γίνεται ακόμη πιο ελκυστική η εκδρομή. Το Ζαγόρι είναι μία πολύ μεγάλη περιοχή. Ένας τόπος χωμένος μέσα στα βουνά που όταν βρίσκεσαι στα Ιωάννινα και βλέπεις την οροσειρά δε φαντάζεσαι τι κρύβει πίσω της.
Στην πρωτεύουσα του νομού Ιωαννίνων ήταν η πρώτη μας στάση. Η πόλη είναι πάντα ελκυστική, ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι που δεν έχει τους χιλιάδες φοιτητές, αλλά ούτε την ατμόσφαιρα που ο μύθος της αναφέρει, την ομιχλώδη και συννεφιασμένη πόλη εκεί που έχουν γεννηθεί όλοι οι θρύλοι του Αλή Πασά.
Το Jeep Compass έχει τα χαρακτηριστικά ενός αυτοκινήτου που κινείται άψογα στην άσφαλτο. Δε το φοβάσαι γιατί είναι σχεδιασμένο να κινείται όπως χρειάζεται σε διαδρομές όπως οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι. Με ένα παιδί στο πίσω κάθισμα που ήθελε να παίζει στο τάμπλετ και να μην κουνάει καθόλου και στη θέση του συνοδηγού τον σεφ Αλέξανδρο Παπανδρέου να ανεβάζει εικόνες και να γράφει post με συνταγές για δρομείς, το αυτοκίνητο έκανε ακριβώς αυτό. Πήγαινε με ταχύτητα (μέσα στα όρια των 130 χιλιομέτρων) χωρίς να αισθάνεσαι ότι τρέχεις. Και μόνο όταν ανακάλυψε ο Νικόλας ότι έχει και μία εφαρμογή για τις γραμμές, “παίξαμε” λίγο. Είναι μία λειτουργία που σου δημιουργεί τεράστια ασφάλεια. Για να μην υπάρχει περίπτωση να ξεχαστείς ή να κοιμηθείς και σε επαναφέρει μέσα στις γραμμές της διαδρομής.
Στα Ιωάννινα φτάσαμε γρήγορα και άνετα και γεμίσαμε το ρεζερβουάρ, παρόλο που είχε κάψει λίγο, (τα καλά του ντιζέλ) γιατί πάνω στα βουνά δεν έχει βενζινάδικα. Μία βόλτα στην πόλη για να δούμε το Κάστρο και τη λίμνη και μία στάση για φαγητό στην Όαση. Η επιλογή ήταν σωστή, καθώς εκείνη την ώρα έπιασε μία καταιγίδα που άλλαξε την εικόνα της πόλης. Την απολαύσαμε μέσα από την τζαμαρία του εστιατορίου και όταν καταλάγιασε φύγαμε για τα βουνά. Στα Ιωάννινα δεν λειτουργεί η πρόβλεψη για βροχή, λένε οι ντόπιοι. Βρέχει πάντα και εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά έτσι χτίστηκε ο μύθος της πόλης. Η απόσταση για το Ζαγόρι είναι λίγα χιλιόμετρα, αλλά σε στενό, με πολλές στροφές δρόμο και μεγάλη υψομετρική διαφορά. Όταν μπαίνεις μέσα στα βουνά νιώθεις όπως στα παραμύθια, εκεί που το παρελθόν γίνεται πολύ μακρινό και υπάρχει μόνο το μετά, το άγνωστο και το ανεξερεύνητο.
Οι στροφές ήταν πλέον συνεχόμενες και κάθε φορά αναρωτιόμουν πόσες ακόμη υπάρχουν. Ευτυχώς το Jeep είναι τόσο σταθερό και δεν ενοχλεί κανέναν μέσα στο αυτοκίνητο το στροφιλίκι. Στόχος το μικρό Πάπιγκο. Στάση στο Βοιδομάτη με τη γέγυρα να γίνεται σκηνικό όπου το τοπίο είναι μαγικό και τόσο υπέροχο που πολλές φορές δεν το πιστεύουμε. Μία Ελλάδα τόσο κοντά και τόσο διαφορετική. Τα πετρόκτιστα σπίτια με τους αιώνες πάνω τους και τις όμορφες αυλές ντύνουν το βλέμμα με έναν τόπο που θέλεις να έρθεις να ζήσεις. Παντού γύρω μας ακούμε ξένες γλώσσες. Οι επισκέπτες από παντού. Κυριαρχούν οι Ισραηλινοί. Οι περισσότεροι είναι με εξαιρετικό εξοπλισμό για περπάτημα, με τα μπατόν ανά χείρας και κυκλοφορούν στο χωριό.
Οι πεζοπορίες είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις το Ζαγόρι. Έχει διαδρομές για όλα τα γούστα και για όλα τα επίπεδα. Από το να κάνεις το γύρω του χωριού και να επιστρέψεις μετά από μία ώρα, μέχρι να ξεκινήσεις το πρωί και να φτάσεις στη Δρακόλιμνη, στην Αστράκα ή στα διπλανά χωριά. Τα εστιατόρια στο Πάπιγκο (μεγάλο και μικρό) πολλά, όπως και οι ξενώνες. Υπάρχουν και οι κολυμβήθρες όπου μπορείς να κάνεις βουτιές μέσα στο βουνό, σε δροσερά νερά, αλλά όχι παγωμένα όπως είναι στο ποτάμι. Έχει φυσικά και πισίνες στους ξενώνες όπως στο μικρό Πάπιγκο 1700 που έχει και ένα δημοφιλές spa. Είναι τόσο όμορφα και χαλαρωτικά που θέλεις να εγκατασταθείς μόνιμα. “Το χειμώνα είναι ζόρικα” λέει ο Τάσος Φράγκος που ζει εκεί. Αλλά η ομορφιά διαρκεί 12 μήνες και είναι τόσο διαφορετικά που δε βαριέσαι ποτέ. Από το μπαλκόνι του ξενώνα αγναντεύουμε το δάσος, τα βουνά και τα σπίτια του χωριού, μια εικόνα που σε κάνει να θέλεις να πας παντού και να περπατήσεις κάθε μονοπάτι.
Μετακινούμαστε όμως για να πάμε στα Κάτω Πεδινά. Είναι από τα χωριά που λέμε “κουκλίστικα”, αλλά έχει και ένα ακόμη προνόμιο. Είναι σχετικά άγνωστο σε σύγκριση με τα άλλα τα δημοφιλή, οπότε δεν έχει εκατοντάδες επισκέπτες που να δημιουργούν συνωστισμό στα καλντερίμια. Εκεί ο Γιώργος Κοντούρης και η Αθηνά Ασλανίδου έχουν δημιουργήσει ένα πραγματικό θαύμα. Έχουν αποκαταστήσει το προγονικό σπίτι του Γιώργου σε έναν υπέροχο ξενώνα που είναι από μόνος του λόγος για να επισκεφτείς το χωριό.
Η ιστορία υπάρχει σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Οι δύο τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας της διαμονής. Τους χρειάζεσαι για να μπεις στην ατμόσφαιρα της περιοχής, να ταξιδέψεις στο χρόνο και στις ιστορίες που κρύβει η γειτονιά. Εκεί δοκιμάσαμε και το Jeep Compass και τις αντοχές του σε πολύ απότομα ανηφορικά και κατηφορικά. Ακόμη και το πάρκινγκ ήταν ένα τεστ. Το αυτοκίνητο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Έχει πολλές δυνατότητες και αυτή την άνεση να ανεβαίνει και να μένει σταθερό ακόμη και σε πετρώδες και δύσβατο σημείο. Ωραίες στιγμές που σου προσφέρουν ασφάλεια και για μένα που είχα ξαναβρεθεί στο ίδιο χωριό με συμβατικό αυτοκίνητο το οποίο το είχα αφήσει μακριά γιατί δε μπορούσε να πλησιάσει το χωράφι που ήταν το πάρκινγκ ήταν μία ευχάριστη έκπληξη.
Είναι από τις περιπτώσεις που όταν έχεις ένα εργαλείο που κάνει περισσότερα από όσα περιμένεις ενθουσιάζεσαι και πρέπει να σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα οι άλλοι που έχουν μπει στον κόσμο της Jeep μετακίνησης. Γιατί όταν πήγαμε για φαγητό στη Βαγγελιώ στην πλατεία του χωριού και εξηγούσα μεγαλόφωνα για το κατόρθωμα μου, οι δύο παρέες που ήταν δίπλα και είχαν σπίτια στο χωριό, χαμογελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους (κυριολεκτικά) και σχολίασαν με τρυφερότητα ότι είναι το λιγότερο που μπορούσε να κάνει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Έλα το χειμώνα να δεις πως θα ανέβεις εύκολα αυτόν τον δρόμο και θα κάνεις όλα αυτά που με χιόνι φαντάζουν δύσκολα, πιο βατά χάρη στις πολλές δυνατότητες που προσφέρει το Jeep Compass.
Μετά από τα τσίπουρα και την εξαιρετική κουζίνα της Βαγγελιώς (το επισήμανε ο σεφ Αλέξανδρος) με τις φρέσκιες πρώτες ύλες, ξεκινήσαμε για Τσεπέλοβο. Εκεί ήταν η βάση της μεγάλης διοργάνωσης του Zagori Race. Πολύς κόσμος μας περίμενε και παρόλο που είχαν δημιουργήσει από τη διοργάνωση πολλούς χώρους για πάρκινγκ έπρεπε να εφεύρουμε τρόπο για να παρκάρουμε. Αλλά για ένα Jeep όλα είναι πιο εύκολα. Το Τσεπέλοβο είναι κάτω από το αλπικό κομμάτι του βουνού. Από μακριά φαντάζει σα μία κουκίδα με μεγάλες πέτρες μέσα στη μεγάλη εικόνα που έχεις όταν πλησιάζεις.
Το χωριό είναι υπέροχο και έχει μια υπέροχη πλατεία που το βράδυ του Σαββάτου, τη μέρα του αγώνα των 80 χιλιομέτρων, γεμίζει από κόσμο που κάθε φορά που περνάει ένας δρομέας και τη διασχίζει γίνεται χαμός.
Ο δρομέας έχει τρέξει 79,5 χιλιόμετρα στα βουνά και είναι πραγματικά σουρωμένος από τις 18 ώρες που τρέχει, ενώ και οι εκατοντάδες που κάθονται στα διάσπαρτα τραπεζάκια είναι υπό την επήρεια μπύρας και τσίπουρου και όλοι αισθάνονται σα να είναι σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Πρέπει να είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή για τους δρομείς. Τέτοιο χειροκρότημα και τέτοια συμπαράσταση πουθενά αλλού.
Αλλά και για όσους είναι αραχτοί και τους βλέπουν πρέπει να είναι κάτι πραγματικά τρομερό. Κάποιοι που είναι δρομείς αναρωτιούνται αν μπορούν κάποια στιγμή να το κάνουν, οι άλλοι που δεν έχουν τρέξει ποτέ τους θεωρούν είτε υπεράνθρωπους (που είναι) είτε τρελούς (και αυτό είναι). Μετά το Τσεπέλοβο υπάρχει το Καπέσοβο. Ένα χωριό πέρασμα για τους δρομείς των 44 και 80 χιλιομέτρων. Αξίζει να πιείτε έναν καφέ και να περπατήσετε στα μονοπάτια στην είσοδο του χωριού.
Οι Κήποι είναι το μεγάλο και γνωστό χωριό στο Ζαγόρι. Εκεί γίνονται οι αγώνες των 21 και 10 χιλιομέτρων. Εκεί όταν φτάσαμε νωρίς το πρωί (στις 7 με πολύ πάχνη και δροσιά) της Κυριακής (ο σεφ έτρεχε στα 21 και εγώ στα 10) είχαμε την έκπληξη ότι έπρεπε να βρούμε χώρο να σταθμευσουμε το Jeep εκτός δρόμου (όπως και οι χιλιάδες ακόμη συμμετέχοντες). Εκεί επιβεβαιώνεται ότι νοιώθεις ασφάλεια και σιγουριά για τον εαυτό σου και το αυτοκίνητο. Αξίζει κάθε ευρώ που έχεις δώσει. Είναι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Το ότι ήταν αυτόματο επίσης είναι μαγικό με κιβώτιο εννιά σχέσεων. Το επόμενο μου αυτοκίνητο θα είναι σίγουρα αυτόματο. Μόνο θετικά έχει.
Το Jeep Compass Trailhawk με κινήτηρα 2 λίτρων και 170 άλογα έχει και σύστημα τετρακίνησης με πρόσθετη επιλογή αργών σχέσεων. Επιστρέφοντας στην Αθήνα βράδυ είχα γεμίσει με εικόνες και συναισθήματα και προσμονή για το επόμενο ταξίδι. Γιατί η ζωή γίνεται πιο συναρπαστική Ταξιδεύοντας.
