Η θεατρική παραγωγή «A Play for the Living in a Time of Extinction» της Βρετανής σκηνοθέτιδας Katie Mitchell θα ανέβει στο Barbican του Λονδίνου τον Απρίλιο και στη συνέχεια θα ξεκινήσει μια μεγάλη διεθνή περιοδεία, κατά την οποία κανείς ηθοποιός ή άλλος συντελεστής δεν θα μπει σε αεροπλάνο, ούτε καν θα περάσει τα σύνορα της χώρας του. Κι όμως, η έννοια του «διεθνούς» στην περιοδεία θα εξακολουθεί να υφίσταται.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τις συζητήσεις που έγιναν στο Théâtre Vidy-Lausanne στην Ελβετία, στο οποίο η Katie Mitchell επρόκειτο να ανεβάσει μια παράσταση. Ο Γάλλος χορογράφος Jérôme Bel, με τον οποίο συνεργαζόταν, είχε ανακοινώσει πρόσφατα ότι τα ταξίδια με αεροπλάνο είχαν τελειώσει γι’ αυτόν, μια απόφαση που είχε πάρει και η ίδια η Mitchell μετά τη συνεργασία της με τον επιστήμονα Stephen Emmott στο έργο «10 Billion». Το έργο είχε βασιστεί στο ομότιτλο βιβλίο του, που αναφέρεται στο κλίμα, στους πόρους και στις γεωπολιτικές εξελίξεις όταν ο πληθυσμός του πλανήτη μας αγγίξει τα 10 δισεκατομμύρια – μια προειδοποίηση για την επερχόμενη καταστροφή.
Η λύση ίσως ήταν να περιοδεύει το έργο, αλλά όχι οι συντελεστές του. Δηλαδή, να παρουσιάζεται το έργο από τοπικές ομάδες, με άλλους ερμηνευτές, άλλον σκηνοθέτη και διαφορετικό εξοπλισμό.
Μια Περιοδεύουσα Παράσταση Χωρίς Ηθοποιούς και Σκηνοθέτη
Η Mitchell, ο Bel και οι παραγωγοί του Vidy-Lausanne προβληματίστηκαν με την έννοια της βιωσιμότητας στο θέατρο. Πώς θα μπορούσε μια παράσταση να περιοδεύει και ταυτόχρονα να επιτυγχάνει μηδενικό αποτύπωμα με τις δραστηριότητές της;
Η λύση ίσως ήταν να περιοδεύει το έργο, αλλά όχι οι συντελεστές του. Δηλαδή, να παρουσιάζεται το έργο από τοπικές ομάδες, με άλλους ερμηνευτές, άλλον σκηνοθέτη και διαφορετικό εξοπλισμό.
Το έργο που επέλεξαν για να δώσουν σάρκα και οστά σε αυτή την ιδέα ήταν το «A Play for the Living in a Time of Extinction» της Αμερικανίδας Miranda Rose Hall. Ο μονόλογος μιας αγχωμένης εργαζόμενης στο θέατρο, της Naomi, η οποία περιοδεύει με την ομάδα Zero Omissions στη λογική του devised theatre, με την παράσταση «Climate Beasties».
Η Hall, όπως λέει, είχε προβληματιστεί για το τι «θα σήμαινε η δημιουργία ενός φανταστικού αφηγηματικού έργου που θα επιχειρούσε να “αναμετρηθεί” με την κλιματική κρίση χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του θεάτρου». Προσθέτει, δε, πως «για ένα έργο που εμπλέκεται με την περιβαλλοντική κατάρρευση και τον θάνατο, το αποτέλεσμα είναι αστείο». Αξιοποιώντας το χιούμορ ως εργαλείο, επέλεξε έναν τρόπο αφήγησης που, όπως αναφέρει, την εκφράζει προσωπικά.
Τα τοπικά θέατρα που θα ανεβάσουν το έργο ακολουθούν συγκεκριμένες οδηγίες. Σε αυτές αναφέρεται ότι η ηλεκτρική ενέργεια της παράστασης πρέπει να παράγεται κατά τη διάρκειά της. Στο Vidy, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε, χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτό ποδήλατα επί σκηνής, με τους καλλιτέχνες να κάνουν πετάλι.
Το σκηνικό και τα κοστούμια θα πρέπει επίσης να παράγονται τοπικά και να ενθαρρύνεται η χρήση μεταχειρισμένων υλικών. Την πρωταγωνίστρια του έργου, Naomi, θα πρέπει να την υποδύεται μια έγχρωμη γυναίκα ή κάποιος από μια υποεκπροσωπούμενη κοινότητα, ενώ κάθε στάση στην περιοδεία θα περιλαμβάνει μια τοπική χορωδία. Στο Barbican, τη Νaomi θα ερμηνεύσει η Lydia West («It’s a Sin», «Dracula», «Suspicion»).
Η West δήλωσε ευτυχής γι’ αυτή τη συνεργασία. «Νομίζω ότι το Barbican είναι ο τέλειος χώρος για μια τόσο εντυπωσιακή παράσταση και θαυμάζω τη δουλειά της Katie εδώ και καιρό. Είμαι ενθουσιασμένη που θα ζωντανέψω αυτό το οικοφεμινιστικό κείμενο στην πρώτη μου θεατρική εμφάνιση».
Για τη θεατρική εταιρεία Headlong, συμπαραγωγό της περιοδείας, είναι η δεύτερη σημαντική απόπειρα πειραματικής περιοδείας. Ήταν εκείνη και πίσω από το «Signal Fires», ένα εθνικό φεστιβάλ στη διάρκεια της πανδημίας, κατά το οποίο πάνω από 40 περιοδεύοντες θίασοι επέστρεψαν στις «απαρχές του θεάτρου», αφηγούμενοι ιστορίες στο κοινό γύρω από φωτιές.
«Η Naomi είναι μέλος ενός θιάσου που έχει κάνει ένα έργο ειδικά για εσάς, όσους ζείτε μέσα στην εξαφάνιση, όμως οι ηθοποιοί δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα. Στο μεταξύ, η Naomi έχει ένα σχέδιο».
Ένα παιχνίδι για τους ζωντανούς σε μια εποχή εξαφάνισης.
Διαβάστε επίσης στο site της αθηΝΕΑς:
Ένα Βράδυ με τον «Ζακ/Zackie Oh!» | «A Queen Story» στο Θέατρο Άβατον
Είδαμε το «Photograph 51» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Βανδαλισμοί Έργων Τέχνης και Κλιματική Κρίση
