Είναι δίκαιο να παραδεχτώ ότι η πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη beaujolais ήταν χάρη στον Γιώργο Καπουτζίδη. Είναι η γνωστή σκηνή όπου η Ζουμπουλία και η Μαριλένα διανύουν περίοδο συμφιλίωσης, προσπαθώντας να κατανοήσουν η μία τη γλώσσα της άλλης. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή αυτής της περιόδου ανακωχής, η Μαριλένα, στενοχωρημένη, της διηγείται μια δυσάρεστη συνάντηση με τις φίλες της. Η διήγηση ξεκινά από ένα μπουκάλι Beaujolais Nouveau και τελειώνει με τη Ζουμπουλία να διερωτάται γιατί η Μαριλένα κλαίει για ένα… μπριζολέ.
Είναι μια ατάκα που με συνόδευε για χρόνια, για την ακρίβεια μέχρι τον Νοέμβριο του 2019, όταν έκανα μαθήματα γαλλικών κάθε Τρίτη και Πέμπτη στην Τσιμισκή, όπου φυσικά δεν πήγαινα μόνο για τα γαλλικά. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ζεστή και η κυρία Ζωή, όλο διάθεση, έκανε τα πάντα για να μας εντάξει στο κλίμα, τη νοοτροπία και την κουλτούρα των Γάλλων. Εμφανώς ενθουσιασμένη, την τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς μας περνάει χέρι με χέρι γύρω από το στρογγυλό ξύλινο τραπέζι ένα γαλλικό τυρί –κατά κόσμον Camembert, διότι σίγουρα δεν είχαμε και στο χωριό μας τέτοιο–, με σκοπό να το δοκιμάσουμε. Ως γευσιγνώστες περιωπής που ήμασταν όλοι, το αποδοκιμάσαμε… με τον αντίστοιχο «ενθουσιασμό».
Μπήκαμε κατευθείαν στο κεντρικό μας θέμα, την ιστορία του Βeaujolais Νouveau, και μάλιστα στο μάθημα εκείνη τη μέρα ήπιαμε όλοι λίγο κρασί από το μπουκάλι που μας πρόσφερε η δασκάλα μας. Όποιος το έχει ζήσει θα το καταλάβει, αλλά το κρασί δεν ευφραίνει μόνο καρδίαν· ακόμα και η προφορά και η άνεσή μας να μιλήσουμε γαλλικά εκείνη τη μέρα είχε βελτιωθεί αρκετά. Όχι αδικαιολόγητα, βέβαια.
Τον Νοέμβριο του 2022 βρίσκομαι ήδη τρεις μήνες στη Γαλλία και προσπαθώ σε καθημερινή βάση να βρω κοινά στοιχεία με τη γαλλική κουλτούρα, στοιχεία που κάτι να μου θυμίζουν για να νιώσω οικεία σε αυτόν τον ξένο τόπο. Συμμετέχοντας σε ένα σεμινάριο στην πλατεία Saint-Jean της παλιάς πόλης της Λυών, ακριβώς μπροστά στον καθεδρικό ναό, βλέπω ξαφνικά να γεμίζει όλη η πλατεία με τραπέζια καλυμμένα με κόκκινα τραπεζομάντιλα, αλλά και με πολύ κόσμο. Δεν χρειαζόταν να διαλαλήσουν το προϊόν τους, ήταν γνωστό τοις πάσι πως ήταν οι μέρες του Beaujolais Νouveau και για τη Γαλλία αυτό αποτελούσε τεράστια γιορτή. Πλημμύρισα από συναισθήματα και ήξερα ότι εκείνη ήταν ίσως η μόνη μου ευκαιρία να γιορτάσω τις μέρες μου στη Γαλλία.
Ομολογουμένως, κάτι το οποίο με εξέπληξε και με χαροποίησε ήταν οι απίστευτα προσιτές τιμές και η προσβασιμότητα, καθώς τα Beaujolais Νouveau βρισκόταν σε περίοπτη θέση για δύο εβδομάδες σε όλα τα σούπερ μαρκετ. Ήταν δεδομένο ότι όλοι οι ξένοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και σίγουρα το Beaujolais Νouveau ήταν το νούμερο ένα κρασί που βρισκόταν σε όλα τα σπίτια της εστίας μου εκείνες τις μέρες.
Λίγες μέρες μετά με επισκέφθηκε η αδερφή μου και ύστερα από μία ώρα που είχα δουλειά και χρειάστηκε να την αφήσω μόνη της τη βρήκα με έναν μπερέ στο κεφάλι, ψώνια στα χέρια και γεμάτη διάθεση να γιορτάσουμε τη σοδειά του «πρώτου οίνου». Ήπιαμε το πολυπόθητο Beaujolais στο Broc’bar. Ως γνήσια τουρίστρια, φεύγοντας, πήρε από το αεροδρόμιο της Λυών ένα ακόμη μπουκάλι Beaujolais Νouveau. Και έπειτα από δύο μέρες, δεν έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει και εκείνο που βρήκε σε κεντρικό σούπερ μάρκετ της Θεσσαλονίκης.
Το σίγουρο είναι ένα: όπως κάθε χρόνο από τότε, ανανεώσαμε και φέτος το ραντεβού μας για το καθιερωμένο μας Βeaujolais.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Greekwineday 2023 στη Φλωρεντία
The King of Reds: Τα Nέα Σχέδια του Carpe Vinum για την Παγκόσμια Ημέρα Ξινόμαυρου
