Το «Χρυσάφι του Ρήνου» είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του Fatih Akin στη Γερμανία. Mια ταινία για την «απίστευτη και όμως αληθινή» ιστορία του ράπερ Ξατάρ, ο οποίος βρέθηκε από το εμπόλεμο Ιράν, την παρανομία στη Γερμανία και τις φυλακές της Συρίας στην κορυφή των γερμανικών chart.
Ένα φιλμ που κυλάει σαν νερό, πατάει σε δυο βάρκες –του ωμού ρεαλισμού και της γκανγκστερικής περιπέτειας– και συγκινεί για την αγάπη προς τους πρόσφυγες αλλά όχι και για τον εξωραϊσμό της βίας.
Το Χρυσάφι του Ρήνου | Fatih Akin | Emilio Sakraya, Kardo Razzazi, Mona Pirzad, Arman Kashani | Γερμανία, Ολλανδία, Μαρόκο, Μεξικό
Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι γεννήθηκε σε μια σπηλιά γεμάτη νυχτερίδες. Εκεί όπου κατέφυγε η μητέρα του προκειμένου να αποφύγει τους βομβαρδισμούς που έπλητταν την πόλη. Η ζωή του ξεκίνησε το 1981 στο Ιράν, όταν ο πόλεμος με το Ιράκ είχε ήδη ξεσπάσει. Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι είναι Κούρδος, από Κούρδους γονείς, διακεκριμένοι μουσικοί και οι δυο – ιδιαιτέρως ο μαέστρος πατέρας του.
Με την οικογένειά του, καταφέρνουν να διαφύγουν και να φτάσουν στη Γερμανία. Πρόσφυγες πολέμου όλοι τους, φτωχοί, κυνηγημένοι, με κατεστραμμένα όνειρα και φρούδες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.
Η μάνα του Τζιγουάρ, μαχήτρια σε όλη της τη ζωή, αφήνει την τέχνη της προκειμένου να δουλέψει ως καθαρίστρια και να μπορέσει να κάνει ο γιος της μαθήματα πιάνου στη νέα τους πατρίδα. Ο πατέρας του βρίσκει τις δικές του άκρες. Συνεχίζει την καριέρα του ως αρχιμουσικός, αποκτά ερωμένη και φεύγει από το σπίτι του, προσπερνώντας ακόμη και τη μικρή του κόρη η οποία έχει γαντζωθεί στο μπατζάκι του παντελονιού του στην προσπάθειά της να αποτρέψει τη φυγή του.
Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι με την κλασική μουσική παιδεία, Κούρδος πρόσφυγας στη Γερμανία, κυκλοφορεί στους δρόμους κουβαλώντας τη βαριά ταυτότητά του στην άγουρη πλάτη του. Θέλει να επιβιώσει, να επιβληθεί σε όσους τον εκμεταλλεύονται, να βγάλει λεφτά.
Αδιαφορεί εάν ο τρόπος για να τα καταφέρει όλα αυτά θα είναι μέσω της παρανομίας και της βίας. Δεν τον ενδιαφέρει η ηθική ή η ανηθικότητα των κινήσεών του. Αγαπάει τη μάνα του, αλλά όχι και τις αξίες που του δίδαξε. Αγαπάει την κλασική μουσική, αλλά όχι και τη δέσμευση που απαιτεί.
Κι έτσι με γοργά, αποφασιστικά βήματα μετατρέπεται σε βαποράκι, έμπορο ναρκωτικών, μαφιόζο. Εξελίσσεται από μικροκακοποιός σε μεγαλοντίλερ. Μια δουλειά με διακίνηση κοκαΐνης στραβώνει. Για να ρυθμίσει τα συσσωρευμένα χρέη του στο καρτέλ, καταστρώνει σχέδιο για μια θρυλική ληστεία χρυσού. Που στραβώνει κι αυτή.
Τουρκικής καταγωγής ο ίδιος, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Γερμανία, έχει έναν σχεδόν συγκινητικό τρόπο να δίνει άφεση αμαρτιών σε κάθε σκοτεινή πλευρά των κατατρεγμένων ηρώων του που υποχρεώνονται να αλλάξουν πατρίδα.
Τα κλοπιμαία δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά ο Τζιγουάρ Χατζάμπι κατέληξε σε φυλακή της Συρίας. Κι εκεί, μεταμορφώθηκε σε ράπερ. Ασχολήθηκε με το είδος της μουσικής που λόγω βιωμάτων τον εξέφραζε περισσότερο, έγραψε μουσική και στίχους, έκανε δισκογραφία και έγινε ο διάσημος στους κύκλους της χιπ χοπ κουλτούρας με το ψευδώνυμο Ξατάρ, κατακτώντας κορυφές στα γερμανικά –κατά κύριο λόγο– charts.
Η Ζωή του Ράπερ διά Χειρός Fatih Akin
Ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός Fatih Akin κατάφερε να κάνει επιτυχία με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο «Βαθιά, Κοφτά, Ανθρώπινα», ενώ η διεθνής αναγνώριση ήρθε με το μελόδραμα «Μαζί Ποτέ», το οποίο κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο και τα βραβεία καλύτερης ευρωπαϊκής και καλύτερης γερμανικής ταινίας το 2004.
Μέσα από περίπου 20 ταινίες, άλλες βραβευμένες και ιδιαίτερες, άλλες λιγότερο καλές, έχει καταφέρει να δημιουργήσει το κοινό του χάρη στη θεματολογία που τον ενδιαφέρει ίσως περισσότερο από κάθε άλλη: τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Τουρκικής καταγωγής ο ίδιος, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Γερμανία, έχει έναν σχεδόν συγκινητικό τρόπο να δίνει άφεση αμαρτιών σε κάθε σκοτεινή πλευρά των κατατρεγμένων ηρώων του που υποχρεώνονται να αλλάξουν πατρίδα.
Το «Χρυσάφι του Ρήνου» είναι μια «απίστευτη κι όμως αληθινή» ιστορία. Μια βιογραφία του ράπερ Ξατάρ που βρέθηκε από τη σπηλιά με τις νυχτερίδες του Ιράν και τις φυλακές της Συρίας στην κορυφή της (γερμανικής) μουσικής βιομηχανίας.
Μια ταινία που μπορεί να διατηρήσει το ενδιαφέρον του θεατή (ακόμη και του ανίδεου περί ραπ) χάρη στον αφοπλιστικό ρεαλισμό του πρώτου μέρους (από το Ιράν στα πρώτα χρόνια στη Γερμανία), τη διαχείριση του κινηματογραφικού χρόνου (σαν νερό κυλάνε οι τρεις δεκαετίες ζωής του Ξατάρ), το χιούμορ και τις ανατροπές, αλλά και την ερμηνεία του Emilio Sakraya στον ρόλο του πρωταγωνιστή, ο οποίος καταφέρνει –υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες προφανώς– να γίνει συμπαθέστατος ακόμη και σε όσους απεχθανόμαστε τον εξωραϊσμό της βίας.
Στο «Χρυσάφι του Ρήνου» όμως ο Fatih Akin δεν φαίνεται να νοιάζεται γι’ αυτές τις «λεπτομέρειες». Ούτε για το αίμα που κυλάει στις ρίμες της ραπ ούτε για τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών που γίνονται στο άψε σβήσε. Άλλωστε, όπως λέει ο ίδιος ο Ξατάρ, δηλώνοντας ενθουσιασμένος με την προσέγγιση του Akin, «Το πρόβλημα δεν είναι η ραπ, το πρόβλημα είναι η φτώχεια».
Και ο Γερμανός σκηνοθέτης θέλει να υποστηρίξει το δίκιο του πρόσφυγα μέσα από το πορτρέτο του ήρωά του και να κάνει μια ταινία για τους λάτρεις της ραπ χωρίς ηθικά διδάγματα ή καταγγελίες για τη βία.
ΥΓ. Το «Χρυσάφι του Ρήνου» είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του Fatih Akin στη Γερμανία.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Ραμπιγιέ Κουρνάζ Εναντίον Τζορτζ Μπους» ή η Φωτεινή Πλευρά του Σκοταδιού
