Το χιούμορ είναι μια μεγάλη αξία στη ζωή. Πέρα από απολαυστικό, λυτρωτικό, συμφιλιωτικό, παρηγορητικό και βέβαια δηλωτικό αυτοπεποίθησης, βρίσκω στο χιούμορ το απόλυτο όπλο επιβίωσης. (Επίσης, το θεωρώ βασικό συστατικό κάθε μακρόχρονης, ευτυχισμένης σχέσης.)
Χιούμορ στο στιλ, ωστόσο, σημαίνει ομοίως απελευθέρωση από το άγχος που δημιουργούν τα στερεότυπα – στην εμφάνιση και στις συμπεριφορές. Σημαίνει ακόμα τον αυθορμητισμό, την ανεμελιά, το κέφι.
Έχοντας πει αυτά, έχω να διηγηθώ μια μικρή ιστορία (ανάμεσα σε πολλές) που ζωγραφίζουν γλαφυρά πόσο το χιούμορ πολλές φορές βοηθάει και απογειώνει το στιλ.
Πριν από κάμποσα χρόνια παρευρέθηκα στο γάμο της πιο στενής μου φίλης. Το ζευγάρι είχε επιλέξει για τον δεύτερο -και για τους δύο τους- γάμο του, ένα ρομαντικό λιλιπούτειο εκκλησάκι (σε δύσκολο στη συγκοινωνία και στη διακίνηση εντός του νησιού σημείο), κάλεσε καμιά 60ριά κόσμο, κυρίως τις δύο οικογένειες και τους πιο κοντινούς φίλους και συνεργάτες τους (εξαιρετικά λεπτή και δύσκολη διαδικασία επιλογής όπως κατάλαβαν στη συνέχεια), και αποφάσισαν όλα τα λοιπά να τα κάνουν παραδοσιακά. Δηλαδή, να παντρευτούν με παπά και κουμπάρο, γαμπριάτικο και μακρύ νυφικό, και τραπέζι καθιστό με catering από την Αθήνα και DJ για χορό μέχρι πρωίας – μακάρι, καθότι και οι δυο χορευταράδες.
Χιούμορ στο στιλ σημαίνει απελευθέρωση από το άγχος που δημιουργούν τα στερεότυπα. Σημαίνει ακόμα τον αυθορμητισμό, την ανεμελιά, το κέφι.
Εννοείται ότι παρ’ όλη τη διάθεση και το… knowhow που ήδη διέθεταν, οι στρεσογόνες φάσεις δεν αποφεύχθηκαν πλήρως, ωστόσο γενικά όλα λειτούργησαν καλά, χάρη σε κάποιες σωτήριες δόσεις χιούμορ και χαρούμενης διάθεσης. Αυτά, μέχρι 5 λεπτά πριν ξεκινήσει η νύφη, οπότε έμενε να μπει και η τελευταία πινελιά στην εμφάνισή της: ένα στεφανάκι στα μαλλιά που θα συμπλήρωνε υπέροχα το μακρύ, μίνιμαλ και αέρινο νυφικό.
Εδώ στεφανάκι, εκεί στεφανάκι, πουθενά στεφανάκι όμως! Προφανώς είχε παραμείνει… στην Αθήνα! Ο κομμωτής (κι αυτός εισαγόμενος από Αθήνα) είχε μείνει άγαλμα με τη χτένα μετέωρη σαν μπαγκέτα πάνω από το κεφάλι της νύφης. Ο γαμπρός είχε ήδη φτάσει στην εκκλησία – όπως διεμήνυε στα κινητά.
Ο κομμωτής και βοηθός ήδη ψέλλιζαν καθησυχαστικά ότι δεν χρειαζόταν τελικά τίποτα στα μαλλιά. Η φίλη μου όμως γνωστή για τη λατρεία της σε καπέλα και όλα τα λοιπά αξεσουάρ κεφαλής, δεν παραιτείτο εύκολα. Ξάφνου, το μάτι της έπεσε στο κουτί του νυφικού και στον φιόγκο του από μεταξωτή λευκή κορδέλα που κατέληγε σε πολλές στριφτές, σαν καταρράκτης λεπτές λωρίδες.
Χωρίς κανένα δισταγμό (γνωστή επίσης η φίλη μου για τις γρήγορες, πρακτικές αποφάσεις της) το πήρε προσεκτικά χωρίς να το χαλάσει και το έτεινε στον εμβρόντητο κομμωτή που, αφού το χώνεψε εξίσου γρήγορα, με μια κίνηση τεατράλε έμπηξε τον φιόγκο αποφασιστικά στο πιάσιμο των μαλλιών της. Οι κορδέλες έπεσαν στην πλάτη μέχρι τη μέση της.
Άλλο βασικό συστατικό του στιλ, το μυστήριο!
Πιστέψτε με σας παρακαλώ, ότι εξίσου με το νυφικό, η φίλη μου δέχτηκε ένθερμα σχόλια για την πρωτότυπη κουάφ της! Και εξίσου πολλές ερωτήσεις για την… προέλευσή τους – τις οποίες απέφευγε αόριστα και φλου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μην χαλάσει τη μαγεία. Άλλο βασικό συστατικό του στιλ, το μυστήριο!
Λίγο καιρό αργότερα, ξαναείδα τη φίλη μου σ’ ένα μεγάλο πάρτι με θέμα ενδυμασίας “Άσπρο και Κόκκινο”. Ήταν ντυμένη μ’ ένα φίνο λευκό φόρεμα με κόκκινες λεπτομέρειες. Μου εκμυστηρεύτηκε όμως, κάποια στιγμή, ότι δεν είχε ασορτί παπούτσια, καθώς αντιπαθούσε τα λευκό, αλλά και τα κόκκινο στα παπούτσια. Φόρεσε λοιπόν τα νυφιάτικα σανδάλια της, στα οποία “κόλλησε” -προσωρινά- από ένα κόκκινο μεταξωτό λουλούδι. Χαχανίσαμε αρκετά μ’ αυτή τη “ζαβολιά” της.
Όπως καταλάβατε, η φίλη μου αγαπάει πολύ να παίζει με το στιλ. Κι αυτό ανταποδίδει ανάλογα. Με χιούμορ.
Το στιλ αγαπάει την αθηΝΕΑ – άλλα άρθρα της Νίκης Μπουτάρη:
