Στις 18 Φεβρουαρίου είχαμε τη χαρά να βρεθούμε στο Θέατρο Κιβωτός για να παρακολουθήσουμε το έργο “Το Τέλειο Έγκλημα” ή αλλιώς, τη θεατρική μεταφορά του “Dial M for Murder” που έγραψε ο Frederick Knott και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Alfred Hitchcock το 1954.
Μετά τη συγκεκριμένη παράσταση ακολούθησε συζήτηση για την αλληλεπίδραση των δυο τεχνών, του θεάτρου και του κινηματογράφου, στην εποχή μας. Συμμετείχαν οι συντελεστές, η σκηνοθέτις Φρόσω Λύτρα και ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Μικελίδης, σε μια ωραία πρωτοβουλία που φέρνει το κοινό πιο κοντά στους ανθρώπους του θεάτρου, αλλά και τους συντελεστές πιο κοντά στις απορίες και τα ερωτήματα του κοινού.
Σε ό,τι αφορά στη συζήτηση για τις δύο τέχνες, αναμφίβολα είναι δυο ξαδέρφια που κάνουν στενή παρέα.
Το σκηνικό σκοτεινό, όπως θα άρεσε στον Hitchcock, μια σκηνή δύο επιπέδων που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο μέσα στη ροή του έργου, ένα γλυπτό που απεικόνιζε μια μίνι σκάλα, μια πόρτα, χωρίς πόρτα! Μετά το βιτριολικό καλωσόρισμα από τη φωνή του θείου Alfred, το έργο ξετυλίχτηκε μπροστά μας με τη χρήση video art, ευρηματικών ήχων που συνδυάζονταν με κινήσεις παντομίμας από τους καλούς ηθοποιούς.
Να σημειώσω κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση. Στα τελευταία 3 έργα που έχω παρακολουθήσει, οι πρωταγωνιστές καπνίζουν επί σκηνής. Ίσως είναι η αντίδραση στον αντικαπνιστικό νόμο, ίσως μια νότα ρεαλισμού, καθώς και στην ταινία καπνίζουν οι πρωταγωνιστές. Ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση και βέβαια, αυτό μας φέρνει στη συζήτηση που προαναφέραμε. Σκεφτείτε έναν απλό αναπτήρα που δεν ανάβει, ενώ το έργο παίζεται. Ο θεατρικός ηθοποιός θα έπρεπε να αυτοσχεδιάσει, ενώ στο κινηματογραφικό γύρισμα ο σκηνοθέτης θα φώναζε “cut”!
Στη διανομή, η Λίνα Σακκά ως Μάργκο έχει την απαιτούμενη μελαγχολία μιας γυναίκας που γίνεται μήλο της Έριδος, ενώ μπλέκεται στα δίχτυα της πλεκτάνης που στήνει ο “αρκετά spooky Τόνι” Διαμαντής Καραναστάσης ως σύζυγός της. Ο συγγραφέας και εραστής Νίκος Ιωαννίδης στο ρόλο του Μαρκ είναι όσο ερωτοχτυπημένος πρέπει, το ίδιο άλλωστε και η Λίνα Σακκά, ενώ η χρήση της συγγραφικής του ιδιότητας και η επιμονή του στην αθωότητα της αγαπημένης του έχει κάτι το αυθεντικό.
Το έργο δυναμώνει και επιταχύνεται όταν εμπλέκεται ο “επιθεωρητής” Δημήτρης Γεωργαλάς, ο οποίος ελέγχει τη σκηνή, όπως ελέγχει τους μάρτυρες. Η εναλλαγή των διαλόγων είναι καταιγιστική μετά από κάποιο σημείο και φαίνεται ότι το στακάτο ύφος αποτελεί μέρος της σκηνοθετικής δουλειάς της Φρόσως Λύτρα, και όχι αδυναμία των ηθοποιών, κάτι που άκουσα να λέγεται και θεωρώ πως αδικεί την προσπάθειά τους. Ο “πληρωμένος παραλίγο δολοφόνος” της υπόθεσης Δημήτρης Δεγαΐτης ως Τσαρλς, αν και συμμετέχει λιγότερο, φέρνει εις πέρας το ρόλο του όπως θα έπρεπε. Τέλος, στη διπλή σκηνή, που σαν εύρημα το θεώρησα αρκετά έξυπνο, η Αναστασία Κελέση χορεύει με ιδιαίτερη πλαστικότητα και είναι γνήσια εντυπωσιακή!
Το σκηνικό, οι φωτισμοί, οι ήχοι, τα σκίτσα και η αποτύπωση των φωτογραφιών που βοηθούν στην πλοκή είναι ιδανικοί για να μπεις για 80 λεπτά σε noir διάθεση. Η μετάφραση είναι του Νίκου Χαρλαύτη, τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, ενώ η μουσική επιμέλεια και ο σχεδιασμός ήχου του Διαμαντή Καραναστάση. Συνολικά, το Τέλειο Έγκλημα αξίζει να το παρακολουθήσεις και να χαθείς για λίγο στα μονοπάτια του μυαλού που σχεδιάζει ένα έγκλημα και στο μυαλό αυτών που ψάχνουν λύσεις.
Σε ό,τι αφορά στη συζήτηση για τις δύο τέχνες, αναμφίβολα είναι δυο ξαδέρφια που κάνουν στενή παρέα. Ένα κινηματογραφικό έργο μπορεί κάλλιστα να ανέβει στη θεατρική σκηνή, αν θέλετε την απόδειξη αυτού την παρακολουθήσαμε. Ο θεατής οφείλει να μην προβεί σε συγκρίσεις, καθώς η έκθεση του ηθοποιού του θεάτρου είναι αδιαμφισβήτητα τέλεια μπροστά στα μάτια μας. Κάθε κίνησή γίνεται ενώπιόν μας, είναι εμφανής και οφείλει να μας δώσει την ψυχή του σε κάθε παράσταση και με το τέλος της να την πάρει πίσω. Μου αρέσει να χαζεύω τους ηθοποιούς στο “μετά”, στα 15 λεπτά μετά την παράσταση, ανθρώπινους, χωρίς τη “μάσκα” του ρόλου.
Ο κινηματογράφος έχει τις δικές του ιδανικές συνθήκες, αλλά και τις δικές του δυσκολίες. Συνεχίζουμε να αγαπάμε και τα δύο και απαιτούμε πάντα από την τέχνη”να μην αντανακλά σαν τον καθρέπτη, αλλά σαν φακός να μεγεθύνει”.
Το Τέλειο Έγκλημα ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Κιβωτός.
