Έχοντας κατακτήσει τα τελευταία δέκα χρόνια δύο φορές το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για τις ταινίες του “Ένας Χωρισμός” και “Ο Εμποράκος”, αλλά και πλήθος βραβείων, μαζί με τις καλύτερες εντυπώσεις, για τις άλλες δύο ταινίες του, το “Τι Απέγινε η Έλι” και “Το Παρελθόν”, είναι λογικό το σινεφίλ κοινό, που αγαπά και παρακολουθεί τη δουλειά του Asghar Farhadi, να έχει πια υψηλές απαιτήσεις από τον ίδιο και το έργο του.
Δύο χρόνια μετά τον εξαιρετικό “Εμποράκο” o Farhadi επέστρεψε με την πρώτη ισπανόφωνη παραγωγή του, με τίτλο “Το Ξέρουν Όλοι”, έχοντας στο πλευρό του δύο πολύ δυνατά ονόματα του παγκόσμιου σινεμά, το ζεύγος Bardem-Cruz.
Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Ισπανίας, τη γενέτειρα της πρωταγωνίστριας Laura (Penelope Cruz), η οποία ταξιδεύει μαζί με τα δυο παιδιά της από το Μπουένος Άιρες, όπου ζει, για τον γάμο της μικρότερης αδερφής της. Στη διάρκεια του γλεντιού, όμως, κόβεται το ρεύμα λόγω δυνατής βροχής και η κόρη της εξαφανίζεται…
Παρότι συνολικά οι ηθοποιοί κάνουν καλή δουλειά, η ταινία δεν καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα και να ενταχθεί στη λίστα με τις υπόλοιπες “μεγάλες” του δημιουργού. Και η ειρωνεία είναι ότι το χάνει στην αφήγηση, στο σημείο δηλαδή όπου ο Farhadi, που υπογράφει και εδώ το σενάριο και την σκηνοθεσία, θεωρείται -και είναι- δεξιοτέχνης, στο να διατηρεί δηλαδή τον αφηγηματικό ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας αμείωτο, ζωντανό και σφιχτοδεμένο.
Στο “Το Ξέρουν Όλοι” αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει, με την ταινία στα μισά της περίπου να κάνει “κοιλιά”, να γίνεται άσκοπα φλύαρη και τελικά να κουράζει. Δεν καταφέρνει, επίσης, να ξεφύγει από κάποια σεναριακά κλισέ και ευκολίες, αλλά και κάποιες υπερβολές στους διαλόγους. Η απουσία δε μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας, απαραίτητης προκειμένου να καθηλωθεί ο θεατής και να εκτοξευτεί η αγωνία στα ύψη, συμβάλλει επίσης σημαντικά στο να χαθεί το παιχνίδι.
Λίγο πριν τη λύση του μυστηρίου το ενδιαφέρον του θεατή ανακτάται, ενώ θετικό -μιας και έχουμε να κάνουμε με ένα δραματικό θρίλερ- είναι το γεγονός ότι η αποκάλυψη του απαγωγέα είναι μη αναμενόμενη και μη προβλέψιμη μέχρι την τελευταία στιγμή.
Παρότι συνολικά οι ηθοποιοί κάνουν καλή δουλειά, η ταινία δεν καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα και να ενταχθεί στη λίστα με τις υπόλοιπες “μεγάλες” του δημιουργού. Και η ειρωνεία είναι ότι το χάνει στην αφήγηση, στο σημείο δηλαδή όπου ο Farhadi, που υπογράφει και εδώ το σενάριο και την σκηνοθεσία, θεωρείται -και είναι- δεξιοτέχνης.
Κατά τα άλλα, αυτά που θέλει να πει εδώ ο Farhadi τα έχει πει πολύ καλύτερα 10 χρόνια πριν στο “Τι Απέγινε η Έλι”, όπου κι εκεί καταπιανόταν με το μυστήριο της εξαφάνισης μιας γυναίκας. Εδώ διακρίνεται μια κάποια βιασύνη, μια τάση διεκπεραίωσης, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ταινία να στερείται χαρακτήρα, αλλά και του προσωπικού στίγματος του δημιουργού, κάτι που μέχρι τώρα συναντούσαμε σε κάθε δουλειά της φιλμογραφίας του Farhadi.
Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια μέτρια ταινία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν αντανακλά το αναμφισβήτητο ταλέντο του δημιουργού της.
