Σήμερα έχουμε μια θλιβερή επέτειο. Θλιβερή και διδακτική. Γιατί μας μαθαίνει την αξία της μνήμης. Μας διδάσκει ότι, δυστυχώς, στην κοινωνία μας δεν έχουν όλα τα σώματα την ίδια μοίρα. Μας θυμίζει επίσης ότι η αυτοδικία μπορεί να παραμένει επί χρόνια ατιμώρητη.
Justice For Zak/Zackie
Με προσυγκέντρωση στις 18:00 στην οδό Γλάδστωνος και πορεία στις 19:00 στο Σύνταγμα, οι άνθρωποι του Zak/Zackie βγαίνουν όπως λένε και οι ίδιοι στο κάλεσμά τους “στους δρόμους που αγάπησε για να φωνάξουμε το άδικό του και να υπερασπιστούμε στο όνομά του, στο όνομά της, τις δικές μας ζωές, την ασφάλειά μας, τα σώματά μας. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην ύπαρξη χωρίς φόβο και ντροπή, το δικαίωμά μας στην αγάπη”.
Η Βία και η Ατιμωρησία
Ο άνθρωπος τον οποίο είδαμε στο βίντεο που κατέγραψε τις σκηνές φρίκης εγκλωβισμένο στη βιτρίνα του καταστήματος της οδού Γλάδστωνος, να προσπαθεί να ξεφύγει από τη λυσσαλέα κλωτσοπατινάδα των δραστών, με το συγκεντρωμένο πλήθος να παρακολουθεί λες και επρόκειτο για ταινία τρόμου, όχι μόνο έχασε με απάνθρωπο τρόπο τη ζωή του, αλλά φορτώθηκε συνοπτικά και την κατηγορία της απόπειρας κλοπής, χωρίς αυτή η εκδοχή να έχει επιβεβαιωθεί μέχρι σήμερα.
Κατηγορήθηκε επίσης ότι κρατούσε μαχαίρι, όμως “τα αποτυπώματα δεν ταυτοποιήθηκαν με αυτά του 33χρονου Ζακ”. Ειπώθηκε ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών αλλά οι τοξικολογικές εξετάσεις στη σορό του βγήκαν αρνητικές για ναρκωτικά (και για αλκοόλ), απομακρύνοντας και το σενάριο του θανάτου από (παράνομες ή μη) ουσίες.
Σήμερα λοιπόν συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Τρία χρόνια από το χαμό της Zackie κι ακόμη αυτόν τον χαμό δεν ξέρουμε πώς να τον πούμε, γιατί η υπόθεση δεν έχει εκδικαστεί και το όποιο συναίσθημα χάνει πόντους μπροστά στην επιβεβλημένη αντικειμενικότητα.
Σε έναν μήνα θα ξεκινήσει η δίκη ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου. Και παρότι η έκβασή της είναι ασφαλώς ζήτημα της δικαιοσύνης, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο κύβος έχει ριφθεί ανάλογα με το αίσθημα δικαίου που έχει ο καθένας μας. Προσωπικά, τάσσομαι με τα ψηλά τακούνια της Zackie, πάνω στα οποία, αναγκαστικά, έμαθε να τρέχει γρήγορα. Κι ελπίζω να “περπατάμε” μια μέρα σύντομα μαζί, πλάι-πλάι, χωρίς να τρέχει (για να ξεφύγει) κανείς μας.
Διαβάστε κι άλλα θέματα επικαιρότητας στη αθηΝΕΑ:
