Σε μια αθηναϊκή περιοχή γεμάτη μάντρες και αποθήκες, που μοιάζει ειδικά τις βραδινές ώρες με βομβαρδισμένο τοπίο αρκετά τρομακτικό, ένας μικρόκοσμος ξεπροβάλλει θεατρικά στον Πολυχώρο Τέχνης Cartel, γκρεμίζοντας κάθε στερεότυπο θεατρικού χώρου και χτίζοντας ένα εναλλακτικό καλλιτεχνικό προφίλ, εναρμονισμένο με το ευρύτερο περιβάλλον.
Αν και δεν πρόκειται για interactive παράσταση, ως θεατής γίνεσαι συμμέτοχος στο έργο, αισθανόμενος ότι δεν υφίστανται ουσιαστικά όρια μεταξύ πραγματικού και δραματικού χώρου. Αδιαμφισβήτητα, ο περιβάλλων χώρος έχει συμβάλει στην δραματοποίηση του έργου, ως φυσικό σκηνικό δράσης, εισάγοντάς μας εξαρχής στο χρόνο και στο χώρο της πλοκής. Σκηνές από έναν δύσκολο εργασιακό χώρο που έχει συγκεντρώσει περιθωριοποιημένα άτομα στα οποία δίνεται η δυνατότητα να επιβιώσουν διαδέχονται η μία την άλλη με απόλυτα φυσική ροή, χάρη στην σκηνοθετική αριστοτεχνία, του Βασίλη Μπισμπίκη.
Πρωταγωνιστές του έργου είναι πρόσωπα διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και προέλευσης, που το κάθε ένα παίζει το δικό του ρόλο στη μικρή, άτυπη κοινωνία που έχουν δημιουργήσει, και που είναι επιφανειακά ενσωματωμένη στην κοινωνική πραγματικότητα, αλλά υπακούει σε άλλους νόμους και ηθικούς κανόνες. Σε αυτήν την κοινωνία, τα όνειρα αποτελούν μέχρι και την ύστατη στιγμή, την κινητήριο δύναμη για να ξεβαλτώσουν οι διαχρονικοί Σταϊνμπεκικοί ήρωες από την ένδεια και τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης, που δεν ήταν η επιλογή τους αλλά μονόδρομος. Αυτά τα όνειρα μένουν ανεκπλήρωτα.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης και ο Δημήτρης Δρόσος στους πρωταγωνιστικούς -κομβικούς για την εξέλιξη της πλοκής- εξελληνισμένους ρόλους του Βασίλη και του Λένου αντίστοιχα, έχοντας ταυτιστεί πλήρως με τα δραματικά πρόσωπα, είναι καθηλωτικοί.
Η χρήση της αγοραίας γλώσσας και η απροκάλυπτη προβολή της σεξουαλικότητας δείχνει εξαρχής το ποιόν αυτών των ανθρώπων, που λειτουργούν σαν τα ποντίκια, απομονωμένοι σε “ανδροκρατούμενα”, ως επί το πλείστον, λημέρια, αποκαλυπτόμενοι μόλις πέσει το σκοτάδι, έτοιμοι να δώσουν τις προσωπικές τους μάχες επιβίωσης, εξασφαλίζοντας τη θέση τους σε αυτά.
Το νατουραλιστικό τοπίο που προβάλλεται από τη συγγραφική πένα του John Steinbeck με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, μεταφέρεται, επιτυχώς, θεατρικά από τον Μπισμπίκη, φωτίζοντας στο ημίφως της κρυψώνας τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των χαρακτήρων, με το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης αποτελεί σημείο τομής.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης και ο Δημήτρης Δρόσος στους πρωταγωνιστικούς -κομβικούς για την εξέλιξη της πλοκής- εξελληνισμένους ρόλους του Βασίλη και του Λένου αντίστοιχα, έχοντας ταυτιστεί πλήρως με τα δραματικά πρόσωπα, είναι καθηλωτικοί. Ο Μπισμπίκης ως Βασίλης είναι αγωνιστής, ο κινητήριος μοχλός του έργου, ελισσόμενος με ευκολία στις δυσμενείς σκηνικές συνθήκες, δείχνοντας την ευαίσθητη πλευρά του στην εξαρτημένη σχέση με το νοητικά υστερημένο και αφελή Λένο, που ερμηνεύεται μοναδικά από τον Δημήτρη Δρόσο.
Η σκηνική τους συνύπαρξη είναι αρμονική, αναδεικνύοντας το βάθος της σχέσης Βασίλη-Λένου, που είναι εσωτερική και ξεπερνά το φιλικό επίπεδο της φαινομενικής συμπάθειας, προκαλώντας συγκίνηση που κορυφώνεται στην τελευταία σκηνή. Η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, ο Στέλιος Τυριακίδης, ο Μάνος Καζαμίας, ο Γιώργος Σιδέρης, ο Θάνος Περιστέρης, η Αγγέλα Πατσέλη και ο Γιανμάζ Ερντάλ συμπρωταγωνιστούν, δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, αποτελώντας μια δεμένη ομάδα που έχει σκηνικό λόγο και εξαλείφοντας ανεπαίσθητες ερμηνευτικά αρρυθμίες.
Σε καμία περίπτωση δεν παρακολουθείς μια παράσταση κονσερβοποιημένη σε τετριμμένες ατάκες, κινήσεις και ερμηνείες, αλλά μια παράσταση που ζωντανεύει σε κάθε παίξιμο, συνιστώντας μια εναλλακτική πρόταση που ταράζει δικαίως τα θεατρικά νερά και αποτελεί σίγουρα μια από τις must see παραστάσεις της σεζόν.
