Όνομα: Δημήτρης Καλαϊτζίδης
Επάγγελμα: Ιδιοκτήτης του Love Brownies Καφέ στο Southgate
Τόπος Κατοικίας: Λονδίνο
Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Έκανε σπουδές στην Επικοινωνία, τα ΜΜΕ και το Ανθρώπινο Δυναμικό στο Κόβεντρι της Αγγλίας (BA in Communication, Media and Human Resources) και με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετακόμισε στην Αθήνα, όπου και εργάστηκε στα Bodyline ως υπεύθυνος καταστημάτων.
Όταν τα καταστήματα της εταιρείας άρχισαν να κλείνουν, πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στην Αγγλία, όπου εργάστηκε στον κλάδο του Ανθρωπίνου Δυναμικού ως προσωπάρχης και διευθυντικό στέλεχος προσλήψεων για Ευρώπη, Αμερική, Μέση Ανατολή και Αφρική σε εταιρείες όπως η Barclays, η Citibank, η KPMG, η Prudential και άλλες καταξιωμένες πολυεθνικές.
Μετά από 16 χρόνια εντατικής δουλειάς, η υγεία του κλονίστηκε από υπερκόπωση και στρες, έτσι λοιπόν αποφάσισε να ξεκινήσει τη δίκη του επιχείρηση. Το καφέ του, Love Brownies, όπου και τον πρωτογνώρισα, ήδη έχει διπλασιάσει της πωλήσεις του μέσα σε τέσσερις μήνες και αποφέρει κέρδη. Ο Δημήτρης είναι ζεστός, επαγγελματίας και συνάμα ρομαντικός. Του λείπει η Ελλάδα πολύ, αλλά δε θα γύρναγε πίσω, κάτι που τον πονάει πολύ, καθώς οι επαγγελματικές ευκαιρίες δεν νιώθει ότι είναι ίδιες με τη χώρα όπου βρίσκεται.
Πώς σου ήρθε η ιδέα του Love Brownies;
Μετά από έρευνα μηνών το 2017, και αφού αποφάσισα να αλλάξω τη δεκαεξάχρονη καριέρα μου πάνω στον οικονομικό τομέα, αποφάσισα να ανοίξω το δικό μου καφέ στο Λονδίνο. Έτσι αγόρασα ένα franchise από το Yorkshire στη Βόρειο Αγγλία που λέγεται “Love Brownies”. Το καφέ μου συνδυάζει υψηλής ποιότητας προϊόντα για vegan με brownies χωρίς γλουτένη, σάντουιτς της ημέρας φτιαγμένα με φρέσκα συστατικά και, φυσικά, τον καλύτερο καφέ στο Βόρειο Λονδίνο, με 100% Arabica Κολομβιανό χαρμάνι. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι παράλληλα προσφέρουμε μια πολύ ζεστή φιλοξενία, ενώ ήδη εδώ και μόνο τέσσερις μήνες που έχουμε ανοίξει, έχουμε δημιουργήσει τις δικές μας συντροφιές και παρέες.
Πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος το βήμα από μια ιδέα στην υλοποίησή της; Εσύ πώς το έκανες;
Με όσες αποταμιεύσεις είχα και νέα δάνεια, πήρα τη μεγάλη απόφαση να αφήσω τους παχυλούς μισθούς, την πολύ καλή καριέρα και τη σίγουρη ζωή του μισθωτού υπαλλήλου, και να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση. Είναι το ιδανικό μέρος για να είμαι ο εαυτός μου, για να αφήσω τη δημιουργικότητά μου ελεύθερη και να έρθω κοντά με τον κόσμο, με πολύ διαφορετικό τρόπο από πριν – πιο αληθινό, αυθεντικό και άμεσο. Είναι το ιδανικό μέρος για να νιώσω ευτυχισμένος με τους δικούς μου όρους. Αυτό το ταξίδι δεν είναι εύκολο, αλλά αν ήταν εύκολο ίσως και να μην το επέλεγα. Έχει άλλη αξία να βάζεις στόχους και να τους κερδίζεις, μαθαίνοντας πάντοτε μέσα από τις δυσκολίες.
Τι σε κάνει ευτυχισμένο μέσα από τη δουλειά σου;
Από τη φύση μου πάντοτε λάτρευα την επαφή με τον κόσμο. Να προσφέρεις χαρά και να παίρνεις ικανοποίηση ότι αυτό που κανείς, μεγάλο ή μικρό, έχει έναν θετικό αντίκτυπο και κάνεις κι εσύ μια διαφορά στις ζωές των άλλων. Έχω ήδη κάνει πολλούς φίλους στη δουλειά μου που έρχονται για εμένα, για να τους κάνω να ξεχαστούν, να γελάσουν, πολλές φορές να κλάψουν και να βγάλουν αυτό που τους πονάει. Έχω μια γλυκύτατη πελάτισσα από τη Σκωτία, η οποία υποφέρει από την επάρατη νόσο, με την οποία γνωριστήκαμε στο καφέ μου. Μου άνοιξε την καρδιά της και μου διηγήθηκε πώς στα νιάτα της, για πολλά χρόνια τραγουδούσε σε ένα κλαμπ της εποχής στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, ξεκίνησε να μου τραγουδάει σε σπαστά ελληνικά κάποια από τα τραγούδια που έλεγε τότε. Αυτό είναι που με κάνει ευτυχισμένο στη δουλειά μου, το να αγγίζω τους άλλους και να μοιράζομαι μαζί τους πράγματα που να τους κάνουν χαρούμενους.
Η δουλειά σου: πάθος ή τρόπος για να εξασφαλίζεις τα προς το ζην;
Περισσότερο πάθος. Εκ φύσεως παθιάζομαι με ό,τι ασχοληθώ, είτε στα επαγγελματικά είτε στα προσωπικά. Και φροντίζω αυτό το πάθος να το διοχετεύω στη δουλειά μου, διότι αλλιώς δεν έχει νόημα.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι από το κρεβάτι κάθε πρωί;
Τις περισσότερες μέρες σηκώνομαι από το κρεβάτι με χαμόγελο. Όταν ο ουρανός του Λονδίνου είναι σκοτεινός και το μετρό γεμάτο ασφυκτικά από κόσμο, σκέφτομαι πως στο μαγαζί μου θα ξαναδώ τους πελάτες μου και θα νιώσουμε όλοι καλύτερα, και αυτό με βοηθάει να ξεκινώ πιο θετικά τις δύσκολες μέρες. Πάντα ξεκινάω την ημέρα μου και βρίσκω κάτι θετικό -ακόμα και το πιο ασήμαντο- για να με σπρώξει και να νιώσω καλύτερα.
Πού θες να βρίσκεσαι σε 10 χρόνια;
Σε 10 χρόνια θα επιθυμούσα να έχω αποκτήσει άλλα δυο μαγαζιά και να τα επιβλέπω. Στην Αγγλία σου δίνονται οι ευκαιρίες να ακολουθήσεις τον επαγγελματικό τομέα που επιθυμείς και με σκληρή δουλειά να πετύχεις να έχεις μια καλή ζωή.
Πες μας κάτι για τον εαυτό σου που δεν μπορούμε να καταλάβουμε εκ πρώτης όψεως…
Είμαι πολύ κοινωνικός γενικά με τους ανθρώπους, αυτό φαίνεται εξ αρχής, όταν μετά από μερικά δευτερόλεπτα παίρνω πολλούς πελάτες αγκαλιά. Προσπαθώ όσο μπορώ να βοηθάω τους γύρω μου και φυσικά τα ζώα. Βοηθάω οργανώσεις αστέγων και στηρίζω άλλες που βοηθούν ζώα που έχουν υποστεί κακομεταχείριση.
3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στον τόπο όπου ζεις;
Οι επαγγελματικές ευκαιρίες, η κουλτούρα της ισότητας και του εθελοντισμού και η πολυπολιτισμικότητα.
Ποιο θα ήταν (αν υπήρχε) αυτό που θα έπαιρνες πίσω στην Ελλάδα μαζί σου από το Λονδίνο και γιατί;
Η οργάνωση του κράτους γενικότερα, αλλά και η οργάνωση στην καθημερινότητα.
Αν μπορούσες να εξάγεις κάτι από την Ελλάδα στο Λονδίνο τι θα ήταν αυτό;
Παρά πολλά. Το φιλότιμο, την φιλοξενία, την ανθρωπιά.
Πόσο εύκολο είναι τελικά να στήσεις τη ζωή σου από την αρχή; Στην πράξη εσύ πώς το έκανες;
Από τα 19 μου έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και ουσιαστικά δεν ξαναγύρισα στη πόλη μου. Σπούδασα στην Αγγλία, μετά μετακόμισα σε Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη, Αγρίνιο και Σέρρες, και πάλι επέστρεψα στην Αγγλία, στο Λονδίνο. Μια ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι. Μια ζωή τουρίστας. Μια ζωή δυσκολίες μα και έντονες περιπέτειες και όμορφα ταξίδια. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, έστηνα ξανά και ξανά τη ζωή μου από την αρχή. Ήμουν τυχερός που είχα μια καταπληκτική οικογένεια να με στηρίζει από το μικρό απόθεμα της και πολλές φορές από αυτά που δεν είχε. Από εκείνους πήρα αρχικά την δύναμη να παλεύω μόνος μου και μετά, μέσα από τις πολλές δυσκολίες, ωρίμασα και έμαθα να ξεκινάω από την αρχή και να βάζω νέους στόχους.
Βeauty is in the eye of the beholder λένε – κάτι πολύ αληθινό για τους Έλληνες όταν αναφέρονται στη χώρα τους. Είναι όντως η Ελλάδα το ομορφότερο μέρος του κόσμου;
Έχω ταξιδέψει αρκετά όλα αυτά τα χρόνια -Αμερική, Αυστραλία, Ιαπωνία, Ινδία, Αφρική, Μέση Ανατολή- και επισκέφτηκα μέρη μαγικά. Ομορφιές σαν την Ελλάδα δύσκολο να βρεις αλλού. Το γαλάζιο του ουρανού μου μοιάζει πιο γαλάζιο, ο ήλιος πιο δυνατός, τα νησιά και τα μέρη μας τόσο μαγευτικά και οι άνθρωποι φιλόξενοι όσο λίγοι λαοί. Για εμένα σίγουρα είναι λοιπόν το ομορφότερο.
Τελικά, οι Έλληνες θέλουμε να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα;
Μερικοί ναι, το πιστεύω, αλλά μια μικρή μειοψηφία.
Δύσκολο πράγμα “η ξενιτιά”;
Ο θεός, η οικογένεια μου και οι φίλοι μου ήταν πάντοτε δίπλα μου, επομένως δεν ήμουν ποτέ μόνος. Η ξενιτιά είναι πολύ δύσκολη για όσους τη ζουν – έζησα τη μισή μου ζωή μακριά, αλλά δε το μετάνιωσα. Μπόρεσα να βοηθήσω την οικογένειά μου στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, τη μητέρα μου σε ένα σημαντικό θέμα υγείας, να αγοράσω εξοχικό στη Χαλκιδική και σπίτι στο κέντρο του Λονδίνου. Όλα αυτά με πολύ κόπο και πάντα μακριά από τους ανθρώπους μου. Αλλά αν έπρεπε πάλι να το κάνω σήμερα, θα το έκανα.
Θα γύρναγες πίσω στην Ελλάδα;
Πλέον όχι και αυτό με πονάει πολύ. Η χώρα μου δεν μπόρεσε να με κρατήσει στα εφηβικά μου χρόνια και στα χρόνια της μεγαλύτερης παραγωγικότητάς μου. Ίσως να επιστρέφω για λίγους μήνες όταν πλέον βγω στη σύνταξη, γιατί μου λείπει πολύ και πάντα νιώθω μισός όπου κι αν είμαι μακριά, αλλά για μόνιμα δεν ξέρω.
